Meid, jullie moeten echt voor jezelf opkomen! Jullie laten jou en zijn ouders nu regeren over jullie leven, ga met ze aan tafel en geef aan, dat ze jullie diep ongelukkig maken, je je ritme niet kan vinden door constante bezoekjes. Vraag evt je huisarts/vk/cb om hulp. Het si super dat je met je man hebt gepraat en je hier je verhaal doet!! Het is jullie leven, niet die van je (schoon)ouders. Maar wat een moeilijke situatie zeg Kan je niet afspreken dat ze om de dag komen op gezette tijden? (Bijv tussen 14 en 15 ofzo?) waarom hebben ze zo weinig respect voor jullie?
Wat ontzettend irritant en egoïstisch dat de opa's en oma's zich niet willen aanpassen aan jullie. Misschien een optie om de bel eruit te trekken als je geen visite wilt? Of gewoon de deur niet open doen. Vind het rot voor je dat fam er zo op reageert als jij grenzen aangeeft. Neem echt een dagje voor jullie zelf. Zal jullie incl de kleine echt goed doen. Rust in huis.
Lieve meid. Jullie moeten echt aangeven even geen bezoek te willen. Iedereen die belt of een berichtje stuurt om een afspraak te maken even afhouden en zeggen dat je even tot rust wilt komen eerst. Dat je moeder nu boos is is vervelend maar ze zal wel bijtrekken. Heel goed dat je aangeeft dat je niet wil dat de baby zomaar opgepakt wordt tijdens het slaapje. En ouders zonder te bellen ineens voor de deur? Ronduit egoïstisch. Mijn advies is om echt op te lomen voor jezelf door aan te geven dat je even rust wilt. Het is een hele gebeurtenis en heel je leven staat op zijn kop. Het vergt super veel energie. En alsjeblieft ga goed eten. Zeker als je borstvoeding geeft. Dan heb je het nog harder nodig. De baby voelt ook jouw onrust en gemoedstoestand. Echt waar! Als jij je prettiger voelt en meer ontspannen dan zal je kindje dat ook zijn. Dus neem je rust in acht en wijs iedereen even de deur. Geef desnoods ook bij jouw ouders en schoonouders aan dat het even niet lekker gaat. Dat je doodop bent en even rust wilt. Samen met je man en kindje zou je een ritme moeten vinden en een leven als gezin opbouwen. Neem je rust en tijd en verwijt jezelf niks! Kom op power vrouw!
Lieve TS, Allereerst een hele dikke knuffel. Wat een vervelende situatie. Probeer echt voor jezelf op te komen. 1 of 2 dagen geen visite en als je schoonfamilie op de stoep staat hebben ze pech. Je moet nu aan jezelf denken anders kun je er straks ook niet zijn voor je kindje. Ik heb het ook gehad bij de geboorte van mijn dochtertje. Op een gegeven moment was ik helemaal klaar met bezoek. Had 3 nachten niet geslapen en mijn man en ik waren helemaal kapot. Ik zat aan bed gekluisterd door bekkeninstabiliteit en bloedarmoede. Toen besloten om 2 dagen geen bezoek binnen te laten. Dat heeft toen zo geholpen. Meld het je (schoon) familie. Probeer niet in discussie te gaan. Het is jullie kindje en jullie leven. Daar heeft de familie niets over te zeggen. Nogmaals een hele dikke knuffel.
Ik heb er zelf (nog) geen ervaring mee, maar wilde je heel veel sterkte wensen. Een kennis van mij stuurde iedereen een berichtje dat ze na een maand een groot kraamfeest gaf en dat iedereen dan kon komen kijken. Heeft haar heel goed geholpen want alle visite wachtte tot dat moment.
Mijn (schoon)ouders stonden ook de eerste week elke dag op de stoep. Ik vond dit zo vermoeiend en wilde gewoon rust. 1 keer kwamen mijn ouders onverwachts binnen (hebben mijn sleutel) terwijl ik daar als een oververmoeide zombie zat. Ik heb toen later gevraagd of ze voortaan even willen bellen om te vragen of het uitkomt als ze komen. gelukkig begrepen ze het. Hopelijk jouw schoonouders ook als je man het nogmaals rustig aan ze uitlegt. Snap niet dat mensen daar boos over kunnen worden en zich niet in kunnen leven. Sterkte meid, komt echt goed!
Meis, laat je man zorgen dat er voorlopig geen bezoek meer komt. Je móet de eerste tijd echt even bijtanken hoor! En kun je (of beter dat je man dat aangeeft) aangeven tegen ouders en schoonouders dat je nu echt rust nodig bent? Gewoon duidelijk zijn! Wat je nu meemaakt, maken veel jonge moeders mee. Het is gekkenhuis de eerste dagen. Ik was zelf wel heel strikt met bezoek weren, maar dat ouders en schoonouders elke dag op de stoep staan had ik ook geen rekening mee gehouden. Maar die zijn natuurlijk dolenthousiast en ook zij moeten even met beide benen op de grond worden gezet. Enneh, wellicht heb je dat al gedaan; laat hem dit topic even lezen.
Jeetje meid ik ben nu zwanger van de eerste, dus ervaringen heb ik niet... Maar ik kan me wél heel goed voorstellen dat wanneer jullie grenzen niet gerespecteerd worden, samen met de verandering van de komst van de kleine waar jullie nog aan moeten wennen, voor dit gevoel zorgen. Ik vind het héél kinderachtig dat je schoonouders nu maar gewoon langskomen zonder te bellen (mijn moeder heeft er ook een handje van, maar dan altijd. Ik zeg het haar gewoon als het niet uitkomt, is ze voor niks naar ons toe gereden.) Ik wil toch echt op jullie hart drukken: wees duidelijk tegen je (schoon)ouders. Ongeacht of ze boos worden of niet. Misschien is het een idee om je man ze vandaag nog te laten bellen? Dat hij dan eerlijk zegt voorlopig even geen visite te wensen omdat jullie met zn drieën écht even de tijd nodig hebben om aan elkaar te wennen. Voor je man is het dan héél belangrijk dat hij aan zn ouders aangeeft dat als ze onverwacht toch op de stoep staan, ze gewoon weer naar huis gestuurd worden. En doe dit dan ook! Als jullie weer aan visite toe zijn kan je ze weer uitnodigen. Ja dit is moeilijk dat begrijp ik heel goed, maar ik denk dat het belangrijk is dat jullie echt voor jullie zelf en jullie gezin kiezen. Heel erg veel sterkte gewenst.
Jeetje zeg... Fijn zeg ouders en schoonouders die bepalen wat er wel of niet uitkomt. Het is jullie huis, jullie kind dus ook jullie regels. Ze kunnen best boos zijn maar dat is dan jammer. Deur op slot en niet open doen. Hebben ze sleutel en komen ze zo binnen? Meteen sleutel afpakken. Ik moet er niet aan denken dat schoonouders straks iedere keer op de stoep staan. Ik denk idd ook dat je man hierbij in moet springen. Wellicht dat hij even bij ze langs kan gaan om uit te leggen?
Ik kan niks meer toevoegen aan bovenstaande berichten en ben het met ze eens. Kies voor jezelf. Jij bent de kersverse mama. Jij bent de enige die dit alles heeft moeten doorstaan en vooral heeft moeten voelen. Hier is al vrijwel direct besloten dat we er niemand bij willen hebben na de bevalling. Eerst een weekje rust en alleen zijn. Op mijn zus, zwager en schoonzus na, worden er afspraken maximaal 1x per week visite van (schoon)ouders en verdere familie. Pas goed op jezelf.
Meis wat vervelend dat je je zo voelt in je kraamweek. Ik heb geen ervaring maar zou direct je partner laten bellen dat jullie even rust willen met zijn 3tjes en op adem moeten komen. Ik vind ook dat je best mag zeggen dat je je niet goed voelt, hoef je je echt niet voor te schamen. Tijd om jezelf en je gezin op nr 1 te zetten. Sterkte en hoop dat je je snel beter voelt.
Ik zou nog op kraamzorg gaan vragen Met borstvoeding krijg je zelfs tm 10 dagen Ik weet niet hoe je bent verzekerd maar zou echt nog minimaal 5 dagen 6u kraamzorg doen. Die stuurt visite weg en verzorgd je lekker. Gewoon 7 dagen in bed!!
Probeer echt je grenzen aan te geven bij je (schoonfamilie). Jij (en je kindje ook!) hebben rust nodig. Komen ze nu opeens zonder eerst te bellen? Deurbel eruit en de deur niet open doen. Ze moeten jullie wensen respecteren, ik vind het echt belachelijk dat ze boos worden en dat ze nu opeens zonder te bellen langskomen. Het is jullie kindje en jullie leven. Ik ben daar denk ik wat harder in dan jij bent, ik kan mij wel voorstellen dat je dat lastig vindt, maar ik vind dat jullie familie erg egoistisch bezig is. Ook wil ik even aangeven dat er bij mij op het begin ook echt geen roze wolk was, niet eens in de buurt! Ik had zoveel moeite met het slaapgebrek en het gehuil (veel darmkrampjes), ik dacht echt 'is dit het nou?'. Ik kon heerlijk genieten als onze dochter in mijn armen aan het slapen was en 'lachjes' liet zien, maar voor de rest had ik last van de hormonen en vermoeidheid. Onze dochter heeft ook 15 dagen in het ziekenhuis gelegen (te vroeg geboren), waarvan ik er 10 bij mocht zijn. In die tijd heb ik mij erg eenzaam gevoeld, mijn man werkte namelijk gewoon, het leek ons logischer als hij vrij zou nemen als we weer thuis waren. Maar die eerste periode vond ik het erg zwaar. Natuurlijk bestaat de kans dat het omslaat is PND, maar dat hoeft zeker niet, bij mij was dat ook niet het geval. Toen ik eenmaal een beetje gewend raakte aan het ritme en zeker toen de darmkrampjes minder werden kwam de roze wolk steeds meer in zicht en nu, ruim 2 jaar later, is deze nog steeds niet weg
Volgens mij is dat niet altijd het geval. Onze dochter heeft 15 dagen in het ziekenhuis gelegen omdat ze te vroeg was geboren, maar daarna kreeg ik nog maar een paar uurtjes 'couveuse nazorg'. Dit was echter maar 12 uur (ongeacht de het type aanvullende verzekering. Het ligt er volgens mij aan of en hoe lang je in een ziekenhuis/kraamhotel verblijft.
Ik vind dat hier echt een taak voor je man is weggelegd om grenzen te stellen. Andere tip is: blijf een dagje (of meer) lekker boven met de baby en laat je man beneden onaangekondigd bezoek ontvangen. Als jullie het echt heel moeilijk vinden grenzen aan te geven, verzin dan een smoes: dat je van de verloskundige/consultatiebureau / huisarts een paar dagen rust voorgeschreven hebt gekregen en daardoor geen bezoek kunnen ontvangen. En....neem een draagdoek of draagzak en houd de baby lekker bij je. Dit voorkomt dat ze hem zomaar kunnen optillen.
Naar gevoel ik herken het. Ik dacht echt ik ben depresief. Achteraf de combi van wennen, enorme vermoeidheid en hormonen en het trok snel bij. Veel geluk met jullie kleintje.
Wat vervelend dat je je zo voelt.. En die roze wolk zoeken ken ik, ik kreeg hem ook maar moeilijk gevonden.. Je moet echt je grenzen aangeven, jullie gezin, jullie regels.. Als je het moeilijk vindt moet je man het doen. Jullie zijn nu belangrijk, en de rest heeft zich maar aan te passen.. Zou zonde zijn als je wel in een depressie raakt omdat je nu niet voor jezelf en je kindje kiest.. Enne, als je je draai wat hebt gevonden voel je je vast stukken beter. Die eerste keer moeder worden vond ik zo enorm heftig, en nu komt nummer drie er al weer aan
Goh meid, heftig zeg. Ik herken het zoeken naar de roze wolk heel erg. Ik ben gek op mijn zoontje maar ik was ook doodmoe van de bevalling en de gebroken nachten. Bij elk huiltje schrok ik, ik dacht echt dat ik er nooit achter zou komen wat hij precies nodig had. Maar echt, dat wordt beter. Na twee weken voelde ik mijzelf véél beter en kon ik alles goed aan. De eerste weken zijn ook enorm pittig! Stuur je bezoek weg en geef duidelijk aan dat ze je kindje moeten laten liggen tot jullie aangeven dat het goed is. Dan maar een bitch, als het anders niet overkomt moet het zo. Geef bij je man ook aan dat je daar moeite mee hebt, laat hem onaangekondigde visite wegsturen of beneden ontvangen met de mededeling dat jij en je baby boven liggen en ze voortaan beter kunnen bellen of het uitkomt. Op 'niet zelfredzaamheid moeder' kan je twee dagen extra krijgen. Dit hebben ze bij mij ook gedaan omdat ik twee dagen in het ziekenhuis heb gelegen en me na de sectio niet echt lekker voelde. Kraamtijd is max tien dagen en na vijftien dagen ziekenhuis word dat dus anders aangepakt, geen kraamzorg maar couveuse nazorg.
Wat rot dat je je zo voelt. Ik denk echt dat je man even de leeuw in zichzelf wakker moet maken en goed op zijn nieuwe gezinnetje moet passen. Door grenzen aan te geven. En ik lees dat je het soms moeilijk vind om grenzen aan te geven: waarschijnlijk bedoelen je (schoon)ouders het heel goed: laat ze dan maar 2x per week een maaltijd in de diepvries doen, stuur ze met een boodschappenlijstje op pad, en laat ze af en toe een wasmandje strijkgoed meenemen. Dan voelen zij zich nuttig en heb jij er ook wat aan, win-win. 😉 Als je dit bij vk en huisarts aangeeft zijn er ook zeker mogelijkheden voor extra zorg, bijv. Extra kraamzorg of PIT zorg. Maak daar gebruik van. En laat je man inzien dat het zaak is om NU pas op de plaats te maken. Dadelijk schiet je inderdaad door in een pnd, dat moet je niet onderschatten, maar je kunt nu nog wel iets doen om voor je eigen psychische gezondheid te zorgen. Heel veel succes.
Ooh jeetje meisje wat heftig 😢 snap dat jetje daar schuldig om voelt maar het is goed dat je het uitspreekt !ik zou even gas terug nemen met je kraamzorg en partner overleggen en even een stop op het bezoek zetten even tijd voor jezelf je kindje en je partner. Sterkte