Hallo allemaal Ben net naar de gyne geweest voor een FM. Donderdag hebben wij onze tweede IUI poging. Bij onze thuiskomst liet mijn man mij verstaan dat dit de laatste keer is dat hij het op deze manier wil proberen. Hij vindt er maar niets aan zo. Zijn ding in een potje doen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het ook niet prettig vind, maar ik wil zo graag een broer/zus voor ons zoontje dat ik er alles voor over heb. Wie kent dit, en hoe gaan jullie om met die gemengde gevoelens. Alvast bedankt voor jullie eerlijk antwoord.
Sorry hoor maar denkt hij dan dat een bevalling leuk en romantisch is? Denkt hij ook nog een beetje aan jou? Dit doe je toch zeker niet voor je plezier! Dat vind ik echt heel erg voor je dat hij dat zegt, hij wil toch ook graag een kindje? Nou dan moet hij er ook maar iets voor doen! Sorry misschien ben ik te hard, maar als mijn mannetje me dat zou zeggen zou ik furieus worden! Succes meid, ik hoop wel voor je dat je gauw zwanger mag worden...
Ik denk (of dit hoop ik tenminste) dat hij het ook niet zo bedoeld. Volgens mij weet hij gewoon geen blijf met zijn gevoelens en voelt hij zich schuldig omdat het allemaal niet meer zo vanzelf wil lukken. Natuurlijk blijft zijn opmerking hieromtrent hard en ik vind ook dat hij een klein beetje meer rekening mag houden met mijn gevoelens hieromtrent. Ik moet wel toegeven dat mijn kinderwens groter is als de zijne. Hij zegt dat hij eigenlijk al tevreden met ons zoontje. We kiezen natuurlijk wel samen voor een tweede kind, maar ik denk dat ik er wel meer voor over zou hebben dan hij. Hij had niet verwacht dat we er zo lang over gingen doen.
Goh...vind het ook wel jammer dat hij er zo over denkt. Mijn vriend vindt al die onderzoeken ook maar niets. Vooral dat bloedtrekken vindt hij erg angstaanjagend. Maar dan zegt hij altijd: 'het is voor het goede doel, en jij moet veel ergere dingen doorstaan!'. Dat vind ik toch ontzettend
Dat zegt mijn mannetje gelukkig ook... dat gezeur zo ik er echt niet bij kunnen hebben. Nu hebben wij nog geen inseminatie, dat scheelt. Het lijkt me ook zo raar om in een potje te doen en het een arts in te laten brengen! Zo onnatuurlijk, maar aan de andere kant. Het is van jullie samen... en ik denk dat het meer dan de moeite waard is!
Dit probleem herken ik ook niet....maar zie ik wel komen als we na deze (jaja, heel ver vooruit denkend) misschien nog 1 willen. Ik denk ook dat hij daar minder om zal staan te springen dan ik. Blijven praten en samen een oplossing proberen te zoeken... Succes!
Ik sta helemaal perplex. Hij vindt er niets aan zo ? Het enige wat hij moet doen is zijn potje inleveren. Jij bent degene die iedere keer in de beugels moet hangen. Als je het voor het kiezen zou hebben dan zou je het ook liever op een andere manier doen. Sorry dat ik misschien wat heftig reageer. Mijn kinderwens is ook groter dan die van mijn partner maar hij zegt altijd dat hij makkelijk praten heeft hij heeft geen biologische klok. Voor een vrouw is dat toch anders denk ik. Wij zijn ook degene die er vaak veel meer mee bezig zijn. Overal zwangere vrouwen en kinderwagens enz. zien, veranderingen in ons lichaam voelen en onze vraagtekens daarbij zetten. Het is gewoon zwaar. Beseft hij dat wel? Misschien is het een momentopname en heeft hij net als dat iedereen dat wel eens heeft er even de balen van maar als de volgende ronde voor de deur staat gewoon weer in de MMM meedraait. Sterkte meid.
Ik begrijp je punt maar kan het er niet mee eens zijn. Het kan wel zo zijn, het is ook zo, dat het voor beide anders is maar.... Ik vind niet dat je jezelf hoger kan plaatsen in dit soort beslissingen dan je partner. Je moet samen dat kindje gaan krijgen...samen verder, hoe dan ook.
Als het aan mijn hubbie had gelegen, waren we misschien nooit aan de behandeling begonnen. Enkel en alleen omdat hij bang was dat de hormoon behandelingen slecht voor mij zouden zijn. Ik ben heel erg ziek geweest van de ziekte van graves ( schildklier ) hier ben ik zeker 3 jaar mee onder de pannen geweest en het jaar dat ik eindelijk een definitieve behandeling kreeg is erg zwaar geweest een beproeving voor onze relatie. Hij was dus gewoon heel erg bang om mij te verliezen als het weer fout zou gaan door de hormonen. Dus zijn er heel wat gesprekken geweest op het ziekenhuis en met de verpleegkundige van het gezondheidscentrum ( zij doet eigelijk het vrouwen spreekuur, maar ze begeleid ons ook vanwege de IVF-ICSI) Ik ken haar al ruim 20 jaar en zij is een van de weinige bij wie ik mezelf kan zijn, en gelukkig kan mijn man dus ook heel goed met haar praten, dus als hij met zijn gevoelens zit en hij kan ze niet bij mij kwijt, dan kan hij met haar praten. Dat heeft ons enorm geholpen. Jeetje het is wel een erg lang verhaal geworden. Maar het is idd vervelend als je man zijn gevoel niet goed kan uiten en dan met zulke pijnlijke uitingen komt. Greets Beeb
Elmo Begrijp je niet zo goed. Het is niet mijn bedoeling om iemand boven iemand anders te plaatsen. Mannen zijn er volgens mij op een andere manier mee bezig als vrouwen. Dat is het enige wat ik wilde zeggen. Jammer dat het anders overkomt.
Mijn kinderwens is ook (veel) groter als die van mijn vriend. Van hem had die hele mmm niet gehoeven, maar voor mij brengt ie elke maand zijn potje weg. Ik vind het te makkelijk van een man om te zeggen dat ie er mee stopt. Hij hoeft alleen maar een potje vol te maken en af en toe naar een behandelings gesprek. De rest doe ik zelf. Ik ga naar de behandelingen, echo's nu net de HSG helemaal alleen en vind dat ook prima. Het is voor ons een goede compromis dat het voor hem allemaal niet hoeft maar dat ie dan voor mij een potje vol maakt en dat ik de rest doe. En hij gaat wel mee als ik er echt om vraag hoor, maar vind het niet nodig.
Dit is dus eigenlijk wat ik bedoelde. Dat het voor een man lichamelijk minder belastend is wil niet zeggen dat ie dan maar door moet gaan tot vrouwlief eens opgeeft. Het is een hele andere discussie aan het worden dan bedoeld was maar zo kan ik mijzelf misschien nog wat duidelijker maken. Ik vind dus niet dat de één meer recht van spreken/beslissen heeft dan de ander. Ongeacht wat belastender zou zijn. Misschien ben ik de enige hier wel in hoor...kan heel goed natuurlijk.
Ik snap wat je bedoeld, maar ik heb altijd gezegd dat ik absoluut kinderen wil en als hij dat niet wou dat ie dat dan gelijk moest zeggen. En als dan blijkt dat het niet zo makkelijk gaat vind ik niet dat een man zomaar ermee kan stoppen en zeggen: Jammer dan... Kijk, jarenlange onderzoeken en behandelingen oke, maar in ieder geval een aantal behandelingen proberen vind ik moet echt kunnen. Mijn vriend heeft gezegd dat ie het goed vond zolang er maar geen pijnlijke onderzoeken hoefden te gebeuren bij hem, want dat weigerde hij. Nou, gelukkig is alles voor mij en hoeft hij alleen een potje te vullen. Ik zou het hem echt super kwalijk nemen als ie dat zou weigeren.
Hallo allemaal Heb mijn man vanmorgen gevraagd of hij er echt mee wil stoppen na deze ronde. Hij kijkt mij dan zo aan van: voor jou zal ik er wel mee doorgaan. Dat maakt mij net zo onzeker. Doet hij het nu allemaal omdat hij echt wel een tweede kind wil of enkel en alleen omdat ik het zo graag wil. Deze maand moet ik ook een pregnyl spuit halen. Ik stelde voor om deze door mijn tante (zij is verpleegster) te laten zetten. Toen zei hij ook zo: dan weet iedereen dat het bij ons niet langs de natuurlijke weg lukt. Ik heb zo het gevoel dat hij hierom heel erg beschaamd is en dat dat ook de reden is van zijn wisselende reacties. En het is waarschijnlijk wel zo als iemand hierboven schreef: iedereen zal hier wel eens van balen en volgende maand weer lekker gewoon doorgaan met hetgeen we bezig zijn. Laat ons maar hopen dat er voor ons allen snel lukt en dat we hier niet te lang mee moeten doorgaan.
meid die van mij was net zo als die van jou met dat verschil dat hij het niet vertelde maar ik aan hem kon merken dat hij dat gedoe met die potjes (en dat was enkel nog maar voor onderzoek) totaal niks aan vond... maar goed hij hoeft het verder ook niets aan te vinden als het maar resultaat oplevert... en voor jou is het gewoon anders dan voor hem net als het voor mij ander was..niet dat mijn kinderwens groter is dan die van hem maar gewoon anders.... lijkt wel of het voor mannen pas anders wordt op het moment dat je daadwerkelijk zwanger bent, als ik zie hoe hij nu is, nu ik zwanger ben en terug denk naar voor ik zwanger was en dat we de mm in zouden gaan tja daar was hij ook niet blij mee, maar hij deed het wel en zou ook de mm ingaan omdat ik graag een 3e wil (hij ook maar weer net ff anders)..... enige wat jullie moeten proberen is goed met elkaar blijven proberen te praten...en dat het vrijen niet "weg" is nu bekend is dat jullie het waarschijnlijk van de mm moeten hebben dat geeft ook een andere kijk erop voor mannen dat ze alleen nog maar "goed" zijn voor het "inleveren"... het is niet leuk het zal nooit leuk worden maar op het moment dat je zwanger zal blijken te zijn zijn al die dingen direct naar de achtergrond gegooid meid... succes en maak je er niet al te druk om meid dat is ook niet goed... liefs smoekie [/list]
Wij gaan zoals het er nu uit ziet ook de mmm in. Mijn vriend is tot nu toe alle keren meegeweest, wat ik erg prettig vind. Hij vindt dat potje vullen ook niet een van de leukste dingen om te doen, maar hij heeft het er heel graag voor over. En als hij het erg zo erg vindt om te doen, dan help ik hem wel Ook wil hij volledig bij alles betrokken zijn. Gister werd er bij mij een kweekje afgenomen, was voor mij de eerste keer met m`n benen in die beugels, en ik vond het vervelend dat de gyn de deur voor z`n neus dicht deed. Zo`n pretje vond ik het niet om daar zo met m`n benen wijd te liggen en die man met z`n brilletje op z`n neus zo m`n doos in te laten kijken. Maar goed, mijn vriend en ik hebben alles er voor over om zo`n ukkie te krijgen.
Bij ons is het gelukkig een vrouw en manlief mag altijd mee en hij mag alles vragen. Dat wil hij ook graag, zeker omdat ik er op zulke momenten met mijn kop niet altijd helemaal bij ben...
Ik sluit me hier bij aan.. mijn vriend vind het ook niet alles om een potje in te leveren maar hij zegt ook " wat steld het nou voor bij wat jij allemaal moet doen" Liefs kaatje
goh hmmm. Tsja, je moet er natuurlijk wel met z'n beidjes 100% achter staan, het is zo'n grote stap en zo zwaar! Zonder steun ben je nergens natuurlijk!