Na 2 jaar waren we eindelijk zwanger... We werden keihard van onze roze wolk gedonderd toen ik donderdag op vrijdagnacht (31-1) na veel rugpijn bloed verloor. De volgende ochtend bleken onze vermoedens in het ziekenhuis waar. Het kindje had geen hartslagje meer. Na medicatie en een minibevalling inclusief weeën verloor ik zaterdagavond het kindje in het toilet. We hebben het kindje in een Tupperware doosje gedaan en begraven in het park. Ik ga op dit moment door een moeilijke periode. Het verdriet om het verlies en de (obsessieve) wil om zwanger te worden vallen me erg zwaar. Aanvankelijk hadden mijn man en ik met elkaar afgesproken dat ik deze maand weer zou beginnen aan een nieuwe (IVF)behandeling. Vorige week kreeg mijn man echter de aanbieding om een weekje naar Suriname te gaan om daar mee te werken aan een project voor kinderen. Hij is vanmorgen voor 9 dagen vertrokken. Ondanks dat ik het hem ontzettend gun, baal ik ook dat mijn behandeling hierdoor in het gedrang komt. Mijn man heeft liever dat ik het een maand uitstel, maar voor mij duurt een menstruatiecyclus een eeuwigheid en ik ben dit lege gevoel, de frustraties en het verdriet zo zat...! Ik werk in de sociale sector met veel vrouwelijke collega's van mijn leeftijd. De baby's schieten als kolen de grond uit. Overal dikke buiken en babytalk. Op zwakke momenten ben ik zo jaloers... Ik vervloek ze omdat ze hebben wat ik zo graag wil. Omdat ze praten alsof het bij iedereen vanzelf gaat. Ik zou ze zo graag keihard willen meppen... Of mezelf omdat ik zo over hen denk... Mijn gevoel neemt de overhand. Ik weet wat verstandig zou zijn, maar ik heb het gevoel de pijn niet langer te kunnen (willen?) dragen. Met een zwangerschap zou dit allemaal over zijn en dus is de wil om zwanger te worden veel sterker dan mijn relativeringsvermogen. Ik voel me gefrustreerd, moest m'n gevoel ergens kwijt.
Jeetje, sterkte meid! Wat zuur dat het dan toch misgaat na de lange weg die je hebt afgelegd. Ik heb geen ervaring met een miskraam, maar wilde toch even reageren. Ik ben nu net na 2 jaar zwanger door icsi, dus ik ken de rest wel een beetje. Ik begrijp dat jouw kinderwens enorm groot is, maar dat is bij jou man waarschijnlijk ook zo. Jij focust op een kindje, en hij denkt in eerste instantie aan jouw gezondheid. Volgens mij probeert hij je een beetje te beschermen, het ivf-traject vergt psychisch ook veel van je. En ik begrijp je frustratie, hoeveel babyshowers en kraamvisites ik de afgelopen jaren wel niet heb moeten doorstaan, pfff. Zo leuk dat er dan telkens gevraagd wordt, en wanneer nemen jullie er een? Ging het maar zo makkelijk.... Sterkte meid, ik hoop dat je snel weer zwanger mag zijn.
Heel veel sterkte. Je gevoelens zijn heel normaal hoor. Laat het verdriet lekker toe,het is niet niks na zo'n lange weg om zwanger te worden en dan het enorme verdriet van de miskraam. Praat erover, krop het niet op. Nogmaals veel sterkte!
herkenbaar hoor, zijn vrij normale emoties. zij hebben iets wat jij had en bent verloren en zo graag wil... toen ik darryl* verloor, bleef ik heel bewust uit de buurt van babys en zwangeren. het deed te veel pijn... Nu nog merk ik dt ik moeite heb met gezinnen met 3 jongens in de leeftijd van mijn jongens. ik accepteer het nu, wnt ik kan er niks an veranderen en ook hen kunnen er niks aan doen. Toen kreeg ik in nov een miskraam en wederom allemaal zwangeren om me heen. ooo wat was ik weer jarloers. 1 dame zelfs ongewenst zwanger.... als ik kan ontwijk ik ze nog steeds, want het blijft moeilijk. Het beste wat je kan doen is praten. en accepteer de gevoelens. Je mg boos zijn en verdrietig, want het is ook niet eerlijk dat het de een allemaal aangewaaid krijgt en de ander zoveel moeite moet doen voor het geluk... heel veel sterkte.
Hele dikke knuffel! Snap heel goed hoe je je moet voelen... Hier was ik eind 2012 2x zwanger, beide na een cryo tp van ICSI2 en waren toen al 3,5 jaar bezig.. beide keren een miskraam met 6.4wk en 11.3wk... Voelde zo verschrikkelijk oneerlijk! Een jaar later, precies een jaar nadat ik positief teste van de 1e miskraam was ik weer zwanger, wederom van een cryo en deze is gelukkig blijven plakken. Ik hoop dat je de hoop niet op geeft. Ik hoop heel hard met je mee en dat dit mooie wonder je snel blijvend gegund mag worden! Nogmaals echt van diep uit mn hart een hele dikke knuffel voor je!
Bedankt voor alle lieve reacties. Het is zo fijn om echt begrepen te worden. Ik ben vandaag ongesteld geworden en heb toch besloten te gaan beginnen met de 2e behandeling. De zwangerschap (en miskraam) is ook ontstaan door een cryo uit een ICSI behandeling Lina en MMMmeisje. Wij doen de behandeling gedeeltelijk in Belgie, omdat het in Nederland nog niet mogelijk is om vruchtbaarheidsbehandelingen te doen waarbij het zaad van de man verkregen is door een TESE. Dit is een operatie waarbij het zaad uit de bijbal wordt weggehaald. En dames wat heerlijk dat jullie in verwachting zijn!
Ik snap de frustratie heel erg goed! En net wat de andere dames ook zeggen, krop het niet op, praat erover en deel het met de mensen die je wel begrijpen. Heel erg veel sterkte
Wat verschrikkelijk dat het mis is gegaan! En wat stoer dat je er toch weer voor gaat. Als ik iets heb geleerd van de afgelopen jaren is dat je veel meer aankan dan je denkt. Je incasseringsvermogen rekt mee denk ik zo maar. Als iemand mij van te voren had verteld dat het 9 keer mis zou gaan, dan had ik niet gedacht dat ik dat ooit zou overleven, maar ik adem en leef en deal er gewoon op het moment dat het komt. Heel veel succes en sterkte meid! Liefs BB