Ik heb ook al eerder een topic hierover geopend maar kreeg daar weinig reacties op, dus ik probeer het nog maar even zo. Wanneer weet je of klaar bent voor een tweede kindje? Ik vind de stap naar een tweede nu veel groter dan naar de eerste. Toen maakte ik mij er niet zo druk over als nu. Ik ben er 'al' sinds februari dit jaar mee bezig. Zit hier ook veel op het forum mee te lezen. Op goede dagen, ben ik positief en zie ik een tweede wel binnen ons gezin passen. Op slechte dagen (lees wanneer dochter flink aan het peuterpuberen is) denk ik hoe moet dat in vredesnaam met een tweede? Maar als je er zoveel mee bezig bent dan moet je het wel graag willen, toch? Ook vraag ik me af of je wel net zo gek bent op je tweede als op je eerste? Of is je eerste toch je alles? Dit omdat ik zelf tweede ben en hier helaas slechte ervaring mee heb.
Lotte was een huilbaby de eerste 4 maanden en toen hadden we zoiets van nou doe maar geen tweede meer. Zo rond de 8 maanden was een tweede bespreekbaar, maar nu nog niet en sinds Lotte 11 maanden is ben ik gestopt met de pil.
Ik had ook twijfels. Maar uiteindelijk vind ik een tweede makkelijker dan een eerste kindje. Je weet alles gewoon al en je maakt minder snel zorgen (ik toch). Ik werd zwanger toen mijn zoontje 1 jaar was. De zwangerschap verliep goed. Toen mijn dochtertje geboren werd vond ik het best pittig. Maar nu we een ritme gevonden hebben met beide kleintjes is het best te doen. Ik had ook bang om minder van mijn tweede te kunnen houden dan van mijn eerste. Raar misschien voor velen maar ik had wel die angst. Ook om mijn zoontje te kort te doen, om hem minder aandacht te kunnen geven. En eerlijk? De eerste maanden na haar geboorte heb ik wat over gecompenseerd denk ik. Maar nu? Hij is dol op zijn zusje, zij op hem en ik kan gerust zeggen dat ik even veel hou van beiden. Hij is mijn eerste, dat blijft nu eenmaal iets bijzonders, maar zij is mijn allermooiste meisje en dat is even speciaal.
Wij wisten vrij snel na de eerste dat er ook nog een tweede ging komen. Zijn met de pil gestopt na dochters eerste verjaardag. Als je er nog niet uit bent hoef je toch niet gelijk verder met een tweede? Als je twijfelt ben je er misschien nog niet aan toe? Het is net als de bij de eerste toch belangrijk dat je er zeker van bent! Misschien twijfel je ook wel door je eigen ervaring en wil je jouw tweede kindje niet het gevoel geven dat het minder gewenst is. Persoonlijk denk ik dat ik van de tweede net zoveel zal houden als van de eerste, dat dat iets natuurlijks is, moet natuurlijk nog 32 weken wachten tot het zover is
Heel persoonlijk denk ik, wanneer je er klaar voor bent? Onze gezinswens is heel groot, maar het duurde heel erg lang eer ik zwanger was, en ook nog een pittige zwangerschap, dus we waren allang blij met één kindje, maar wisten ook direct: "ja, hier willen we er nog wel tien van" Jammer dat je zulke slechte ervaringen hebt, als 2e kind. Ik vind het nog wel wat abstract, liefde voor je kind... maar ik vertrouw erop, dat straks, eens bib een bub is, diezelfde unieke liefde gaat komen, die ik ook voelde toen DL op mijn borst werd gelegd. Toen ik zwanger van haar was, vond ik het namelijk ook abstract. Ja het eerste kind is uniek... DL heeft ons papa en mama gemaakt... maar deze bib, gaat ons nógmaals (terwijl we dat wel hoopten maar niet dachten) papa en mama maken, en deze bib maakt van DL een "grote" zus. Ook uniek dus... Ik denk dat ik van bib anders ga houden dan van DL, wordt immers op een ander moment in ons leven geboren, is een ander kindje, eigen persoonlijkheid etc., maar anders betekent niet minder. Mijn liefde voor DL is uniek, mijn liefde voor bib zal dat straks ook zijn.
Hier ook best lang in twijfel gezeten. Diep van binnen wilde ik wel maar onze eerste was inderdaad ook geen makkelijke baby. Zat er toen soms echt bijna doorheen. We hadden toch besloten als onze dochter 2 was te gaan beginnen maar het kwam ietsje eerder. Niet erg hoor. Ben nu helemaal aan het idee gewend en heb er veel zin in. Ondanks dat ik weet dat het zwaar gaat worden. Gelukkig heb ik lieve ouders die ons zullen helpen als het nodig is. Succes met je keus!
Denk dat die zorgen niet gek zijn hoor. Mijn kleine meid is nu bijna 15 maanden en wij gaan er ook weer voor. Ik ben ook wel eens 'bang' hoe druk ik het zal krijgen en of ik mijn kleine meis wel genoeg aandacht kan blijven geven in de zwangerschap en erna. Maar ik denk al het eenmaal zo ver is het allemaal wel op zijn plek valt. Je bent tenslotte met zijn 2e dus de aandacht kan verdeelt worden Succes met je keuze.
Dat er een tweede zou komen wisten we altijd al, tenminste dat we dat willen. Maar willen er wel tijd tussen. Eerste 1,5 jaar moest ik er niet aan denken. Daarna kwamen de kriebels. Als twee is willen we er voor gaan.
Ik wilde zodra ik met mijn man was graag drie kinderen, omdat ik zelf uit een gezin van drie kom. Mijn man wil graag twee kinderen, om dezelfde reden. In de aanloop van het krijgen van ons zoontje voelde mijn kinderwens een beetje hetzelfde als de wens om te verhuizen of een nieuwe garderobe aan te schaffen. Heel verstandelijk dus. Zodra mijn zoontje werd geboren moest ik heel erg wennen, maar zei ik gelijk dat ik nog wel een tweede wilde. Hij was toch wel veel leuker dan een verhuizing of nieuwe garderobe Inmiddels zitten we in een fijn ritme en voel ik ontzettende kriebels voor een tweede. Ik lijk wel een verliefde puber! Mijn man voelt dit niet zo, maar is inmiddels overstag en wil in december voor een tweede gaan. Ons zoontje is dan 9 maanden. Hopelijk kan ik hem overhalen eerder te willen beginnen, maar ik ben al super blij dat het voor hem dan ook een concrete wens is. Antwoord op je vraag: ik 'wist' het gelijk, maar ik 'voelde' het zodra we als gezin in een ritme kwamen met ongeveer 3 maanden.
Voor mij was het het moment dat ik alle bezwaren weg kon nemen of eigenlijk ondergeschikt voelden aan mijn wens. En mbt liefde, hier heb ik gelukkig ook nooit aan getwijfeld. Wat jammer dat jij dit zo ervaart uit je eigen gezin. Ik hou echt net zoveel van m'n eerste als m'n tweede (en eigenlijk ook al van m'n derde. ) Ze zijn qua karakter heel verschillend, en de oudste begrijp ik beter, omdat ie meer op mij lijkt en de tweede meer op mijn vriend, maar dat staat los van de liefde die ik voor elk heb. Ik zou nooit tussen ze kunnen kiezen.
Dank voor jullie reacties! We hebben geen praktische bezwaren, het is puur een gevoelskwestie. We zijn beide nog jong dus het zou nog wel even kunnen wachten tot het Eureka gevoel komt. Maar ik vraag me af of dat komt en ondertussen verstrijkt de tijd. En als ik ergens niet tegen kan dan is het de tijd zijn werk laten doen. Lastig hoor! Ik lees ook bij heel veel dat ze samen hebben besloten om er (ik noem maar wat) in september voor te gaan. Dit zou ik ook graag willen om het voor mezelf concreet te maken. Ik heb dat nodig. Maar mijn vriend wil dat niet want dat ligt het zo vast. Dat hebben we bij onze dochter ook niet gedaan maar ik weet niet meer hoe we het toen besloten hebben.
Wij hebben dat ook niet zo besloten hoor. Ik heb een aantal keer hele duidelijke hints gegeven aan m'n vriend (als in: schat ik ben wel klaar voor nog zo eentje) en op een gegeven moment zei hij, nou laten we er dan voor gaan. Maar wat voor eureka-gevoel wil je krijgen dan? Want ook tijdens de aanloop er naar toe heb ik meerdere keren gedacht bij een 'slechte' dag, pff never nooit meer 1. En dan dacht ik de volgende dag toch wel weer, ja ik zie mezelf met meerdere kindjes als ik verder in de toekomst kijk. Hoe zie jij dat?
Haha dat weet ik zelf niet wat voor eureka gevoel ik wil krijgen maar ik denk een gevoel dat ik het zeker weet. Ik maak er nu zo'n ding van dat het tussen ons in komt te staan. Ik ben er heel erg mee bezig en wil het liefste 'plannen' en mijn vriend wil het op z'n beloop laten...
Ik denk ook niet dat dat gevoel er opeens is. Wij wisten dat we er in ieder geval twee wilden, en hebben meer naar het leeftijdsverschil tussen de kindjes gekeken ( er vanuit gaande dat het redelijk vlot zou gaan) wat we fijn zouden vinden. Gewoon een keer de knoop doorhakken, geen eureka moment hier
Onze eerste was een super makkelijke baby. Heeeeeerlijk! Na vier maanden begon het wel weer te kriebelen. Na 9 maand zijn we ervoor gegaan, terwijl mijn drang al wel afgenomen was. Die van mijn man kwam toen wel weer en ook omdat we er de eerste keer een jaar over hebben gedaan, gingen we er gewoon voor. Dit keer was ik wel gelijk zwanger..! Dus 1,5 jaar ertussen. De tweede was en is erg heftig. Veel gedoe mee gehad en nog steeds is ze enorm pittig. Het was een hele zware tijd maar nu ze 3 en 4,5 zijn gaat het langzaam een stuk beter en word het makkelijker. Al kunnen ze wel al lange tijd goed samen spelen. Geen seconde spijt, nooit minder gehouden van de tweede. Natuurlijk wel eens afgevraagd waarom ik nou zo nodig een tweede wilde... Maar ja in heftige tijden denken vast meer mensen dat. Wil nog niet zeggen dat ik haar wil en kan missen of dat ik spijt heb.
Haha dat heb ik ook wel gedacht ja, misschien dat ik dan rust in mijn hoofd krijg en het goed voelt. Maar ik wil er eerst wel 100% achter staan, het is niet zomaar iets.
Snap ik, maar ik heb het idee dat je naar een gevoel zoekt wat je niet gaat vinden. Want weet je nu bijv dat je dat over 3 maanden dan wel gaat hebben? En waar moet je 100% achterstaan? Het gevoel nu! aan een kindje te beginnen, of aan überhaupt voor een tweede kindje?
Dat is een hele goede vraag, waar ik eens goed over na ga denken. - we hebben geen praktische bezwaren - we zijn beide jong en gezond (voor zover we weten) - onze dochter is gek op andere kindjes en ik gun haar dus ook een broertje/zusje. Maar de GROTE vraag is kan ik/kunnen wij het aan? Om maar even een praktisch voorbeeld te geven: Ik heb gisteravond tot 23.30u gewerkt, sliep pas tegen 01:30u (kan niet meteen slapen na een avonddienst). Vanmorgen was dl om 8.00u wakker en dan mogen wij echt nog niet klagen. Vanmiddag gingen we voor een winterjas kijken voor dl en eerst was ze heel lief in de winkel aan het spelen maar daarna zeker 3x de winkel uitgerend en ze rent dan ook echt weg. Waardoor ik niet meer rustig kon kijken en mijn geduld aardig op de proef werd gesteld. Daarna bij de volgende winkel, sandalen uit doen en niet weer aan willen, op de stoelen springen, niet mee willen komen. Bij de Kruidvat bij snoepjes zitten en daarna weer hard weg rennen een andere winkel in. Daar zat madame mooi tussen andere meisjes in tv te kijken. 'Gedreigd' met dat ze geen ijsje krijgt, blijft dan even aan de hand lopen maar 2 tellen later rent ze weer weg. Ik word hier heel chagerijnig van (mede door slaaptekort) en ben dan ook echt moe als ik thuis kom. Heb nergens geen zin meer in, zoals eten koken of haar naar bed brengen. Gelukkig doet vriendlief dit dan wel. Maar hoe moet dit dan met een baby erbij? Dat is eigenlijk mijn hele 'probleem'...
Wat ik eerlijk gezegd een beetje mis in dit rijtje (en in mijn ogen toch het belangrijkste) de grote wens om nog een kindje te krijgen. Nr. 1 en 2 zijn vooral argumenten als in "waarom niet?, maar niet zozeer gebaseerd op "DAAROM wel..." en nummer 3 begrijp ik wel... maar dit kindje gaat jullie kindje zijn, en moet dus in de eerste plaats welkom zijn bij jullie als zoon / dochter en niet als zusje/broertje van jullie al aanwezige kindje (in mijn ogen dan, hè) Ik begrijp nummer 3 best wel hoor. Wij zijn ontzettend blij dat onze peuter een brusje mag krijgen, maar in de eerste plaats zijn we dolblij dat wij een kindje krijgen... en dat dit betekent dat onze peuter ook kan meedelen in die vreugde... dat is de kers op de taart!