Klinkt als een aardi egoïstische vent eerlijk gezegd. Zou het even laten bezinken en het er niet meer over hebben. Zoals iemand eerder zei...volgens mij twijfelt hij ook nog.
Wat zit je toch in een heftige situatie zeg! Ik kan je niet vertellen of je wel of geen abortus moet doen, het enige wat ik tegen je kan zeggen is dat je moet doen waar jij je goed bij voelt en dat kan alleen jij voor jezelf beslissen! Daarnaast wil ik even op je post reageren, hij wilt zichzelf niet laten helpen omdat als jullie uit elkaar gaan en hij een nieuwe vrouw tegen komt hij dan wel kinderen zou willen. ( even zwart wit gezegd) Maar waarom in vredesnaam dan dit kindje weg willen halen?! Als in zijn gedachten jullie relatie op de klippen loopt en hij een ander tegen komt, maar daarmee wel nog een kindje wilt? Die redenatie van hem vind ik alles behalve logisch en eerlijk!
Nja als het ECHT klaar is kan hij dat wel doen. Ik ga binnenkort weer aan de AC en over een aantal jaar kijken voor sterilisatie van man. Vind ons nu nog te jong om dat te doen, (27&bijna 30) Ondanks dat ik geen 4e wil vind ik het een fijn idee om die keus te hebben ipv nu de hele zooi doorknippen
Ik wilde eerst heel genuanceerd reageren, door te zeggen om het goed te bespreken met elkaar. Gevoelens van beide kanten serieus nemen etc. Maar dan lees ik je stukje over het niet willen steriliseren van je man, omdat hij evt bij uit elkaar gaan met een ander nog wel kinderen wil en dan worden mijn gedachten een stuk minder genuanceerd... Je zit samen in een relatie en zal er samen uit moeten komen als je wil dat de relatie dit dilemma overleeft. Maar als je man al zo vooruit aan het denken is en alleen aan zijn kant van het verhaal denkt, zou ik toch heel gauw voor mezelf kiezen. En daarbij dus ook in overweging nemen wat je had gewild als dit jullie toch uit elkaar zou drijven. Zou je dan nog meer spijt krijgen van de abortus? Of zou je het je man gaan verwijten als je de abortus doorzet, waardoor jullie relatie zou kunnen stranden? Of wil je het kindje houden, met als risico dat je man niet bijdraait, maar dan heb je wel dit kindje? Wat een heftige situatie... veel sterkte!
Eens. Om eerlijk te zijn zou ik vooral kijken wat jij nu wilt voor jezelf en voor je kindjes. Wil je wel of geen abortus ongeacht wat je partner daar van vind? En wil je wel met iemand verder die zichzelf zo boven jou zet? Want aangezien hij nogal lulige opmerkingen maakt over abortus anticonceptie en sterilisatie. Dat dat allemaal jou probleem is en niet zijn probleem want stel jullie willen uit elkaar dan wil HIJ wel alles zoals hij dat wil en zit jij met de gebakken peren omdat hij geen kind van jou meer wil maar wel misschien van een ander.en jij zou nu maar jezelf moeten steriliseren, Anticonceptie moeten regelen en maar "eventjes" een abortus moeten ondergaan. Want het past niet in zijn straatje. Maar wat als nu dit onverwachts op jullie pad is gekomen het wel in jou straatje past? Moet je dan maar het onderspit maar delven?omdat hij nee ik wil geen kind met jou zegt? Ondanks dat jij er misschien wel voor wil gaan? Wil je met die gevolgen leven ? Of kies je voor jezelf?
Ik hoop dat jullie nu wel genoeg maatregelen nemen om het niet weer zo ver te laten komen? Ik bedoel, van gemeenschap kan een zwangerschap komen. Als deze ongewenst is, kan je niet zo bezig blijven toch? Ts, ik vraag me af of je uberhaupt nog echt gelukkig kan zijn met een man die zulke dingen uitkraamt. Hij wil dus best nog een kind ooit misschien, maar niet met jou? Wauw....
Wat zit jij in een moeilijke situatie! Ik zou echt geraakt zijn door zo n opmerking van mn man.. heel egoïstisch.. Dit kindje weg halen en als tie een andere vrouw zou tegen komen dan wel als ze zwanger is het kindje willen houden? sowieso dat hij daar over nadenkt zou bij mij mn twijfels oproepen! Heel veel sterkte en denk er goed over na..
Ben het eens met mijn voorgangers.. Dit kan hij toch niet maken dat hij dit zegt??? Dat hij er uberhaubt er al over na denkt. Ik zou voor mezelf kiezen. En voor mijn kindjes.
Ik reageerde gisteren hier al, en kwam nu net even terug lezen. Ik sta nog altijd achter mijn uitspraken van gisteren, dus die ga ik hier nu niet nog eens herhalen . Intussen heb jij (TS) zelf nog wat extra informatie gedeeld waar ik wel nog even iets over kwijt wil. Dat hij zo wisselend reageert is volgens mij toch een teken dat hij er zelf eigenlijk ook nog helemaal niet uit is. Dat versterkt dan alleen maar mijn gevoel dat hij mogelijk nog tot besef komt als jullie (jij én hij dus) echt eens naar een abortuskliniek gaan enz. Wat hij daar dan vervolgens gezegd heeft omtrent een sterilisatie; dat is inderdaad nogal bot van hem, maar vergroot dit nu alsjeblief ook niet té erg uit. Ik lees hier zelfs als reacties als "kies voor jezelf en voor je kinderen" en dat vind ik nu ook wel erg fatalistsch eerlijk gezegd. Niemand van ons kent jou of jouw man, niemand van ons kent jullie relatie. Dat deze relatie nu even onder druk staat door dit gebeuren en jullie verschillende eerste reacties hierop, is denk ik nogal logisch. Probeer daarom de dingen niet uit proportie te trekken. Geef het even tijd, maar onderneem ook stappen. Ik meen gelezen te hebben dat je nog maar pril zwanger bent, maar uiteindelijk moet je ook niet de nodige stappen blijven uitstellen. Ook al voelt het voor jou dat je absoluut geen abortus wil, jouw man wil het wel, en samen moeten jullie nu dus stappen ondernemen. Welke stappen dat zijn weet je denk ik zelf wel. Heel veel succes!
Ik ga hier niks in adviseren. Maar vraag anders een gesprek aan bij het FIOM. Misschien kunnen zij jou/jullie helpen.
Vandaag bij de gynea geweest. Ik had al een jaarlijkse afspraak vastliggen voor een uitstrijkje en ben dan ook maar ge woon gegaan vandaag. Hele verhaal ook bij haar gedaan en zij deelt mijn mening dat een abortus eigenlijk niet echt een optie is aangezien ik het echt niet wil. In een abortuskliniek gaan ze het (als mijn idee zo blijft) ook gewoon weg niet willen uitvoeren waren haar woorden. Zij voelde ook goed aan dat ik het psychisch ook nog altijd moeilijk heb met mijn miskraam 5 jaar geleden en al de problemen rond de zwangerschap van mijn tweelingmeisjes. Dit alles maakt dat ze er vrij zeker van is dat moest ik nu tegen mijn gevoel in (en om mijn man tevreden te stellen) toch voor een abortus zou gaan ik hier echt niet gelukkiger van zal worden en dit wel eens een heel diepe wonde zou kunnen nalaten. Verder ook over de anticonceptie gepraat en de enige optie die er nog is voor ons sterilisatie.....van zijn kant! Mijn gynae wil ook dat hij mee komt volgende keer (over 2 weken) en ze wil dit dan aan hem ook allemaal eens heel duidelijk gaan maken. Verder verloopt alles zoals het moet. Er was op echo een heel klein vruchtzakje te zien, perfect voor de termijn van net geen 5 weken.
Ik vind dat je een wijze gynaecoloog hebt. Ik hoop dat je man uit angst zo reageert, en dat hij nog bij gaat draaien. Veel geluk in de toekomst.
gesprek met mijn man gisteren was ook geen succes. Hele verhaal gedaan van bij de gynae en ook wat zij gezegd had. Zijn eerste reactie: 'en toch al een afspraak gemaakt in de abortuskliniek dan?'. Ik zeg van niet omdat er geen abortus komt en dat ze dat ook niet willen doen omdat ik er niet achter sta. Reageert hij daarop met dat ik er dan mijn plan maar mee trek en dat ik mijn huishouden nu al niet rond krijg. Ik werk halftijds in een verzorgingstehuis en heb thuis nog een fysio praktijk. Doe bijna alles alleen want hij trekt zich van weinig iets aan. Ik ben er echt kapot van. Hele nacht niet geslapen. Ik wil hem niet kwijt, zie hem ondanks alles doodgraag maar weet nu echt niet meer wat te doen :'(
Ik denk echt dat je met hem moet praten met een bemiddelaar erbij. Als jullie beiden zo emotioneel zijn, ga je in deze kwestie nooit eruit raken. Hebben jullie geen adviescentrum rond zwangerschapskeuze in Nederland? In België heb je Fara, daar heb je consulenten die exact dit doen.
Jullie moeten eerst een beginnen om naar elkaar te luisteren ipv alleen maar te praten in 1 richtingsverkeer. Jij hebt je gevoelens maar je man ook. Vraag eens door zonder verwijten en over zijn gevoelens. Dat geldt ook voor hem man dat kan ik nu niet tegen hem zeggen anders had ik t wel gedaan. Maar jullie zijn er beide bij geweest. Wat erin gaat komt er soms groter uit. En daar is niet alleen de man bij. Jullie praten allebei uit angst. Beide bang voor t onbekende alleen is de angst voor ieder een andere. Hij kan je niet dwingen om t weg te laten halen maar jij kan hem ook niet dwingen om sterilisatie te doen. Wil niet zeggen dat ik zijn argument goedkeur want dat is wel een hele botte en ondoordachte opmerking. Succes en sterkte met de beslissing.
Hee meid, wat een schrik! Ik lees twee dingen: jij bent onverwacht blij met deze baby en wilt geen abortus laten plegen. Niet doen dan! Dus dat probleem is opgelost. Je vraagt je af of iemand je kan verplichten (als ik het goed begrijp?) Nee. Dat kan en mag niet. Het tweede dat ik lees: Je man wil deze baby niet en geeft aan dat het hem dwars zit dat jij ondanks zijn wens kunt beslissen om de baby te laten leven. Ik vind dat je zijn gevoelend zeer serieus moet nemen zonder van jouw standpunt te wijken. Luister naar hem en vraag door. Neem zijn gevoelens serieus en vraag hoe je hem kunt helpen. (Abortus uitgesloten). Zoek zo samen een weg en alsheblieft: laat één van jullie zich steriliseren als je geen kinderen meer wilt