Ja we hebben het inmiddels uitgepraat maar daar kom ik later nog op terug zodra ik terug ben van werk.
Ik denk dat je meer op zoek was naar of je onredelijk reageerde ipv meningen hoe andere reageerden. En los van hoe andere denken te reageren in die situatie, is het geen onredelijke reactie. Het hele huishouden leunt een maand op je schouders, ik weet niet of je werkt, maar ik werk 4 dagen, ik ben een ramp in koken, komt allemaal wel goed, maar ik zou er flink van balen.
Meen je dit echt? Zou wat zijn als alles zonder overleg gebeurt, want ik denk dat mijn vrouw het wel goed vind! Is geen goede basis lijkt mij
Ik had overleg zelf gewaardeerd, dus even afstemmen of bv die periode wel lukt, of dat er bv gekeken moet worden of het een beetje verschoven kan worden. Maar als hij het hier al vaker over heeft gehad, en daarin heeft opgevat dat hij die kans moet grijpen als hij zich voordoet, snap ik ook dat hij z’n akkoord al gegeven heeft. Linksom of rechtsom zou het resultaat zijn dat hij gaat, dus de manier waarop zou ik nu loslaten - met de kanttekening dat hij het een volgende keer toch even vooraf moet aangeven.
Maar nu trek je het uit zijn verband. “Alles zonder overleg”. En “ik denk dat ze het goed vind”. Beide staat niet in mijn reactie.
Maar naar wat ik begreep ging het TS niet om het overleggen zelf (wel of niet doen) maar het feit dat hij haar betrekt in wat er gaat gebeuren in plaats van het meedelen als feit. Ik vind het een heel verschil als je zegt 1. Ze hebben me gevraagd/aangeboden dat ik 4 weken naar Australië mag! 2. Ik ga 4 weken naar Australië!
We hebben het inmiddels uitgepraat. Hij gaf aan dat toen hij het aanbod kreeg hij alvast ja zei in de wetenschap dat ik hem deze kans niet zou onthouden maar dat hij, voordat hij zijn antwoord gaf, al wel in zijn hoofd had bedacht hoe we dit op een later tijdstip samen zouden gaan invullen en ook zou vragen naar mijn gevoel/wensen/voorkeuren hierin. Echter door zijn enthousiasme en de gierende adrenaline heeft ie vooral zijn blijdschap voor laten gaan maar zegt zich nu te beseffen dat ie het beter anders had kunnen brengen door bijvoorbeeld tegelijk met zijn blijdschap ook meteen een stukje geruststelling aan te bieden aangezien ik geen superkrachten heb en dus niet kan raden wat zich allemaal in zijn hoofd afspeelt. Maar dat is natuurlijk ook niet helemaal waar want ik ken mijn man door en door en had dus wel kunnen weten dat hij ons nooit aan ons lot zou overlaten of dat ie niet zou informeren naar mijn gedachte hierover want dat doet ie normaal gesproken altijd. Het ging me nu alleen niet snel genoeg denk ik en dat is dan weer niet fair van mij en dat heb ik hem ook aangegeven. We begrijpen in ieder geval elkaars punt nu en ik denk dat we beiden iets geleerd hebben van deze situatie en dat is dat hij voortaan in overleg ook wanneer iets vanzelfsprekend lijkt en ik heb geleerd dat ik ipv meteen in paniek te schieten hem daarvoor de tijd moet gunnen.
Ik denk dat beide kanten hierin heel logisch is. Jij zit in een moeilijke periode dus schiet ook sneller die paniek dan nu even in en hij die in zijn enthousiasme schiet omdat het over Australië gaat. Soms loop je net even langs elkaar. Klinkt als een goed gesprek die jullie nu hebben gehad.
Je kwam op mij heel rustig over hoor en ik zie je ook nergens een discussie aangegaan. Net wat je zegt, je geeft aan wat je wel of niet prettig zou vinden, meer niet.
Nee hoor, TS vroeg hoe wij er tegenaan keken. “Kom maar op met die ongezouten mening” schreef ze notabene in de openingspost.
Klopt, ik zou het persoonlijk ook niet heel anders vinden. De keren dat mijn man alleen op reis ging was ook gewoon met een mededeling. Maargoed, hij weet dus ook dat hij daar niet een heel gesprek voor hoeft aan te gaan van mij, of toestemming moet vragen oid. Dat maakt het al anders dan bij TS.
Nee was niet cynisch ik zou geen zin hebben in geruzie. En liever het samen weer oké hebben. Mijn punt zou heus nog wel duidelijk gemaakt worden maar ik zou de voorpret voor hem ook niet willen verpesten. Hij gaat toch , ik vind dat goed (op dat niet overleggen na dan) dus waarom dan allebei met een rotgevoel blijven zitten? edit: ik heb nu pas bijgelezen en dus fijn dat het is opgelost!
Mijn man hoeft ook geen gesprek van 2 uur aan te gaan hoor en hij hoeft al helemaal niet om toestemming te vragen. Ik had het prettig gevonden als het niet als mededeling werd gebracht alsof ik er niets over te vinden had. Dit is de 1e keer dat hij een hele maand van huis gaat zijn, wellicht dat ik anders ga reageren als dit vaker gaat voorkomen.
Persoonlijk zie ik het verschil niet echt. Maargoed, dat zal dan wel mijn autistische manier van communiceren zijn Ik snap uiteraard dat anderen hier niet zo over denken, maar er werd naar meningen gevraagd...
Maar dit is dus wat ik niet begrijp. Hij hoeft helemaal geen toestemming te vragen zeg je, maar hij mag het ook niet als mededeling brengen. Als je geen toestemming vraagt, dan is het toch een mededeling?
Nee wat ik graag had gewild is dat hij interesse had getoond naar mijn gedachte en gevoel hierover. 1.Vind je het goed als ik naar Australië ga? = om toestemming vragen. Dat vraag ik dus niet van hem. 2. Wat vind je er van als ik 4 weken naar Australië ga?= mij het gevoel geven dat ik er ook iets van mag vinden. En dit had ik dus graag gewild. In mijn ogen wel een duidelijk verschil. Jij mag er natuurlijk anders over denken.