Hier een dubbel gevoel. Ik zit redelijk veilig. Bedrijf loopt op zich goed, iets minder dan voorgaande jaren, maar wel veilig. Ik heb een vast contract en zal alleen mn baan kwijtraken als het bedrijf falliet gaat, wat niet snel zal gebeuren. Manlief heeft een tijdelijk contract maar zit in een luxe positie: de aanbiedinen vliegen hem om te oren, met veel hogere salarissen. We zitten nu dan ook te kijken of een overstap een goede zet is (qua salaris in ieder geval wel...) Bij ons zijn het meer de andere zaken. We wonen in een veel te klein appartement, kunnen makkelijk een eensgezinswoning kopen, maar dan moet ons appartement eerst verkocht worden. En dat gaat nu niet zo makkelijk. We kunnen het verkopen met 20000 euro verlies, maar ja, wil je dat, is dat slim... Een hoop keuzes die gemaakt moeten worden maar dat voelt niet veilig gezien de economische situatie. Maar al met al mogen we nog niet klagen gelukkig.
Over de veiligheid van een vast contract... ik heb een 'ontbinding van de arbeidsovereenkomst' gekregen terwijl ik 4 maanden daarvoor nog een goede beoordeling had gehad en al 9 jaar in dienst was. Er was dus geen dossier, geen dringende redenen en o ja, ik had ook nog ontslagbescherming ivm bevallingsverlof. Maar als je baas je kwijt wil, dan wil hij je kwijt. Natuurlijk kun je dat aanvechten en het misschien nog winnen ook, maar wat heb je daaraan als je weet dat je baas over je schouder kijkt om iedere fout die je maakt te noteren, zodat hij je daarna alsnog eruit kan zetten? Terwijl je coaching en begeleiding nodig hebt, omdat je net naar een nieuwe functie gepromoveerd bent (en je oude functie niet meer bestaat). Dat is niet zo zinvol. Ik heb dus ook aangestuurd op een zo goed mogelijke vertrekregeling, zodat ik niet met lege handen hoefde te weg te gaan. Tijdens de reorganisatie in het bedrijf waar ik het al eerder over had, is 1/3 van het personeelsbestand ontslagen. Daarbij is keurig netjes het afspiegelingsbeginsel toegepast. Hierdoor zijn in sommige leeftijdscategorieën mensen ontslagen die al 25 jaar in dienst waren, om de simpele reden dat er andere mensen waren die een nog langer dienstverband hadden. Niemand is dan dus veilig. Alleen degenen met een tijdelijk contract dat nog meer dan een half jaar liep. Die mochten dat contract afmaken, en als daarna de situatie zodanig was verbeterd dat ze konden blijven, konden ze blijven. Soms ben je dus beter af met een tijdelijk contract, dan met een vast dienstverband van vele jaren....
Hier gelukkig geen zorgen! Ik heb een baan waar ik eigenlijk niet ontslagen kan worden (zonder mij kan de praktijk niet draaien en bazin hecht veel te veel waarde aan iemand die de praktijk door en door kent). Manlief loopt in het blauw op straat en daar zit hij ook veilig! Gelukkig maar, want die verhalen liegen er niet om, die ik hier lees!!!
Hier ook grote zorgen. Mijn man is 5,5 mnd geleden zijn baan verloren en omdat hij maar 3 jaar in vaste dienst was had hij dus ook maar recht op 3 mnd ww. Hij heeft daarvoor altijd als zelfsstandige gewerkt. Wij hadden net 2 jaar terug een huis gekocht en dachten eindelijk in een rustig vaarwater te komen. We hadden wat ellendige jaren achter de rug. We kregen een mooie dochter maar helaas is de bevalling niet goed gegaan waardoor ik nu nog steeds in de ziektewet zit dus ik kan ook niet meer werken om de financiele tekorten aan te vullen. Het is nog maar de vraag of ik mijn eigenlijke werk weer kan gaan doen. Ik ben zo verschrikkelijk bang dat we ons huis moeten verkopen.. een huurhuis vinden hier is niet zo makkelijk, ondanks dat ik al 10 jaar ingeschreven sta sta ik zelfs voor een flatje nog op nr 30. Ik weet dat ik positief moet blijven maar ik loop al 2 mnd met verschrikkelijke buikpijn en pijn in mijn keel omdat hij de hele dag dicht geknepen wordt van de zenuwen. Mijn man solliciteerd zich gek, heeft op een zeer breed vlak ervaring maar er is gewoon geen werk. En dan al die spookvacatures! Continu krijgt hij te horen, oh die vaccature was vorige maand al vervult.. hebben we nog niet weggehaald.. 3x is hij ergens aangenomen. 1x Ging het niet door vanwege concurrentiebeding die nog geldig is van zijnwerkgever waarbij hij ontslag had genomen om naar een andere werkgever over te stappen (daar lag hij er snel uit omdat de crisis uitbrak in griekenland en het transport op zijn gat kwam te liggen) en de andere 2x besloot de gemeente dat ze het toch intern moesten gaan oplossen (beiden 1 dag voor het tekenen van het contract.. whaaa). Ondertussen is hij bij 2 sollicitaties door naar de 2de ronde dus mijn duimen draaien als gekken. Wat een drama dit....
Ook wij zijn getroffen door de crisis, gelukkig wel al in 2009 dus we kunnen momenteel ons aardig redden. Ik ben toendertijd mijn baan kwijt geraakt en we hebben een hele tijd rond de armoede grens geleefd, ik heb iin die tijd geleerd dat je van dag tot dag moet leven. Nu heb ik de keus gekregen om zelf er voor te kiezen om te stoppen met werken omdat mijn man nu genoeg verdiend ( promotie gekregen ) om ons te kunnen onderhouden, hier heb ik dan ook voor gekozen. In die rot tijd dacht ik precies zoals jij ( ts ) maar inmiddels niet meer, ik weet nu dat we rond kunnen komen met heel weinig dus ik maak me geen zorgen meer.
ik maak me ook wel redelijk zorgen mijn vriend heeft straks een vaste baan en met het bedrijf waar hij werkt (in de bouwsector) gaat het nog steeds goed zitten in de zwarte cijfers. helaas heeft mijn vriend een aardige schuld die hij per maand aflost en die duurt nog tot eind 2014 dat betekend stel hij zou zijn baan kwijtraken dat wij dan niet rond kunnen komen. ik hoop dat het met het bedrijf goed blijft gaan ik zou over een dik jaar ook kunnen werken dan is mijn oudste 4 kinderopvang is voor ons helaas niet betaalbaar door die schuld. daarom twijfel ik ook heel erg aan een derde voor 2014 voordeel is wel dat mijn vriend kijk heeft op een andere functie in het bedrijf mocht dit bedrijf faiet gaan dan kan hij altijd nog in die sector bezig
Hier ook wel redelijk positief. Door de verhuizing ben ik mijn baan kwijt geraakt maar daar was ik niet rouwig om. Alleen door de fouten die ervoor gemaakt zijn, heb ik nog even een flinke ontslagvergoeding weten te bedingen, i.p.v. zelf ontslag te nemen. Mijn man wilde na de verhuizing een andere baan zoeken, na 6 jaar trouwe dienst was hij het gezeur en gezanik daar zat. Toevallig besloten de bazen het bedrijf te splitsen en beiden wilde mijn man hebben. Manlief had niks te verliezen en heeft tijdens de onderhandelingen hoog ingezet, "en gewonnen". Hopelijk haalt hij ook nog het extra diploma eind januari dan zitten we erg goed. We zitten niet zo ruim als voordat we verhuisden maar daar en tegen werk ik nu niet en onze vaste lasten zijn wat lager. En we redden het financieel.
Ook ik maak me wel eens zorgen ditvkomt vooral omdat ik an zekerheid hou en dat nu juist iets is wat we in deze tijd niet meer hebben helaas. Ik lees dan bijv. met verbazing dat iemand zijn baan op zegt omdat manlief meer is gaan verdienen. Ik twijfel al 2 jaar, door omstandigheden op mijn werk maar ook de situatie thuis leek het me prettiger thuis te zijn voor de kids maar stel je dan voor dat mijn man zijn goedbetaalde baan kwijt raakt? Ik heb er daarom voor gekozen te blijven werken. Nu zit ik erg safe, werk bij een organisatie die juist in deze tijd meer werk heeft en niet failliet kan gaan. Mijn man heeft ook een vast contract bij een bedrijf die nu ook nog geen last heeft an de crisis, dit ws ook niet zal krijgen maar ja....je weet maar nooit natuurlijk. Waar ik me wel boos over kan maken zijn alle bezuinigingen. In een paar jaar tijd de zorgpremies zo om hoog, eigen bijdragen, zaken die worden uitgesloten en je dus nu zelf moet betalen. Mijn man heeft medicijnen die niet meer worden vergoedt, de zorgpremies zijn wel omhoog gegaan. Kinderopvangkosten zijn om hoog gegaan en de belasting teruggave naar beneden. Deze 3 punten zorgen voor ons al voor 300 netto minder te besteden. Als ze straks ook nog aan de hypotheekrenteaftrek gaan komen is straks voor een hoop mensen denk ik het eind zoek.
Ik maak me juist helemaal geen zorgen om de zekerheid van een baan..misschien naief, maar ik ben eigenlijk overtuigd dat ik altijd wel zou kunnen werken. Maar voor mensen die getroffen worden door ziekte wat ik hier ook veel lees is het natuurlijk een andere situatie. Ik heb zelf al 6 jaar een vast contract en ik ben nu juist aan het solliciteren omdat ik een nieuwe uitdaging wil..ben niet bang voor de toekomst laat maar zeggen. Over 2 maanden start mijn vriend ook nog als zzper en ook dat zien we positief in! Als het in slechte tijden lukt, lukt het in goede tijden nog veel beter..ik werk wel 32 uur zodat we wel wat ruimte hebben als mijn vriend iets minder klussen heeft. Juist met mijn nieuwe baan zal mijn inkomen ook flink gaan stijgen..dus heb er vertrouwen in! Succes iedereen.
ik maakte me ook nooit zorgen maar nu ik er alleen voor kom te staan met 3 kleine kinderen begin ik hem wel te knijpen. Ik hoop dat ik het allemaal kan doen, dat ik het ga redden. Ik heb toch 3 kleine kinderen die ik een dak boven het hoofd moet bieden en moet voeden en kleden enz....