Eens. Ik heb zelf 9x IVF gedaan, miskramen, complicaties enz. dus kan er ook slecht tegen. Inderdaad top van je TS, getuigt van veel empathie!
Lijkt me ook heel ongemakkelijk als een wildvreemde zo open en eerlijk tegen je is. WIj zijn 12 jaar bezig geweest, oudste zoontje komt uit China, jongste via een donor en we zijn bezig met een icsi d behandeling voor hopelijk een brusje. Nooit heb ik wildvreemde mensen overvallen met mijn verdriet. Wel mijn fam. Het is zo dat heel het leven oneerlijk is he.. De een lukt het niet om kinderen te krijgen, de ander is ernstig ziek, mensen die ernstige financiele problemen krijgen op straat belanden.... Het is wel super fijn dat er mensen zijn die stil staan bij het verdriet van een ander.
Ik ben een jonge moeder met 2 gezonde kinderen gelukkig. Als ik dan denk aan stellen bij wie het niet zo vanzelfsprekend is schiet ik ook vol..
+1 Hier ook 9x een IVF behandeling met meerdere miskramen, buitenbaarmoederlijke zwangerschappen etc. Ik moet hierbij wel zeggen dat ik nog nooit zo'n opmerking naar iemand hebt gemaakt, dat van oh 2 kinderen en wij nog geen of we zijn al zolang bezig. Heel lief van je TS dat je er zo bij stil staat. Men zegt ook altijd in neem nog een kind, euh nee je neemt een pak melk uit het schap. Daar kan ik dan niet goed tegen. Net zoals topics in de Lounge over het aantal, voeding, pampers etc. De lounge is juist daar niet voor bedoeld.
ik denk dat je er nooit bij stilstaat als je zelf makkelijk zwanger wordt. en je hoort wel eens verhalen over die en die met ivf enzo. super dat het je zo heeft geraakt. hier voor we kinderen hadden had ik de insteek van ohhh ik stop met de pil en huppakee zwanger. niet dus, ook een paar jaar over gedaan met ziekenhuis waar ze niks konden vinden, miskramen gehad en nu na ruim 5 jaar wel 2 kindjes. maar dan begrijp je het pas, het verdriet etc. als je een kindje wil maar het maar niet lukt.
Hier zijn we iets meer dan 2 jaar bezig geweest, en om eerlijk te zijn vond ik mezelf altijd al heel erg zielig dat het niet allemaal vanzelf ging. Terwijl er genoeg mensen zijn die blij zouden zijn als ze na 2 jaar al zwanger zouden zijn. Toen we laatst ergens zaten te wachten zat daar een heel leuk stel met een kinderwagen. Uiteindelijk kwam er dus naar boven dat ze 11 jaar bezig zijn geweest. En ze kwamen zo positief over, en ze waren zo gelukkig met hun kindje. Heel veel respect als je nog zo positief kan blijven als je zo lang hebt moeten wachten op je grootste wens.
Ik ken het ook. Bij ons ging het zwanger worden heel makkelijk en een mn langste vriendin kan niet op de natuurlijke manier zwanger worden. Nu heeft ze uiteindelijk een zoon en een dochter mogen krijgen. Het zet je idd even met beide benen op de grond.
Ik vind het ook ontzettend lief van je dat je erbij stil staat en hier een topic over opent zegt veel over jou als mens! En indd wees ontzettend gelukkig met het feit dat je twee kindjes gemakkelijk op de wereld hebt mogen zetten en ze gezond zijn. Zelf ben ik "gelukkig" via ICSI mama geworden! En ben altijd zo blij om te horen als mijn vriendinnen via de natuurlijke manier snel zwanger zijn geworden! Maar natuurlijk denk ik dan ook waarom wij niet maar dan kijk ik weer naar ons kleine mannetje en ben ik weer intens gelukkig!
Zoooo ben nu gewoon aan het huilen van je verhaal. Heb mijn eerste ICSI dochtertje hier in mijn armen en besef hoe gelukkig ik met haar ben na 3 jaar is ze er eindelijk, 2 en half jaar ziekenhuis onderzoeken en trajecten + injecties en behandelingen. Maar 7 jaar jeetje wat een jaren
Het is ook heel erg oneerlijk... Voel me zelfs weleens schuldig omdat wij ons 2e kindje kregen ongepland en onverwacht dwars door het gebruik van anti-conceptie heen en waar ik pas na 3 maanden achter kwam.. (ik had een verkeerd geplaatste Implanonstaaf en daarnaast net een maagverkleining ondergaan..) Mijn broertje en schoonzus willen dolgraag een 2e kindje, een groot dilemma omdat mijn schoonzus bij haar eerste zwangerschap bijna overleden is aan Preeclampsie en Helpp sydroom. Hun zoontje is 10 weken te vroeg geboren door een hartvormige baarmoeder. En ik riep ondertussen altijd voor ons geen 2e kindje en toen bleek ik 3 maanden al zwanger te zijn. Durfde het bijna geeneens te vertellen zo erg vond ik dat...
Eh, nee. Dit topic gaat over een stel wat dolgraag kinderen wil, maar ze niet kan krijgen en dat dat TS heel erg geraakt heeft. Over stilstaan bij je wat je hebt en over dankbaar zijn. Én over mensen die dit fijn vinden om te horen, omdat ze in een dergelijke situatie zitten.
Amen, en ik besef me dan dat er ook MMMmeiden zijn die helemaal geen kinderen kunnen krijgen. Ook dan voel ik me na 3,5 jaar ellende, en diverse behandelingen toch weer "schuldig" tegenover hen, en besef me dat ik ook een van hun had kunnen zijn. Ik ben nu ook "een-van-hun-met-een-kind"