Beste lezers, Ik ben nou 17 weken in verwachting van mijn eerste kindje. En ben er super blij mee ondanks dat ik nog vrij jong ben(21) en mijn vriend en ik pas een maandje bij elkaar waren toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Mijn vriend wou dat ik het weg liet halen, maar ddat zag en zie ik niet zitten. Ik vond ook dat hij er erg makkelijk over deed, alsof het een auto is die je op marktplaats zet. En heb dan ook voor de keuze gesteld: je helpt/steunt mij vanaf het begin of je doet dit niet dan gaan we onze eigen weg. Hij koos voor het eerste, helaas heb ik er vrij weinig van gemerkt. Ja hij gaat aventoe mee naar de vk maar financieel gezien doe ik het allemaal zelf. Babykamer,box alles staat al op, heb ik allemaal zelf gekocht. Daar komt ook nog eens bij dat mijn vader voor ons samen een appartamant heeft gebouwd, aan mijn ouderlijke huis vast. Ideaal zou je denken, aangezien er altijd iemand in de buurt is mocht ik iets niet weten. Vriendlief waardeert dit niet zo, aangezjen ik in een dorp woon en hij liever in de stad woont. En daarom dus maar een appartament gaat huren in de stad(hij woont nog thuis, is ook pas 21). Als ik hem er aan herinner dat een kindje al genoeg kost en ik dus niet begrijp waarom hij nog meer kosten op zijn nek wilt halen met een appartament huren. Krijgen we ruzie, want volgens hem heeft hij al genoeg van mij moeten accepteren en word het tijd dat ik eens iets van hem accepteer. Verder toen ik de baby kamer klaar had, ging hij er niet eens na kijken. Dus zoals je begrijpt ben ik er helemaal klaar mee. Ik wil niet op deze maanden terug kijken met alleen maar stress. Ik wil ook gaan genieten, ik heb er een extra baantje bij gepakt. Om extra te sparen voor mijn klein wondertje. Het enigste wat mij tegen houd om niet bij hem weg te gaan is omdat ik geld van hem geleend heb. Voor een vakantie, eigenlijk om te kijken mischien als ik hem eeb week niet zie ga ik hen missen. Ik denk het niet maar goed, we zullen zien. Het is ook niet zo dat mijn kindje zijn vader niet mag zien, dat mag wel. Maar ons samen werkt gewoon niet. Ik moest het even van mij afschrijven, mijn vriendinnen begrijpen het toch. Niet.
Ja mannen en baby's.....of zwangerschap, ze snappen er soms niks van. Is ook niet heel raar aangezien hen niet voelen wat een zwangere voelt en vaak wordt het pas echt als de kleine er is. En bedenk.....jullie zijn nog jong (niks mis mee hoor ) maar dat kan invloed hebben op zijn manier van denken en doen. Ik vind het een goed plan van je vader om dat appartement te maken, echt super dat je ouders je zo helpen Zo toch een eigen ruimte en minimale kosten wat wonen betreft. Maar ja, je vriend is misschien ook een beetje bang dat hij dan niet zijn eigen ding kan doen, dus dat hij constant rekening moet houden met je ouders en bang is voor hun bemoeienis. Probeer een gesprek met hem aan te gaan en leg hem uit hoe jij je voelt en probeer het dan vanuit jouw gevoel te vertellen. Dus niet zeggen:"Jij doet dit niet of dat wel." Maar:"Ik voel me niet gelukkig met hoe het nu gaat en wil dit graag anders zien, wat kunnen wij samen doen en wat verwacht jij van mij?" Hopelijk komen jullie er toch uit, veel sterkte!
Dankjewel voor je reactie. Ik dacht eerst ook dat hij bang was dat hij zijn eigen ding niet kan.doen. Maar toen ik een keer zei waarom zou ik moeite doen voor iemand die het belangrijker vind om in de stad te wonen dan bij zijn vriendin en kind? Daarop kreeg ik als antwoord: minn moeder wou een paar jaar ook bij haar vriend samen gaan wonen in een dorp maar dat heeft ze.niet gedaan omdat ik niet uit de stad weg wil. Het zit namelijk zo de stad waar ik het over heb is Roermond, hij hoort bij de 'stoere' jongens uit roermond en als je dan in een dorp woont ben je opeens minder stoer. Daar ligt het probleem. Tevens is.mijn appartament volledig afgesloten van mijn ouders eigen tuin,eigen parkeerplaats. Dus ze staan niet opeens in de woonkamer haha.
Ik woon niet heel ver van je vandaan Jillxnena, woon een kwartiertje rijden van Roermond. Ik denk dat je je al aan het afsluiten bent, dat je er klaar mee bent en je eigen weg wilt gaan. Jullie situatie lijkt mij verre van ideaal en ik denk dat je er verstandig aan doet om het geleende geld terug te geven en hem zijn gang te laten gaan. Kijk na de zwangerschap hoe je een goede omgang kunt regelen. Ik denk dat je je diep in de financiële schulden gaat werken als jullie beiden zo'n andere woonwensen hebben. Kunnen je ouders niet het geleende geld terugbetalen?
Ah.....ja bij die groep heeft mijn schoonbroertje ook ooit gezeten. Lastig om hem dan daar uit te halen als ie zelf niet wilt. Schoonbroer wou wel dus dat is anders. Zo te lezen heb je in ieder geval wel de zaken op orde Enne, nog gefeliciteerd!
Ik woon ook niet ver bij je vandaan. Misschien hem gewoon laten gaan en kijken waar het ship strandt. Als hij mee naar de verloskundige wil gaan, gewoon mee laten gaan. Verder niet achter hem aan lopen. Je hebt het druk zat met de kleine en met jezelf. Als de kleine er eenmaal is komt hij misschien wel tot inkeer. Maar je hoeft toch ook niet persé meteen te gaan samenwonen?
Meid, allereerst: jij bent echt supergoed bezig! En ik vind je heel dapper! Dan: je zit gewoon in een hele lastige positie nu. Jullie kennen elkaar immers niet zo goed en staan heel plotseling voor de grootste verandering van jullie leven. Als ik het zo lees is het moeilijk onderscheid te maken over wat jij met hem wil en wat je wil dat hij doet voor de baby. Laat ik je één ding vertellen, mijn vriend is een stukje ouder, maar die begint zich ook nu pas verantwoordelijk en vaderlijk te gedragen... en ik ben over een paar weekjes al uitgerekend. Mannen begrijpen er gewoon geen zak van... en als hij ook nog jong is, dringt het helemaal moeilijk door. Als ik jou was zou ik er gewoon voor kiezen om te genieten... laat hem weten wanneer de afspraken met de verloskundige zijn. Wil hij mee, is het goed... als hij niet mee wil, ook goed. Je moet er in ieder geval alles aan doen om rust in te bouwen voor jezelf. Je gaat nog zoveel voelen en meemaken tijdens de zwangerschap en het is vaak ook een beetje eenzaam. Wat je zegt... je vriendinnen begrijpen het niet. Dat is precies wat ik ook had. Probeer via het forum anders een groepje te vinden in de buurt waar je lekker mee kan keuvelen over je zwangerschap! Heeft bij mij heel erg geholpen. Geniet ervan!
Eerst en vooral heel erg moedig van je dat je doorzet. Het vraag veel om te toch te gaan voor wat je echt wilt. Het is jammer voor je dat je dit niet kan delen met je vriend. Ik vermoed dat zijn jonge (mentale) leeftijd daar iets mee te maken heeft. Mannen doen nu eenmaal erg lang over zich instellen op settelen. Daarom vind ik voorgaande adviezen erg raadzaam: geniet, hoe moeilijk soms ook. Je hebt de steun van je ouders, een goed opvangnet en inderdaad ook genoeg aan je hoofd met jezelf en je kindje. Aan hem gaan trekken, zal niet veel helpen en je hoogstens kostbare energie vragen, die je zelf nodig hebt. Hem eerder zijn eigen weg laten zoeken hierin zal meer soelaas brengen, zowel voor jou als voor hem. Hoe het uitdraait, kan je niet inschatten, maar door het (proberen) los te laten ga je jezelf wel beter voelen en daar draait het nu even om: lief zijn voor jezelf.
Eerlijk? Ik zou je energie in je kleintje gaan steken. Jullie relatie heeft heel weinig "basis" en kennelijk is hij er echt niet klaar voor om samen te wonen en een kind te krijgen. Ik zou inderdaad ook gewoon kijken waar het schip strandt, maar ervan uitgaan dat je dit na de bevalling alleen doet - met hulp van je ouders. Je kan hem uiteraard proberen te betrekken, maar als hij zelfs al niet geïnteresseerd is in de babykamer ... Probeer te zorgen dat alle financiële tussen jullie weg is, probeer die vakantie dus terug te betalen. En probeer eventueel een bezoekregeling te treffen voor als jullie kleintje geboren wordt en jullie zijn niet meer samen. Ik zou - cru gezegd - zelfs wachten met een officiële erkenning van jullie kleintje door hem tot hij daar echt zelf om vraagt. Succes met je zwangerschap!
Wat een superlieve ouders heb jij zou ook zo iets zijn wat mijn ouders zouden doen, echt geweldig! Mannen hebben vaak wat kanger nodig om zich papa te gaan voelen.. Ik denk dat hij wel wat verandert als jullie kindje er eenmaal is. Maar ik zou me er niet helemaal volledig in storten. Als ik jou was zou ik hem duidelijk maken dat je niet blij bent met hoe de dingen gaan, en dat je niets tegen hem hebt maar dat je vanaf nu je eigen zaakjes gaat regelen en als hij daar inderdeel van wil zijn dan komt ie maar, zo niet gaat hij lekker zn eigen weg. Ik denk dat je hem alleen maar verder weg duwt als je hem dingen zou gaan verwijten of pushen (ik zeg dus niet dat je dat doet he! Maar als je dat ZOU doen), en ook nog eens dikke kans dat hij je later vanalles gaat verwijten! Hij is 21 en dus volwassen dus maakt zijn eigen keuzes en draagt daar ook de consequenties van. Denk echt wel dat hij zich gaat realiseren dat je nou eenmaal moet veranderen als je papa wordt Hoop dat je hier wat aan hebt, gewoon lekker voor jezelf en je kindje en je fam kiezen!
Wow, wat een fijne reacties. Heel erg bedankt hier voor, soms dacht ik dat het aan mij lag. Aangezien ik zelf al niet zon.makkelijk persoon ben en nu met die hormonen waarschijnlijk nog erger haha. Even over het samen wonen wat iemand aan bod bracht. Ik heb toen het appartament klaar was dat hij nu echt niet bij mij hoeft te komen wonen. Omdat het daalijk toch allemaal al heel snel gaat. Daarop kreeg ik als antwoord: " Ik ga ook echt niet in een dorp wonen". Gezellig he? Ik wil hem dat geld ook zo snel mogelijk terug geven, en mijn ouders zouden het me zo geven. Daar twijfel ik geen moment aan. Maar ik wil het niet aan hun vragen omdat ze al zoveel voor mij doen en hebben gedaan. Ik ben oud genoeg om mijn eigen boontjes te doppen. De reden dat hij mij het heeft voorgeschoten is omdat ik al een kinderkamer en box heb gekocht. ( Gek he, hij schiet me dat voor hoo maar dat hij zegt dat geld was ook voor mijn kind.) Begrijp me niet verkeerd, het is geen 'holle tand' zoals wij dat hier zo mooi geven. Maar sommige dingen begrijpt hij gewoon niet. Het erkennen gaat zoiezo niet gebeuren, ik kan gewoon als 2 volwassenen een regeling met hem treffen,zodra het kindje geboren is. Daarom vind ik het belangrijk dat wij als vrienden uit elkaar gaan. Ik maak me namelijk zorgen om het verantwoordelijksheid gevoel dat hij heeft, voornamelijk ten opzichte van zijn vrienden. Ik wil niet dat hij met de kleine buiten hangt enzovoort. Verder heb ik me er inderdaad op ingesteld dat ik het alleen ga doen en dat kan ik daar maak ik mij geen zorgen om. Maar het word nu tijd dat ik kan gaan genieten van deze mooie tijd.
Nou meid, volgens mij ben jij helemaal helder in je koppie en gaat jouw kindje een dijk van een moeder krijgen!! Ik zou toch aan je ouders vragen of ze jou dat geld willen voorschieten. Beter aan je ouders terugbetalen dan aan iemand vast zitten die je eigenlijk niet wil. En ik zou toch willen adviseren om wel een omgangsregeling op papier te zetten, evt. bij een notaris, zodat het voor beide partijen duidelijk is. Je bent goed bezig!!
wauw wat een sterke meid, goed dat je het voor jezelf zo goed op orde hebt meis.... ga er voor en wat een lieve ouders heb je zeg, wees er maar zuinig op
Hoi, geef hem tijd om aan alles te wennen. Jij bent al verder. Dat is vaker zo met mannen/ vrouwen. Kijk hoe je je allebei nu het prettigst kan voelen. Het is nogal wat allemaal, ook voor je vriend. Het zou mooi zijn ls je misschien samen ergens kan praten over hoe jullie je relatie en het ouderschap willen vorm geven en waar je allebei kan vertellen wat je lastig vindt. Kan me voorstellen dat het echt niet makkelijk is voor jou. Toch niet opgeven. Klinkt alsof je vriend er ook niet voor gekozen heeft, hij is nog wel bij je, hij vindt het wel erg moeilijk. Veel sterkte, hoop dat jullie samen een weg hierin weten te vinden.
Denkt er hier ook nog iemand aan wat de vader wil? Zwanger nadat je elkaar net een maand kent, was er iets mis met de anticonceptie of gebruikte je die niet? Was hij daarvan op de hoogte? Hij heeft denk ik duidelijk aangegeven (als ik het groed begrijp) dat hij liever nog geen kindje wil (begrijpelijk als je 21 bent en iemand net een maand kent) en JIJ kiest er vervolgens voor om het kindje toch te houden en verwacht dan net zoveel inzet van zijn kant ervoor als jij doet. Lijkt mij volkomen logisch dat dit dus niet zo is. Vervolegsn egef je ook nog aan dat hij zijn kind niet kan erkennen (dat wil je niet) dus je splitst hem wel een kind in de maag maar vervolgens mag het niet 'van hem zijn'. En dat iedereen hier dan applaudiseet dat je een strekre en moedige vrouw bent, dat snap ik niethelemaal. Ik bedoel niet te zeggen dat je dat niet bent en het is zeker moedig dat je het alleen wilt doen, maar nou wordt hij afgeschilderd als the bad guy en dat komt op mij iig niet helemaal eerlijk over. Kinderen krijgen doe je met zijn 2en en niet alleen!
Hij koos er zelf voor om je re steunen toch? dan zou ik gewoon zeggen wat je ervan vind en even een paar weken geen contact hebben. Kunnen jullie er beide even over nadenken en waarschijnlijk zegt hij dan wel ik mis je toch wel. komt nu zo ocer alsof hij maar lekker leeft van jou geld en lekker makkelijk omdat jij alles doet
Ik denk dat TS hem genoeg kansen heeft gegeven, hij dacht erg makkelijk over 'het weg laten halen' maar koos er toen toch voor haar te steunen. Hij had vanaf het begin de kans zijn handen eraf te trekken maar wilde het zelf niet. Vervolgens gaat de relatie niet omdat ze beide andere wensen en verwachtingen hebben. Ik lees ook geen enkele inzet van de kant van de jonge vader. Verder zegt TS duidelijk dat ze wil dat de vader net zo goed contact mag hebben met het kindje. En die vraag over anticonceptie doet hier helemaal niet terzake, vind het erg bijzonder dat, als het over een prille relatie of jonge ouders gaat, mensen zomaar de vrijheid nemen daarover te beginnen.
Ook bij een lange relatie met oudere personen staat het tcoh vrij om te vragen naar anticonceptie, het is immers een open forum. Klopt TS de mogelijkheid heeft gegeven dat vvader in het begin zijn handen ervan af kon trekken, maar dat wilde hij idd misschien iet. Hijmoest dus kiezen tussen wel of niet contact met zijn kind, terwijl zij kiest tussen wel of niet een kind. Dat is het verschil. En het lijkt me niet dat dat TS vader de kans en mogelijkheid moet geven om contact te hebben met zijn kind, dat lijkt mij een RECHT. Hoewel het kind groeit in de buik vd moeder heeft vader toch evenveel rechten of zie ik dat nou verkeerd? En daarbij nogmaals vind ik het niet raar dat er geen inzet komt van vaders kant gezien zijn leeftijd en de wens op de zwangerschap te beeindigen.