Hallo dames! Ik zit echt in een dilemma.. Mn vriend en ik zijn nog maar kort samen (4 maanden) waarvan ik er 3 al zwanger ben. Dit was een ongelukje en ging ook dwars door de pil heen. Mijn vriend ken ik nog van vroeger, we hebben toen 1.5 jaar een relatie gehad. Maar omdat we nog niet toe waren aan iets serieus hebben we er toen een punt achter gezet. Hij is nu 23 en ik 22. Zijn familie mag mij niet (meer). Ik ben in hun ogen nu niet goed meer omdat ik verloofd ben geweest met een ander ver na onze breuk. Weten geeneens dat we samen zijn laat staan dat ik zwanger ben. Zijn familie woont dan ook in een ander land en willen hem dolgraag uithuwelijken. Hij wil het niet, maar in opstand komen durft (?) Ie niet. Ondanks ik zo onverwachts zwanger ben, was hij gelijk superblij en ook voor mij was abortus hoe dan ook uitgesloten. We wonen 150 km uit elkaar en hij werkt (te) veel. Tot nu toe heb ik m maar 1x gezien sinds ik zwanger ben en met de echo's is ie niet mee geweest. Bij de 2e echo kon dat niet want hij zit vast omdat ie zn taakstraf van 2 jaar geleden niet gedaan heeft. Niks ergs was voor een ruzie. Ik hou ongelovelijk veel van hem en hij van mij. Zijn probleem s dat ie zich snel wat aantrekt van roddels.. En elke x met een roddel krijgen we ruzie. Wel van korte duur maar toch. Ik weet momenteel niet meer wat ik moet, ik weet niet of ik op m kan bouwen niks. Hij is pas begin april vrij. Dus voor die tijd lukt praten ook niet. Ik krijg gelukkig veel steun van mijn ouders en vriendinnen. Wat zouden jullie doen?
Oh lastig lastig. Ik zou me lekker focussen op je jezelf en je kindje. Dat is het belangrijkste. En laat hem na zijn vrijlating maar bewijzen dat hij er voor wil gaan en moeite voor je doen. Je kan je nu druk maken maar tijd zal het uitwijzen. Probeer te genieten van je zwangerschap en niet te veel stressen. En in April zie je wel weer verder. Misschien kan je alvast nadenken over hoe jij dingen wil gaan doen en dat uitzoeken? Dan scheelt je straks weer werk en dan ben je ook een beetje bekend met de mogelijkheden. Lijkt me een fijn idee. Succes
Jaa het liefst wil ik dat we ons kindje samen opvoeden.. en hoop ook echt dat hij die verantwoording zal nemen. daarbij zit hij nog met de familiekwestie. het is zoveel in 1x en we lijden er allebei onder, maarja ipv dat ie er met mij over praat, lokt hij ruzie met mij uit. Ik wil hem absoluut niet kwijt maar hoe dring ik tot hem door?
Als eerste gefeliciteerd!! Praten kan nu toch ook? Lijkt me sterk dat er geen bezoekuur is. Niet de beste plek, maar dan kun je hem zien en even praten. Verder, niet negatief bedoelt, maar jullie hebben nu 4 mnd een relatie en je hebt hem de laatste 3 mdn maar drie keer gezien? Ik weet niet hoe lang hij al vast zit, maar dat klinkt niet goed. Zeker met alle beslissingen die je moet nemen, zou ik proberen vaker naar het bezoekuur te gaan. Probeer voor jezelf op een rijtje te zetten wat je van hem verwacht en of hij daar aan kan en wil voldoen. En wat willen jullie? Samenwonen of niet enz? Wat zijn familie betreft, dat is erg lastig. Hoeveel laat hij zich door hen beinvloeden? Als hij zich veel van roddels aantrekt zal hij zich denk ik ook veel van zjn familie aantrekken( wat er begrijpelijk is hoor). Ik denk dat je er vanuit moet gaan dat je het alleen moet en kan doen en alles wat meer is van zijn kant is mooi mee genomen. Maar zo' n situatie moet je willen en tegen kunnen. Succes en hoop dat het allemaal goed komt!
Kimba; nee in het begin zagen we elkaar heel veel. Praten zou kunnen maar heb momenteel de tijd/energie en het geld niet om naar hem toe te gaan. Ik werk fulltime en daarnaast veel last van bandenpijn. Hij zit al een geruime maand vast. Zijn familie heeft een sterke invloed op hem. Maar ergens denk ik dat ie zijn kind boven hun zal zetten. Hun wonen tenslotte niet hier en wij wel. Zijn eigen plan was, zsm een huis voor ons drieen zoeken en dan zou ik daarheen verhuizen. Gister heeft hij nog gezegd. Dat dit de laatste x is dat ie me ooit nog alleen zou laten en dat ie niet kan wachten om voor ons te zorgen en zodra hij vrijkomt direct een huis gaat zoeken. Dit komt op mij over alsof ie volledig voor mij en ons beebje heeft gekozen. Vandaag deed ie een beetje raar/afstandelijk (?) En toen zei hij jaa ik weer wat over je gehoord maar hij moest ophangen dus weet niet wat ie gehoord heeft. (HOE kan hij uberhaupt iets horen????? Buiten werken naar vriendinnen en ouders doe ik niks) Ik word hier gestresst, onzeker en moe van. En ben zo bang om alleen te komen staan.
Ik begrijp dat dat je moe en onzeker bent, dat lijkt me erg normaal in deze situatie. Vind het wel lastig dat hij zo op roddels reageert. Maar daar kun jij niets aan doen. In een gevangenis komt heel veel binnen, dus hij kan best wat gehoord hebben( telefoon, bezoek van anderen enz). Maar jij weet toch wat je gedaan hebt dus zou me niet te druk maken. Maar vind wel dat het niet van veel vertrouwen in jou getuigd. Verder is het super dat hij een huis voor jullie drieen wilt! Hoop voor je dat hij dat door zet als hij vrij komt. En weet je, als je er alleen voor komt te staan red je het zeker ook! Helemaal als ik lees dat je familie en vrienden je steunen. Hoe het ook gaat jullie twee redden het wel!
Het is ook kanp irritant.. Maarja waar hij zit ken ik niemand.. Dus vraag me echt af hoe het kan.. Hij heeft wel in dezelfde stad als mij gewoond maar ik ben de enige met wie hij nog van hier contact heeft. Hij is een persoon die overal de controle in wilt hebben en absoluut niet gepusht wilt worden, dus veel druk kan ik niet op m zetten, dan duw ik m weg. Ik vind en hoop het ook echt! Maarja eerst zien dan geloven. Ahw dankjewel. Ik denk het ook wel maar hoop niet dat ik dit alleen moet doen. Ik zit te denken om een brief te schrijven met daarin hoe ik me voel en wat ik wil. Hij heeft nu toch nog alle tijd om na te denken.. Ik voel me de hele dag al ellendig..
Ik zou heel goed aan jezelf gaan denken en aan je kindje. Niet te veel op hem gaan rekenen je hebt steun van jou familie. Ik zou hem gewoon de keuze laten of hij zich verantwoordelijk gaat opstellen naar jou en je kindje toe, laat het van zijn kant komen. Zou niet achter hem aan gaan lopen. Dan kan hij zichzelf gaan bewijzen, doet hij dat niet dan weet jij waar je aan toe bent. Je kindje is het belangrijkst en daar moet je je op focussen vind ik. Dit is Altans hoe ik het doe met de vader van mijn kindje.. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Wel grappig, we hebben de zelfde leeftijd en de vaders van onze kindjes ook en zijn bijna even lang zwanger.
Twinty; dat probeer ik maar ik vind het zo moeilijk. Hoe doe jij dit? Ik moet voor mijn gevoel eerst alles gedaan hebben voor ik t kan laten rusten, of hij moet zelf zeggen dat ik alleen doormoet. Ik heb een zwak voor hem en hij weet dat.. Hoe is de vader van jouw kindje? Idd wel toevallig haha! Ik loop maar een week+1 dag voor op jou.
ik krijg hier op de één of andere manier een heel slecht gevoel over.. zo'n onderbuikgevoel wat niet goed te beredeneren is.. Ik zou heel goed nadenken over hoe jij de toekomst van jou en je kindje ziet.
Nanette77: op welk gedeelte? Hoe ik mijn toekomst zie? Met hem; in het zuiden van het land met ons drietjes. Hij werkt, hij verdient genoeg om mij thuis te laten (zijn we het beide mee eens). We hebben wel dezelfde ideeen over opvoeden, normen en waarden etc. Alleen; ik blijf waar ik woon. Word alleen financieel heel erg zwaar aangezien ik net een hele tijd door de crisis heb thuisgezeten. Dan zal ik wel moeten werken. Heb dan wel mn ouders en vriendinnen hier. Maar ik wil gewoon dat mijn kind met 2 ouders opgroeit. En eerlijk is eerlijk, met zn 2en is het een stuk makkelijker. Als we samen zijn, hebben we geen ruzie niks. Ben nu bezig met een brief schrijven, wat ik van hem verwacht en wat ik wil. Maar het is erg moeilijk en weet niet goed hoe ik zo'n brief moet opbouwen en moet verwoorden.
Ik denk zelf goed aan mijzelf en voorop aan mijn kindje. Als je zelf ongelukkig wordt omdat je allemaal verwachtingen hebt van de vader schiet je niks mee op. Ik ben niet afhankelijk van hem en dat wil ik ook niet. Beebs en ik redden we het sowieso wel en de verantwoordelijkheid die hij wil nemen moet hij doen en doet hij dat niet dan krijgt hij ook geen rechten. Ik verwacht alleen niks want dan wordt ik ook niet achteraf teleurgesteld. Hij is een heel lieve jongen alleen lijkt hij nog niet te beseffen wat een kindje allemaal inhoud en dat de rest van je leven om het kindje draait. Ik ga hem niet pushen en allemaal verwachtingen opgeven, het moet van zijn kant komen en hij moet natuurlijk ook nog wat aan het idee wennen.
ik denk dat ik het gevoel heb dat jij alles geeft en hij weinig. dat jij bezig bent hem te pleasen. Maar dat kan ook komen doordat ik iemand uit mijn omgeviong heb die dat jaren deed. En misschien projecteer ik dat..
Twinty: het is moeilijk om niks te verwachten als ie wel alles toezegd. Ik heb een goed gesprek gehad met mijn vader en we zijn samen tot besluit gekomen dat mijn ouders als laatste poging met hem gaan praten. Daarna ondernemen wij ook niks meer. Nanette77: ik doe idd veel voor hem, maar ik heb wel mijn grenzen en stop daar ook. Wat jij beschrijft, zo was ik 5 jaar terug. Ik gaf teveel, hij trouwens ook. Dank jullie wel ! Heb echt wat aan jullie berichten