Heb niet alles gelezen maar ik snap ten eerste niet dat je bij een vent kan blijven die vreemd gaat, als mijn ventje dat flikt dan pak ik mijn biezen en ben ik echt weg, heb dan geen zin om nog bij zo iemand te blijven, en als ik er dan ook nog eens zou achter komen dat hij mij gaat zitten afluisteren terwijl hij degene is die hier ontrouw is ed dan zijn de poppen echt aan het dansen want dan zou ik al zijn botjes in zijn lichaam breken die hij heeft in zijn lichaam ( als die al niet zijn gebroken na het uitkomen van zijn vreemd gaan ) Vind het ook vreemd dat ze jou dan weer zo'n vreemde mail stuurt ...
Dit soort dingen frustreren mij altijd zo. Dan denk ik, waarom denkt niet iedereen zo van, ik pak mijn spullen ga ervandoor. Al moesti k in een kartonnen doos gaan wonen.Dit zo ik niet over mijn kant laten gaan. Of ik zou hem aangeven bij de politie, want ook in dit geval is het inbreuk op de privacy en is afluisteren verboden.
Omdat dit soort mannen enorm goed zijn in mensen manipuleren, als je eenmaal in dat schuitje zit kom je er moeilijk weer uit ..
Helaas waar. Ik snap zoiets ook niet. Vroegere vriendin van mij werd in elkaar geslagen door d'r vriend. Heb nooit begrepen waarom ze bij hem bleef. Uiteindelijk is de relatie over gegaan, maar niet omdat zij er een einde aan maakte, dat deed hij.
Het lijkt zo gemakkelijk wanneer er iemand zegt in geval van mishandeling "waarom gaat degene niet weg", meestal gaat in zulke gevallen maanden van "voorwerk" aan vooraf door pleger, psychisch bedoel ik dan, zo'n vrouw wordt eerst doodgegooid met leuke dingen, vaak worden ze stelselmatig afgezonderd van famillie/vrienden. Het is niet zo simpel als het lijkt
Je wordt niet altijd dood gegooid met leuke dingen hoor. Het was bij mij steeds meer beslag leggen op mijn tijd. Zag mn vriendinnen steeds minder tot ik ze niet meer zag. Ondertussen mn zelfbeeld die al redelijk onbestaand was nog verder naar beneden halen en me steeds minder thuis laten zijn. En ergens ooit is het slaan begonnen. Weet echt niet meer wanneer of hoe. Maar je houd van hem en het was n foutje. Hij was ook zo boos en heeft nu zooooooon spijt! En het zou noooooit weer gebeuren. En dat doet t ook n tijdje niet. En dan ineens issie weer zo boos en mept hij weer. En zo gaat het steeds frequenter en harder. Ondertussen ben je het contact met je vrienden kwijt en met je ouders ook grotendeels. Daar had hij al voor gezorgd. En het enige wat er nog is is hij. En dan is er nog de schaamte. Want jij bent gek toch? (kijk maar naar de eerdere reacties hier) Jij laat je slaan! Jij laat je gebruiken! Wat ben je nou voor iemand dat je dat toe laat!? En aan de andere kant denkt je juist, hij bedoeld het toch niet zo? Hij houd van je! Hij zorgt er voor dat je met de auto naar school kan. EN hij haalt je weer op van school! Lief toch!? 's avonds brengt hij je weer thuis, altijd netjes op tijd zodat je geen ruzie met je ouders krijgt. Hij rijd je OVERAL heen. En je vriendinnen zijn geen echte vriendinnen want die hebben je laten stikken, toch? En als je nu maar lief bent voor hem en hem vooral niet boos maakt dan slaat hij ook niet. Dan is alles toch goed? Uiteindelijk kon ik mezelf dit alles niet meer wijs maken. Hij sloeg om ALLES en niks. Als hij maar dacht dat ik iets dacht of wilde wat hij niet goed kon keuren dan mepte hij al. Nooit ergens zichtbaar maar wel goed voelbaar. Op den duur maakte het me allemaal niks meer uit. Als hij een keer goed zou slaan was ik misschien wel dood en dan was ik er ook vanaf. En alsof hij mn gedachten had gelezen en wist dat t me niets meer deed begon hij te dreigen met dat hij mn moeder iets zou aandoen. Hij zou haar op weg naar dr werk aanrijden ofzo. Dan zou ze dood zijn En had ik echt niemand meer, alleen hem nog. En ik was zo gek gemaakt dat ik dit geloofde. Alleen had het het omgekeerde effect. Want ik had eigenlijk heel mn leven alleen mn moeder maar gehad want van familie was al bijna geen sprake en mn vader was n tiran...al was hij niks vergeleken mn vriend toen. Dit dreigement naast t feit dat zijn moeder (die me overigens ook psychisch mishandelde) me vertelde dat ze onderhand eens klein kinderen wilde. Zorgde er voor dat ik plannen ging maken om weg te komen bij hem. Dat IK geslagen en mishandelt werd nouja dat was dan maar zo. Maar NIEMAND komt aan mn moeder! En IEDEREEN blijft met zn poten van mijn kinderen! (had er nog geen en was nog helemaal niet aan de orde maar ik ging nog liever dood dan kinderen krijgen in die situatie. En dat hij me mogelijk dood zou slaan oid daar hield ik echt rekening mee!) Maar dat heeft mij wakker geschud. Heeft nog 2 maanden geduurd voor ik echt weg was. Maar 2 maanden op 3 jaar is niks. Het lijkt nu bijna n film die ik ooit eens gezien heb als ik er aan terug denk. Maar het is dan ook al de helft van mn leven geleden dat ik hier uit kwam. Maar als ik dan aan bepaalde situaties terug denk dan is het net alsof iemand mn keel dicht knijpt. Oordelen over iemand is inderdaad makkelijk als je niet in dit schuitje gezeten hebt. Maar niks is zo zwart wit als dat het in het begin lijkt.
@Wilma, wat heb je dit goed en begrijpelijk omschreven zeg. Ik kon me helemaal inleven in je verhaal en kan me ook voorstellen hoe je je gevoeld moet hebben! Vreselijk. Ik ben ooit een keer geslagen door iemand, die ik ook vergeven heb omdat mijn moeder dat ook deed, maar het blijft me achtervolgen. Knap van je dat je eruit bent gestapt. P.s. ik oordeel niet. Kan me alleen maar boos maken om het feit dat die kerels de overhand zo krijgen dat niets of niemand je meer van zo'n man af krijgt.
@Wilma, ik bedoelde niet dat het zo was in alle situaties, sorry als het zo overkwam. Ik bedoelde er meer mee te zeggen dat het vaak de psychologische dwang van zo'n iemand is.
Het afuisterapparaat was echt zo spionage achtig ding je ziet niet dat het dat is. Ik denk dat ik haar indd een mail ga sturen en zeg wat ik van de situatie vind en wel contact met haar wil houden. Maar fysiek voorlopig niet, stel ze komt naar mij heeft ie wat in haar tas of zo gedaan. Je weet nooit met zo gek!
Aan de ene kant helaas niet. Aan de andere kant, HOE bewijs ik dit? Ik bleef immers uit eigen wil naar hem toe gaan! Als hij dingen deed was er niemand bij. Zn moeder (en zus en vader) wisten er wel van maar die hadden dat natuurlijk nooit toe gegeven. Als er al een rechtszaak van gekomen was dan had dit waarschijnlijk nog traumatischer geweest voor mij want ten eerste schaamde ik me er toen erg voor. En ten tweede had ik die waarschijnlijk niet eens gewonnen. Dus had ik voor mijn gevoel nog voor leugenaar uitgemaakt ook! En daar naast was ik pas 15 toen dit begon. Mijn ouders hadden hier veel meer op moeten letten denk ik. Eventueel toen ze het wisten er iets mee moeten doen. Me naderhand moeten bijstaan/praten er over ofzo? Maar er is eigenlijk niets mee gebeurt. Hij is zelfs gaan lachen met mijn spaargeld. Maar dat maakte me toen allemaal niets uit. Als ik maar van hem af was! Een week nadat ik bij hem weg was is hij nog bij me langs gekomen met n puppy (dus hij heeft het wel geprobeerd met cadeautjes...if all else fails ofzo...). Als ik bij hem terug kwam kreeg ik die (echt finaal uit de lucht gevallen want had nooit gezegd dat ik n hond wilde...laat staan n golden retriever) Maar als ik niet mee kwam dan zou hij het beestje naar t asiel doen. Vond het erg zielig voor het beestje maar ben niet mee gegaan. Wel even zitten praten buiten maar het was alsof er een betovering verbroken was. Ik had de macht die ik hem ooit gegeven had terug genomen en hij kon me niets meer doen. Sloeg me niet meer, dreigde niet meer. En ik ben uiteindelijk omdat t toch allemaal gelul was wat er uit zn mond kwam, weg gelopen. MAN wat voelde DAT goed! Kan me nu nog voorstellen hoe ik me toen voelde. Trots/machtig/VOL zelf vertrouwen! Het uitzicht naar dat gevoel of zelfs maar een glimp ervan heeft me door de moeilijke scheiding van mn eerste man heen geholpen. Als ik een rechtszaak had gekregen dan denk ik dat ik daar nog gehavender uitgekomen was als nu. Want heb JAREN "plezier van dit avontuur gehad. Want ondanks dat ik me die dag zo voelde heb ik in volgende relaties en gewone sociale omgang me ondergeschikt gevoeld. Heb erg moeten vechten om mn zelf vertrouwen weer op n normaal niveau te krijgen. En ook dit hele verhaal heeft mee gespeeld in die 5 jaar depressie die ik gehad heb maar waar ik alweer 2 jaar vanaf ben. Is wel heel raar om dit nu open en blood zo even te vertellen... En even ter verduidelijking. Ik vertel dit NIET omdat ik zielig ben en jullie allemaal aawww wat erg moeten zeggen. Want daar heb ik n hekel aan. Ben niet zielig ben een winaar want ben er uit gekomen. Ik vertel dit om de vriendin van TS bij te staan. Want zij is er nog niet uit. Hopelijk word zij ooit een winaar en die klootzak de grote verliezer. Want wat ik geleerd heb uit dit alles is dat JUIST de mannen die dit doen (EN vrouwen want er zijn ook relaties waarbij dit andersom gebeurt!) degene zijn met een minderwaardigheids complex. Zij doen dit nml om iemand aan zich te binden zodat ze zeker zijn dat ze nooit alleen zullen zijn! Sommige van die mannen hebben zo een aantal vrouwen (zal me dus ook niks verbazen als de man van deze vriendin die andere vrouw met t kindje ook zo behandelt. Maar aan de andere kant heeft hij er een kind mee en dat is ook een heel leuk machts object...) Maar goed... Dit stukje is weer lang genoeg zie ik
Je bent inderdaad een winaar! En ik geloof ook dat de mannen die dit doen zelf een groot probleem hebben!