Ik bedoel het niet lullig maar ik zit hier best wel mee ik heb 3 kinderen de oudste is niet gepland de rest wel maar met de oudste heb niet zo een sterke band als de andere 2 Ik vind dit heel erg ik hou wel van haar maar op een heel andere manier. Ik vind dit voor het kind heel erg ookal weet zij het niet. Ik had een lekker leventje was jong 20 deed waar ik zin in had ik had een super baan ik ging ieder weekend uit bezig met mijn motor rijbewijs. Dat alles ben ik kwijt ben overal mee moeten stoppen. zijn er nog meer mama's die hier last van hebben?
Hoi, Ik heb het niet gehad, wij werden niet ongepland zwanger. Maar ik kan me wel voorstellen dat de omstandigheden waarin je het kindje krijgt meespelen met de ontwikkeling van je gevoel voor haar. Als je het idee had (te)veel voor haar op te moeten geven en dat je er eigenlijk nog niet klaar voor was, dan was die eerste tijd waarschijnlijk erg zwaar in vergelijking met de eerste tijd met je andere kindjes. Dat heeft wel invloed. Maar ik kan me voorstellen dat je je schuldig voelt. Op een gegeven moment zal je oudste het ook wel aanvoelen en dat lijkt me best schadelijk voor een kind. Misschien kan je dingen bedenken waardoor je die band alsnog met haar opbouwt/versterkt? Bijvoorbeeld dat jullie iets hebben dat echt van jullie tweeen is, of dat je je bedenkt hoe jullie samen die moeilijke tijd hebben doorstaan? Het lijkt me iig heel moeilijk als je het gevoel hebt dat je er niet helemaal kan zijn voor je kindje.
wat zielig voor je oudste dochter! jij bent hier degene die daar wat in moet veranderen... get over it zou ik zeggen en zorg ervoor dat je dochter zich net zo geliefd voelt als je andere 2 kindjes! sorry maar ik vind dat echt erg! Hoe kun je nou om zo'n reden minder van 1 van je kids houden? zegt meer iets over jezelf denk ik.... arm meisje...
Ik herken je verhaal wel. Ik was net 19 toen ik in verwachting raakte. Heel veel op gegeven voor haar. Maarrrrr.. ik heb dit wel gedaan met liefde.. Omdat ík zwanger werd van haar, en niet anders om. We hadden ervoor gekozen om haar te laten komen. En dan moet je ook je levensstijl er op aan passen. Als je het van de andere kant bekijkt, het is ook maar zo kort dat kinderen jong zijn!! In feite is het maar een klein gedeelte van je leven. En nu heb je je vrijheid of miss beter gezegd, je onbezorgdheid op moeten geven. Maar dat krijg je stukje bij beetje wel weer terug straks? Het is nou eenmaal zo, en dat je een ander gevoel heb voor de oudste hoeft niet perse negatief te zijn! Een eerste is ook heel anders, het is (duhuu ) de eerste, en alles wat zij doet is de eerste keer. En net als bij jou hebben wij ook "bewust" gekozen voor een tweede. Dat voelt ook anders moet ik zeggen. Maar niet in hoeveel ik van ze hou, want ze zijn voor mij allebei heel bijzonder.. Persoonlijk denk ik dat je het jezelf erg moeilijk maakt als je denkt dat je haar zo op die plek moet zetten. Zij is ook jou kind, net als de tweede, derde enzovoorts... Probeer je gevoel wat minder negatief te bekijken, ze is ook anders als je andere kinderen, maar je tweede is ook anders als je derde... Ik bedoelde met het is nou eenmaal zo, dat je het niet terug kan draaien. Ze is er, en het is jou meisje!
Dit inderdaad! Ik was 21 toen ik, ongepland, zwanger raakte van de oudste. Ik heb ook best wel wat op moeten geven, maar ik herken het helemaal niet wat je schrijft. Ik heb juist een hele sterke band met mijn zoon. We hebben er bewust voor gekozen hem te laten komen, ook al wisten we allebei dat dat ons leven drastisch zou veranderen.
Wat ontzettend rot dat je dit zo voelt. Ik zou hier zeker wat mee doen, voor jezelf en je dochter. Zij kan er helemaal niks aan doen en het is ook niet eerlijk naar haar toe. Je neemt haar nu kwalijk dat ze geboren is. Ik adviseer je sterk hierover te praten met een professioneel iemand en daarmee een manier te vinden hier mee om te gaan. Want je dochter gaat hier zeker last van krijgen als dit zo blijft. Sterkte en succes!
Mss helpt het TS en haar dochter meer als we proberen wat opbouwende tips te geven. Ik denk dat ze weinig heeft aan alleen maar kritiek/onbegrip waardoor ze zich nog schuldiger gaat voelen. Dat het niet wenselijk is weet iedereen, ook TS. Daarom schrijft ze dit. Edit: Ik zie dat een aantal meiden dat al doen terwijl ik het berichtje het berichtje schreef. Mijn opmerking geldt dus niet voor iedereen.
Idd heel erg voor je en ook voor je dochter, ook al denk je dat je het niet laat merken, onbewust straal je t mogelijk toch uit. Nu kan ik er totaal niet over mee praten, hier zijn ze allebei gepland. Al ging het bij de 1e onverwachts zo snel, dat mijn man het er wel moeilijk mee had in het begin. Maar vanaf de eerste keer dat hij haar vast had, zijn ze onafscheidelijk Als ik jou was, zou ik toch hier met een proffesioneel persoon over praten. En je gedachten te veranderen. Kijk niet naar wat je hebt op moeten geven, maar wat je rijker bent geworden in je leven!
Dus je hebt je motorrijbewijs niet kunnen halen door je kind? Dus je bent je superbaan kwijt geraakt door je kind? Dus je kon niet meer uit door je kind? En nu hou je anders van je kind omdat je door haar alles kwijt geraakt bent? En dan kom je hier in een bericht van 6 regels vragen of er meerderen zijn die zich hierin herkennen? Ik geloof dat ik niet zo goed snap wat je hiermee wil bereiken.
Jeetje zeg, wat naar voor jullie alle twee. Ik ben het helemaal eens met mmeke. Je moet hier echt iets aan gaan doen!
Ikzelf was niet gepland, en ik heb het gemerkt. Mijn moeder behandelt me veel anders dan mijn broertje, die wel gepland was. (je zult ongetwijfeld vele boze reacties over je heen krijgen met deze topic) Ga in ieder geval wel hulp zoeken! De eerste is dan ongepland, maar is er wel gekomen. Dus een deel van je, vond haar wel gewenst! Werk eraan!
Je moet denk ik stoppen met je kind overal de schuld van te geven. Het is je eigen keuze geweest met deze dingen te stoppen, wat naar mijn inziens niet nodig was!
Ik kan er ook niet over meepraten, maar ik vind het wel heeeel zielig voor je dochter hoor. Mijn eerste was gepland, de tweede niet. Ik was nog niet klaar voor de tweede, dus was in het begin vd zwangerschap een beetje bang. Maar ik hou van ze allebei evenveel. Met de ongeplande heb ik een heel sterke band. Ik zou toch maar proberen met andere ogen te kijken naar je oudste, want op den duur zal ze dit merken.
Weet je zeker dat je band om deze zaken anders is met je oudste kind? Zou het niet kunnen zijn dat jullie elkaar gewoon minder liggen als de andere 2.
Ik denk dat je echt professionele hulp moet gaan zoeken voor je zelf om een betere band met haar op te bouwen hoe dan ook zij gaat dit merken en voelen. het lijkt me vreselijk dat je je zo voel maar ik vind het nog erger voor je dochtertje.
Umm dat dacht ik ook al.. Ts hoe keek je er tijdens de zwangersachap tegenaan dan en vlak na de geboorte bijv. Was je wel blij met haar? Ik begrijp niet zo goed wat de liefde voor je kind te maken heeft met gepland of ongepland. Je draagt het 9 maanden dat is niet voor niks. Je kunt aan elkaar en aan het idee wennen en je leven anders inrichten, ze was er toch niet 'ineens'?