Ik ben niet gelukkig in mijn huidige functie, ik huil iedere week wel van frustratie of over de (negatieve) dingen die ik meemaak. Ik werk sinds oktober 2006 hier, dus nog maar vrij kort. Het is een goede baan, maar ik kan hier niet zelfstandig functioneren met de mentaliteit van de leidinggevende en de robot die ik nu ben. Mijn motivatie is compleet verdwenen, ieder lichtpuntje wordt gelijk weer uitgedoofd. Ik wil het liefste vandaag nog zeggen; dag mensen, ik neem ontslag. Maar ik durf de verantwoordelijkheid in mijn planning van de komende twee maanden niet zomaar aan de kant te zetten. En wat moet ik dan gaan doen? Zo'n goede baan krijg ik niet snel een tweede keer. En wat ik wel wil gaan doen weet ik ook niet zo goed. Ik ben zo moe.
bij de moeheid wel.. maar dat ik het niet leuk vind niet. Wel zou ik het moeilijk vinden om ontslag te nemen juist omdat ik bang ben dat ik nergens anders wordt aangenomen vanwege de zwangerschap. Er zijn al vijf mensen van de afdeling vertrokken afgelopen jaar. Er worden hier vaak aanvaardingen gesignaleerd. Ik mag graag hard werken, dingen doen.. maar ik moet hier ieder briefje, mailtje naar externen laten controleren. Eigen initiatief wordt hier niet op prijs gesteld tenzij het in het juiste straatje valt.. maar dan nog.. Ik ben goedgeschoold, heb in mijn sollicitatiegesprekken ook regelmatig mijn zelfstandigheid naar voren gehaald. Maar hier voel ik met een vogel in een kooitje waar de kat de hele tijd probeert om het vogeltje neer te halen.