Ja maar Tuc, wat is normaal? Jij ( en ik) vinden het misschien beter om samen met de kids te eten, maar ik ken heel veel mensen die apart eten. Eerst de kinderen eten geven en daarna als zij slapen, zelf eten.
Inderdaad, het is heel makkelijk om alles te weten als je het niet zelf hoeft te doen . Ik dacht bij 2,5.. Oh wat hebben het mooi geklaard, goed opgevoede kinderen, overal complimenten.. En toen werden ze 3,5
Dat is goed, maar als je ziet dat je kind niet eet en moet afgeleid worden met een Ipad spelletje, kan het dan niet liggen aan het feit dat etenstijd voor dat kindje niet leuk is? Hij hing de ganse tijd aan mijn moeder, die hij van toeten of blazen kende en noemde haar oma. Maar mijn moeder is streng en rechtvaardig en ging naast hem zitten om te spelen met hem ipv hem maar wat te laten rondrennen en aan zijn lot over te laten. Ik persoonlijk vind toch dat als je een kind hebt, je eerst moet kijken naar dat kind en als je drang om rustig te eten geen prioriteit moet zijn als dat nadelig is voor je kind (wat het hier dus wel degelijk is).
Ik wil je niet afbranden hoor ts maar als buitenstaander is het allemaal zo makkelijk en misschien heb je wel gelijk maar zij kennen hun zoontje natuurlijk ook wel. Hier aten we heel lang in drie etappes, niet gezellig maar zo ging het toen nou eenmaal. (Papa kwam pas laat, jongste snel afgeleid dus at apart en ik at met de andere 2 waarbij ik mijn middelste ook steeds moest aansporen.).
Ik snap je punt wel. Veel kinderen hebben baat bij duidelijkheid en structuur. Waarschijnlijk is deze manier van eten erin geslopen omdat de ouders radeloos waren omdat hun kind niet at. Daar kun je van alles van vinden, maar of het slecht is? Ik zou mijn kind nooit voeren of gepureerde prut geven, maar is het slecht? Het is een mening. Volgens mij eten heel veel kinderen van die leeftijd weinig tot niets. Punt is: het lijkt een ondernemend jochie die wel wat structuur kan gebruiken. Jj hebt je erover verbaasd dat de ouders hun kind op een totaal andere manier aanpakken en opvoeden dan hoe jij het in je hoofd hebt, of wat jij vindt dat hoort. Als ik het verhaal zo lees, denk ik ook, tja het mag wel wat meer discipline. Maar schokkend? Nee! Vermoeiend? Ja!
Ja, dat kan gebeuren natuurlijk. Maar wat is er eerst: het kindje dat niet eet en dus de ouders die het apart voeren met de Ipad ervoor of de ouders die het apart voeren om er van af te zijn en dus het kindje dat begint moeilijk te doen en alleen maar wil eten met een Ipad voor zijn neus... Was dat vroeger ook zo? Ik heb de indruk van niet. Mijn oma had 5 kinderen en 7 kleinkinderen die ze allemaal thuis opving. Kan je je inbeelden als ze die allemaal moest voeren? De oudste en de jongste verschilden 3 jaar...
Die iPad was er vroeger niet nee Overigens geef ik je qua eten wel gelijk. Mijn moeder zegt altijd: "Zien eten doet eten" en ik denk dat dat wel klopt. Wij eten elke avond samen als gezin. Onze zoon (15 maanden) eet gewoon hetzelfde als wij. Het is gezellig en hij is een geweldige eter. Het hoeft natuurlijk niet voor elk kind te werken, maar een leuke eetsfeer en een goed voorbeeld kan nooit kwaad volgens mij. Tsja, je eet zelf wat minder rustig en soms is je eten koud voor je het binnen hebt. Of vliegt zijn bord door de lucht omdat je even niet oplette en zelf een hap nam (nee, zijn manieren zijn ook niet perfect ). Jammer dan! Het kind leert tenminste wat lekker eten is, en je leert zelf weer dat je je eten niet in 5 minuten naar binnen moet schrokken Dat een kind van 2 niet goed luistert vind ik niet zo bijzonder. Ik zou wel van de ouders verwachten dat ze ervoor zorgen dat je meubilair en katten intact blijven! Als vreemde kindertjes hier onze kat teveel lastig vallen steek ik daar overigens zelf een stokje voor als de ouders het niet doen. Maar ik denk dat je ook zou moeten zien hoe het er thuis aan toe gaat voor je echt een oordeel kunt vellen. Ik ga als ik op bezoek ben geen uitgebreide standjes geven, dat bewaar ik voor thuis. Het moet tenslotte gezellig blijven... dus op visite zeg ik met zachte stem 'laat dat' en haal hem er weg. Thuis zeg ik: "aarg! Laat dat! Ben je nu helemaal? Nog 1x en je zit in de box! (...) Weer stout: nu ga je in de box! (...) Zul je je nu gedragen?" Etc. Dat soms 5x in een uur, zucht. Hij heeft een stoute fase de laatste dagen... Tsja, op visite vind ik dat ongezellig en onpraktisch bij gebrek aan box
dat eten, lijkt me niet de goede aanpak. Een kind van twee voeren?? en potjes??.. Mijn zoon van 1 eet zelf, vers, meestal met zijn handjes, maar ook al af en toe met een vorkje, en we doen dit samen aan tafel terwijl ik tegen hem klets. Maarja... je weet niet hoe het daar is. Misschien hebben ze alles al wel geprobeerd. Je weet het niet. Die van ons klimt ook overal op en onder. We leren hem wel dat dingen niet mogen.. maar dat neemt hij meestal pas na 3 keer nee en 2x afpakken aan.. en de volgende dag probeert hij het gewoon weer... dat hoort er wel een beetje bij...
Even dames boven mij.. toen mijn kinderen nog een dreumes waren aten ze ook voortreffelijk. Dus het is nogal makkelijk om je als moeder van een dreumes te verwonderen dat ze een 2 jarig kind voeren of dat het niet goed eet aan tafel.
Niet dat ik niks zeggen of eten voor de ipad goedkeur, maar ik denk niet dat je echt kunt oordelen voordat je het zelf hebt meegemaakt. Hier drie pittige kindjes, maar de oudste twee weten heel goed wanneer ze iets wel of niet mogen doen en daarvoor hoef ik mijn stem niet te verheffen (al helpt het soms wel haha) en aan straffen doen wij ook niet. Dat wil overignes niet zeggen dat wij geen regels hebben waar ze zich aan dienen te houden. En ik heb trouwens ook wel eens een dag waarbij ik er even helemaal geen zin meer in heb, al het corrigeren, misschien was dat bij je vrienden ook wel zo. Hoopten ze zelf ook dven rustig te kunnen zitten. Hier de kids nooit gevoerd trouwens hoor en we eten met zijn allen aan tafel, juist als ze zelf mogen eten kun je zelf ook even snel eten.
Ik voer mijn net 3 jarige nog steeds trouwens. Maar dat is omdat hij een vreselijk moeilijke eter was/is. Hij heeft heel lang met zijn amandelen getobd (en heel veel snot) en at dus toen amper. Nu moet hij nog steeds inkomen omdat hij het niet zo gewend is om goed te eten, daarom help ik hem.
Ik moet zeggen dat het op ons een indruk nagelaten heeft om verschillende redenen. Ten eerste omdat de moeder zich tegenover ons begon te verontschuldigen en zeggen dat ze niet wist wat doen want dat het thuis ook zo was en dat ze wist dat ze niet streng genoeg was... Ten tweede omdat mijn vriend diezelfde avond helemaal overstuur begon te zeggen dat we dit weekend allemaal beveiliging moeten gaan kopen voor wanneer onze jongen kan lopen, hij wil ons ganse terras afzetten met bamboo zodat de jongen niet over de balustrade kan klimmen etc. Ik vond dat te ver gaan en heb hem proberen duidelijk te maken, sorry, dat ik denk dat het hier gaat om ouders die hun kindje niet de baas kunnen of niet goed opgevoed hebben of geen regels stellen / wat je het ook wil noemen. Ik heb zelf als nanny gewerkt en weet dat sommige kinderen veel lastiger of drukker zijn. Maar heb ook gemerkt dat, in deze gevallen toch, die kinderen met meer aandacht van mezelf dan ook wel rustiger werden. Waar ouders me zeiden dat hun jongen niet graag tekende en we toch een hele namiddag samen getekend hebben. Mijn vriend en ik hebben een heel andere visie over hoe een jongen opvoeden. Volgens mij kan een jongetje evengoed tekenen en kleuren en rustig bezig zijn. Volgens hem is dat niet zo en moeten jongetjes heel de tijd rennen en ravotten en kan je niet verwachten dat een jongetje eens rustig is want die zijn niet als meisjes volgens hem... Misschien was de titel van mijn topic een beetje slecht gekozen.
Haha, ja, ieder z'n ding hè. Weet je, ik had ook altijd wel mijn woordje klaar over anderen en de manier van opvoeden. Zonder te begrijpen/weten waarom ze bepaalde dingen doen zoals ze ze doen. Ongehoorzame kinderen of niet actieve ouders, tja. Ik wist het ook eigenlijk altijd wel beter En nu ben ik degene die de afkeurende blikken krijgt. Nu ben ik degene die voor watje aangehouden wordt, voor foute ouder of nou ja, geef het maar een naam. Nu ben ik degene die nagestaard wordt als mijn zoon zich de longen uit het lijf gilt omdat het net even anders gaat dan hij zich had voorgesteld. Niet meer met het schaamrood tot achter de oren, maar wel met het zweet drie lagen dik op het voorhoofd en de prikkende ogen in de nek. Ik heb een reden waarom ik dingen net even anders doe dan ik zelf ook altijd heel hard geroepen heb dat ik ze zou doen. Ja, ik heb grenzen, maar die liggen op veel vlakken net even anders. Maar ik ben zelf wel heel erg gaan letten op mijn eigen priemende ogen en (eventueel) snerende opmerkingen.
Jongentjes kunnen echt wel rustig bezig zijn....... Onze middelste vind kleuren en lego helemaal geweldig al wil ik dat met het mooie weer niet hebben, en de oudste kan uren bezig zijn met de lego, die vindt kleuren toch echt minder........... Maar e wonen buitenaf dus buiten spelen ravotten graag! Maar binnen zijn er regels en die worden gehandhaafd zo niet dan zijn er consequenties. En ik denk echt sorry dat ik het zeg echt aan de ouders ligt al een kind niet te handhaven is......... Onze middelste is een echte deugniet en hij wil veel onderzoeken, wat gebeurt er als ik dit doe af als ik iets laat vallen....... nou dan weet hij dat hij op de gang moet, maar soms wint zijn nieuwsgierigheid het nog...... hahaha, maar later heeft hij spijt en zegt sorry. Dat heb ik er echt al vroeg in gestampt om hem toch die waarden en normen bij te brengen.
Ja precies wat Storm zegt dus.. Al met al, ik begrijp je punt TS maar uiteindelijk moet je eerst nog maar zelf zien hoe je het gaat doen natuurlijk. Ik zou gewoon niet te stellig zijn in bepaalde zaken.
een kind wat achter een ipad moet eten, daarvan kan ik wel zeggen dat het niet normaal is. Verder is eten volgens mij nog altijd een gezins/familieding. Vandaar dat ik dat zeg...als antwoord op ts haar vraag.
Pff... Ik hoop echt voor je dat het mee gaat vallen, want het ligt echt niet alleen aan de opvoeding. Zo is mij jongste pas net een jaar, maar hij klimt op tafels, schuttingen, glijbaan. Dan kan ik honderd keer uitleggen dat dat niet mag, maar dat helpt echt nog niet op deze leeftijd hoor, straffen ook niet.
Het ene jongentje tekent graag, terwijl zijn zusje graag continu rond rent; ieder kind is anders. En 'opvoeden' werkt maar tot zekere hoogte, de vraag is ook of je dat wel moet willen; een kind dat heel fysiek is en dolgraag rent, klimt etc, die wil je toch niet 'opvoeden' tot een kindje dat aan tafel zit te tekenen maar diep van binnen gewoon weer de glijbaan af wil, en nog eens, en nog eens...? Natuurlijk moet je kinderen grenzen leren, maar ze zijn vanaf dag 1 al zichzelf; als ouder probeer je dat in goede banen te leiden, maar toch niet te veranderen? Hier zeker allerlei beveiliging in huis; traphekjes, slotjes op kasten, etc... Ik heb geen zin mijn dochter af te leren op de trap te klimmen; dat kan ik 1000x bestraffen, maar daar wordt niemand gelukkiger van. Traphekje zorgt er voor dat ze er simpelweg niet op kan; geen gevaar, geen straf, geen strijd.