ik heb een misbruik-verleden, ik zal de details besparen, mijn moeder heeft me daar niet tegen beschermd, was vooral met zichzelf bezig. alleen ik kom er nu achter dat ik een probleem heb met het vertrouwen van mijn oppas, het is echt een schat van een mens met heel veel ervaring. laatst kwam ik thuis uit mijn werk en hoorde ik mijn moppie huilen op haar kamertje, dus ik doe de deur open, staat de oppas daar boven haar bedje en mijn meisje lag met de luier open in bed, de oppas was aan het kijken of ze toevallig een volle luier had maar het eerste wat bij mij te binnen schoot was: "wat ben jij aan het uitvreten met mijn dochter?" ik dacht dat ik het allemaal een plekje had gegeven maar ik heb hier toch nog erg veel moeite mee. ik heb eerst een potje gejankt op de wc en toen heel eerlijk tegen de oppas gezegd dat ik een verleden heb met misbruik en dat ik hier erg van schrok, gelukkig begreep ze het maar nu moet ik dus mijn gevoel/schrik een plekje geven. ik durfde mijn meisje al bijna niet alleen te laten maar nu is het helemaal mis, volgens mij ben ik bij mijn dochtertje aan het overcompenseren qua bescherming omdat ik dat nooit gehad heb. ach, ik weet niet goed wat ik hier mee moet, ik heb jaren hulp gehad maar volgens mij wordt het weer tijd voor een gesprek met de psycholoog, wat denken jullie, afwachten? of gelijk maar weer hulp zoeken, ik hoop eigenlijk dat ik het uiteindelijk uit mezelf kan loslaten. sorry voor het lange verhaal, ik moest het even kwijt.
Ik denk dat een gesprekje nooit kwaad kan.. Blijkbaar heeft het nog geen goed plekje gekregen. Ik heb zelf ook na de geboorte een hele andere kijk op mijn verleden gekregen. Zonder kindje redde ik me prima. Kon ik omgaan met de dingen die ik tegenkwam (vooral gebrek aan vertrouwen, zelfvertrouwen, mede door pesten&misbruik). Toen de kleine kwam ging ik dat projecteren op hem. Ik werd bang dat ik hem ook niet kon beschermen tegen pesten. Dat ik met mijn gebrek aan zelfvertrouwen niet goed voor hem op kon komen etc. Een iets andere situatie, maar ook aangewakkerd door een kleintje. Bij mij heeft een paar maanden gesprekken bij de psych geholpen om alles weer opnieuw een plaatsje te geven. En nu gaat het goed.
ik denk dat je de situatie wel kunt vergelijken in de zin dat een kindje veel losmaakt, dus ook gevoelens van vroeger, had ik nooit verwacht, dit overviel me echt. maar inderdaad, ik ga maar eens met de huisarts praten, niets is zo irritant als een "overprotective" mammie . en nu heeft ze het nog niet zo door.
Dat was ook voor mij de reden om bij 3/4 maanden richting de psych te gaan.. Nu kun je nog optijd alles een plaatsje geven, Voordat het echte opvoeden begint, voordat ze echt de grote boze buitenwereld in moeten (basisschool, sport etc) Dan hebben ze hopelijk geen last van een moeder "die de weg kwijt is"
misschien heb je niet voor niets die vraag binnen gekregen en is je wantrouwen juist wel correct. in ieder geval sterkte hiermee.
Ik heb nooit een leuke onbezorgde jeugd gehad. Toen mijn dochter geboren werd, deed ik er an ook alles aan om haar te beschermen, maar ook met de meest gekke dingen. Zo mocht niemand haar vasthouden, want stel dat ze valt, stel dat iemand dr pijn deed enz enz..uiteindelijk ben ik hiervoor bij de psych terecht gkomen, en dit heeft me heel erg gholpen. Ik kan niet zeggen dat mijn verleden al helemaal een plekje heft, maar het gaat wel stukken en stukken beter. Ik denk dat je kindje er niets aan heeft als jij straks ovr bezorgt bent en haar in niets los kunt laten. misschien voor jezelf ook fijn om er over te praten en het zo uiteindelijk een plekje te geven. sterkte!
ik vond het rare juist dat ze op haar bedje lag, niet op de commode, met een open luier, die de oppas verschoonde terwijl er niks in zat, geen urine en geen ontlasting. maar goed, misschien moet ze nog wennen, het was pas haar 2e ochtend. ik hou het in de gaten, dat sowieso!
dit herken ik ook wel, het gevoel je kind overal tegen te willen beschermen. ze huilt ook altijd als een ander haar vast pakt of naar bed brengt, misschien projecteer ik dat nu al wel op haar en voelt ze mijn wantrouwen aan.
Wat ontzettend naar zeg! Voor jou maar ook voor je kindje. Ik kan me echt voorstellen dat je een vertrouwensissue hebt. Ik kom zelf uit een gezin waar geweld een issue was. Mijn moeder heeft mij en mijn zus daar tegen proberen te beschermen (goed gelukt ook) en dat zie ik als één van de belangrijkste taken als ouder: zorgen dat mijn kind zich veilig voelt! Heel juist en goed. Het is belangrijk om je eigen trauma's, blokkades etc een plek te geven zodat je kindje er geen last van heeft. Psychische hulp kan nooit kwaad, neem eens contact op met je huisarts of met de plaatstelijke GGZ instelling en vertel ook waarom je ermee aan de slag wilt (dit kan wat wachtlijsten beïnvloeden..) Ik heb dit gedaan voordat ik zwanger werd en ik merk dat het me nu heel veel goed heeft gedaan. Dit alles neemt niet weg dat je als ouder natuurlijk alert moet zijn. Praat er ook over met de oppas en realiseer je dat - gelukkig - het overgrote deel van de mensen oprecht en eerlijk is. PS: toen mijn zoontje wat jonger was keek ik ook wel eens of zijn luier nat was door 'm in z'n wiegje even open te maken. Dat hoeft dus niets te betekenen
ik ga inderdaad met de huisarts praten, ik heb er heel lang hulp voor gehad en ik kan vast wel snel weer bij dezelfde psycholoog terecht. en inderdaad, gelukkig hoeft het niets te betekenen, maar dat is het nare aan "trauma's" je schrikt je rot in de meest onschuldige situaties omdat het iets triggert terwijl een ander denkt, waar maak je je druk over! mijn oppas had gelukkig alle begrip dus dat is zeker in haar voordeel.
Goed dat je hebt besloten om weer hulp te zoeken, dat wilde ik je ook adviseren Het kan nooit kwaad en het is heel begrijpelijk dat dit allemaal weer naar boven komt omdat je net moeder bent geworden. Maar ik ben er van overtuigd dat dit je sterker maakt als moeder voor je dochtertje
en heb je al gebeld? Doen hoor...heb er zelf geen ervaring mee maar in mijn omgeving wel..sterkte ermee
Super van je! Ik kijk zelf ook vaak even snel in de luier, ook als ze op bed ligt, of in de box, als ze dan een beetje jengelt en ik weet niet waarom, kijk ik toch voor de zekerheid even of het niet een natte luier is. Maar ik kan het me toch voorstellen dat het even door je heen schoot. Veel suc6 met het verder verwerken van je verleden!
dank je ik heb mijn meisje nu toch maar laten inschrijven bij een KDV, de oppas bleef me een vervelend gevoel geven. nu ik dit besloten heb voel ik me al een stuk beter maar ik laat de gesprekken met de psycholoog wel staan want hiermee is mijn probleem natuurlijk niet opgelost. ja tijdelijk!
Ik kan me voorstellen dat je een prettiger gevoel hebt bij een KDV. Een van de redenen waarom wij niet voor een gastouder zijn gegaan is omdat een gastouder alleen werkt en er dus geen controle op is. Op een KDV zijn er toch meerdere leidsters aanwezig.
ja dat was ook mijn voornaamste reden, bijkomend voordeel is ook dat het bij mij in het gebouw is op mijn werk, dus altijd in de buurt als mama werkt
Eh op een kdv gebeuren ook dingen met kinderen die niet door de beugel kunnen. Gastouder is alleen met het kind, vaak zijn er toch wel meerdere kinderen, maar als je "rare"dingen wilt doen met een kind zijn er overal mogelijkheden hoor! Ik ben zelf gastouder en ik spook echt niets uit hoor als je me een kindje geeft om voor te zorgen controle of niet! En ja ik controleer ook weleens een luier, maar dan vaak door een broekspijp. Handig want dan hoeft niet alles uit zeker bij een jurkje is dat snel klaar.