Hoi mede mama's! Graag wil ik hier even mijn verhaal kwijt.. Tijdens de borstvoeding zijn de mogelijkheden voor anticonceptie nogal beperkt. Een spiraaltje moest ik na een heftige bevalling echt niet aan denken, dus werd het de mini pil.. hier heb ik echter veel last van bijwerkingen van gehad dus na 2 maanden maar besloten om daar mee te stoppen.. 'Ongeluk' zit ineen klein hoekje.. Sinds 2 dagen zijn wij er achter dat we in verwachting zijn van een tweede kindje. En ondanks dat we wel heel graag een tweede willen sprongen we na het zien van de positieve test nou niet bepaald een gat in de lucht. Op dit moment stond een tweede nog niet op onze planning. Zo hebben we een zoontje van ruim 6 maanden die nog steeds niet doorslaapt(wat deze zwagerschap best pittig maakt ). Gaat mijn vriend zeer binnenkort naast zijn baan nog een opleiding volgen. Zit ik op mijn werk momenteel midden in een reorganisatie, en ben ik dus niet zeker van mijn baan. Doordat mijn baan niet zeker is kunnen we niet verhuizen naar een grotere woning, en ons flatje is toch echt te klein voor nog een baby. Uiteraard hebben we hier goed over gesproken samen. En ondanks dat er een hoop zaken zijn waarom we het liever uitstellen vinden we abortus toch ook wel erg heftig en zijn we bang dat we hier later ontzettend veel spijt van krijgen. Wij hebben altijd het motto: Overal is een oplossing voor, en hadden dus besloten om het kindje toch te laten komen. Maar waar ik het ene moment al weer helemaal voorbereid op de komst van een tweede baby, voel ik me het volgende moment erg onzeker en twijfel of het allemaal wel goed komt.. Ik ben benieuwd of er mama's zijn die ook zo iets mee hebben gemaakt, en die hun verhaal met mij willen delen. Of gewoon mama's die wijze raad hebben.
Geen wijze raad, want ik denk dat jullie al een wijs besluit hebben genomen. Als je nog een kinderwens hebt, denk ik dat je van een abortus altijd spijt krijgt. Verder snap ik de beren die je op de weg ziet. En het zal op sommige momenten vast lastig, onhandig, zelfs zwaar zijn. Maar uiteindelijk denk ik dat dit soort dingen zichzelf altijd wel oplossen. Kan het niet zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. Uiteindelijk levert jullie tweede kindje jullie weer heel veel liefde en geluk op. Proficiat!
Liefde is niet in geld,of ruimte uit te drukken als je dit genoeg hebt voor je kindje komt alles goed Ik,heb 4 kids en ja ze moeten hier ook een kAmer delen heb dan wek een eensgezins woning maar ja met 4 kids ook niet super groot Belangrijkste is dat we het leuk en gezellig hebben.
Fijn, heel verhaal getypt.. Weg, zucht! Mijn dochtertje was 14 maandjes toen ik, net zoals jou, erachter kwam dat ik zwanger was. Ongepland, maar wel ontzettend welkom. Bij mijn dochtertje was ik uiteindelijk via icsi zwanger geraakt.. Nu was ik gestopt met de pil vanwege bijwerkingen en was direct zwanger, nog steeds heel apart Ik had op dat moment net een nieuwe baan en werkte er net goed en wel een maandje. Door gevaar op de werkvloer was ik genoodzaakt om het nieuws direct te melden.. Het werd op zich wel goed in ontvangst genomen, maar ik was nr. 10 die zwanger was op dat moment dus voor de organisatie niet echt heel prettig. Het was voor mij dus ook erg onzeker, gezien mijn jaarcontract. Ook viel ik snel uit door bekkenproblemen, dus dacht toen dat ik na mijn verlof wel thuis kwam te zitten, maar heb twee weken geleden te horen gekregen dat mijn contract met een jaar verlengd wordt!! Een zwangerschap hoeft dus niet meteen het einde van je contract te betekenen... Mijn dochtertje was bij 15 maanden constant ziek, waardoor ze ook niet meer doorsliep. Dit gaat nu sinds 3 weken weer goed, maar heeft dus bijna de gehele zwangerschap niet doorgeslapen.. Dat was idd wel erg pittig!! Ik probeerde, als t lukte, wel even te gaan liggen wanneer ze tussen de middag sliep. De zwangerschap is een stuk zwaarder, ondanks dat ik nu buiten mijn bekken, een goede zwangerschap heb gehad. Je kan gewoon niet (zo snel) meer toegeven wanneer je moe bent of even niet zo fit. Je kindje vraagt gewoon de aandacht die hij/zij nodig heeft, ook als je niet fit bent , en dat is best zwaar. Maar ben wel erg benieuwd naar hoe de band straks gaat zijn tussen mijn meiden aangezien het leeftijdsverschil niet groot is. Hoor daar toch veel voordelen van...
Allereerst gefeliciteerd met jullie zwangerschap ontdanks jullie geen gat in de lucht sprongen hierbij, wat best logisch is met alle zorgen waar je meezit. Maar inderdaad liefde en aandacht dat staat op nummer 1 van de belangrijkste behoeften en verder komen de oplossingen wel, stap voor stap. Mijn twee oudsten hebben lang bij elkaar op de kamer geslapen, zijn beste maatjes. Ze misten elkaar uiteindelijk toen ze ieder een eigen kamer kregen. Wij als volwassenen zien vaak grote beren op de weg maar voor kinderen ligt dit al heel anders. Laat straks is vrienden en lieve familie meedenken voor ruimte oplossingen. Naast de praktische zorgen worden ze ook nog versterkt met je gierende hormonen. Het komt goed... echt waar!
Klinkt als mijn verhaal. Zoontje was 5,5 maand toen ik erachter kwam. Wij hebben dan een achtergrond in de MMM dus dit wonder zouden we zoiezo houden. Geen discussie. Maar ook ik/wij waren niet meteen in de zevende hemel. En ineens weer een baby erbij terwijl de eerste nog zo klein was heeft me nachtenlang opgehouden met zorgen en schuldgevoel. Ons eerste jochie was nog ons babietje en nu zou hij al grote broer worden. Met de weken ga je het een plekje geven en nu heb ik er enorm zin in om deze deugniet in mijn armen te sluiten. Ook al was het in het begin best bikkelen, een kleintje en strond misselijk/moe....
Mee eens! Wat ik ook jammer vind en vaak lees dat het is of een abortus of zelf voor het kind zorgen. . Er bestaat ook nog zoiets als adoptie, dan hoef je niet een leven for no reason te beindigen!
Uhhhhm. Nu doe je alsof een adoptie altijd een minder zware of ethisch betere keuze is. Daar is best over te discussiëren eerlijk gezegd. En wie ben jij om te beslissen dat het iemands reden geen reden is? Lijkt me niet zo constructief. Ontopic: sterkte. Lijkt me best zwaar, maar niet zozeer voor je kinderen als wel voor jullie zelf. Die kids redden zich wel, jullie hebben de zorgen. Maar dat is niet verkeerd. Dat zorgt voor prioriteren en wijze beslissingen. Succes!
Wij hebben 1 kind, maar een tweekamerwoning. Dochter slaapt bij ons op de kamer en door een stoel weg te doen, hebben we ruimte voor een box gecreëerd. Door omstandigheden kunnen we (nog) niet verhuizen naar een andere/grotere woning. Je wordt heel creatief hoor. Gaat je zeker lukken. Baby's hebben vooral liefde en zorg nodig, geen ruimte. Dat is meer iets waar volwassenen behoefte aan hebben. Succes