Na de geboorte van mijn zoontje heb ik me de eerste 2 a 3 weken extreem neerslachtig en labiel gevoeld. Natuurlijk ook blij met hem, maar helemaal stuk van keizersnee, slaapgebrek, stuwing etc. Dat werd langzaam beter toen ik er weer wat uit kon etc, en na een paar weken toch nog een voorzichtig roze wolkje. Nu, 2 jaar later, zelfde verhaal. Vandaag dag 5 en ik kan echt allen maar huilen. Slechte nacht gehad, stuwing (ik geef geen bv deze keer) en voel me een wrak. Wil heel veel in huis maar kan niet veel, kan mijn zoon niet tillen en voel me daarom schuldig, baal dat mijn man alles moet doen. Ik herken het helemaal van de vorige keer maar de heftigheid overvalt me toch nog. Voel me soms niet helemaal normaal dat ik het zo erg heb. Kortom: beetje lotgenoten kan ik wel gebruiken.... iemand...?
Ja ik! Alleen nog wel langer ook! Nu 23 weken zwanger van de tweede en ik ben als de dood voor de kraamtijd! Zeker omdat ik nu ook nog een peuter heb. Het overviel me toen ook zo vooral omdat ik altijd zo gelijkmatig ben qua stemming maar na mijn bevalling...echt bizar. Ik ga zelf met iemand vooraf en achteraf praten. Zou je ook kunnen doen. En verder laat het vooral thuis los en laat je juist verwennen voor je man! Succes meis!!
Dankjewel, wat fijn dat je reageert! Ik voel me zo ellendig als ik me over een week of 2 niet iets beter voel ga ik wel even naar de huisarts. Het is ook pas dag 5, ik wil teveel te snel. Maar je voelt je dan zo alleen. Als m'n man lief voor me is wordt het erger zelfs, en voel me zo rot tegenover m'n zoontje Ik zou echt die hele zwangerschap lachend overdoen als ik de eerste 4 weken mocht overslaan.....
Ahh meis toch ik heb met je te doen! Ik herken idd dat ik ook alkes direct weer wilde hop hop weer alles in het ritme maar dat ging niet en dat frustreerde extra. Het is nu nog wel heel vroeg he je zit nog in je kraamtijd dan moet je sowieso niks doen en echt je laten verzorgen. Stap voor stap elke dag wat meer. En idd even afwachten hoe het ontwikkeld! Enne...gefeliciteerd!!
Gefeliciteerd met jekindje Eva. Ik zit nu op dag zes maar huil al regelmatig sinds dag 2-3. Ook omdat bv niet wilde lukken, toen de -voor mij- lastige keuze gemaakt over te gaan op kv. Schuldgevoel alom, al kan ik wel nu veel meer ontspannen en rust vinden. Enorme stuwing nu en lichamelijk ff een dipdag. Ook zie ik nu al op tegen komende weken, als manlief weer gaat werken (al duut dat nog wel even). Ben zo bang voor eenzaamheid. En de nachten nu, ook geen feest. Maar wil manlief niet te veel belasten dus doe ook veel zelf (te veel?). En daarbij heb ik een angst/depressieverleden dus ben ik bang dat dat boven gaat komen. Kortom wel wat herkenning. Hopelijk voel je je gauw wat beter! Mag je misschien al binnenkort een paar minuutjes naar buiten of gaat dat voorlopig nog niet? Enne probeer je rust te pakken en hulp te aanvaarden al is dat misschien niet makkelijk...
Ha Keija, Gefeliciteerd! Heel herkenbaar je verhaal. Bij mij was dag 4/5 echt vreselijk, maar ik voel me gisteren en vandaag al veel beter. Ik geef ok kV, vorige keer na 10 dgn gestopt met bv en me ook schuldig gevoeld, maar echt, ik voelde me zoveel beter! Dus voel je niet schuldig! Mijn zoon deed het direct goed op kV en is nu een blakende peuter van 2! Dat sterkt me deze keer in mijn beslissing. Natuurlijk is Bv goed, maar een beetje een gelukkige moeder is nog altijd belangrijker! En tja, die eerste weken zijn een beetje overlevingsmodus. Misschien heb je iets aan het boek Buskruit met muisjes? Ik vond de schema's daarin de eerste 2-3 maanden heel erg fijn. Veel sterkte en met vallen en opstaan komen we erdoorheen!
heeel herkenbaar. ben net twee weken terug bevallen en al meerdere avonden flinke huilbuien gehad. voel me ontzettend rot en schuldig dat ik niet de " verwachte" roze wolk ervaar. heb bij alles het idee dat ik het niet goed genoeg doe en het idee dat ik in alles faal. gelukkig begint het nu wel een klein beetje de goede kant op te gaan, en heb ik geluk met een hele zoete baby en een man die wel heel zeker in zijn schoenen staat en me niet het idee geeft dat ik er alleen voor sta en ik bel mijn moeder als ik me rot voel voor een pep-talk haha!
Hier bij de eerste ook gehad. Alles ging eigenlijk best goed, maar toen ik de eerste dag alleen met haar thuis was en ze niet wilde slapen, voelde ik me opeens zo diepongelukkig, heb zo gehuild! Was bij mij ook echt gewoon een gevoel, zonder onderliggende dingen waar ik me druk over maakte, dus echt puur hormonaal. Was na een paar dagen over. Hoop voor je dat het met een paar dagen beter gaat, anders inderdaad aan de bel trekken!
Heel bekend, bij de eerste heb ik dit ook gehad. Gelukkig had mijn man toen twee weken vrij, zodat hij echt alles deed wat huishouden betreft. Ik mocht blij zijn als ik eens om 1 uur 's middags gedoucht had . Toen hij na 2 weken weer aan het werk moest heb ik even gepanikeerd, maar daarna een schoonmaakster laten komen die we nog steeds hebben. Ook heel neerslachtige buien, huilen zonder reden. Bij mij ook puur hormonaal. Ik heb het ook als ik zwanger ben (nu dus). Hormonen zijn rare dingen. Wil niet teveel, verwen jezelf (en je kleintje), en huil als het moet. Even lekker alles eruit gooien kan echt opluchten. Maar als het niet over gaat, zeker aan de bel trekken. Het kunnen de hormonen zijn, maar er kan ook een depressie op de loer liggen. Hoe sneller je daar bij bent, hoe beter.
Dankje! Ja een relaxte onstpannen moeder is zoveel meer waard dan dat ik zo verkrampt en alleen/vooral daarmee bezig ben... Dank voor de boekentip ik ga mn moeder even maar de bieb sturen! Enne ja we komen er wek doorheen hoor vandaag veel mogen rusten dus kan er weer een nachtje tegenaan