Ik zie mijn vriend veranderen.. Hij is moe heel erg moe nergens zin aan overal chagerijnig om. Hij werkt nu al jarenlang in de horeca als kok. In september vorig jaar is zijn collega ontslagen wegens bezuinigen. Zijn werkgever zou dan met hem de keuken runnen. Niets is minder waar. Sindsdien doet hij alles alleen daar. En soms in de weekenden een kok er bij. Wegens bezuinigen word die kok dus zo weinig mogelijk ingepland. Wat uiteraard ook wel logisch is. Maar het word teveel nu! Ze hebben nu sinds 3 weken voor het seizoen een kok er bij zonder enige ervaring. Met andere woorden hij staat eigenlijk nog alleen want er komt blijkbaar niks uit de handen bij die persoon. Hij word op de vrije dagen die hij heeft constant gebeld met vragen over hoe iets moet etc. Ook de bestellingen kan ie gewoon doen al is ie vrij. Daarnaast heeft hij ADHD en is al zo lekker druk en chaotisch in zijn hoofd. Ook onze oudste zoon heeft ADHD en autisme wat de thuis situatie ook erg pittig maakt. Dus ontspanning thuis zit er bijna niet in hier. Wat kan ik doen om hem te helpen voordat het te laat is?
Hier hielp het om hem te vragen naar welke instellingen hij wou wanneer hij over spannen raakte over een week of vier... Het kwartje viel toen bij hem. Hij ging beter zijn grenzen aan geven op zijn werk. En heel belangrijk, geen telefoontjes over werk tijdens vrije dagen Of heel rigoureus misschien, een vacature voor hem zoeken Het blijft lastig vind ik
Houd hem alsjeblieft zo snel mogelijk een duidelijke spiegel voor! Mijn man ( sous chef in een zaak met weinig personeel ) is nu bezig met reintegreren nadat hij overspannen thuis heeft gezeten en dat is echt geen pretje! Ik liep ook al maanden te roepen dat het niet goed ging, maar hij gaf er niet aan toe omdat het zowel met mij (toen ptss) als met ons zoontje niet erg lekker ging. Toen het met mij uiteindelijk weer helemaal goed ging en ik weer volledig aan t werk was hebben we op een avond dat hij vloekend uit zn werk kwam een kleine woordenwisseling gehad die het emmertje deed overlopen. Ik heb hem toen ook gezegd dat hij nu eens voor zichzelf en zijn gezin moest kiezen en dat ik weer mijn leuke man en lieve papa voor ons zoontje terug wilde.... Hij heeft nog nooit zoveel gehuild als die avond en dat heeft wel een paar weken ook nog aangehouden... In het begin durfde hij niemand onder ogen te komen omdat hij vond dat hij zwak was, maar nu ziet hij in dat hij juist veel sterker is geworden door er aan toe te geven. Mocht je meer willen weten dan mag je me een pb sturen, In iedere geval heel veel sterkte!
Ow klote zeg! Heel herkenbaar helaas, hier zitten wij in een soortgelijke situatie. Veels te weinig personeel, veel werken, overuren maken en op z'n vrije dagen nog constant bezig met zijn werk (ook kok). Ik probeer al op hem in te praten dat het niet langer zo kan maar hij gaat maar door. Dus ik heb helaas geen tips voor je maar ik leef wel met je mee! Sterkte ermee!
Stel hem de vraag of híj een gesprek met de baas plant, of dat jij dat doet. Je zult hem de spiegel voor moeten houden en actie moeten ondernemen. Beter nu, dan te laat.
Maak hem duidelijk dat het zo niet kan en dat zijn werk niet het belangrijkste is! Op zijn vrije dag al om te beginnen zijn telefoon uit! Of niet opnemen.
Jeetje wat een vervelende situatie zeg! je man moet mondiger worden en een gesprek aan gaan met je baas..dat dit niet langer kan zo. En zijn baas eens een spiegel voor houden. Heel veel sterkte.
Bedankt voor jullie reacties. Hij weet het ook zelf wel hij zegt ook niet meer te kunnen. Onze zoon gaat al enige tijd 4 hele dagen naar school dus dat betekent dat hij onze zoon maar 1 dag van de week een hele dag ziet en in de weekenden tot half 12. Hij heeft het hier heel moeilijk mee. Zijn werk is hiervan op de hoogte en ook dat hij het niet ziet zitten om eigenlijk zo het seizoen in te gaan. Hij moet vragen als hij eens een keertje een zondag vrij wil en dan nog gaat het moeilijk want ja eigenlijk is er geen personeel dan. Hij heeft goede kunde die ook om zich heen kijken voor als ze wat ander werk voor ze hebben. Hij zit nog bij de vrijwillige brandweer wat hij echt een leuke hobby vind en wat een voor hem leuke ontspanning kan zijn maar zelfs daar heeft hij de put niet meer voor. Hij is een aantal keren al niet naar de oefening geweest. We zitten wat in dubio want ik roep al even meld je ziek alsjeblieft dit gaat niet langer zo. Ga naar de huisarts en zeg dat je niet meer kan en blijf een paar weken thuis. Maar aan de andere kant mag of kan hij dan geen ander werk meer aannemen of wel? En ja wie neemt je ook aan als je in de ziektewet zit!! Wat moeten we nou doen??
Ik wil hem zo graag helpen maar ook geen verkeerde beslissing nemen door aan te geven wat hij wel of niet moet doen. Hij is mondig genoeg dat zeker alleen wil zijn werkgever het niet horen.
Hebben jullie een grote stad dichtbij? Waarom solliciteert hij daar niet bij de brandweer vaste brandweer. Desnoods als kok of zeg ik nu iets heel raars....
zo snel mogelijk actie ondernemen,als hij niet wil luisteren mischien in een duidelijke lieve brief? heb zelf een burnout en zware depressie gekregenbin de horeca geen kok maar wel leidinggevende baan. ben er mee gekapt!! nooit weer!
Hij heeft een hele goede vriend die werkt bij de brandweer waar hij laatst heeft gesolliciteerd. Hij was net te laat want had de vacature niet gezien. Die houd het in de gaten en zodra dr weer mensen uitgaan is hij de eerste die het hoort maar ja hoe lang duurt dat nog... Dit wil hij heel graag want ja je kan wel naar een ander horeca bedrijf gaan maar daar zullen de werktijden en de werkdruk niet veel anders zijn
Snap ik, mijn zwager en broer werken zowel bij de vrijwilliger brandweer als in de stad voor vast mijn zwager dan. Mijn broer is timmerman hahha. Maar goed de arbeidsomstandigheden zijn gewoon beter.