En het is allemaal voor jou!!!!! Ja Jij, diegene die normaal altijd een ander feliciteert of een hart onder de riem steekt!!!!!!!! Al het geluk is voor jou bedoelt omdat Jij nu zwanger bent, hoera!!!!
Marja@ Jaaaaaaaaaa ze is ZWANGER alle letters ! En ow wat heerlijk een kloppend hartje daar houden we zo van he !! Ga genieten meis heb je dubbel en dwars verdient! Knuf
Heerlijk.......wat een nieuws!! Als meelezer/leefster een aantal keer vandaag gecheckt voor nieuws. En nu, wat voor een nieuws!! Wow! Geniet!!!! Het is je zo onzettend gegund!!!
Wat super dat het goed gaat en lees dat je ook een hematoom hebt, had je veel bloedverlies?? Je moet je mooie banner nog even terugzetten die kleine wilt niet weg hoor
zo... en nu eens kijken of ik het verhaal op papier (lees scherm) kan krijgen zonder gestoord te worden Vanochtend, zoals jullie weten, was ik echt op van de zenuwen... bah wat erg was dat. Misschien wat aangesteld? ik vind van niet, want we hebben al genoeg meegemaakt... Op de parkeerplaats van de kliniek (zo'n 85 km van huis) komen we uiteraard bekenden tegen. Ik geloof niet dat ze ons verwacht hadden, want ze renden heel hard door. Ga je toch gelijk weer denken... hmmmm hoe is hun verhaal? enniewee: Zitten we in de kliniek, kan ik niet meer stil zitten . tikken met mijn voet, handen los, vast, man vast, los, friemelen, friemelen in tas, toch maar een koppie thee, en nog meer gefriemel en geschop. Wordt er iemand omgeroepen en mijn man zit te luisteren naar de naam, kijkt op en denkt... heey! is dat niet die ene muziekinstrumentspeler uit een beroemde nederlandse band? Dus wij wachten totdat zij terug kwamen van de echo en ja hoor! het was m. Moet zeggen... gebeurt ons vaker dat we beroemdheden tegen komen, als is het soms een lokale beroemdheid. Die beroemdheid kom je dan weer een paar dagen later tegen op een bruiloft, alwaar hij de sterren van de hemel speelt. De beroemdheid van vandaag komen we vast niet meer zomaar in het wild tegen. De dokter roept ons en ik herken haar als de terugplaatser . Ze heeft al eerder geluk gebracht, dus van mij mag ze blijven . We mogen niet direct de echokamer in, maar we moesten haar spreekkamer in. Aldaar even een gesprekje over hoe het is verlopen de afgelopen week. Maar al snel zei ze 'zullen we de echo maar doen? het lijkt niet zo goed met je te gaan'. Hmmm zelfs voor een wildvreemde was het duidelijk . Echokamer: broek uit ik in de stoel, ik kijk naar het plafonf. Uiteraard wil ik gewoon niet zien wat er nu gaat komen, want ja... het is toch niks. Nee, dit red ik niet! ik ga toch kijken en ik zie weer de op eirstok-gevuld-met-eisblaasjes-gevuld-beeld, chips ik zie het ding niet! Bah De teleurstelling welt op. "Heey, daar zit het!", dus uiteraard wordt mijn hoofd naar het scherm getrokken. "en het hartje klopt!". Ja, ja! Nou ik zie niks! Ok zit ook scheef voor de monitor, dus dat is ook niet zo gek. Mijn man ziet het ook gelijk, zegt hij, dus laat ik het maar geloven. Ik pak zijn hand vast. De monitor wordt naar me toe gedraaid en ik zie een schaduwtje komen en gaan. Niet het knipperlichtje dat ik ken van de vorige keer. Dus enigszins teleurgesteld was ik wel. Uit volledige weet ik veel wat babbel ik aan een stuk door en toch weiger ik te kijken naar het scherm. De arts draait het scherm nogmaals, want ze vind dat ik moet kijken. Manlief zit mee te kijken en zegt dat hij dit donderdag ook al gezien had! WAAAAAAAT, als het nu zo is, waarom deed de arts de vorige keer dan zo terughoudend. Ja, manlief is geen gyn, dus die wist ook niet dat DAT het hartje was. Verder hebben we een gesprek gehad over homeopaten en tweede vruchtjes. In haar spreekkamer hebben we even nagepraat. De tranen komen daar pas los. De arts kijkt me aan en zegt dat het haar toch wel erg verstandig lijkt om al over een week de vervolg echo te doen . Tja, kan haar geen ongelijk geven. De afgelopen dagen waren hel... dat wil ik niet weer. Terug in de auto heb ik de donor ge-smst en direct daarna mijn forumdinnen, twee vriendinnen gebeld, mijn moeder gebeld etc. Man zegt weinig. Ineens zeg ik ineens 'zeg... weet je het al?' en hij zegt 'ja!' en grijnst van oor tot oor. Rijden we op de snelweg en ik zie het bekende wegrestaurant aankomen. 'zullen we wat gaan eten?' 'heb jij honger?' 'nee!' 'ik ook niet' en zo rijden we verder naar huis. Thuis aangekomen kan ik maar aan een ding denken en dat is met een noodgang naar mijn werk gaan om het te gaan vertellen en mijn man schreeuwde 'ik ga gelijk aan het werk, ik heb helemaal geen honger, jezus, ik ruik mezelf' en vliegt vervolgens als een wervelwind door het huis. Met gillende gympies vertrekt hij en ik maar me klaar om weg te gaan. ff een make-uppie op, want dat had ik nog niet gedaan. Ik zou immers toch nergens naar toe gaan en alleen maar huilen van diepe ellende. Kom ik op mijn werk, en ik weet dat een vergadering is waar ik bij hoor te zijn. Maar ach, die zal wel niet doorgaan. Ik zie dus enkele verraste gezichten voorbij schuiven. 'voel je je alweer wat beter? ik hoorde dat je vandaag ook vrij was en ik kan je alleen maar groot gelijk geven. Ik hoorde dat je het even rustiger aan gaat doen. Groot gelijk hoor, want het is allemaal niet niks.' Ik grijns wat Een collega staat nog in mijn kamer en hoort niet bij "mijn groep", maar heb ik ontzettend veel contact mee. De andere collega loopt even weg om zijn spullen te pakken. Dus ik fluister mijn, normaal ontzettend stoicijnse, geen emotie tonende, collega in dat ik vanochtend een echo heb gehad. Begint ze bijna te huilen! Moet niet gekker worden en toen werd ik gestoord door telefoon en en dinnetje later meer!
Wat een verhaal meis slik ben blij voor je . Knuffie voor jouw en je wondertje . Zusje krijgt morgen uitslag spannend !
Mooi verhaal meis. tot aan de knipperede schaduw net ons verhaal. maar bij julie gaan we voor het happy end! Slaap lekker!
Deel 2... dinnetje bleef langer dan verwacht, dus om 23.30 had ik niet echt meer de puf om verder te reagado-en waar was ik? Toen de groep vertellen . Ik heb de meest lieve, meelevende collega's die je maar kunt bedenken. . Een meisje van 23 heeftt eerder kanker gehad en ze heeft twee angsten: kanker krijgen en geen kinderen kunnen krijgen. Ze leeft dus ontzttend mee, de schat. Vorige week had ik twee dingen te melden met de vergadering: 1) iets negatiefs en 2) iets positiefs. Dus toen ik bij het positieve an kwam ging ik tromroffelen.... tadaaaaa dit is het nieuws (het was een logistieke verbetering waar ze al maanden om lopen te zeuren). Lieve collega was totaal teleurgesteld en heeft dit ook tegen de assistent teamleider gezegd, die het weer doorbriefde aan mij. Zo sneu dat ze zo teleurgesteld was... Dus nu een dikke week later kom ik weer aan met een nieuwtje. Dus ik zeg: *piep* (censuur) begin ff te roffelen, dus ze keek me aan of ik gek was (ben ik ook ). Nee echt! Ze keek een beetje gek aan en twijfelde enorm wat ze nu ging doen. Dus ik trok de foto's tevoorschijn en iedereen werd ff helemaal gek! Zelf een teamleider van een andere afdeling kwam hard aanrennen, want hij begreep gelijk wat ik aan het doen was. Na wat gebabbel en foto-geloer begon die teamleider me te knuffelen (gekke vent, want alleen als het druk heeft en het helemaal niet meer zit zitten, dan komt ie knuffelen). Toen de volgende en ik kon alleen maar uitbrengen "maar dat wil ik nog niet, boehoeeeeeee" . Nee echt me laten felciteren dat kan ik echt nog niet. Daarna ben ik een beetje gaan freewheelen op mijn werk, lees niks gedaan! Aan de telefoon gehangen met Quinty, gewhatsapped met Merah en Maartje (of was dat alleen bijlezen? ik had er 93 gemist). En toen lekker naar huis... heerlijk! Buurvrouw tegengekomen die in de tuin zat te werken, dus die het nieuws verteld. Oh jee! eten koken... eten koken. MvM komt langs, wat een kletskous! Ze heeft er meer dan 1,5 uur over gedaan . Wel een mooie armband binnen en nog iets kleins en een sleutelhanger en dat ene mooie doosje met de test. Ook moesten we nu wel heel nodig onze vrienden op de hoogte brengen. Dus de mail die ik 's morgens had geschreven ivm het toch mislukken van dit alles, moest even herschreven worden. Een kleine sneer naar iedereen die niet in ons heeft gelooft en dit ook heeft laten merken (oeps, ik kon het niet laten). "Hallo allemaal, 6 jaar lang hebben we gehoopt en gestreden. Een aantal had het voor ons al lang op gegeven, maar wij zijn samen altijd blijven geloven. Onze harde werk bleek niet voor niets, Want vandaag hebben wij een kloppend hartje mogen aanschouwen. Het was even spannend, want een hematoom gooide bijna roet in het eten. De hematoom is nog aanwezig, maar de rest ziet er allemaal goed uit. We beseffen het nog niet, maar over een week of 5 zal e.e.a. wel geland zijn. Pas dan gaat de vlag uit, voor nu zijn we voorzichtig positief." En je weet wel wat er daarna gebeurd... De "hel" breekt los . Piepende telefoon, rinkelende telefoon, rinkelende deurbel, oh ja ik was wat op zp aan het zetten... Heel gezellig, heel lief! Ik geloof wel dat we een schok teweeg hebben gebracht Vandaag: weer te werk, maar vroeg naar huis vanwege een bruiloft van mijn nicht (dikke 50-er, met kinderen van in de 20 en, heel toevallig, vervroegd in de overgang ) Sta ik daar, komt tante nr 1, dus ik vraag 'heeft u het al gehoord?' en ze antwoord instemmend. Dus ik vraag haar van wie ze dat heeft gehoord. Van haar werkster!!!! Haar werkster is de moeder van het meisje dat we 's morgens bij de kliniek waren tegen gehomen . Tja, ik was ziek EN ik was gesignaleerd in de kliniek... 1 en 1 is toch echt 2... Zal wel! Tante 2, moeder van de bruid 'ben je in verwachting?" Het beste mens is dik in de 80! Oh god, van wie heeft zij dat nou weer? Dat wist ze niet... nou ja, ik ben bang dat mijn vader zich heeft verlult en anders tante nr 1 . Ennie wee, het nieuws verspreid zich zonder dat ik het in de gaten heb en via mysterieuze wegen. Komt ervan als je in een gat woont, waar je geboren bent en je hele familie zo ongeveer nog woont. (Heb jaaaaaren in een middelgrote stad gewoont en 1 jaar in Amsterdam, voor het geval dat jullie denken dat jullie echt met boerinnetje eerste klas te maken hebben . Ben nog steeds een stadsmens, maar dan om er te wonen, niet om zoals nu te gaan winkelen. Ik heb een hekel aan parkeren in de stad, maar als ik zo naar de stad toe zou kunnen lopen of fietsen? Heerlijk ) *zit hier excuses te maken op niks af* Dit is het einde van mijn verhaal over ons wel-nu-nog-zonder-wee-maar-misschien-wel-wee-to-be Tjuuuuuuuuuus enneeeeeehhhh hier is de banner