Ik lees net dat ts ooit als nanny heeft gewerkt. Ik kan me ineens een topic herinneren van een tijd terug waarin iemand die zelf nog niet eens kinderen had, maar ervaring had als nanny precies kwam vertellen hoe haar toekomstig kind zal zijn en zich zal gaan gedragen. Uit de laatste berichten zou me niks verbazen dat dit ts is geweest. Dat jullie als ouders denken dat je voor je kind kunt bepalen of hij later liever gaat tekenen of voetballen....
De manier van eten vind ik inderdaad heel vreemd. Hier eten we met zijn drieën aan tafel en onze zoon eet grotendeels zelf. Maar verder herken ik sommige dingen wel hoor... Wij hebben een kleine druktemaker die het liefst rent en klimt en niks is veilig. Als ik hier de deur naar de gang open zou laten staan zou hij meteen de trap op klimmen. Keukenkastjes zijn gesloten, anders ligt hier binnen no time alles op de grond. Ligt dat aan onze opvoeding? Ik denk het niet, eerder aan het karakter van mijn zoon. Heel nieuwsgierig en ondernemend. Uiteraard zullen wij ook fouten maken in de opvoeding van onze zoon. Als mijn zoon iets niet mag, wordt duidelijk gemaakt waarom iets niet mag, en gaat het te lang door, haal ik hem weg bij de situatie. Straffen heeft nog geen zin denk ik. Mijn man heeft hem als eens op de gang gezet, toen ging hij met de lamellen bij de deur spelen
Precies! Ik doe hier regelmatig een poging om meneer gezellig aan tafel te krijgen. Maar na 2 minuten gaan de krijtjes al weer aan de kant. Idem dito met boekjes lezen. Hij is net 2 maar komt nog niet verder dan babyboekjes met plaatjes, simpelweg omdat ie de aandacht er gewoon niet voor heeft. Hij wil op de glijbaan, met die bal en met zijn auto's heen en weer rennen. Dus nou ja, dan moet ie dat vooral maar doen! De meisjes waren gewoon heel anders dus ik moet een beetje wennen, maar buig uiteraard met hem mee Hier ook allerhande beveiliging. Ik heb geen zin om de hele tijd NEE te roepen, dat werkt ook niet. Hij wil overal op, kastjes openmaken, de vaatwasser uitruimen... Traphekjes, slotjes, slot op tuindeur. Veiligheid boven alles!
Wow, de meesten voelen zich hier blijkbaar aangevallen, maar ik wil dus gewoon de hele tijd zeggen dat ik het niet heb over kinderen die drukker zijn, maar over ouders die geen regels stellen. Mijn probleem met dat kind was dus gewoon dat de ouders hem niet berispten als hij iets stouts deed. En dat ze geen speelgoed meenemen voor het kind om het bezig te houden. En er ook zelf niet mee bezig waren. Ik vond dus gewoon het niet kunnen dat ze er totaal niets van zeiden. Maar blijkbaar heb ik een gevoelige snaar geraakt bij sommigen.
Het klinkt mij in de oren alsof papa en mama hem nog steeds behandelen als baby/dreumes en even vergeten dat meneertje "al" 2 is en dus een andere aanpak "verlangt"
Ik vind dat je gelijk hebt qua ouders! Ouders horen hun kind (eren) te corrigeren! En inderdaad als ze jong zijn moet je het tot vervelends toe herhalen, maar dat geeft je later rust. Zelf had ik echt soms het idee dat ik de hele dag achter ze aan te moeten en politieagent te spelen, maar nu weten ze wel waar de grenzen liggen en als ze er over gaan dat er consequenties aan vast zitten. Ouders horen hun kinderen op te voeden en tuurlijk is het ene kind het andere niet, vertel mij wat........ maar dan nog kun je ze leren wat grenzen zijn en wat wel en niet mag, zo iets noem je volgen mij ook wel waarden en normen bij brengen.
Nee ts, je komt met allerlei zaken die volgens jou niet goed zijn. En ik zeg je nu gewoon, ik had voorheen ook allemaal dingen waarvan ik zou zeggen dat dat zo echt niet hoort.. ik spreek je over een jaar of 2 wel om te kijken of je je aan al die punten hebt gehouden. Het komt gewoon irritant over, sorry. En ja, je hebt vast wel gelijk maar dingen zijn nou eenmaal zoals je denkt dat ze zijn. De ene dag krijg ik een sneer in de supermarkt dat ik te streng ben voor mn kinderen, de andere dag weer dat ik een blik waarom ik niet optreed.. en zo doe je altijd wel iets fout. Dat zul je vast straks ook wel tegenkomen.
Ik vind eigenlijk dat je pas kunt oordelen als je zelf kinderen hebt (van die leeftijd), grenzen overschrijden hoort wel degelijk bij peuters. En als er niks is om mee te spelen.. Dan worden ook mijn kinderen baldadig.
nou goed ik heb er 1 van bijna 5 dus ik mag oordelen dan volgens sommigen. Krijsende kinderen in de supermarkt, ik accepteer het niet, gebeurd gewoon niet. Rennen binnen ook niet, ook al is het een druk kindje jammer dan. Met 2 jaar is een kind heel goed in staat zich aan de regels te houden. En een kindje van 1 of 1,5 kan wel steeds willen klimmen en de nee nog niet helemaal snappen, maar er is een verschil tussen steeds nee blijven uitleggen tot ze het wel snappen of gewoon laten gaan en maar blijven roepen: jaaaaa maar dat snappen ze niet!!!! Dikke doei, dan is het je eigen schuld.
Heb niet alles door gelezen. Maar ja sommige 2 jarige kunnen zo zijn. Ben niet de strengste nu niet en toen niet. Help wel met eten mee. Als ze dat willen. Ze eten hier aller bij prima. Ja ook wel eens een kind gehad een dag waar van ik dacht aan het einde van de dag zo wat ben ik blij dat jij naar je bed gaat dag. Ja ik geef ze ook wel eens ( straf) Maar ga echt niet de hele dag waarschuwen. Mits het niet gevaarlijk is natuurlijk. Misschien ben ik te makkelijk. Maar tot nu toe gaat het hier prima. En ja moet ook zeggen wacht maar tot je je eigen kindje hebt. Wie weet schrijf je dan ook een post help ik heb een dreumes/peuter die ik vandaag achter het behang wil plakken. Moet zeggen voor ik moeder werd ik ook veel meer oordeel had van hoe het zou moeten.. Nou ja laten we zeggen daar ben ik heel snel van terug gekomen. Al de eerste 24 uur van hun leven haha. ( positief bedoeld hoor) P.s het is hier geen zoete inval hoor ze kennen mijn grenzen en heb bepaalde principes. Als ik dan boos word dan weten ze het ook meteen. Dan luisteren ze echt wel. Mijn blik zegt meer dan duizend worden. ( ze zijn niet bang hoor maar ik kan dan zo streng kijken) Dat ze dan echt luisteren. ( moet zeggen mijn oudste is echt aan het puberen bijna 13 dat begint een ander verhaal te worden die kan er dwars tegen in gaan.)
Ik kan me je irritatie best voorstellen maar je weet natuurlijk ook niet wat er al aan strijd vooraf is gegaan. Apart eten vind ik wel bijzonder, onze dochter zit gewoon met ons aan tafel en kreeg gelijk met ons eten. Ja je eet wat minder rustig maar het is wel zo gezellig. En zolang we aan tafel zitten geen boekjes, ipad of telefoon, papa en mama ook niet. Laatst was hier een vriendin met haar zoontje van anderhalf, die haar zoontje ook op zo'n zijïge toon "corrigeerde". Die trok zich er mooi niks van aan dus, plus dat hij overal aan mocht zitten van haar. Nou van mij dus niet. Dat ze hem vervolgens van de trip trap van mn dochter laat donderen moet ze zelf weten, ik ga er zeker niet lachend bij staan maar daar mocht ie gewoon mee spelen. En hij bleef maar zeuren om de computer, ja dag, ik ga ook niet computeren als er bezoek is. Dus tot op zekere hoogte stel ik wel regels voor andere kinderen als die in mijn huis zijn. De meeste kinderen die hier opbezoek komen zijn wel erg leuk hoor, en spelen erg leuk want dat is meestal ander speelgoed dan thuis. Maar goed, men zal zich ook wel eens ergeren aan mijn kind, die is ook wel eens chagrijnig of moe en dan niet de gezelligste. En ik kan haar ook wel eens achter het behang plakken of me rot ergeren. Maar de hele dag politieagentje spelen is ook echt niet leuk en levert toch niet het gewenste resultaat op. Kinderen zijn nou eenmaal geen programmeerbare robotjes.
Het ene kind is het ander niet. Ik heb dus drie jongens, dus even vanuit mijn ervaring. De oudste at altijd super goed tot hij twee werd. Toen werd het een ramp, en hij eet nog niet super goed en is nu zes. Hij rende altijd weg, want de wijde wereld was veel leuker, hij zat overal aan en dat was dan niet zijn eigen speelgoed En hij kan nu op dit moment heel veel (lezen en rekenen enz ) maar tekenen dus gewoon niet. Hij is daar niet sterk in en houdt er gewoon niet van, en dat is wel duidelijk na 2,5 jaar kleuterschool. Dus hem krijg je gewoon niet een tijd rustig aan tafel om te tekenen. Dat gaat hooguit een kwartier goed. Verder is het een mannetje met temperament, ook toen hij 2. Dan de middelste, die at perfect tot hij twee was. Toen lustte hij niks meer ( smaakontwikkeling wordt ook beter en dat in combi met het ontdekken van hun eigen wil geeft best een niet zo'n gezellig feestje aan tafel ), hij zat ook overal aan. Hij liep wel altijd aan het handje mee ( dat is toch gek, met dezelfde opvoeding ), en is gewoon veel introverter dan zijn broer. Toch is hij ook moeilijk te corrigeren als hij stout is. Hij kan uren aan tafel bouwen en tekenen vind hij wat leuker, maar houdt het ook geen uren vol. Dan de jongste van 22 maanden. Die eet geweldig! tot hij straks twee is waarschijnlijk, hij zit nooit ergens aan en was altijd heel makkelijk. Nu krijgt hij sinds kort wel de bekende peuter driftbuien, dus er zit ook wel temperament in. Hij wil niet aan mijn hand lopen ( als het moet van mij dan moet het en anders zit hij zonder pardon in de buggy ) maar loopt ook niet weg ( een combi van zijn broers misschien ). Verder speelt hij geweldig, vooral met zijn broers, en hij wil wel steeds kleuren dus misschien dat hij in de toekomst wel een tijd kan kleuren aan tafel? Mijn oudste is nu ouder natuurlijk maar kan ook veel energie vreten. Ik kan me voorstellen dat mensen soms gewoon echt doodmoe zijn en het soms even niet meer overzien. Daarbij, ze waren op visite bij jullie misschien wisten ze zich ook even geen houding meer te geven omdat ze zich er rot over voelde. Misschien niet goed, maar wel menselijk. W.b.t het eten, ik zit regelmatig alleen met 3 kids te eten, en zeker in het begin was het geel lolletje om de jongste te helpen met voeren, tegelijk de middelste terug aan tafel zien te krijgen en te zorgen dat hij ging eten en een oudste die er 300 jaar over doet omdat niks lekker is. Dus ja, ook ik eet dan liever met mijn man, zodat ik ook nog eens fatsoenlijk een warme hap naar binnen krijg, je moet toch zelf ook af en toe eten om te functioneren he Kortom, je kan een makkelijk kindje hebben en je kan gewoon temperament vollere kinderen hebben, je kan er niks van zeggen en ook niet of ouders wel of niet opvoeden, want hier worden ze wel gecorriceerd en gaan ze naar hun kamer ( waar geen speelgoed staat want dat staat in de speelkamer, dus het is ook niet leuk voor hun ) en ook in een winkel corrigeer ik ze en toch lijken het soms net een stel kinderen die alles maar mogen. Kinderen proberen nu eenmaal je grenzen te verleggen. Daarbij, als het je nu dwars zit en je vriendin geeft duidelijk aan het even niet meer te zien zitten, en jij bent zo zeker dat je het wel aan zou kunnen, waarom help je haar dan niet? je kan er dan toch eens op terug komen en vragen of ze soms iets aan advies van jou heeft vanuit je vroegere werk als nanny? misschien pakt ze het met beide handen aan. Ik zou het nl als vriendin niet leuk vinden als er zo'n topic geopend wordt of als er zo over mij en mijn kind gesproken wordt met andere mensen. Wat een aantal meiden hier al zeggen, roep niet te hard, je weet niet waar jezelf tegenaan loopt. En oh ja, vreemde ogen dwingen vaak Gr MB2005.
Natuurlijk. Daarom vind ik het niet normaal dat je als je ergens gaat logeren niets meeneemt om je kind bezig te houden. En als je zoontje het wipstoeltje van mijn baby stuk maakt, vind ik dat je als ouder moet optreden. Heb dan wel geen kind van die leeftijd, maar kan me echt niet inbeelden dat jullie als ouders dat goed praten hoor... Nogmaals, het gaat me niet om hoe druk kinderen zijn en hoe opvoeden moet, het gaat hier om een kindje dat bij mij is komen logeren en dat niet door zijn ouders gecorrigeerd werd als hij iets deed wat niet mocht.
@MB2005: Ik kan die vriendin niet helpen, ze is de vrouw van een vriend van mijn vriend die op 850 km van ons woont. We mailen wel eens en zien elkaar een paar keer per jaar. Dat je het niet juist vindt dat ik een topic open over iets dat me dwarszit vind ik een beetje tegenstrijdig want daar zijn fora nu net voor en als er iemand klaagt over een vriend die niet helpt met de baby of dergelijke dan hoor ik niemand zeggen dat dat niet mag want dat dat niet leuk is voor die vriend/man... En ik heb dit topic geopend omdat het me bezig houdt net omdat ik ook een jongetje heb. En omdat ik onlangs nog een paar keer opgemerkt heb dat andere vrienden ook niet corrigeren wanneer hun kindje van 3 iets verkeerds doet (en van dat kindje ben ik meter en ook goed op de hoogte van hoe het er thuis aan toe gaat). Tja, ik sta er eerlijk gezegd versteld van hoeveel mensen zich persoonlijk aangesproken voelen door mijn verhaal in het begin. Ik heb het toch niet over jullie? Ik heb het over het kindje van een vriendin. Dat, wat jullie ook zeggen of hoe jullie je ook aangesproken voelen hierdoor, thuis zich evenzo gedraagt als toen bij mij. Wat ik eigenlijk wel grappig vindt is dat iedereen met uitgesproken meningen komt over dat ik niets moet zeggen omdat ik nog geen kind heb van die leeftijd of dat ik niet weet hoe het er bij hun thuis aan toe gaat, terwijl niemand vraagt of ik wel een kind van die leeftijd heb thuis en of ik mss wél weet hoe het er bij hun thuis aan toe gaat... Ik weet namelijk heel goed hoe het er bij hun thuis aan toe gaat. Heb er met die vriendin genoeg over gepraat. Heb er trouwens nog een andere die vorige maand het heel normaal vond dat haar zoontje van 3 op de grond van een restaurant lag te spelen, in het midden van de gang en dat de obers maar over hem moesten stappen. En daarna begon rond te rennen in het restaurant. Toen de ober er iets van zei tegen de moeder antwoordde ze dat "jongetjes nu eenmaal niet op hun stoel kunnen blijven zitten". Komaan hoor. Niet mee akkoord. Ik heb het over gedrag dat niet kan. Bij iemand anders thuis of in een publieke plaats. Niet wat jullie kinderen bij jullie thuis doen of hoe jullie kinderen opvoeden. Vraag me echt af waarom zoveel mensen zich aangevallen voelen door mijn relaas over 1 logeerpartijtje.
Ik heb net even alles terug gelezen en het is duidelijk dat er veel verschillende meningen zijn zeg. Mijn mening hierover is alsvolgt: Ik vind het ook niet kunnen dat er niet gecorrigeerd wordt. Mijn zoontje is net 1 en hier begint het opvoeden nu. Ik zeg regelmatig nee en haal hem ergens weg met soms een huilbui tot gevolg. Maar ik weet dat als ik dit niet doe omdat ik geen zin in de huilbui heb dat hij nooit zal leren wat normen en waarden zijn en ik daar de rest van mn leven spijt van zal hebben. Dus doorbijten en blijven corrigeren en ik geef hem ook veel compilmetjes als iets wel goed gaat. Als ik ergens anders ben vind ik et natuurlijk helemaal niet leuk als er zo een bui volgt maar ja... Het moet! Doe ik het iet heeft hij straks feilloos door dat hij lejker alles kan flikken als we buitenshuis zijn. Ik vind sommige dingen wel wat genuanceerder liggen. Zoals eten met die ipad bijv. Ik zou t niet doen maar denk je eens in: die mensen hebben misschien wel ALLES geprobeerd om dat kind te laten eten, kind viel af, allemaal ellende en met de ipad eet hij wel. Dan denk je er misschien toch anders over en zou jent zelf misschien ook doen als je ten einde raad bent. Vrienden van ons die voeden hun kinderen goed op (in mijn ogen) treden goed op etc. Alleen de oudste wil vanaf t begin af aan niet slapen in bed. Ze hebben t een week geprobeerd haar te laten huilen ennze ging zonoverstuur dat ze iedere avond kotste van ellende (dat kind dus van t huilen). Toen warennze de strijd beu en hebben ze dat kind bij hun op bed laten slapen ennlegde ze haar als ze sliep over. Niet mijn aanpak opzich, maar als niks meer werkt. T is heel makkelijk om te zeggen: naja dat is toch belachelijk!!! Maar als je t verhaal er achter weer kan het soms wel begrijpelijker zijn. Het laten klimmen ennal dat soort dingennmeer die je beschrijft dat kan gewoon niet meer. Ik xou me ook meer schamen voor mezelf (dat ik er niks van zeg) dan voor mn kind (die dat doet). Als je dit soort gedrag niet an pakt dan kan je de rest van je leven achter je kinderen aan blijven rennen en zullen ze een loopje met je blijven nemen. Maar dat is mijn mening. Over dat je pas een mening mag hebben als je zelf kinderen hebt, ja misschien! Maar als je net een heel rustig kind hebt zou je dan ook weer geen mening mogen hebben... Iedereen doet t op zn eigen manier en ieder heeft zo zn mening... Vond het overigens wel een goeie tip van iemand om eens te gaan praten met die vriendin en wat tips te geven. Oke ze woont ver weg maar ze gaf duidelijk aan t niet meer te weten dus telefonisch kan je misschien ook helpen.