Hallo allemaal, Een tijdje ben ik zeer afwezig geweest hier, sinds de kinderwens zit ik al op dit forum. Leuke mensen leren kennen en geweldig mooie maar ook hele verdrietige verhalen voorbij zien komen. Het moment dat je stopt met de pil e.d. begint het "avontuur" zoals ik het maar noem, het grote avontuur van het mogen krijgen van een kindje, het afwachten of het je gegund is mama en papa te worden. Elke maand is het weer spannend "zou het gelukt zijn". Toen ik zelf stopte met mijn pil had niet ik verwacht dat het "avontuur" dat we aangingen zo heftig zou zijn. Mijn kinderwens is zeer groot al langere tijd. Mijn partner vond het eng en was nog niet klaar voor een kleine. Na jaren erover gesproken te hebben besloten we in de zomer van 2012 dat we niks liever wilden samen dan het krijgen van een kindje. December 2012 dan ook gestopt met de pil en de spannende tijden begonnen. Maanden gingen voorbij maanden van spanning hoop en verdriet, want elke maand als het bloed weer kwam waren daar ook tranen. De negatieve testen elke maand weer begonnen mij op te breken, wilde zo graag een positieve. Oktober 2013 besloten is langs de huisarts te gaan. Die stuurde ons gelijk door naar de afdeling fertiliteit. Daar gingen we dan de weg van het ziekenhuis, zo had ik het niet bedacht. onderzoeken naar mijn vruchtbaarheid en de groei van mijn ei waren een maand lang onderdeel van mijn leven. Ook mijn partner moest natuurlijk na gekeken worden en dus was het voor hem tijd om zijn "zaad" in te leveren. Wat een raar proces is dat om in te zitten, de wens is groot maar tegelijk is het zo raar om dit soort onderzoeken te laten doen. Het werd kerst, de afdeling ging dicht dus we moesten wachten tot januari 2014 op de uitslagen van de verschillende onderzoeken. Tijdens het begin van het ziekenhuisavontuur raakte mijn partner overspannen, een burn-out. Na een nogal heftig flauwvalaanval durfde hij niks meer de bank was zijn beste vriend. Januari kwam dichterbij en dus ook de datum waarop we hopelijk te horen kregen waarom we nog niet zwanger waren. De spanning van het "wat als" kwamen steeds vaker naar boven, vooral bij mijn partner die mij dan ook een dag voor de "uitslagendag" vertelde dat mocht er bij hem iets niet in orde zijn hij het niet op kon brengen verder te gaan. Alle begrip had ik hier voor, de hoop was wel dat het mee zou vallen. De dag van de uitslagen we mochten pas laat in de middag, wat een spanning. Eindelijk mochten we naar binnen, een lieve vrouw met een dossier voor haar liggen, ze begint bij mij en verteld mij terwijl ze de formulieren laat zien, dat alles goed is eitje groeit goed goede eisprong etc etc. Dan is mijn partner aan de beurt, ik zie hem angstig worden en met hem ik ook. Alles word nagelopen, vocht...goed, hoeveelheid...goed, zaad...0. Hu? zaad 0? ze begint verder te praten, geen zaad gevonden, niet zwak zaak, niet weinig zaad, niet dood zaad maar geen zaad 0,0! Ik wist gelijk dit is voorlopig even het einde van de kinderwens. Ze vertelde wat voor onderzoeken (bloedprikken en plas/zaad onderzoek) er gedaan moeten worden om de oorzaak te achter halen en gelijk verteld mijn partner dit niet te willen op dit moment. Het wachten kon beginnen hoe moeilijk ook. Nu 7 heftige maanden later is mijn partner gelukkig weer langzaam zichzelf weer geworden, heeft hij de kracht weer dingen te ondernemen waar ik zo blij mee ben (niet alleen vanwege de kinderwens). Vorige week besloot hij het ziekenhuis weer te bellen en een afspraak te maken om de noodzakelijke onderzoeken te laten doen. Tot zowel zijn als mijn verbazing kon hij na 2 dagen al de onderzoeken laten doen. Dit heeft hij dan ook gelijk gedaan. en nu nu is het wachten op de uitslagen alweer. Donderdag horen we hopelijk wat de oorzaak is, waarom er geen zaad te vinden is bij hem. Dacht afgelopen keer spannend te vinden maar merk aan mezelf dat ik dit keer helemaal doodsbang ben voor wat we te horen gaan krijgen straks. Wat zal de oplossing zijn? Is er wel een oplossing? Hoe zwaar zal het voor ons gaan worden om een wonderkindje op de wereld te mogen zetten? Ben echt heel erg gespannen. Hoop natuurlijk dat het mee valt maar durf nergens op te hopen. Wilde dit graag even met jullie delen xx
Respect voor je verhaal, dat je dit zo open met ons durft te delen. Ik wens jou en je man alle sterkte toe en hoop dat jullie wens alsnog (eindelijk) in vervulling mag gaan
Pfff wat heftig zeg! Zo zie je maar weer , niets is vanzelfsprekend. Wens jullie beiden heel veel sterkte!
Phoe he.... Geen woorden voor eigenlijk. Super veel respect dat je hier je verhaal vertelt. Heel veel succes donderdag!!
Heftig hoor wat een kinderwens toch allemaal teweeg kan brengen he... Ik hoop dat er voor jullie gauw duidelijkheid zal komen. Sterkte de komende tijd. Liefs x
Heftig meis! Ik wil jullie alle hoop, energie, positiviteit en geluk toewensen en dat jullie snel een wondertje in jullie armen mogen sluiten!
Wat een ontzettend moeilijke tijd hebben jullie achter de rug meid En wat knap dat je het zo goed op papier hebt weten te zetten. Ik hoop dat er een oplossing is voor jullie probleem waardoor jullie over niet al te lange tijd een mooi wondertje mogen verwachten. Heel veel sterkte met het afwachten van de onderzoeken ik duim mee voor goed nieuws!
respect voor jou en je man! jullie komen er wel misschien niet op de manier die in gedachte had maar samen komen jullie er wel uit als ik t verhaal zo lees.
Wat een verhaal, en wat ik er vooral uit oplees, wat een respect voor elkaar! Dat je jouw vriend, terwijl je zo graag verder wilt, alle ruimte geeft om beter te worden, en uit eigen beweging verder te gaan. Wauw. Ontzettend knap. Daar moet een heleboel liefde bij zitten. Ik hoop dat er een oplossing komt waar jullie je beide in kunnen vinden. En dat jullie samen zo sterk en liefdevol blijven! Liefs
Phoe heftig verhaal. Heb diep respect voor jullie, en met name de wilskracht van je man om ondanks zijn situatie door te gaan met het onderzoek. Heel erg veel sterkte! Niemand weet wat hier de uitslagen van gaan worden, maar wees er vooral voor elkaar! Sterkte!
Moedig dat jij jullie verhaal hier durft te delen. Jullie hebben nogal wat achter de rug en nog spannende tijden te gaan. Respect voor beide en voor je partner die het onderzoek nu toch aan durft te gaan. Ik kan alleen maar het beste voor jullie hopen. Veel sterkte.
Bedankt voor al jullie lieve reactie's dat doet me goed morgen is het dan eindelijk zover, elke seconde dat het dichterbij komt word het spannender. Zal jullie laten weten als we de uitslagen hebben. Fijn om hier zo een luisterend oor te hebben af en toe, bedankt meiden xx
Heftig meid! Heb er respect voor je verhaal hier openhartig te doen. Ik wens jou en je man heel veel liefde, geluk en sterkte toe!
Wat een heftig verhaal en wat een zware tijd hebben jullie gehad en gaan jullie (mogelijk) nog tegemoet. Wat fijn dat jullie relatie zo goed is dat je je partner de tijd kon geven om zichzelf terug te vinden en voor hem om dan daarna toch de mallemolen in te gaan. Het klinkt altijd zo vanzelfsprekend maar ik geloof niet dat je een wens zo 123 op zij kunt zetten. Heel veel sterkte toegewenst voor morgen en voor het traject daarna!
Pff wat een verhaal en heel veel respect!! ik weet er eigenlijk niks op te zeggen vind het heel moedig van je dat je je verhaal met ons deelt. ik wens jullie heel veel succes en sterkte en hoop echt met heel mijn hart dat er toch een kindje komt..xx dikke knuffel!