Hallo allemaal, Bij voorbaat sorry voor mijn lange verhaal, maar ik moet hierover kunnen praten, maar er is niemand in mijn omgeving met wie dat kan. Het gaat om het volgende: mijn man en ik zijn al 19 jaar samen en hebben altijd wel ruzies gehad, maar die maakten we ook altijd goed. Maar sinds de geboorte van onze dochter en helemaal sinds de peuterpuberteit in alle hevigheid aanwezig is hebben we zo ontzettend veel onenigheid! Ik weet dat het een beetje een vrouwending is dat zij de touwtjes in handen willen houden en moeten accepteren dat hun man dingen nou eenmaal anders doet, maar dit is soms zo verschrikkelijk moeilijk! Mijn man werkt heel erg veel, wat uiteindelijk neerkomt op eens in de 2 weken 1,5 dag echt thuis zijn en dan 's ochtends een uurtje voordat hij gaat werken. Hij ziet onze dochter Roos dus ook erg weinig en ik snap dus ook wel dat hij die tijd dan liefst gezellig wil houden, maar dit uit zich in vrijwel geen grenzen stellen, Roos krijgt alles voor elkaar bij hem, vaak tot wanhoop van mij want zo ben ik steeds de boeman (dochter trekt ook echt naar mijn man toe en als hij er is maakt ze drama als ik haar wil verzorgen, dat kwetst mij vaak behoorlijk, maar dat terzijde). Maar hier hebben we dus vaak onenigheid over. Mijn man zegt dan steeds dat ik niet zo moet zeuren en dat ik hem moet vertrouwen en soms heeft hij ook wel gelijk, maar ik merk gewoon dat hij iedere confrontatie met Roos uit de weg wil gaan (ze is nogal snel driftig als iets niet gaat zoals zij wil). Een concreet voorbeeld: vanochtend wilde ze haar winterjas aan naar het kinderdagverblijf. Het wordt vandaag 25 graden dus ik zou gezegd hebben tegen haar dat die te warm is en dat ze die weer aan mag als het heel erg koud wordt, maar mijn man trekt haar dan gewoon die winterjas aan omdat dat hij dan de confrontatie niet hoeft aan te gaan. Ik ben van mening dat je echt niet iedere confrontatie hoeft aan te gaan, maar er zijn grenzen, een winterjas aantrekken bij 25 graden omdat je bang bent dat ze anders driftig wordt vind ik een beetje ver gaan. Nu is dit voorbeeld ook niet zo ernstig, maar dit soort kleine dingetjes komen zo ontzettend vaak voor en het was voor mij de druppel en ik ben enorm boos geworden op mijn man, helaas was onze dochter er ook bij. Ik voel me hier nu zo beroerd om want onze dochter krijgt het ook mee, ze was geschrokken van mij (en ze moet al niks van me weten als mijn man erbij is). Natuurlijk weet ik dat ruzie maken (zeker om zoiets onbenulligs) not done is met je kind erbij, maar het was de druppel en ik heb het nu helemaal gehad met mijn man. Begrijp me niet verkeerd, ik hou zielsveel van hem, maar de meningsverschillen in opvoeding zijn zo groot dat ik vaak twijfel of dit nog wel een gezonde situatie is voor onze dochter. Natuurlijk maken we niet constant ruzie waar ze bij is, maar ze zal de spanning wel opmerken ben ik bang. Dit gaat zo niet verder en vanochtend heb ik daarom zelfs gedacht om uit elkaar te gaan. Ik wil mijn dochter beschermen tegen deze problemen, maar ik wil ook eigenlijk niet zo snel opgeven, juist omdat ik nog veel van mijn man houd en hij ook van mij. Ik weet eigenlijk niet wat ik nu wil met dit bericht. Mijn man vind dat ik overdrijf, waardoor ik twijfel of ik een realistisch beeld heb. Zijn dit soort onenigheden normaal? Heeft mijn man gelijk en maak ik me te druk om kleinigheden? Of mag ik van mijn man verwachten dat hij ook wat dingen veranderd in zijn manier van opvoeden? Ik weet het eigenlijk niet en vraag me dus af wat jullie mening hierover is? Ik hoop op eerlijke reacties. Alvast bedankt!
Ik zou toch echt eens met je man rond de tafel gaan zitten en hem uitleggen waarom het zo belangrijk is om grenzen te stellen anders wordt het alleen van kwaad tot erger. Beter het nu goed uit praten dan dat ze straks maar hoeft te springen en d'r vader rent wel En zelfs met uit elkaar gaan los je dit probleem niet op, het is echt iets waarover duidelijk met elkaar afspraken voor gemaakt moeten worden. En probeer daarbij niet teveel verwijten heen en weer te gooien maar vraag bv waarom hij bepaalde zaken op die manier doet?
Ik vind je concrete voorbeeld helemaal geen big deal. Zit ook wel iets oovoedkundigs in want zo ervaart ze zelf hoe het is. En zonder jas kan ook. Een oplossing voor winterjasgebeuren is dat je wintergoed weghangt . Dit is verder iets waar je met je man over moet praten. Tussen twee ogen en open en zonder verwijten. Spreek vanuit je gevoel en jouw ervaringen. Maar accepteer ook dat jullie anders zijn. Met opvoeden hanteer ik het kies je strijd principe. Sommige dingen zijn bijna principieel en daar ga ik de strijd over aan (met de kids) en andere dingen niet. Alsn lief een beslissing neemt waar ik het niet mee eens ben dan slik ik dat gewoon. Is het iets wat ik problematisch vind dan bespreken we het op een later moment.
Ik denk dat het geven en nemen is, jij zult wat meer van je man moeten tolereren (want is het nou echt zon ramp om haar winterjas aan te doen??) en je man zal wat meer rekening moeten houden met jouw gevoelens.
Ik vind dat je wel een beetje overdrijft. Jij zit hele dagen thuis met je dochter ( neem ik aan ) of iig vaker dan je man, jij stelt grenzen maar zodra je man thuis is geeft hij vaker toe, dat vind ik in mijn ogen normaal, mijn vriend is ook zo, van hem mag ze alles en krijgt ze alles. Dat is gewoon omdat mannen over het algemeen hun kinderen minder zien en de tijd dat ze thuis zijn gewoon gezellig willen hebben en tijd willen met hun kind. Wat betreft de winterjas had ik ook gewoon toegelaten, ze kan hem toch later op de dag gewoon uit doen als het te warm is? Als er nog een keer iets voorkomt, kun je het beste op dat moment als jullie dochter erbij is gewoon beter even negeren en op een later tijdstip als dochter er niet bij is er met je man over praten. Zo krijgt ze niks mee van jullie onenigheid en maak je je man toch duidelijk dat je bepaalde dingen niet wilt hebben. Hij gaat gewoon anders met zijn dochter om dan jij en is wat milder, zolang ze niet overvoed word met zoete dingen en niks onveiligs is zou ik het zelf er bij laten, niet iedereen heeft dezelfde manier van opvoeden en als het het kind niet schaad.. ja waarom dan niet? Uitelkaar gaan is wel drastisch, dat verandert je man heus niet, sterker nog het kan alleen maar in je nadeel werken met de band van je dochter want dan gaat hij ermee door wat hij doet met het gevolg dat ze liever bij hem is. Heel veel sterkte in ieder geval en hopelijk komen jullie eruit
herkenbaar... Mijn man is de hele week van huis, en in het weekend heeft hij geen zin in gehuil en gedwing. Dus mogen de meiden in het weekend meer als door de week. In het begin werd ik er soms kwaad om, maar ik heb me er bij neergelegd. De meiden weten inmiddels wel wat mijn regels zijn, en dat ik die iets laat vieren in het weekend. Ze proberen het al een stuk minder uit als in het begin. Gelukkig zijn ze nog net zo graag bij mij als hun vader thuis is. Ik zou wel tegen je man zeggen wat je echt niet wil. En aangeven dat je ook wel wat regels wilt laten vieren als hij er is. Maar dat hij wel begrijpt dat sommige regels gewoon aangehouden moeten worden.
Winterjas op zolder leggen !! Ik vind overigen wel dat je gelijk hebt. Een kind moet regels leren. Al snap ik je man ook wel hoor. Lastige situatie. Om mijn huwelijk ervoor te willen verbreken... Meid probeer samen te praten. Voordat er situaties zijn waar je ruzie overmaakt. Gewoon op een rustig moment. Maa afspraken en hou je er beiden aan. Sterkte !
is hier ook man kom rond half 5 thuis en om half 7 gaat dochter naar bed dus hij ziet dr niet heel veel.. inhet weekend is het dus allemaal prima en goed koekje ja is goed nog een koekje papa? ja hoormeid dat mag.. Met als gevolg maandags weer een kind dat ik helemaal in het ritme moet gooien, en boos word als ik nee zeg.. Nu hebben man en ik daar momenteel ook veel issues over maar met veel praten envolhouden om te praten gaat het beter
Samen afspraken maken over de echte belangrijke dingen, zoals, gordels om in de auto, hoe om te gaan met het eten/slapen of wat voor jullie ook echt belangrijk is en verder zoekt hij het maar lekker uit . Manlief hier was ook niet zo goed in nee zeggen en regels, en dan is meneer 2,5 en is er frustratie want naar jou luistert hij veel beter dan naar jou , tja hoe zou dat nu komen, dus meneer dan ook maar wat strenger zijn en dat ging erg lastig want dat kende Quinten niet uiteindelijk kwam hij er wel en nu luistert Quinten ook redelijk goed naar hem, maar naar mij ngo altijd beter . Ze komen er vanzelf achter
Ik heb alleen de openingspost gelezen, maar zou het kunnen zijn dat je jaloers bent op de band tussen je man en je dochter? Kinderen hebben vaak meer lol met degene die ze minder vaak zien. Dat lijkt me normaal. En je man kan meer toestaan omdat hij haar minder vaak ziet. Ik merk hier ook dat ik veel strenger ben, omdat ik geen tijd heb om de hele dag te doen waar de kinderen zin in hebben. Mijn man kan dat in dat uur per dag dat hij ze ziet, wel doen. Ik zou me ook storen aan die winterjas, maar het wel naast me neer leggen. En er om scheiden, jeetje.. Dat vind ik wel heel heftig. Ik zou eens na gaan waar je nou zo op reageert. Is het echt de keuzes die je man maakt, ben je echt bang dat hij je kind verpest, vind je het naar dat hij niet naar je luistert, denk je dat je kind meer van je man houdt dan van jou? Ik vond het zelf moeilijk om de controle los te laten, maar het is gelukt (eindelijk) en dat is echt bevrijdend
Je man zal grenzen moeten gaan stellen. Maar of jij dat bij hem voor elkaar krijgt, is de vraag... In ieder geval niet door te zeuren, ruzie te maken, enz. Uit elkaar gaan is al helemaal geen oplossing voor dit probleem, maar zal alles alleen maar erger maken: op de momenten dat ze dan naar hem toe gaat, kan hij pas echt ongebreideld haar haar zin geven... Dat wil je echt niet, want dat gaat zich ws (op korte termijn iig) tegen jou keren, want bij papa mag alles en bij jou niet Is er iemand in je omgeving die op iets meer afstand staat, die het hier met je man over kan hebben en hem kan laten inzien waar hij mee bezig is? Iemand die hij vertrouwt en van wie hij dingen aanneemt?
Oh wat klinkt dat naar Ik zou met hem op de tafel gaan zitten en echt heel serieus aangeven hoe jij je voelt hierbij. Niet de beschuldigende vinger meteen, maar echt praten vanuit je gevoel. Ook vertellen waar je heel blij mee bent, maar ook wat beter moet en waarom. Op 1 lijn zitten is zo belangrijk. En wbt die winterjas, dat is dan nog maar het topje van de ijsberg. Ze weet heel goed dat ze haar zin gaat krijgen bij papa. Ze moet nou eenmaal leren dat dit niet kan en ook om leren gaan met die teleurstelling/afwijzing van haar wensen. Dat moet je nu heel jong aanpakken om later erger te voorkomen. Wat jij beschrijft zie ik ook bij familie van mij. Meisje is daar inmiddels 5 en een echte tiran. Papa dit en papa dat papa zus en papa zo. Haar moeder moet ze niet, die slaat ze zelfs, omdat die moeder grenzen aangeeft en van papa alles mag. Ik kan de pijn van die vrouw bijna voelen... Het kind is trouwens ook erg onaangenaam geworden en dan druk ik het nog zacht uit. Heel veel succes, ik hoop echt dat je man inziet dat hij grenzen moet stellen!
Bedankt voor de eerlijke reacties. Dat van die winterjas is inderdaad geen big deal, ik noemde ook al dat dit maar een kleinigheidje was, maar wel de uiteindelijke druppel. Een ander voorbeeld dat ik erger vind is bijvoorbeeld dat hij dochterlief ook zelf tomaten laat snijden omdat ze ging gillen als ze niet mee mocht helpen met koken. Het was wel met zijn hulp, maar ze had zich toch gesneden. Of hij laat haar boven op de commode liggen om beneden luiers te pakken, niet één keer, maar meerdere malen, ondanks dat ik hem had gevraagd dat niet meer te doen omdat ik dat eng vind. En steeds van die dingen, het één maar een kleinigheidje (zoals de winterjas), het ander in mijn ogen toch ernstiger (tomaten snijden). Al die dingen ergeren mij mateloos en heb ik ook al vaak met hem besproken, maar hij doet er helemaal niks mee. Ik wil geen zeur zijn, maar wil wel dat onze dochter leert dat niet alles kan/mag, maar bovenal dat ze veilig is. Misschien was de winterjas niet het grootste voorbeeld, maar wel de uiteindelijke druppel. Wat mijn huwelijk betreft gaat het natuurlijk niet alleen om deze zaken, er spelen ook andere dingen mee, allemaal geen ernstige dingen (hij gaat niet vreemd ofzo en behandeld me verder ook goed), maar zoveel kleine dingetjes dat het niet meer gezellig is samen, we hebben constant onenigheid, hij is vrijwel nooit thuis en als hij er is heeft hij vooral oog voor zijn telefoon, computer of tv. En als hij dan de zorg van onze dochter overneemt krijgen we dus weer deze onenigheden (die we overigens niet altijd uiten met haar erbij hoor). Ik vind het heel zwaar dat hij er zo weinig is want dochterlief is behoorlijk driftig van karakter en af en toe de zorg aan mijn man overdragen zou wel eens fijn zijn, maar als hij er is en met onze dochter bezig is denk ik door die onenigheden wel vaker ga maar weer werken Deze dingetjes maken dat ik vanochtend echt dacht nu is het afgelopen ik kap ermee. Nu mijn boosheid een beetje bedaard is (helaas heeft dochter dat driftige niet van een vreemde) kan ik weer helderder denken en benauwd het idee van een scheiding me enorm. Ik hou nog zielsveel van mijn man en verder kan ik me ook geen lievere man wensen, maar ik wil gewoon niet dat onze dochter dit soort onenigheden meekrijgt. Ik vroeg mij af of ik er nou helemaal naast zat (zoals mijn man zegt), juist omdat ik er iets aan wil doen en ik ben dan ook erg blij met jullie eerlijke reacties. Ik ga hierover straks nog eens met mijn man praten en ik hoop tot een oplossing te komen voor onze eeuwige onenigheden. Bedankt voor jullie reacties!
Oh ik zie nu dat er meer reacties waren, sorry @Spikkel, dat heb ik inderdaad ook. Als mijn man dingen toelaat wordt dochter driftig als ik ze niet toelaat. En zo gaat dat echt heel erg vaak, heel vermoeiend @Sterrefeetje, echt jaloers ben ik niet, maar onzeker wel. Als ze mij wegduwt of begint te gillen omdat papa haar moet helpen en niet mama doet me dat wel wat, maar jaloezie kan ik het niet noemen, eerder dat ik er wat droevig van word als ze me zo steevast lijkt af te wijzen als mijn man er bij is. Voor de rest heb je wel gelijk hoor, er zijn natuurlijk meer dingen die meespelen waarom ik wel eens denk aan scheiden. En ja, loslaten is heel moeilijk, dat geef ik grif toe. @Rozemarijke, zijn moeder en vrienden van ons bemoeien zich er wel eens mee als ze het niet eens zijn met dingen die mijn man doet (dat komt dan overigens niet van mij af hoor, is alleen als het op dat moment is dat anderen erbij zijn), ze lezen hem dan de les en dat vind ik dan ook weer niet nodig, maar hij trekt zich er weinig van aan en zegt dat ze zich er niet mee moeten bemoeien. Hij heeft een sterke eigen wil, wat op zich goed is natuurlijk. @Krullie, dat is inderdaad wat ik bedoel, ze moet leren dat niet alles kan/mag. Als ze bijvoorbeeld iets niet mag gaat ze huilend naar papa en hij geeft dan vaak toe, heel frustrerend want ik begin nu al te merken dat ze niks meer aan mij vraagt als mijn man erbij is, dan gaat ze meteen naar hem.
Ik zou inderdaad ook eens om te tafel gaan zitten. Doordat je man er doordeweeks niet veel is mist hij een stukje 'huis afspraken'. Wat mag de kleine wel en wat niet. En wat tolereren we hier wel en wat niet. Op 1 zou ik zetten dat je elkaar in je waarde laat waar de kleine bij is, dat houd dus in op je kiezen bijten en er later op terug komen. Ik sluit me aan bij eerder gegeven meningen dat jij soms wat minder erboven op moet zitten en je man wat meer nee moet leren zeggen. Het voorbeeld van de jas is iets dat de kleine prima kan ondervinden. Een goede leer.. Wij als ouders kunnen met vanalles wel zeggen dat het niet goed voor ze is, maar ervaring is de beste leerschool! Succes!
Dat wat je nu zegt is natuurlijk een heel ander verhaal en moet ik mijn mening bijstellen. Had je die dingen maar in je eerste post geschreven. Dat hij je dochter (bewust) in gevaar brengt vind ik not done. En ik zou echt op mijn strepen gaan staan dat dit ook nooit meer gebeurd. Hij houdt neem ik aan van zijn dochter en dat moet hij niet toelaten dat het kindje iets breekt als ze van de commode afvalt of een vinger afsnijdt. In dat geval als hij het zou blijven doen zou ik ook liever weggaan want je wilt toch dat je dochtertje veilig is ( daarmee wil ik nu niet zeggen dat je meteen je koffers moet pakken )
Is het misschien een idee om de huisregels omtrent je dochter op te schrijven. Dan bedoel ik de regels die jij voor haar hebt vast gesteld, dan kan je man die in alle rust lezen. En andersom natuurlijk welke regels je man vind dat er moeten zijn. Ga daarna samen zitten om gezamenlijke regels op te stellen die natuurlijk de veiligheid waarborgen voor je dochter. En anders laat hem eerste hulp bij opvoeden eens zien, misschien dat zijn ogen worden geopend, want als je als ouders niet op 1 lijn zit dan kun je verschrikkelijke kinderen krijgen in gedrag.
Ga samen om tafel en spreek af dat jullie elkaar respecteren waar dochter bij is. Zorg dat jullie geen ruzie maken op het moment zelf, maar het later rustig uitspreken. Maak samen een lijstje regels, zoals geen winterjas bij 25 graden. Gaat ze gillen, ja jammer dan. Zorg dat jullie het eens worden, en ga eens samen wat leuks doen. Het zou zonde zijn als dit jullie einde zou betekenen. Sterkte meis!
Wat een moeilijke situatie! Ik vind absoluut niet dat jij zeurt of moeilijk doet als je grenzen wilt stellen, want dat heeft ieder kind gewoon nodig. Ik snap (als mama die af en toe weken heeft dat ze 40 uur per week werkt) je man ook wel, maar hij moet echt proberen om niet over te compsenseren voor zn gebrek aan tijd met haar, want op den duur wordt jullie dochter daar de dupe van. Uiteindelijk is je man ook beter af wanneer hij grenzen leert stellen en zal dit zijn relatie met je dochter ten goede komen. Immers als je dochter straks door de peuterpuberteit heen is weet ze dat ze bij jou niet alles voor elkaar kan krijgen, maar bij je man zal ze dan waarschijnlijk veel meer gaan manipuleren en zeuren, want ze heeft geleerd dat dit bij hem werkt. Ik zou dus toch maar (weer) proberen hier serieus over te praten op een moment dat jullie verder helemaal geen conflicten hebben en je dochter op bed ligt. Misschien kun je hem dit topic ook laten lezen, haha. Succes!
Ik herken het probleem! Maar dat je dochter soms meer naar je man trekt als naar jou, is ook Maar weer een levensfase. Onze dochters liggen 3 maand uit elkaar. Hier is het nu een mama-fase, papa mag niks doen. Daar zou ik me geen zorgen over maken. En dat papa´s meestal een beetje lakser zijn... hier toch ook het geval. Bij ons speelde volgende Scenario af: Man en ik waren een paar bezigheden in de tuin aan het doen en dochterlief speelde in de tuin met zandbak en glijbaan. Dochterlief kreeg het in haar hoofd om met waterverf te schilderen. Toen ik haar zei dat we dat zouden doen nadat we de laatste bezigheden hadden gedaan, zette ze het op een huilen en liep naar binnen. Een uur lang had ik mijn man niet meer in de tuin gezien... hij had onze dochter binnen, wenend op de zetel terug gevonden. Hij is direkt met haar aan het schilderen geslagen (zucht). Dochters weten donders goed hoe ze papa rond de vinger wikkelen! Ook ik gaf aan mijn man aan dat ze moet leren dat ze niet altijd direkt haar willetje krijgt en dat ze compromissen moet leren maken. Antwoord van mijn man: " ja Maar ze zat daar zo zielig alleen..."