Wij hebben die vraag ook wel eens gehad. Ik ben 26 en mijn man 28. Het was een hele bewuste keus om nu voor een kindje te gaan. We hebben een leuk huis, goede auto, hebben leuke vakanties achter de rug. Wij waren er gewoon klaar voor! Waarom zou een kind met jonge ouders het minder goed hebben?
Ik was 21 toen ik zwanger raakte van de eerste en heb die reacties eigenlijk nooit/ nauwelijks gehad. En als de vraag er wel eens tussen zat vond ik dat ook geen ramp, ik kan er niet boos om worden. Je kunt toch gewoon antwoord geven. Ik vind het geen absurde vraag, maar ben dan ook heel open...
Nou dat is heel herkenbaar want ik zie er nog jong uit mensen schatte me 17 ofzo en ben 21 dus ja staren voor t leven, verder ik woon in een gat dus mensen praten el teveel hebben niks te doen.. dan ben ik niet samen met de vader ALLANG niet meer.. maar wist pas sinds de 5e maand dat ik zwanger ben snappe ze niks van en heb ook geen zin om ze iets uit te leggen zegge ze je leven verpest of niet.. nja nog ff en dan kunne ze meemaken wiens leven wordt verpest bah maar heb er nooit zin in om daar op in te gaan
Een beetje herkenbaar ja Ik was 19 toen ik het koopcontract van ons huis tekende. Was toch volgens veel vriendinnen belachelijk om me zo vast te leggen Ik was 20 toen ik trouwde met mijn man (hij toen net 27). Waar begin ik in hemelsnaam aan? Dat vroegen studiegenoten zich af Toen ik net 21 was wilden we graag een kindje. Een paar goede vriendinnen heb ik dit toen verteld. Nu al? En je studie dan? En je vrijheid dan? Ze zagen alleen maar problemen Ik niet Helaas duurde het uiteindelijk 4 jaar voor ik (blijvend) zwanger was en ben ik nu 25 als ik moeder word. Een voordeel: iedereen in mijn omgeving (vrienden) is er al aan gewend dat ik dit nu eenmaal zo wil. Dus toen ik het nieuws vertelde was iedereen superblij voor ons!! Ook omdat ze wisten van de vruchtbaarheidsbehandelingen en de miskraam. Aanvankelijk stonden ze er dus niet zo heel positief tegenover en nu vinden ze het geweldig Mijn familie was overigens helemaal niet verbaasd. Die kennen mij wel
Ik moet zeggen dat ik de vraag ook wel eens gesteld heb. En dat was echt niet veroordelend of brutaal bedoeld. Natuurlijk was mijn eerste reactie op het goede nieuws een heel spontaan gegil en feliciteren en zoenen. Maar in het gesprek dat volgde heb ik het dus wel gevraagd. Ik kon het me in hun situatie gewoon heel slecht voorstellen dat je er bewust al voor kiest om aan kinderen te beginnen: jong getrouwd stel (ca. 20); hij aan begin van zijn opleiding; zij eind van opleiding, maar heeft afstuderen jaar uit moeten stellen; samenwonend in twee kamers in studentencomplex; beiden geen baan. Ik kreeg als antwoord dat het niet gepland was, maar wel heel erg gewenst. Wat ik hier mee wil zeggen: die vraag is echt niet altijd naar bedoeld. Ik stelde hem niet uit afkeuring, maar uit oprechte belangstelling. Daarnaast lees ik een aantal keer de opmerking dat je mensen gewoon moet laten denken wat ze willen en lekker van je eigen zwangerschap moet genieten. Ik denk dat mensen je best willen geloven hoor, als je zegt dat het gepland is. Als mijn vriendin me had gezegd dat het gepland was, had ik haar zeker geloofd en was ik net zo blij voor hen geweest. Ik had heus niet gedacht: "ze zegt nou wel dat het gepland was, maar het zal toch wel een ongelukje geweest zijn..."
Mensen hebben denk ik altijd wel wat te zeggen. Te jong, te oud. Te kort op elkaar, te ver uit elkaar. Ik was net 21 toen onze dochter werd geboren, heb heel vaak opmerkingen gehad. Terwijl het een bewuste keuze was (en zo niet dan nog!). Ik ben 1x openlijk op straat afgekeurd op straat met m'n dikke buik. Mensen verder van ons af vonden ons 'te jong'. Tot dat onze dochter overleed toen was het ineens: 'gelukkig, je bent nog jong'. Dat heeft mij het meest gekwetst, geluk en verdriet is niet op leeftijd gebaseerd. Toen ik na een jaar nog niet zwanger was werd er gezegd: 'niet zoveel mee bezig zijn' 'je hebt alle tijd je bent nog jong' 'zwanger raken zit tussen je oren'. Nu ik eindelijk na 3,5 jaar opnieuw zwanger ben en we een jongen verwachten wordt er gezegd: ' gelukkig is het een jongen, meisje had wel confronterend geweest'. Maar niemand vind mij nu nog 'te jong' met 25 jaar Point being: mensen willen gewoon wat te zeggen hebben. Ik doe er niks meer op uit. Ze zeggen maar wat ze willen. Ze zullen niet beter weten denk ik maar.
Oh ja hoor, hier ook herkenbaar. Ik was 6 maanden na de bevalling van mijn eerste weer zwanger van de tweede en heb ook regelmatig de vraag gehad of het gepland was .
Oh ja hoor, kon ik wel geschreven hebben haha! ze praten dan alsof het gewoon raar is om op je 25e moeder te worden, ik krijg ook zulke domme reactie's soms! Wil je niet meer stappen, wil je niet genieten, nu kan je niks meer en je bent zo jong of was het een ongelukje!?blablabla naja hetzelfde als dat ik vertel dat ik al vanaf mijn 15e bij mn man ben, doodzonde, gaat noooit goed, zonde van je jeugd etc etc... BAH! Op mn werk weten veel vaste klanten het niet eens, en als ze vragen ga je nog stappen zeg ik gewoon, geen zin in... kan dan al aan hun merken dat ze er toch niks van zullen begrijpen... ze horen straks vanzelf dat ik met verlof ben als ze me missen, hebben ze dan wat te kletsen haha
ben nu zwanger van de eerste... en ook hier heeft niemand het gevraagd.. misschien doordat ik pas 18 ben en me vriend pas 20... ben inmiddels wel al 36 weken ruim zwanger van ons mannetje x
Heel herkenbaar Bij mn eerste dan. Ik was 23 toen ik gepland zwanger werd. Toevallig gingen we die maand erop trouwen (stond al een jaar vast) en iedereen zei, zooo, dat heb je nog even snel weten te regelen! Pffff.....
Ik was 34 toen ik zwanger raakte van de eerste, 15 jaar samen met dezelfde man. Nav de www van mn zusje dat ze tante ging worden, kreeg ze de vraag of ik dan wel gepland zwanger was Uhm... dat weet ik niet zegt mn zusje terug.... het enige wat je KUNT plannen is wanneer je de pil in de prullenbak gooit
Eigenlijk hebben we nog van niemand de vraag gehad. Onze beide families wist dat we al ruim 3 jaar bezig waren en inmiddels ook 2 miskramen gehad, dus voor hun kwam het zeker niet als een verrassing toen ik vertelde dat ik zwanger was. Ook op het werk wisten ze van onze kinderwens en onze MMM situatie, dus die waren ook allemaal erg blij voor ons. Ik ben 22 en mijn man is 26 en afgelopen april zijn we getrouwd.
Bij onze eerste heeft niemand het gevraagd. Toevallig vroeg vorige week een jonge gast (jaar of 20) of deze zwangerschap wel de bedoeling was of zoiets. Ik vroeg hem of hij bedoelde of we er blij mee waren, en dat zijn we inderdaad. Hij voelde zich wel een beetje stom toen volgens mij. Maargoed, van een jongen van 20 kan ik het echt niet kwalijk nemen, plus dat het zeker weten niet vervelend bedoeld was.
Deze vraag nog nooit gehad, maar vind het inderdaad wel brutaal. Als ik me bij een stel zou afvragen of het gepland was of een ongelukje zou ik het ze nooit zelf vragen, ik zou ze gewoon feliciteren. Ik heb weleens ervaren dat toen ik 18-19 was, ik met mijn oppaskindje van 1,5 in de buggy over de markt liep en dat er mensen echt afkeurend keken. Ik moest inwendig wel lachen en liep met opgeheven hoofd verder en deed stiekem ook een beetje alsof het mijn kindje was
Herkenbaar, ik was 27 toen ik zwanger raakte van jayden en toen stelde mn bloedeigen broer me de vraag 'was het een ongelukje of geplanned?!' nouuuu mn mond viel open! Ik heb me nog nooit zo beledigd gevoeld door hem als toen.
wij zijn nu 24 en 25 als ons meisje geboren word. maar het is alweer 4 jaar geleden dat we ervoor gingen toen dus 20 en 21. altijd de wens gehad om voor me 25ste voor het eerst moeder te worden en dit gaat gelukkig ook lukken. omdat wij heel open over de mmm waren heeft niemand het gevraagd of het gepland was. en iedereen is ook super blij voor ons. ook zijn we alweer 3 jaar getrouwd en 7 jaar samen. maar ik heb 1 vriendin die zegt steeds tis maar goed dat het toen niet lukte(woonde toen nog op een flat) vind ik best wel een kwetsende opmerking. maarja sommige mensen weten niet hoe het is om zo'n grote wens te hebben en dat elke maand er 1tje te lang is en helemaal als het dan 4 jaar en veel en pijn en ellende kost. xxxx sky
@norwegian-sky: ze vond het goed dat toen niet lukte omdat jullie nog op een flat woonden? Een kindje wordt gelukkig van liefde, toch niet van ruimte? Wat een kortzichtige opmerking zeg.
daarom vraagt iedereen het aan ons, wij wonen nu wel op een flat, en nog een vrij kleine ook. bovendien had ik net gehoord dat ik geen werk meer heb, maar ja dat wist ik pas nadat ik zwanger ben geworden. en ik vind ook dat een baby nog echt niet heeel veel ruimte nodig heeft. dus ach komt wel goed
Ik snap ook niet zo goed wat mensen met het antwoord doen. Het voegt gewoon niets toe om te weten of mensen er voor hebben gekozen of per ongeluk zwanger zijn geraakt. Dat ze vertellen zwanger te zijn zegt toch al genoeg?? En hoe dat is gekomen (dat weten we allemaal??) is irrelevant lijkt me..of wil men ook weten waar, wanneer en hoe laat het kindje is verwekt?? Ik denk dat mensen zich niet realiseren welke vraag ze eigenlijk stellen en wat ze voor antwoord verwachten. Domme vraag dus. En een domme vraag vraagt om een dom antwoord toch?