Hoi meiden, Ik moet even mn verhaal kwijt. Voel me zwaaaaaar rot! Slaap al een paar nachten niet en maak me werkelijk overal zorgen om! Zo vreemd, ik zat echt op die roze wolk. Maar nu.. Begin zelfs serieus te twijfelen of ik wel de juiste keuze heb gemaakt dit kindje te houden. Dat is toch verschrikkelijk?! Maak me zelfs druk om de datum dat ik bevrucht zou zijn, die klopt namelijk totaal niet! Lig ik daar weer de hele nacht aan te denken. Mijn vriend is heel lief hoor, zegt ook dat het allemaal wel goed komt enzo. Maar ik geloof en zie het gewoon niet! Ben alleen maar doodsbang voor wat er komen gaat. Ik weet het allemaal niet meer. Het enige wat ik wel weet, is dat ik doodmoe ben en die niet langer trek zo...
geloof dat ik even bij moet lezen ofzo want waarom zou de datum niet kloppen? Mits je vreemd bent gegaan en je daarme zit qua bevruchting maakt het verder toch niets uit of die datum wel klopt. Bepaalde dingen doen je lichaam gewoon zelf en factoren die je ei vroeger of later maken maakt toch niets uit voor het feit dat je zwanger bent.
Ik herken je verhaal een beetje heb ik ook gehad hoor .. Heb het bij de vk weggelegd en die heeft me doorgestuurd naar de gynecoloog !! Daar doen ze een soort van pop gesprekken die helpen je de zwangerschap door!!!
Ik ben niet vreemdgegaan o.i.d. Ik probeerde een punt te maken dat ik me om onnozele dingen druk maak. Zo ook daar over, echt idioot. Ook of ik wel een goede moeder zou zijn, of we het allemaal wel aankunnen etc. Was een stom voorbeeld die bevruchting. Maar lijkt wel alsof ik me al druk maak als er een vlieg door de kamer vliegt, zo onnozel. Sorry dat ik het zo onduidelijk beschrijf, weet zelf ook niet wat het allemaal is...
aha.......nu snap ik je hahahahaha. Komt het misschien omdat je zwanger bent dat je je zo druk maakt nu?
Ik heb dat ook gehad rond de 20 weken. Heb toen nachten wakker gelegen en me echt over alles zorgen gemaakt, maar na een paar weken is het weer weg gegaan en kon ik (weer) genieten van mijn zwangerschap. Nu maak ik me ook weer druk om van alles (met voorkeur om hele onnozele en kleine dingen), maar dat heeft meer te maken met de aanstaande bevalling en nesteldrang geloof ik. Ik denk dat het erbij hoort en dat het bepaalde fases zijn. Maak je er niet te druk over, laat het over je heen komen, bespreek je angsten en twijfels met je man of vriendinnen en dan komt het heus weer goed en ga je straks lekker genieten van de kleine in je buik!
aaaaaaaaaaahhhhhh nu snap ik het. Sorry meid snapte er geen biet van. Leuk he zwanger zijn. Zal je een geheim vertellen, dit gevoel blijft tot op zekere hoogte ook na de geboorte. Maar goed ik heb het ook wel hoor. Niet zo ernstig maar af en toe bekuipt er zo'n gevoel he. Zal er wel bij horen denk ik.
Ik denk dat dat ook met de hormonen te maken heeft. En twijfelen hoort er ook bij! Je hebt het nog nooit meegemaakt en je weet niet wat je kunt verwachten. Dat is ook best spannend en soms ook eng! De datum van bevruchting volgens de echo's kan soms afwijken door de groei van het kindje. Ik heb ovu testen gedaan en daardoor weet ik zeker op welke dag het moet zijn geweest... maar de verloskundig was er zeker van dat het 4 of 5 dagen later moest zijn ivm de meting.. door mijn 'opstandig gedrag' heeft ze nog een meting gedaan en die kwam perfect uit met mijn ovu testen Je moet er zeker met iemand over gaan praten als het je zo hoog zit en je zo'n zorgen maakt. Misschien met de verloskundige of zo, zij kunnen vaak al veel zorgen weg halen. Of met je vriend over na de geboorte? Weetje.. jij draagt het kindje nu alleen.. maar na de geboorte sta je er niet alleen voor Je vriend is er ook voor jou en voor jullie kindje! Ik denk dat ook oma's en opa's, oom's tantes en misschien vriendinnen er voor je zijn om je te 'helpen'. ikzelf maak me wel eens zorgen om hoe het straks gaat en dan met name tussen mijn vriend en mij (echt belachelijk, wij willen allebei zo graag een kindje! En we zijn ook super blij met haar/hem). het gaat nu zo geweldig tussen ons en ik kan me onmogelijk voorstellen dat ik NOG meer van hem zou kunnen houden, maar ik ben vaak wel bang dat het straks minder wordt en dat we helemaal geen tijd meer voor elkaar gaan hebben. Dat we dan alleen nog maar papa en mama zullen zijn en niet meer J en K..! Beetje raar.. ik denk dat het erbij hoort.. hormonen of nesteldrang.. je wil gewoon alles zo goed mogelijk voor elkaar hebben voor je kindje en voor jullie zelf. Probeer er met iemand over te praten die iets van je zorgen weg kan nemen, misschien dat je dan ook wat beter slaapt 's nachts. En het is helemaal niet verkeerd dat je je zo'n zorgen maakt, is (naar mijn mening) een teken dat je alles zo goed mogelijk voor elkaar wil hebben voor je gezinnetje.. Sorry voor deze lap tekst.. ik hoop dat je je hierdoor een klein beetje beter voelt!
Hormonen Ik heb het ook erg gehad tussen de 18 en de 22 weken. Daarna werd het langzaamaan beter. Het hielp mij om me er bewust van te zijn dat het door de hormonen kwam , dan kon ik het beter van me af zetten. Spreek erover met je partner én met de vk!
Nou hormonen...als je kind geboren is gaan de zorgen gewoon vrolijk door hahahahaha... Het is juist goed dat je je als moeder wat zorgen maakt...je houdt van je kind nu al....!
Bedankt allemaal voor de reacties. Voelde me zo alleen tuurlijk kan ik er met mn vriend over praten, maar hij weet ook niet wat hij ermee aan moet als ik in paniek ben.. Heb vannacht wel iets beter geslapen, was dan ook zooo moe! Heb wel nog steeds dat gejaagde, rusteloze gevoel. Ook angst dat mn veriend bij me weggaat. Als hij thuis is klamp ik me aan hem vast, en nu hij op werk is zit ik maar bij vriendinnen zodat ik niet alleen ben. Ben net wel naar de huisarts geweest, hij kijkt het even aan zegt ook dat het idd hormonen zijn. Hoop wel dat ik me snel weer redelijk mezelf ga voelen. Hier word ik diepongelukkig van. Heb gister in een paniekaanval gezegd dat ik het kkindje niet meer wilde enzo omdat ik me zo kut voelde. Meende ik natuurlijk absoluut niet! Maar voel me daar weer schuldig over tegenover die kleine meid pfff ik wil me weer goed voelen!
Het zijn inderdaad je hormonen. Herken het ook wel hoor. Wat die bevruchting betreft, Zaadjes en eitjes kunnen best een tijdje in je lichaam overleven en misschien hebben het zaadje en het eitje elkaar pas een paar dagen na dat je seks gehad hebt gevonden en klopt het daarom niet. Verder kan het idd ook met de groei te maken hebben. Ach, wat makt het uit. Praat erover en probeer weer te gaan genieten En natuurlijk ga jij een goede moeder zijn en lukt het jullie allemaal. En natuurlijk zal het soms zwaar zijn en zul je soms denken, waar ben ik aan begonnen. Maar ook daar groei je in mee. Echt, jij kan dat wel. Net als de rest. Sterkte
Ik herken het heel goed! Ik ben er net voordat ik haar begon te voelen van overtuigd geweest dat het helemaal mis was, ze leefde niet meer. we hadden hier nooit aan moeten beginnen. (terwijl we twee jaar ons best hebben gedaan haar te krijgen) Ik ben zelf naar de psycholoog gestapt en dat hielp heel goed. Gewoon om met haar te babbelen en handvaten te verzinnen hoe ik dit aan kon pakken. Ook ben ik naar een natuur winkel gegaan en heb daar dingen gekregen zodat ik er wat minder last van zou hebben. maar het was een hele wisselende periode!toen later ging het beter... en nu hoeft iemand maar boe te zeggen en nu huil ik.. alleen nu zijn het wel andere hormonen.. althans andere effecten. .
Hoi hoi, Ben vanmiddag naar de vk geweest. Ze heeft me direct doorgestuurd naar de ha. De angst is op dit moment dat ik in een prepartum depressie zit. Heb wat valeriaan meegekregen, en morgen weer terugkomen. Ze zijn (logisch) wat terughoudend met medicatie. Getver voel me helemaal rot door dit alles. Wil mezelf gewoon weer zijn, en terugkomen op die roze wolk! Zit de hele dag maar bij m'n moeder als een dood vogeltje voor me uit te staren, totdat m'n vriend thuis is. Meer mensen met ervaring van een prepartum depressie?