.. dilemma hier, en nog een paar dagen om een besluit te nemen. Vorige week ben ik erachter gekomen dat ik zwanger ben.( nu 7 wkn) Ondanks dat het niet gepland is en het verre van de ideale situatie is, vind ik het toch een cadeautje! Maar mijn man ziet het niet zo en vindt een abortus de enige optie. Ik heb een afspraak ( consult) gehad bij een kliniek, maar toen ik daar weg ging was ik er nog steeds niet uit, of ik dit wilde, maar de afspraak staat, over 7 dagen, al kan ik het altijd afzeggen/uitstellen. Mijn man heeft gelijk als hij zegt dat we geen ruimte hebben voor nog een kindje, wellicht ook niet genoeg geld ( we zijn net samen een zaak gestart), we leven met een redelijke stressfactor op dit moment, ons huwelijk moet ook weer flink wat energie in gestoken worden etc.. Nu is mijn vraag; zijn het de hormonen die spreken als ik denk dat het allemaal wel goed komt? dat het beren op de weg zijn? Als we bewust voor gezinsuitbreiding zouden gaan zou ik ook zeker nog een jaar of twee hebben gewacht, maar zo is het nu niet. Mijn man vindt van wel, omdat je nu eenmaal de keus hebt tegenwoordig om het te houden of weg te laten halen, maar dat vind ik te gemakkelijk. Ik ben bang dat als ik voor deze zwangerschap en dus dit kindje ga, ik er dalijk alleen voor sta, en dat idee maakt me gek. We hebben 2 kids van 7 en 1, dus dat wordt een zware tijd, buiten het feit dat ik dan geen inkomen meer heb en nog steeds een te klein huis.En ik wil mijn man helemaal niet kwijt! Diep in mijn hart kan ik mijn man heel goed begrijpen, maar dan nog wil ik het zo graag. Iemand zoiets dergelijks meegemaakt? of iig advies? Ik zou het zó fijn vinden er met iemand over te praten!
Als jou man om die reden bij jou weg gaat, als jij het kindje wilt houden, dan is hij jou niet waard en houd hij niet echt van je. Je geeft zelf aan dat je wel degelijk blij bent met de zwangerschap, dan zul je spijt krijgen van een abortus. Misschien is dat nog wel moeilijker als dat je er alleen voor staat met 3 kinderen. Houd hij dan helemaal geen rekening met jou gevoel? (abortus enige optie?) Ik wist het wel, ik ging voor het kindje in jou situatie..
Bedankt voor je reactie! Je verwoord precies wat ik denk.. als hij me zou kunnen 'overtuigen' dat het werkelijk onmogelijk zou zijn nog een kindje te kunnen opvoeden, zou ik een abortus overwegen, maar dat wij het zwaar krijgen, dat zal sowieso gebeuren, al was het gepland. Of hij niet genoeg van me houdt, vind ik iets te kort door de bocht, hij tilt er zwaar aan en wil graag nog een kind, maar wacht op een 'ideaal' moment. Er zullen zat alleenstaande moeders zijn met 3 kids die het prima redden, ik hoop er alleen geen te worden..
Oh meid wat een moeilijke beslissing. Ik vind zelf wel dat als je een kind op deze wereld zet je het alles/zoveel mogelijk moet kunnen geven wat het nodig heeft...dwz materieel en emotioneel. Ik kan me ook wel verplaatsen in jouw man, jullie hebben 2 kinderen en voor deze 2 hebben jullie waarschijnlijk ook besloten om een eigen zaak te openen om te proberen hun een goede toekomst te bezorgen. Dit betekent heel hard werken. Naast het harde werk hebben jullie ook het emotionele gedeelte om aan de kinderen (en elkaar) te denken en ik kan me voorstellen dat je man op het moment niet nog meer 'zorgen' aan zijn hoofd kan hebben. (bedenk wel dat wij zwangere mammies en borstvoedende mammies niet altijd onze hormoontjes in bedwang kunnen houden en dat dat ook niet altijd makkelijk is voor onze mannen) Het is misschien gewoon niet het goede moment....maar....nu de andere kant. Ondertussen zit de beeb al in je buik en ik zou me helemaal niet voor kunnen stellen om abortus te laten plegen, dus ik kan jou ook heel goed begrijpen. Het moeilijke in deze situatie is en wat jullie moeten bedenken is of jouw man jou zou kunnen 'vergeven' voor het houden van de baby of zou jij jouw man kunnen 'vergeven' voor het weghalen van jullie kindje. Misschien is het een idee om er samen met een therapeut over te praten..Heel veel sterkte ermee.
ik vind ook dat de man egoïstisch is om je op deze manier voor het blok te zetten!! Een relatie laat je toch niet afhangen van het feit dat het uit is als je jou kindje gaat houden?? Wat is dat voor kinderachtige redenatie van hem!! Sorry maar als hij echt van jou houdt zou hij toch een beetje realistisch mogen blijven? En wat wil jij? De rest van je leven spijt hebben omdat je een leven beeindigd hebt voor iemand waarvan het MOET...Ik heb het nog vaak gehoord hoor...De vrouw laat abortus uitvoeren, binnen een aantal jaren is de relatie voorbij omdat de vrouw de man beschuldigd haar gedwongen te hebben abortus te doen en dan zit ze daar zonder man en zonder dat kindje... Het is natuurlijk je eigen keuze maar als ik je verhaal hoor weet ik dat je sowieso kapot gaat zijn van de beslissing tot abortus..En ik weet niet of dat wel zo goed zal zijn voor jou relatie
Wat ik vooral erg vind is het feit dat hij dit kindje niet wil maar in de toekomst eventueel wel een kind...het is wel een nieuw leven waar je over praat...hij praat er nogal makkelijk over 'die keuze heb je tegenwoordig' alsof het niks is... Denk er goed over na meid,...heel veel sterkte...
Grappig, als jullie niet getrouwd waren en het gewoon een los contact was had je reacties gekregen als "hoe haalt die gast het in zijn hoofd, hij was er toch ook zelf bij toen jullie het onveilig deden" etc etc en nu zie ik ook hele begripvolle reacties, terwijl het eigenlijk dezelfde situatie is. Hij wil het niet en jij wel, maar jullie waren er allebei bij toen het verwekt werd. Ik zeg dat jullie beter na hadden moeten denken over anticonceptie en dat je nu verantwoordelijk bent voor een 3e kindje. Hij gaat vast niet bij je weg. Ik zeg houden. Gefeliciteerd!
Lekker dan van je vent! Mag ik vragen hoe je dan zwanger bent geraakt? Ik bedoel jullie zijn het in principe zelf schuld en dan zou je nu het kindje moeten vermoorden...beetje omgedraaide wereld...
Maar het kindje kan er toch niets aan doen dat het niet op het ´ideale´ moment verwekt is.. Snapt je man dat niet? En ik vind het niet te kort door de bocht, het gaat om een kindje. Hij 'dwingt' je bijna om een abortus te laten plegen. Alles wat ik tot nu toe in dit topic lees van jou zegt dat je dit kindje helemaal niet kwijt wil. Ik weet zeker dat je van abortus spijt zal krijgen. Als hij graag nog een kindje wil, dan moet hij eigenlijk heel dankbaar zijn, ookal is het niet het juiste moment. Het zwanger worden opzich is al een wonder. En stel nou, jij houd het kindje, en hij gaat bij je weg. Dan laat hij de andere 2 kinderen er ook voor opdraaien. En wil hij dan wel je 2 kinderen zien, maar dit ongeboren kindje dan niet?
wij hebben een soortgelijke situatie aan de hand gehad. ik was, ondanks pilgebruik, zwanger van de vierde. ik wilde het houden, mijn man niet. uiteindelijk hebben we het toch gehouden en mijn man is helemaal gek van zijn kleine ventje. en ach, alle praktische bezwaren, die zo zwaar wogen, zijn opgelost. natuurlijk moeten we nu met wat minder genoegen nemen, maar dat hebben we graag voor die kleine doerak over!
Ik zou zeggen houden. Samen gemaakt. Samen voor zorgen. Praat gewoon met hem hopenlijk draait hij bij.
Wow, iedereen, bedankt voor alle reacties! Dacht ik dat ik niemand had om er over te praten, wat fijn zo'n forum! Ik heb het ondertussen geprobeerd aan te kaarten, maar hij wilde er niet eens over praten, dacht dat we het al hadden besloten- ja hij..- en heeft letterlijk gezegd te vertrekken als ik besloot voor dit kind te gaan.. Ik heb hem bedankt voor het gesprek en heb het laten rusten. Dit is toch niet normaal?! We hebben het idd samen verwekt, hij weet duidelijk over mijn kinderwens en ik dacht dat hij er ook geen moeite mee had, hij weet uiteraard dat ik geen anticonceptiemiddel gebruik, dus het komt nogal rauw op mijn dak. Het punt is dat ik er niet bij stil heb gestaan het in mijn eentje te moeten gaan doen, dat lijkt me wél heel moeilijk- wellicht niet te doen- aangezien ik geen baan heb na de scheiding. De oudste heeft een andere vader en daar krijg ik geen alimentatie van. Ik kan moeilijk straks met een dikke buik solliciteren, bovendrijven heeft ons huis maar twee slaapkamers, verhuizen zal er ook niet inzitten. Op basis daarvan denk ik aan abortus, maar alsnog zal ik mijn man wellicht vragen te vertrekken..
Nee meid! Niet aan abortus denken omdat je huis te klein is Of weet ik veel wat... Je heb nog 8 maanden... Dat komt echt wel goed hoor! Is er geen familie die je kan helpen ofzo? Maar joh weet je... Ik vind hem echt een lul sorry... Je ben niet aan de AC, heb wel sex.. Word zwanger en dan moet je het maar aborteren want het komt niet uit.. En anders gaat ie weg.. Dus eigenlijk wil hij dit kindje geoon ff weggooien... En over 2 jaar misschien wil ie wel een kindje.. Bah! Als hij niet bij je wil blijven omdat jij voor je kindje wol zorgen, wat een moeder gewoon doet! Dan gaat ie toch lekker... Vind dt heeeeel kinderachtig je vrouw zo voor t blok zetten.. Meid ik zou voor je kindje gaan, daar krijg je de rest van je leven onvoorwaardelijk veel liefde van(in de meeste gevallen) En van je man betwijfel ik het..
Owja en wbt geld e.d zoek eens uit wat pcies de mogelijkheden voor je zijn, kwa uitkering, toeslagen e.d
Jeetje wat heftig!! Ik denk dat jij je af moet vragen of jij het hem ooit zou kunnen vergeven dat hij je op deze manier "dwingt" tot een abortus. Ik vind het nogal wat, helemaal omdat de wens er wel is maar dan liever wat later.. Het is geen speelgoed! Nee dat zou er bij mij niet ingaan. Ik weet niet precies wat jij moet doen, dit kan jij alleen zelf beslissen. Ik kan je wel vertellen dat ik ongepland zwanger ben van de derde, mijn man stond hier eerst niet achter maar niet zo heftig als die van jou. Wij wilde overigens helemaal geen kindjes meer, twee was genoeg hadden we bedacht. Maar wel ben ik altijd heel duidelijk geweest in mijn mening over abortus, ik kan het niet. Had ik erachter gestaan had ik mijn oudste nooit gehouden, dit was voor manlief ook duidelijk. Dus ik heb hem wel gevraagd hoe hij hierin stond, hij heeft gezegd dat hij ook achter een abortus zou kunnen staan. Ik niet en heb het dus niet gedaan, dit heeft hij geaccepteerd en hij is inmiddels om. Wij wonen ook te klein, de jongste gaan een kamer delen. Daar komt bij dan onze oudste autistisch is, dus makkelijk is het zeker niet. Maar ach, het is ook wel weer gezellig en het komt vast helemaal goed. Dus ik zou voor mijn kindje kiezen en mijn man zijn eigen keuze laten maken. Wil hij weg? Daaag, hij moet je financieel flink steunen hoor, partneralimentatie en alimentatie voor twee kindjes, zoek zelf een baan voor een X aantal uur in de week en opvang(je krijgt als alleenstaande moeder best veel toeslagen en meer terug van de kinderopvang) en het komt allemaal wel op zijn pootjes terecht.
Sorry hoor maar ik vind het echt een zak, dat hij nog niet eens fatsoenlijk met je erover wil praten... Ik zou hem laten vertrekken alleen al om hoe hij je nu behandeld! En hoe makkelijk hij praat over het leven in jou buik! En dan ook nog dat hij weet dat jij geen anticonceptie gebruikt maakt alles nog 10x erger....... En verder ben ik het helemaal eens met Kwabbernoot en Sam20.
Láát die abortus gedachte even gaan., hoe rot het ook is je hebt nog even de tijd. Ik ben ongepland zwanger nu van een tweede kindje, en toen ik er achter kwam schrok ik me in eerste instantie een hoedje.. Mijn vriend was er écht niet blij mee (en dat is simpel uit gedrukt) heb wel het een en ander aan verwijten gehoord mag ik wel zeggen en heb ook even overwogen om abortus te plegen (ook uit oogpunt van mijn eigen gezondheid en de verantwoordelijkheid tegenover mijn dochter) ik ben op internet gaan kijken wat de mogelijkheden waren, en die zijn er, maar hoemeer ik probeerde te verzinnen waarom het beter zou zijn, hoe minder ik vond dat mijn argumenten ook maar zouden kloppen. Ik heb de knoop doorgehakt en tegen mijn vriend verteld dat weghalen voor mij geen optie was...Dit vond hij erg moeilijk...maar nu heeft hij er vrede mee, ziet het zitten en heeft het erover hoe we het straks gaan doen als de kleine er is. Gezien mijn leeftijd ga ik na de geboorte er wel voor zorgen dat het niet nog eens gebeurt Moet nog wel wennen aan het idee maar kijk er ook erg naar uit. Wat ik zeggen wil het is jou beslissing, en jij moet kunnen leven met de beslissing die je nu neemt, maar neem de beslissing niet omdat je bang bent je man kwijt te raken, dit heb je nooit in de hand. Heel veel sterkte !
Hoi meid, Ik wil toch even reageren. Ik heb echt geen goed woord voor je man over sorry. Hij zet je heel erg voor het blok, en wil zelfs zijn andere kindje ( begrijp dat hij niet de biologische vader van de oudste is? ) daarvoor met gescheiden ouders laten zitten. Volgens mij zegt hij dat alleen om zijn zin door te drijven. Ik kan niet begrijpen dat mensen zo makkelijk over abortus denken. Stel jezelf eens de vraag of je ooit spijt zou krijgen van je kind. Persoonlijk denk ik van niet. Ik denk wel dat je spijt gaat krijgen van het feit dat je je kindje weg laat halen omdat je volledig afhankelijk bent van je man, en hij dat ook nog eens handig tegen je gebruikt. Ik heb zelf ook geen inkomen, maar als mijn man zo over onze derde had gesproken dan had ik hem eigenhandig naar zijn moeder terug gebracht, en dat meen ik. Meid, kies voor jezelf en je kids, er zijn genoeg vangnetten in Nederland om je te helpen, en daarbij snijd hij zichzelf ook nog wel in zijn vingers hoor. Hij is er echt niet zomaar vanaf. En over de ruimte, dat is natuurlijk geen argument voor arbortus, kindjes kunnen altijd een kamer delen. Nogmaals ik ben tegen abortus in deze situatie's waarin volwassen mensen onveilig sex hebben en er dan zo maar vanaf willen. Sterkte en denk aan je kindjes Gr MB2005.
Lieve lieve Evie, wat een ****** als hij jou zo voor het blok zet. Ik heb laatst een berichtje op FB onder ogen gekregen die ik vroeger (in mijn tienerjaren) ook al had gehoord en dat heeft me zo geraakt (toen ook al)... En het klinkt heel cru maar lees het maar eens door (of laat het je man lezen) en denk dan nog een heeeeel goed na over de beslissing... "A worried woman went to her gynecologist and said: 'Doctor, I have a serious problem and desperately need your help! My baby is not even 1 year old and I'm pregnant again. I don't want kids so close together.' So the doctor said: 'Ok and what do you want me to do?' She said: 'I want you to end my pregnancy, and I'm counting on your help with this.' The doctor thought for a little, and after some silence he said to the lady: 'I think I have a better solution for your problem. It's less dangerous for you too.' She smiled, thinking that the doctor was going to accept her request. Then he continued: 'You see, in order for you not to have to take care of 2 babies at the same time, let's kill the one in your arms. This way, you could rest some before the other one is born. If we're going to kill one of them, it doesn't matter which one it is. There would be no risk for your body if you chose the one in your arms.' The lady was horrified and said: 'No doctor! How terrible! It's a crime to kill a child!' 'I agree', the doctor replied. 'But you seemed to be OK with it, so I thought maybe that was the best solution.' The doctor smiled, realizing that he had made his point. He convinced the mom that there is no difference in killing a child that's already been born and one that's still in the womb. The crime is the same! Love says, 'I sacrifice myself for the good of the other person.' Abortion says, 'I sacrifice the other person for the good of myself.'"