Hallo mama's, Mijn hele wereld staat op zijn kop. Ik ben er zojuist achter gekomen dat ik opnieuw zwanger ben van een 2e kindje. Alleen mijn reactie is niet helemaal zoals ik had gewild. Mijn partner en ik hebben een zoontje die over 3 maanden 2 jaar word. en we zijn er eigenlijk nog helemaal niet aan toe! Onze zoon slaapt nog altijd niet in eigen bed, mijn partner werkt fulltime en ik parttime, ik zou even niet weten hoe ik het moet doen dadelijk met 2 kids qua opvang. Nu word onze zoon opgevangen in de familiekring maar ik kan dit niet verwachten met een peuter en baby straks. Daarbij weet ik dat ik mijn baan kwijt raak, aangezien ik in m'n laatste tijdelijk contract zit. En de planning was om te wachten tot na de eventuele vaste aanstelling. We zijn allebei heel erg aangeslagen, ondanks dat we er natuurlijk zeg bij zijn geweest. En ik heb altijd geroepen abortus is nooit een optie, maar zelfs dat spookt nu door mijn hoofd. Iemand die misschien zoiets ook heeft meegemaakt? En hoe ben je ermee omgegaan?
Ik lees eigenlijk alleen wat praktische bezwaren en beren op de weg. Als er in jullie hart plek is voor nog een kindje komt het echt wel goed! Qua opvang, er zijn ook gashouders en kinderdagverblijven. Als je je baan kwijtraakt (wat helemaal niet zeker is nog), ga je vast weer nieuw werk vinden. Voor je zoontje die nog bij jullie slaapt, je hebt nog een maand of 8 om hem te laten wennen aan zijn eigen bed of je koopt een cosleeper. Echt, het komt wel goed, denk dat jullie vooral aan het idee moeten wennen.
Van harte gefeliciteerd, al voelt dat nog niet zo. Tuurlijk is dat een shock! Uit je verhaal lees ik ook veel praktische bezwaren.. je hebt nog 8 maanden de tijd! En je baan kwijtraken kun je altijd..
abortus vind ik geen optie omdat ik zelf zwaar op tegen ben dan had het maar 100 procent veilig gemoeten sorry voor me botte reactie en dit kindje heeft er niet om gevraagd en ik zie alles het had zo moeten zijn en er word jullie niks gegeven wat jullie niet aan kunnen voor alles is een oplossing en het had nu eenmaal zo moeten zijn
Bedankt voor jullie reacties! Het zijn inderdaad voornamelijk de praktische dingen waar ik me nu zorgen om maak. En mijn vriend heeft het er ook een stuk moeilijker mee om het te accepteren nu dan ik. We hebben allebei wel de wens voor een 2e kindje alleen zo snel was eigenlijk niet de bedoeling. Gelukkig geeft hij wel aan achter elke keuze die ik maak te staan. @ Amch: ik begrijp je helemaal hoor! Ik ben iemand die ook altijd geroepen heeft dat abortus niet eens in m'n hoofd op zou komen! Mede doordat mijn moeder na mij alleen maar miskramen heeft gehad. En ik zou het mijzelf nooit vergeten als ik nu door mijn eigen domme schuld een kindje weg laat halen en wellicht daarna nooit meer zwanger kunnen worden. Daarbij hebben mijn partner en ik vandaag ook alles besproken en zijn het ook met elkaar eens dat we geen tieners zijn. Ik ben bijna 29 en hij 31. Alleen onze relatie heeft na de bevalling van de 1e heel wat te verduren gehad. Ik zat heel dicht tegen een PND aan en met behulp van mijn ouders (doordat ze de zorg van onze zoon vaak uit handen nam) is dat gelukkig voorkomen. Uiteindelijk sliep de kleine slecht alleen en dan neem je hem maar in bed, mijn vriend heeft daar best moeite mee. Dus op het moment dat je dan erachter komt dat je weer zwanger bent gaat dat allemaa wel even door je hoofd en maakt het me best angstig. Voor nu laten we het ons even bezinken en gaan we maar een afspraak plannen met onze lieve verloskundige en waarschijnlijk kan ik over een paar daagjes van de gedachte genieten
Wat heftig! Ik snap best dat jullie geschrokken zijn! Wanneer loopt je contract af? Kun je wachten met het vertellen tot je je eventuele nieuwe contract getekend hebt? Waarom wil je zoontje niet in zijn eigen bed slapen? Blijf je het elke nacht wel proberen? Eventueel met een nachtlampje dat een half uur aanblijft of even bij hem blijven zitten? Uiteraard kost dit veel tijd, doorzettingsvermogen en misschien zelfs tranen, maar wie weet is dit nog net het zetje dat hij nodig heeft voor zijn eigen bedje.. Je zegt dat je abortus nooit een optie hebt gevonden maar nu de optie wel aandacht geeft. Stel dat je die keuze nu maakt hoe zou je er dan over een paar jaar tegen aan kijken? Misschien heb je je baan dan toch kunnen houden en denk je.. de kleine zou nu ... jaar zijn geweest.. of misschien (erg extreem) kies je er nu voor en word je daarna niet meer zwanger.. Wat je keuze ook is, laat het nieuws eerst even bezinken en geef jezelf minimaal een week de tijd omer aan te wennen en de zaken op een rijtje te zetten. Veel sterkte met het verwerken en met het maken van jullie keuze.
Ik snap je bezorgdheid, zeker als je aangeeft dat je tegen een pnd zat.. Geen idee hoe jullie er financieel voor staan, maar een (tijdelijke) thuisblijfmoeder is zo gek nog niet toch? En tegen die tijd dat je bevallen bent, mag je oudste al naar de peuterspeelzaal etc.
ik snap het ook wel dat het een shock mijn relatie heeft ook op springen gestaan bij de eerste zelf uit elkaar gegaan huil baby ik was kapot en was ook nog aan het werk ook baby bij ons bed die slaapt pas sinds een jaar in ze eigen bed en is nu bijna 4 dus ik snap wat je door heb gemaakt alleen maakt het jullie miss nu wel sterker jullie zijn er uit gekomen en ook al is het nu even schrikken straks kan je er van genieten
DDucky: ik ga m'n verlenging volgende week tekenen, en gelukkig maar! En dit contract loopt dan af tijdens mijn zwangerschapsverlof. Ik vertel het sowieso pas met minimaal 12 weken. Ik ben nu tussen de 4 en 5 weken zwanger. Dat m'n zoontje niet in eigen bed slaapt, is eigenlijk van begin af aan verpest. De kraamhulp gaf aan dat hij wel in de box zijn dutjes kon doen omdat het rustig in huis was en in het begin ging het prima om dan s avonds in het ledikantje te slapen. En opeens was het gillen alsof er moord en brand was. Doordat ik weer aan het werk was trok ik de gebroken nachten niet en heb ik te makkelijk toe gegeven. We zijn nu wel aan het denken om over te gaan naar een peuterbed, misschien dat ie dat beter accepteert. Na een nachtje slapen is abortus van de baan, precies de punten die je opnoemt heb ik mezelf ook afgevraagd. Ik zou het mijzelf nooit kunnen vergeven. We kunnen de verantwoordelijkheid aan, financieel gezien ook en we hebben een prachtig huis waarin ruimte genoeg is. En daarbij de wens voor een 2e is er altijd geweest alleen de timing is een beetje rot. Maar is het dat niet altijd haha. Mijn partner heeft er wel heel veel moeite mee, hij zegt het ook liever niet te willen voor nu. En dat maakt t voor mij wel moeilijker op dit moment omdat ik nu het gevoel heb er even alleen voor te staan. Ik weet dat alles een beetje bezonken is hij wel bij zal draaien en za zeggen dat we er samen voor gaan. LiveLifeLovely: thuisblijfmoeder is helaas geen optie, maar goed ook daar vinden we wel een oplossing voor! De oudste gaat in juni naar de psz maar dat zijn maar dagdelen. Amch: afgelopen december hebben wij een hele moeilijke tijd samen doorgemaakt en eigenlijk op het punt gestaan om uit elkaar te gaan. Daarom is de timing ook niet helemaal geweldig, het gaat nu juist heel goed. Maar bij de eerste heb ik er heel lang alleen voor gestaan en de angst dat me dit met 2 kids gebeurd is er wel!
ja miss is een peuterbedje beter die van mij wou niet in box was gillen en schreeuwen in ze ledikantje gillen en schreeuwen en ik was ook moe en gaf er aan toe toen dacht ik ik haal een paar spijlen uit het ledikantje zodat die er makkelijk uit kan nou dat heeft geholpen gelijk peuter bedje aangeschaft en gaan oefenen beetje clausterfobies ofs hahaha het is wel jammer dat je man er zo in staat dan kan je er ook niet blij mee zijn
Ik denk dat ze gewend zijn aan ons grote bed en dan zon bedje wat aan beide kanten dicht zit, lijkt me ook niks haha. Daarbij doet hij altijd zijn uiterste best om er uit te klimmen. Mijn vriend en ik hebben een heel goed gesprek gehad gister en vannacht. En hij geeft aan erachter te staan, hij ziet er ook de voordelen van in en zei uiteindelijk "ach we wilden er sowieso graag nog eentje bij, dus wat maakt het ook uit" nu durf ik langzaamaan blij te zijn. Alleen nu nog onze ouders vertellen.. die roepen al een hele tijd, wacht nog maar mooi met een 2e. Ben zo bang dat de reactie (vooral van mijn ouders) niet zo heel blij gaan zijn.
Ow gelukkig hij moest het gewoon ff laten bezinken En ja je ouders draAien wel bij je leeft met je gezin En niet met je ouders Als je met iedereen rekening moet houden Loop je alleen ma te stressen zou lekker gaan Genieten