ik mis de Bevallingsverhalen??!!!

Jaaaaaa......!!!! Ik zat me pas hetzelfde af te vragen...

 

Zal ik dan maar de spits afbijten? Ik heb dit even gekopieerd en geplakt uit mijn dagboek:

Op 22 januari, om 23.30, kreeg ik vreemde krampen. Ik dacht eerst nog dat het gewoon voorweeën waren, maar ze werden niet minder onder de douche. Eerder erger. Ik heb papa gezegd dat hij gewoon moest gaan slapen, want hij kon op dat moment toch niks doen.
Ik deed natuurlijk geen oog dicht, en om 2 uur 's nachts ben ik gaan klokken. En ja hoor, al snel kwamen de weeën om de 4 minuten, en duurden ze een minuut lang. Net toen ik papa wakker wilde gaan maken voelde ik iets knappen in mijn buik...mijn vruchtwater! Ik kon nog net op tijd uit bed springen, want er kwam me toch een golf water! Op de wc verloor ik ook nog mijn slijmprop, en toen wisten we het zeker: het is begonnen! Snel de verloskundige gebeld, en we konden meteen langskomen.

Hup, snel alle tassen en de maxi cosi in de auto en op naar het ziekenhuis. Daar aangekomen, om half 5 's nachts, bleek ik al 5 centimeter ontsluiting te hebben. Ik blij, want dat betekende nog maar 5 te gaan! Maar die laatste 5 bleken erg, erg lang te duren...

Helaas bleek jij in het vruchtwater gepoept te hebben, en daarom kon ik niet in het kraamhotel bevallen, zoals ik had gehoopt. We werden meteen naar de verlosafdeling gebracht. Daar heb ik de hele ochtend heftige weeën liggen wegpuffen. Op een gegeven moment heb ik om pijnstilling gevraagd, en kreeg ik een pompje met remifentanil. Dat hielp, ik werd er heel rustig van, en de weeën werden iets minder scherp. Papa hielp me enorm goed. Hij smeerde mijn lippen in met labello, en bij elke wee zette hij zijn vuisten in mijn onderrug om de weeën weg te drukken. We hebben zelfs nog gelachen tussendoor. Maar op een gegeven moment raakte ik natuurlijk steeds meer in mezelf gekeerd, want de weeën eisten toen al mijn energie op.

Rond half elf had ik volledige ontsluiting, hoera! Maar de persweeën kwamen niet goed op gang, het duurde te lang en ze waren te zwak. Ik vond het ook heel moeilijk om de overgang te maken van weeën opvangen naar persen. Ook bleek toen dat jij nog niet helemaal was ingedaald, dus daarom moest ik eerst een half uur persweeën wegpuffen. Dat was geen pretje!

De verloskundige stelde voor om een infuus aan te leggen om de persweeën op te wekken, maar dat wilde ik absoluut niet. Ik was namelijk als de dood voor een weeënstorm. Dus ik riep: ik wil dat infuus niet! En yes, daar kwam weer een perswee, alsof ik het zelf opriep. Dus elke keer als de volgende perswee lang op zich liet wachten, zei de verloskundige dat ze het infuus ging halen. Vervolgens ging ze gewoon bij de deur staan wachten, en ja hoor, dan kwam er weer een perswee. Dit hoorde ik achteraf pas van papa, want op dat moment was ik compleet van de wereld. Ik heb tijdens de persweeën ook continu mijn ogen dicht gehad, was helemaal in mezelf gekeerd.

Helaas ging het toch niet snel genoeg met de persweeën, en daar kwam nog bij dat jouw hartslag omlaag ging. Je voelde je niet meer lekker in mijn buik en moest er snel uit. Dus uiteindelijk werd toch het infuus aangelegd, waarna ik inderdaad de ene na de andere perswee kreeg. Maar nog steeds lukte het niet, want je hoofdje bleef steken. Je kon het 'bochtje' niet maken (achteraf bleek dat je een sterrekijkertje was). Ik heb echt alles maar dan ook alles gegeven, heb vanuit mijn tenen en nog verder liggen persen. Oh wat was dat verschrikkelijk, dat vergeet ik nooit meer. Omdat de persweeën eigenlijk te zwak waren, moest ik bijna alles op eigen kracht doen. Het was echt hels. Uiteindelijk heb ik maar liefst anderhalf uur geperst. Omdat het gewoon niet lukte om je koppie verder omhoog te krijgen, werd uiteindelijk de gynaecoloog erbij gehaald. Die heeft een grote knip gezet, en je vervolgens met de tang naar buiten getrokken. Ik moest precies doen wat hij zei: meepersen of zuchten op het juiste moment. Dat heb ik gedaan, zonder schreeuwen. Maar mijn God...als ik terugdenk aan dat moment kan ik zo weer janken. Wat deed dat verschrikkelijk veel pijn. Niet de knip, maar wel dat getrek met die tang. Het was de ergste pijn die ik ooit heb meegemaakt.
Naast me hoorde ik papa huilen, dat was ook afschuwelijk. Hij ging compleet kapot bij de aanblik van wat ze met me deden, en hij kon niks doen.

Maar toen...op het moment dat ik voelde dat je er bijna uit was, heb ik voor het eerst mijn ogen open gedaan. En ik zag een koppie vol met donker haar, onder het bloed. En ik zag hoe ze je uit mij trokken. En ik voelde hoe ze je op mijn buik legden. Een zwaar lichaampje, warm en glibberig. Dat moment was onbeschrijfelijk mooi. Dat ik gewoon mijn kindje uit mijn lichaam zag komen. Mijn jongetje!
Ik riep: oh mijn God, mijn kindje! Wat is hij mooi! Wat is hij mooi! Papa en ik keken elkaar aan, en we waren zo emotioneel. Dat was een heel mooi en heftig moment. Dat vergeet ik van mijn leven niet meer.

Jij kreeg een doek over je heen, en toen hebben we voor het eerst kennis gemaakt met elkaar. Ik rook aan je haartjes en aan je gezichtje. Je rook naar vruchtwater en naar mij. Ik hoop dat ik dat geurtje nooit vergeet. Je was heel wakker en je keek naar ons, zo lief. Papa heeft je navelstreng doorgeknipt, en toen was je voorgoed los van mij.

De placenta kwam snel daarna. Hij was al een beetje verkalkt. Dat gebeurt als je gerookt hebt, of als de placenta gewoon 'op' is. In mijn geval dus het laatste, want ik heb tijdens mijn zwangerschap geen sigaret aangeraakt. Het was dus gewoon hoog tijd dat je kwam!

In de verloskamer heb ik je ook voor het eerst aan de borst gelegd, met hulp van een verpleegster. Je hapte al voorzichtig naar mijn borst, dus dat was positief!

Op een gegeven moment ging papa even onze ouders bellen, en was de verpleging ook de kamer uit. Toen was ik voor het eerst alleen met je. Ik heb toen stiekem heel zachtjes het liedje voor je gezongen dat ik ook altijd voor je zong toen ik zwanger was (Twinkel twinkel kleine ster...). Alleen nu lag je voor het eerst in mijn armen terwijl ik het zong. Halverwege barstte ik natuurlijk in tranen uit. Dat was ook een heel emotioneel moment dat ik nooit meer vergeet.

Na een uurtje moest ik gehecht worden. Dat duurde enorm lang. Ik weet niet hoeveel hechtingen erin zitten, maar het zijn er tientallen denk ik. Ze is een uur met me bezig geweest. Echt naar als je net bevallen bent, dat je dat dan ook nog moet ondergaan. Gelukkig was ik wel verdoofd, maar ik voelde het af en toe toch wel.

Tijdens het hechten kreeg jij een prikje en deden ze de Apgartest. Score: eerst een 8, toen een 10, en daarna nog een keer een 10. Perfect dus!

Na het hechten mocht ik gaan douchen. Oh wat voelde ik me smerig, en wat deed alles pijn! Je had mij flink ondergepoept en geplast. Ik zat dus onder de poep, plas, bloed, zweet en weet ik veel wat allemaal. Een lieve verpleegster heeft mij onder de douche gezet en ik heb heerlijk mijn haar gewassen, en kreeg een schone pyjama aan. Daarna werd ik op een bed naar een gewone kamer gereden. Daar heb ik even liggen bijkomen totdat de opa's en oma's en onze broers langskwamen. Iedereen was compleet in de wolken met je!

 

Wauw wat emotioneel heftig en ook verschrikkelijk mooi verhaal om te lezen, en je hebt het ook zo goed omschreven... zit met tranen te lezen

 

Dankjewel Ik heb dit 5 dagen na mijn bevalling geschreven, en toen ik het net allemaal teruglas zat ik zelf ook weer met tranen. Die herinneringen kwamen ineens allemaal weer terug. Het blijft toch iets heel heftigs hoor, een kind krijgen...

 

Dan ik ook maar:

Vrijdag 4 juli, braken smiddags mijn vliezen, geen echte plons maar golven vruchtwater, en helder dus dat was mooi. Nou was het wachten geblazen op de weeen.

Uren verstreken, beetje menstruatie achtige krampen en veeel harde buiken. S'ochtends werd ik wakker nou nog niets dus he. VK gebeld, en ze kwam kijken. Ging niet touceren ivm infectiegevaar, maar als ik s'middags nog geen ween had dan moest ik naar zkh voor controle ivm 24uur gebroken vliezen.

S'middags nog steeds hetze;lfde verhaal; wel krampen en harde buiken maar geen weeen. Dus VK weer gebeld zei weer gekomen,en ze ging met zkh bellen voor info; die wilde mij zien. Dus hop op naar het zkh. Was er om 15:00. Ik moest gaan liggen, ze zouden me aan de ctg hangen en als het goed zou zij zou ik weer naar huis mogen en nog een dagje mogen wachten op weeen. Dus aan de ctg... Na 15min kwam de verpleegkundige bij me kijken, en kwam me melden dat ik toch nog wel even moest blijven liggen want de harttonen waren niet zo goed... Dus ik kreeg het al spaansbenauwd, zag al voor me dat ik megadoseringen weeopwekkers zou krijgen of een KZ..

Zo heb ik een hele tijd gelegen, mocht alleen maar op me zij anders zakte ze harttonen steeds lager... Op gevevn moment was het 17:15 en de gyn stond aan me bed, ze zei dat het niet zo goed ging met de kleine en dat ze wilde gaan kijken hoeveel ontsluiting had zodat ze een plan konden maken. Gevoeld had 2cm, mmms jammer zegt ze anders hadden we het toch even kunnne proberen en ze liep weg. Steef en ik keken elkaar aan zeiden dit is niet goed... Nog geen 5 min later begon ik ween te krijgen, de eerste 3 heftige mens krampen, maar daarna werden ze met de wee heftiger... Om 17:45 kewam de gyn, twee verpleegsters en allerlei toeters en bellen binnen gehold. Ze zei het gaat niet goed met de kleine we gaan een KZ doen. Dus ik vroeg van wanneer dan vanavond/morgen (lekker snugger he) nee NU. Dus ik even helemaal in paniek denk wat wat wat... huh??? Naja ik had geen tijd om te bedenken want er werd bloed geprikt,cathether ingebracht, infuus gedaan (poging,na3x gaven ze het op), OK-schort aan. De weeen werden steeds heftiger (18:00), zo heftog dat ik het idee had dat ik moest poepen, en echt elke 1-2minuten. (naderhand dacht ik dat het waarshcijnlijk heel snel had gegaan als het gewoon was gegaan omdat ik al gevoel had van poepen en dat al na drie kwartier)

Ik werd opgehaald,ales ging langs me, werd de OK ingereden en moest voorover buigen voor de ruggerprik (was bang, wilde nooit ruugeprik ivm verlamming voor goed haha) maar had ondertussen flink ween dus dat was geen succes , hun maar op me schouders drukken zodat ik gebogen bleef. Ruggeprik gezet. Over op ander bed. Aan de hartmonitor, zuurstof ding in me neus, bloeddruk meter om (was net een circus-act). Buik joderen en snijden maar. HEEL raar gevoel. Helaas zat kyan nog vrij hoog dus er is met twee man met ellebogen op me buik staan drukken en porren (echt HARD) en de gyn trok het kind eruit...om 18:26. 44cm en 2930gr.

Kind werd weggehaald, had hem niet gezien, steef vroeg of het oke was dat hij met kyan mee ging, dat vond ik goed. Werd gehecht. Onderwijl lag ik daar maar alleen, terwijl de gyn en het OK personeel bespraken waar hun op vakantie naartoe zouden gaan. Heb me werkelijk waar nog nooit zo moederziels alleen gevoeld. Nou op gegeven moment kyan er weer bij wat foto's gemaakt. op gegeven moment ik naar een kamertje vlaknaast de oke, en toen kyan voor het eerst bij me gehad. Langzaam begon ik het gevoel in me buik terug te komen en dat was geen lolletje dus kreeg ik morfine.Na een klein uur mocht ik op zaal.

Op zaal aangekomen, fam gebeld alles dr op en dr aan. Op gegeven mom ging iederen weg. En steef ook. was rond 22:30. Toen kwam verpleging weer bij kyan kijken (die lag nast me) en ze vonden dat hij het niet zo goed deed al tijdje; werd steeds grauwer, en ging reutelig ademen. Hij werd weggehaald en naar de afdeling gereden en allerlei onderzoeken. Dus moest steef weer bellen en kon terug komen, Hij was er om 23:00 weer. Kinder arts erbij, kwam met het nieuws dat hij een B-streptococ infectie had en dat ze hun best gingen doen en dat de eerste 2 dagen meest spannend zijn ivm ernst ervan. Dus hele circus ook bij mij, bloedprikken en alles; ik ad het ook dus aan de AB infuus. Kreeg hoge koorts, had veel pijn ivm KZ dus weer morfine.ERG lange nacht geweest, en steef heeft tot 03:00naast me op stoel gezeten tot een van de zusters zei van kruip maar in dat bed ernaast joh, ze ligt toch alleen.

Na 3 dagen ben ik naar huis gegaan,en letterlijk gegaan want hun wilde dat ik nog 1-2dagen bleef maar ik wilde niet meer, lag alleen maar te huilen en huilen (zo ben ik helemaal niet) en had heimwei dus AB in pilvom mee. Kyan zat gelukkig toch aan de goeie kant van de twee mogelijkheden en knapte aardig op en mocht na een week naar huis.

Ik ben een vrij nuchtere tante maar heb het als HEEL heftig ervaren. de hechting is ook heel moeizaam op gang gekomen. De eerste drie maanden wilde ik het allemaal niet eens, en zou ik hem zo voor adoptie hebben opgegeven, zo voelde het. Nu is het mijn grote liefde dus dat is nu in orde. Hij heeft de eerste 4 maanden vreselijk gehuild. Nu is het een vrolijk ventje van 10maanden, maar hij weet wel precies wat ie wel en niet wil.

Sorrie voor het bizar lange verhaal...

 

Slik...dat is ook een heel indrukwekkend verhaal, Draak... Wat erg ook dat je je zoontje niet meteen bij je kon krijgen toen hij net geboren was. Ik kan me voorstellen dat je na zo'n toestand (met die infectie) niet meteen op een roze wolk zat. Ik vond de eerste 2-3 maanden ook onwijs zwaar, en dat echte moederliefdegevoel was in het begin ook niet zo sterk als dat het nu is. Gelukkig komt dat allemaal vanzelf goed

 

Ons verhaal;

's morgens rond 7 uur opgestaan, samen met mijn man. Vertelde hem dat ik wel iets voelde maar niet dacht dat het weeen waren en mij was verteld dat je dat wel zou weten als het zover was. Dus zei dat hij beter maar gewoon naar zijn werk kon gaan. Rond half 8 wat gegeten en op hyves nog een vriendin een berichtje gestuurd dat alles nog rustig was (hihih wist ik veel dat 12 uur later onze dochter geboren werd).

Had nog steeds regelmatig wat krampen en ben onder de douche gaan staan omdat me verteld was dat de weeen dan heftiger zouden moeten worden of af moeten nemen als het vals alarm was. Tot mijn eigen verbazing werden de krampen idd heftiger, ben toen mijn man gaan bellen om te vertellen dat ik de krampen ging timen, maar dat ik het niet zeker wist omdat ze absoluut niet pijnlijk waren. Ze kwamen toch wel vrij regelmatig om de 6 a 7 minuten. Toch mijn man maar gebeld dat hij zijn baas in moest gaan lichten en naar huis toe moest komen. Rond half 1 was mijn man thuis en is rond half 2 de vk gaan bellen omdat het toch wel wat serieus begon te worden.

Rond 2 uur was ze hier, had al 5 cm ontsluiting en ze heeft de vliezen gebroken. Ze adviseerde me om in bad te gaan zitten zodat ik wat beter kon ontspannen maar dat vond ik helemaal niks. Ik ging liever beneden wat rond lopen, rond kwart over 4 kwam de kraamverzorgende die bij de bevalling zou assisteren toen werden de weeen steeds heftiger, tot die tijd was het allemaal te doen. Ik ben lekker in een hoekje op de bank gaan zitten en heb zo tot 18.00,toen de vk terug kwam, de weeen heel rustig op zitten vangen.

Om18.00naar boven gegaan, wat geen pretje is met om de minuut weeen de vk ging kijken hoe het ervoor stond. 8 cm ontsluiting en ik begon al wat persdrang te krijgen. 20 minuten laten volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. 75 minuten later is precies om 20.00 is onze dochter geboren. Wel flink ingeknipt omdat het toch wat lang begon te duren. 10 minuten later kwam de placenta al. Anderhalf uur later lag ik al gehecht en gewassen met de opa's en oma's beschuit met muisjes te eten. Lekker thuis in mijn eigen bedje met onze prachtige dochter tussen ons in

 

Aangezien ik de laatste dagen merk dat het me toch nog steeds niet helemaal in de koude kleren zit, ook mijn verhaal maar,

Maandags was ik een week overtijd. Zaterdag waren we naar het ziekenhuis geweest, omdat ik na het wakker worden anderhalf uur lang helemaal niets voelde. En dat was heel raar, omdat ik vanaf week 16 niet langer dan een half uur niets gevoeld had. Ik had ook de hele nacht doorgeslapen, wat betekende dat Thirza zich ook de nacht al aardig rustig had gehouden: normaal trappelde ze me om de haverklap wakker. Alles bleek in orde en er was enige weeenactiviteit te zien, (die ik overigens enkel voelde als wat verstrakking in m'n buik).
Bij de verloskundige maandag spraken we af dat ze me de week daarop zou toucheren als er dan nog geen baby was. Als dat niets zou doen, zou ik dinsdag een afspraak bij de gyn hebben en ingeleid gaan worden.
De hele week gebeurde er helemaal niets, maar vrijdagochtend verloor ik ineens wat gekleurde afscheiding. Ik wist niet wat ik ervan moest denken en belde de verloskundige. Die arriveerde net nadat een vriendin een ananas was komen brengen om het allemaal op gang te brengen, en me het verlossende antwoord had gegeven: ik was de slijmprop verloren. Joepie, alhoewel het volgens de verloskundige ook nog wel even kon duren. Als ik echter binnen 48 uur daarna nog geen weeen had, zou ik naar het ziekenhuis moeten.
De rest van de dag bleef het rustig. 's Avonds was ik niet echt slaperig en net toen ik rond middernacht op bed wilde kruipen, voelde ik een kramp. En een kleine 10 minuten later nog eentje. En na een kleine 10 minuten weer. Tja, toen kon ik helemaal niet meer slapen, dus ben maar achter zwangerschapspagina gekropen Gemeld dat het allemaal begonnen leek te zijn.
Na een paar uur werd ik toch wel moe en aangezien het allemaal verder niet zo opschoot, ben ik maar op bed gekropen en heb ik een paar uur door de krampen heen geslapen. De volgende ochtend liep het tempo wat op en rond 10 uur kwamen de weeen elke 5 minuten. Dat duurde tot een uur of 12 en toen ineens viel alle regelmaat weg.
Om half 4 ben ik met m'n man maar een eindje gaan wandelen, lopen was lekker tegen de pijn en ik moest er even uit, even buitenlucht ademen en ruimte om me heen. We hebben toen nog gegeten samen en ineens, om half 8, kwamen de weeen elke 4 minuten en HEFTIG! De verloskundige gebeld, die er om kwart over 9 was, (ze was toen we belden bezig met een andere bevalling: achteraf bleek dat iemand van mijn zwangerschapsgym te zijn, ). Ze zat even bij ons in de kamer en keek rustig aan hoe het mij verging en om half 10 zijn we naar boven gegaan om eens te kijken hoever het stond. 3 cm ontsluiting, dus ze checkte nog het een en ander en meldde dat ze rond middernacht weer terug zou komen, (mits ze niet eerder nodig was uiteraard).
Om kwart over 12 was ze terug en toen bleek ik 7 cm ontsluiting te hebben. De weeen waren nog steeds ontzettend heftig, maar ik moest nu toch echt gaan liggen van de VK, omdat ik kans had dat ik ze juist tegenwerkte met al m'n geloop en ze wilde dat ik mijn bekken zou sparen, (ik liep de laatste maand met bekkeninstabiliteit). Tja, toch maar gedaan en de pijn weggeknepen door me aan m'n man en de rand van het bed vast te klampen
Ik heb er weinig van meegekregen wat er allemaal gebeurde totdat ik persweeen kreeg. Ik keerde door de pijn helemaal in mezelf en heb van alles en nog wat gemist. Wat ik echt moest meekrijgen kwam gelukkig wel binnen, dus ik volgde steeds braaf alle instructies op. Mijn vliezen braken ondertussen en dat heb ik dan wel meegekregen, Voornamelijk omdat het maar bleef komen en de kraamhulp maar matrasjes bleef verschonen om te voorkomen dat het bed zelf onder zou komen.
Uiteindelijk mocht ik om kwart over 1 gaan persen, ik had voldoende ontsluiting en dat was dus eigenlijk vrij vlot gegaan.
Het persen lukte helemaal niet, zo liggend op bed. De verloskundige had me voor het persen aan al wel gevraagd of ik op de baarkruk wilde, waar we het tijdens de controles wel over hadden gehad, maar met al die pijn in m'n lijf zag ik dat toch niet zo zitten. Na 3 kwartier liggend persen en weinig vooruitang, stelde de VK nog eens voor om de baarkruk erbij te halen en dat hebben we gedaan.
Al persend op de kruk kon ik de kracht die ik gebruikte om de pijn weg te knijpen nuttig gebruiken: mezelf tegen de kruk trekken, zodat het persen gemakkelijker ging. Nu ging het wel vooruit en na bijna 3 kwartier persen werd het hoofdje geboren. Ik was helemaal kapot en vond het ook helemaal niet erg dus dat de weeen even helemaal wegvielen... Even bijkomen, leunend tegen mijn man die achter me op een stoel zat. Na een paar minuten kwam er weer een wee. De verloskundige had de tijd gebruikt om me te instrueren dat zodat ze stop zei ik op moest houden met persen. Op de een of andere manier bereidde ik me voor op nog een hele sessie persen, maar halverwege de eerste wee die weer op kwam zetten, zat het erop: Thirza was geboren en werd in m;'n armen gegeven. De verloskundige riep als eerste: Jeetje, wat een groot kind, waar heb je die al die tijd verstopt? En direct er achter aan: ze is rood, ze is rood!
De verloskundige en kraamhulp gingen druk aan de slag, waarmee kan ik me niet herinneren, maar ik zat bij te komen met Thirza in mijn armen, mijn hoofd leunend tegen haar hoofdje. Ineens schoot door me heen: Is het wel een meisje? En dus tilde ik haar een eindje omhoog tot haar kruisje op ooghoogte was. Ja, het was een meisje, (Achteraf realiseerde ik me dat ik dat had kunnen weten doordat de verloskundige het over 'ze' had, ).
Alles werd klaargemaakt om de navelstreng door te knippen. Manlief dacht er met 1 knip wel doorheen te zijn, want dat was bij zijn twee andere kids ook zo. Maar hij moest er aardig tegen knippen voor ie door was: 't was een hele dikke: Thirza was niet voor niets zo groot gegroeid,
Toen de navelstreng eenmaal door was, werd Thirza snel warm ingepakt en werd ik op bed gehezen. Ik was nog niet overeind of ik viel flauw en ben als een zoutzak door de VK, kraamhulp en m'n man op bed gehezen. Daar kwam ik weer bij, terwijl ze bij Thirza de apgarscore afnamen. Zij werd helemaal nagekeken en kreeg na een eerste poetsbeurtje schone kleertjes aan en een schoon mutsje, want de eerste zat onder het bloed al: ze had een enorme bos haar en daar was veel bloed dat ik verloren had, in blijven zitten.
Vervolgens was het tijd om mij te hechten. Ik was vrij weinig uitgescheurd, ondanks het feit dat ik van een 8,5-ponder bevallen was op de baarkruk, maar ik ontkwam er niet aan. Ik heb er weinig van gevoeld, de verdovingen heb ik wel even gevoeld, maar daarna niets meer. Wel weet ik dat ik het ontzettend koud had en helemaal verkrampte door het rillen. Ik kon ook helemaal mijn benen niet goed meer omhoog houden, dus mijn man en de kraamhulp hebben me staan ondersteunen. M'n man vertelde achteraf dat het heeeeel erg warm was in onze slaapkamer: hij had de thermosstaat beneden op 25 staan en op onze slaapkamer was het echt veel en veel warmer. Tja, daar heb ik helemaal niets van gevoeld...

Ik ben op bed gewassen en heb schone kleren aangekregen en toen VK en kraamhulp weg waren, heb ik mijn ouders gebeld, (kwart voor 5 in de ochtend). Mijn moeder vertelde dat ik helemaal met dubbele tong praatte, maar dat ze wel weer gerust was toen ik aangaf dat het wel goed met me ging.
De volgende ochtend heeft de kraamhulp samen met me gekeken of ik uit bed kon om te plassen, maar het werd me al zwart voor de ogen als ik ging zitten, dus ik ben vervolgens nog 2 dagen op bed verschoond. We hadden een dijk van een kraamhulp, die alles naar onze kamer sleepte, zodat ik zoveel mogelijk mee kon krijgen van de verzorging van Thirza. Echt super, want jeetje, wat frustrerend dat je je eigen kindje dan helemaal niet kunt verzorgen...

Ik heb de eerste week heel erg rustig aan gedaan, heb enkel op de bovenverdieping geleefd en ben daardoor uiteindelijk toch vrij snel op gaan knappen. Twee weken na de bevalling liep ik weer lekker rond en ging het hardstikke lekker,

 

Hoi hier mijn verhaal:
begin januari was ik 26 weken zwanger, ik zondagsochtends plassen. Ik zag bij het afvegen dat het iets roze was, en hield dit de hele dag. Met de vk gebeld, als het savonds nog zo zou zijn dan moest ik worden bekeken. Savonds was het weg, dus geen vk meer gebeld. De volgende ochtend was het weer roze dus afspraak gemaakt. Die maandag om elf uur werd ik geholpen. Mijn baarmoedermond bleek verstreken te zijn en ik moest acuut worden opgenomen in het ziekenhuis. In het streekziekenhuis bleef ik een nacht slapen, ik kreeg een infuus en weeenremmers toegediend en longrijpingsprikjes voor als de baby zou worden geboren. De volgende middag(dinsdag) werd ik per ambulance naar Utrecht vervoerd omdat Groningen (dichterbij huis) vol zat. De dokters van het streekziekenhuis konden mij niet helpen wanneer de baby daar zou worden geboren.
De weeenremmers worden 48 uur gegeven, en kosten 4000 euro. Na die 48 wacht men af hoe het lichaam reageert. Vaak is het zo dat de weeen dan stoppen en je naar huis kunt gaan. Na een paar uur na het stoppen van de weeenremmersop donderdag om 5.00 uur kreeg ik weeen, ik had heeeel veel bloedverlies en bleek 2 cm ontsluiting te hebben. Ik werd volgegooid met medicatie. Ik kreeg adelat, een ander type weeenremmer. Mijn lichaam had door de eerdere weeenremmers geen signaal gekregen dat ik nog niet moest gaan bevallen. Ik was kapot. Lag lamgeslagen en onder de drugs in een ziekenhuisbed 2,5 uur bij mijn eigen huis vandaan, terwijl het nog niet eens tot mij was doorgedrongen wat er nu allemaal aan de hand was. ik heb mijn man gebeld, die onmiddelijk kwam. die dag hebben we namen bedacht voor ons zoontje. we hadden nog geen naam, het was immers veel te vroeg.

De volgende dag (vrijdag) kreeg ik goed nieuws, ik was vervoerbaar (lees stabiel) en er was plek in Groningen, ik werd 10 minuten later per ambulance vervoerd naar Groningen. In de ambulance zat een schat van een verpleger, die zelf ook een te vroeg geboren kindje had. Ik kon alleen maar denken: ik moet rustig blijven want als ik onderweg weeen krijg is mijn kind verloren. (dan moesten we uitwijken naar een streekziekennuis, waar ze geen extreem premature kinderen kunnen opvangen)

Ik kreeg een kamer voor mezelf, dat vond ik er fijn. Tot nu toe lag ik steeds samen met 3 anderen op een kamer, waarvan er een meisje was dat zichzelf niet goed verzorgde en erg stonk. er gebeurde ook veel op die afdelingen, best wel naar om te zien als het slecht ging met kamergenootjes.

Ik kon er tot mezelf komen, wat op krachten komen. Ondertussen was ik al 5 dagen bedlegerig en kon amper nog lopen. Als ik ging plassen werden mijn voeten paars en blauw doordat ze werden afgekneld door de placenta, maar volgens mij ook door de Adelat (weeenremmer die eigenlijk is bedoeld als bloeddrukverlager). Ik kreeg steken in mijn hoofd bij mijn oor, vreemde kloppen in mijn handen bij het slapen. Ik vond het doodeng, maar alles voor mijn baby.
Ik werd 4 keer per dag getemperatuurd en 4 keer daags werd mijn bloeddruk opgenomen. ik kreeg dagelijks echos en ik werd 2 maal daags aan de CTG scan gelegd die de hartslag van mijn kind en de toestand van mijn baarmoeder meette. ik werd heel goed in de gaten gehouden.

Ik kreeg veel bezoek, werd overspoeld met telefoontjes en smsjes. Ik was moe moe en moe, sliep heel veel.

Ik werd onderzocht op zwangerschapssuiker, mijn kindje was veel te groot voor het aantal weken dat hij oud was. Hij woog toen 1300 gram ipv 800 gram. Dit kon positief zijn, maar ook negatief. Hierdoor kon de groei van de organen een achterstand hebben opgelopen.
Ik werd meerdere malen gecheckt. ik had in het streekziekenhuis een check gehad, in utrecht maar nu ook in Groningen. 2 dagen 4 keer per dag. Ik bleek geen suiker te hebben maar het was wel aan de hoge kant.

Op de dinsdag erna las ik in een tijdschrift over iemand die met 28 weken bevallen was, ik zag een foto en dacht toen: Dat valt best wel mee. Ik had geen idee hoe compleet mijn kindje zou zijn. Of hij verstandelijk beperkt zou zijn, of lichamelijk beperkt, of een andere afwijking. en het uberhaupt wel zou overleven. Misschien zou hij dood geboren worden, misschien zou ik het zelf niet overleven. Wat was ik blij dat ik de maand ervoor getrouwd was. Nu was alles geregeld.
Dit was een heel andere wereld. een van leven en dood.

Die nacht werd ik nog om 00.00 gewekt voor een pilletje. er was een van de leuke zusters aan het werk, ik zei nog tegen roderick: gelukkig die leuke zuster is aan het werk. (ze waren niet allemaal even aardig )
Ik noemde hem toen al roderick. sinds de laatste 2 dagen voor de bevalling.
Ik ging nog even plassen om 2.00 uur
en om kwart voor 4 werd ik wakker: ik had in bed geplast,
of zouden de vliezen gebroken zijn?

Ik ging op de wc zitten en belde de zuster. Die kwam en nam mijn onderbroek mee de gang op om met de collegas te overleggen of het vruchtwater was of plas. Ik had zelf al even geroken en het rook zoetig, en ik had gelezen dat vruchtwater zo rook. Toen was ik even heel erg bang. Daarna heb ik een knop omgezet. Dit kon ik, en ik ging mijn best doen!

4.00 uur snachts
Wat ging er nu gebeuren want als de vliezen breken moet ik toch binnen 48 bevallen ivm infectiegevaar? Nee zei de zuster, bij premature babietjes niet. dan houden we hem zo lang mogelijk in de baarmoeder., Ik zag mezelf al een paar dagen met gebroken vliezen daar liggen, erg aantrekkelijk leek het me niet, ik was bang voor een infectie.
Ik werd aan de CTG gelegd, ik heb mijn man gebeld, ik was ontzettend rustig, probeerde hem ook rustig te krijgen: Hoi schat, doe eerst het licht maar even aan, en ga even rechtop zitten. in die trant.
Hij was erg geschrokken en begon te stotteren (doet ie nooit). hij moest van mij rustig aandoen, het kon immers een hele tijd duren, en ik wist dat bevallingen meestal een aantal uren duurde. ik had er toch minstens 10 verwacht! Hij moest van mij met mijn ouders meerijden.
4.10 uur snachts
Ik kreeg een zwaar menstruatiegevoel dat steeds weer wegtrok. Ik vertelde dit aan de zuster die al die tijd bij mij bleef. De CTG meette helemaal niets. Ik bleef steeds aangeven wanneer ik iets voelde.

4.30 ik werd naar de echokamer gereden. Daar had ik om de 2 minuten weeen en ik leerde van de zuster hoe ik die moest wegpuffen (ik had net de cursus gemist )
de baby lag in een stuit met handen en voeten voor het gezicht. Ik vroeg: wat is het beste een keizersnee of een bevalling, want het maakt mij niet uit, ik wil het beste voor mijn kindje. Een natuurlijke bevalling zou het beste zijn. we maakten nog wat grapjes tussen de weeen door.

4.45 ik werd naar de verloskamer gereden.
de lieve zuster werd door een andere zuster afgelost. Toen raakte ik in paniek, een minuut misschien maar, ik schrok daar erg van. Nee zei ik tegen mezelf, niet in paniek raken. En ik ruilde de ene zuster in de voor de ander en het kon me ineens geen worst meer schelen wiens hand ik vasthad, al was het die van de melkboer.
de nieuwe zuster bleek ook lief te zijn.

5.00 er kwamen 2 artsen binnen tijdens een wee, die stelden zich voor toen de wee was afgelopen. dat vond ik wel grappig.

5.40 ik had 9 cm ontsluiting
pas toen meette de CTG pas dat ik weeen had.
en voelde dat ik moest poepen en plassen. Ik zei dit, want ik vond het ook een beetje lullig om dit zomaar voor hun neus te laten gaan. Nee het mocht niet, want het bleken persweeen te zijn. Twee minuten later mocht het, en de arts draaide mijn kindje tijdens de persweeen. ik kreeg een knip en de baby schoot uit mij,

2 uur later, om 05.54 uur werd ons kindje geboren en werd op mijn buik gegooid. Hij viel er bijna vanaf.
Ik denk dat ik hem 5 seconden vast heb mogen houden. Toen werd hij meegenomen door artsen. 6 voor 6, dezelfde geboortetijd als die van mijn man.
Er werd mij meteen gevraagd hoe heet hij, maar de dag erop zouden mijn man en ik een besluit nemen over welke naam de baby zou krijgen, we hadden er meerdere in ons hoofd.
Ik zei: noem hem voorlopig maar Roderick, kan het nog verandert worden? Ik denk een naamloos kind is wel heel sneu,en straks wordt hij verwisseld.

Daarna hoorde ik de placenta in stukken was en ik eventueel gecurreteerd zou worden later die dag. Het deed me niet zoveel. Ik was zielsgelukkig dat ik had gezien dat mijn kindje er compleet uitzag en hij had gehuild! Ik zat op de roze wolk.

de placenta perste ik eruit,
en om 5 over 6 belde ik mijn man: gefeliciteerd je bent papa geworden. Toen reden ze net de parkeergarage in. Mijn man is als een idioot naar boven gerend, en hoefde niet eens te vragen waar de verloskamer was, alle zusters en de beveiliging wezen de kant van de verloskamers op toen ze hem zagen aanrennen.
een paar minuten later was hij bij mij, ik werd gehecht dus dat was erg fijn dat hij er was.
Toen werd Roderick binnengereden, hij moest naar de couveuseafdeling. Ik mocht hem aaien door de couveuse. Hij lag in zilverfolie gewikkeld. Ik aaide hem over zijn wang en hij reageerde meteen. hij was prachtig!

Mijn man is meegegaan naar de couveuse afdeling. Dat vond ik heel fijn dat mijn man bij hem kon zijn. Mijn man heeft er erge moeite mee dat hij niet bij de bevalling is geweest, maar voor mij was het het belangrijkste dat hij nu meekon met onze kleine en dat hij niet verwisseld kon worden, en dat hij mij kon steunen bij het hechten.

ik was helemaal hyper en blij. Ik wist nu eindelijk waar ik aan toe was en dat het kindje er goed uitzag en leefde.
hij was 41 cm lang en woog 1790 gram, bijna 2 keer zo zwaar als gemiddeld. Hij werd 2 keer gewogen omdat ze het niet geloofden, er stonden 5 artsen omheen.
Mijn familie was ondertussen ook aangekomen en zaten bij mij in de verloskamer. Ik belde mijn vriendinnen, was door het dolle heen. Die vriendinnen bleken achteraf doodsbang te zijn geweest omdat ik zo vroeg bevallen was.
ik heb me supersnel gedouched, ik kon maar 1 ding denken, zo gauw mogelijk want dan kan ik naar de couveuseafdeling en daarna kolven (ik had gehoord dat dat binnen 6 uur moest).

de dag van de bevalling stond ik al naast mijn bed en reed met de rolstoel naar de afdeling neonatalogie, en mij werd verteld dat ik naar huis moest. het was druk in het ziekenhuis en ik was `gezond`.
Psychisch was ik een wrak, want in 1 week tijd drie ziekenhuizen en ineens bevallen met knip, kind in stuit en mijn kind in couveuse in kritieke situatie. onbegrijpelijk hoe dat gaat. je wordt gewoon naar huis gestuurd.

Ik kon gelukkig terecht in een hotel in de buurt zodat ik dichtbij mijn kindje kon zijn. ik kreeg die nacht rillingen ineens ijskoud, het waren de naweeën. verder heb ik geen naweeën gehad. Na 5 dagen mocht onze zoon worden overgeplaatst naar het MCL Leeuwarden, wij wonen in friesland, dus we hoefden maar een half uur te reizen naar het MCL.

Toen ik thuiskwam moest ik erg huilen. Ik was nooit meer thuisgeweest na het bezoek aan het VK. wat is thuiszijn toch fijn. ik had zoveel meegemaakt dat het voelde of ik een half jaar niet thuisgeweest was.

ik ben bevallen met 29 weken. (wij dachten 27 weken en 6 dagen, hij was dus 1 week ouder)
Uiteindelijk heeft onze kleine 8 weken en 1 dag in het ziekenhuis gelegen.
Toen hij vier weken oud was heeft hij een infectie opgelopen en moest weer naar de intensive care in het UMCG, hij lag op het randje van de dood. Na een paar dagen was hij er weer boven op. Zulke kleine kindjes worden heel snel ziek, maar soms ook heel snel weer beter. na 1,5 maand mocht hij in de wieg in het ziekenhuis, omdat hij toen zwaarder dan 2 kilo woog.
Hij is nu bijna 2 maanden thuis en alles gaat goed,hij is vorige week geopereerd aan een liesbreuk. Hij heeft er uiteindelijk niets aan overgehouden dat hij te vroeg is geboren.Hij weegt nu bijna 5 kilo
er bleek geen stuk placenta in mijn baarmoeder achter te zijn gebleven. we weten niet waarom ik te vroeg ben bevallen.

groetjes

 

Hallo. Ik vind het ook erg leuk om de bevallingsverhalen van anderen te lezen. Maar de verhalen die hier staan zijn over het algemeen niet echt prettig (en hopelijk niet representatief voor de 'gemiddelde' bevalling).. Ik wil mijn verhaal ook wel kwijt, al is de bevalling ook niet helemaal volgens het boekje verlopen..

Op vrijdagochtend werd ik rond een uur of 5 wakker met vrij regelmatige krampen. Ze kwamen om de 10 minuten. Ik doezelde weer wat in slaap, maar rond 7 uur werden ze wat pijnlijker en ben ik opgestaan. Ik ben wat beneden gaan rommelen en in bad gegaan. Rond 9 uur heb ik mijn vriend wakker gemaakt dat het wel eens begonnen kon zijn. De weeen kwamen ongeveer om de 6 minuten. Dit ging een aantal uur door en ze waren goed weg te puffen. Rond 15 uur de vk gebeld, en die kwam even langs. Zij heeft toen getoucheerd en meteen gestript. Ik had 1 centimeter ontsluiting.
Meteen na het strippen werden de weeen een stuk heftiger. Dit weer een paar uur weggepuft en rond 19 uur kwam de vk weer langs. Weer getoucheerd en gestript. Ik had 2 centimeter ontsluiting (ja, dat schoot op..!). Tegen 22 uur zou ze weer langskomen. De weeen werden weer steeds heftiger en om de 3-4 minuten. Ik kon ze alleen maar staand/hangend opvangen. Ik heb uren onder de douche gestaan. Mijn vriend was tijdens de weeen een ontzettend grote steun en is geen minuut van mijn zijde geweken.
Rond 23 uur was de vk er (wat later ivm een andere bevalling). Ik bleek 4 cm ontsluiting te hebben. Om het wat sneller te laten verlopen, kon de vk mijn vliezen breken. Dit vond ik een eng idee, omdat de weeen steeds na het strippen zoveel heftiger werden. Ik was bang dat ik het niet vol zou kunnen houden.
Tegen half 1 toch maar de vliezen laten breken. Het vruchtwater spoot er echt uit. Ik ben weer lekker onder de douch gegaan, en de vk ging weg en zou binnen een uur weer terug zijn.
Toen de vk net de deur uit was, kreeg ik persdrang. Ik wist in eerste instantie niet zo goed wat het was, maar ik kreeg de weeen niet meer weggepuft. Mijn vriend heeft toen heel hard op mijn onderrug geduwd. Na een aantal persweeen de vk gebeld, die meteen terugkwam. Ik was heel bang dat ik niet genoeg ontluiting had om te mogen persen. Maar toen de vk na een minuut of 10 onze slaapkamer weer binnen kwam gelopen en ze mij zag, zei ze meteen; 'je kunt beginnen met persen, ga maar liggen'.
Vanaf dit moment ben ik het 1 en ander kwijt, heel veel dingen heb ik uiteindelijk van mijn vriend gehoord. Het persen ging heel goed. Ik werd ook echt aangemoedigd door mijn vriend en de vk. Na een paar persweeen was het hoofdje al goed te zien. Toen moest ik het even rustiger aan doen, zodat ik niet in zou scheuren. Maar ineens...floep, daar was ze!! Onze mooie kleine Emy! Geboren om 1.25 uur. Ze begon meteen te huilen en werd op mijn buik gelegd. Vanaf dat moment is het allemaal een beetje wazig.
Ik weet nog dat de placenta vrij snel kwam. De vk heeft deze nog aan ons laten zien. Daarna keek de vk of ik hechtingen nodig had. Ik bleek (helaas) een totaalruptuur te hebben en moest in het ziekenhuis gehecht worden. De vk belde naar het ziekenhuis en bestelde een ambulance. Ondertussen kwam de kraamhulp. Omdat ik erg veel bloed uit de wond bleef verliezen moest alles ineens heel snel. Emy werd vlug gewogen en nagekeken. Ze werd gewassen en aangekleed. Ik werd enigszins gewassen en de ambulacebroeders arriveerden. Ik kreeg een infuus, omdat ik door het bloedverlies niet op mijn benen kon staan. En ik moest toch de trap af..
Daarna vlug de brancard op en de ambulance in. Tegen 3 uur waren we in het ziekenhuis. Ik werd naar een verloskamer gebracht en daar zag ik mijn vriend en Emy gelukkig snel weer. Zij waren met de auto achter de ambulance aangekomen. Ook de vk was er al. Ik kon meteen naar de OK. De gynaecoloog en anesthesist waren gelukkig al aanwezig. De verpleegkundigen brachten me snel naar de OK, mijn vriend en Emy moesten op de verloskamer achterblijven.
Wat ik van de OK kan herinneren is dat ik het er enorm koud vond. Daarna ben ik onder narcose gebracht en tegen half 6 werd ik weer wakker, gehecht en wel. En wat was het koud en had ik een pijn. Ik lag daar hlemaal alleen op de uitslaapkamer. Net moeder geworden en geen flauw benul van waar mijn kindje en mijn vriend waren. Het meest eenzame moment van mijn leven.
Na een half uur werd ik eindelijk weer teruggebracht naar de verloskamer. Daar waren mijn vriend, Emy en ook mijn ouders en schoonouders. Die had mijn vriend ondertussen gebeld. Ik was zo blij om iedereen te zien! Ik kreeg een morfineprik (heerlijk) en eindelijk had ik na uren van pijn geen pijn meer! En nadat ik had geplast (ja, dat moest eerst...) kon ik eindelijk onze meid vasthouden.
Mijn Hb werd gecontroleerd en die was te laag in verband met het grote bloedverlies. Ik werd in het ziekenhuis gehouden zodat ze mijn Hb in de gaten konden houden. Deze werd alleen maar lager en er werd besloten dat ik een bloedtransfusie kreeg. Als ze dat niet deden zou het weken duren voordat ik weer enigszins op de been zou zijn. Maar door de transfusie moest ik wel nog een nachtje blijven.
Op dat moment interesseerde het me allemaal niks, zolang ik mijn meisje maar bij me had! In de eerste 5 uur na de bevalling had ik haar nauwelijks gezien, en die tijd wilde ik kostte wat kost inhalen! Na een nachtje in het ziekenhuis mocht ik weer naar huis, lekker met z'n drietjes genieten van elkaar.

Achteraf mis ik die eerste uurtjes enorm. Die hadden we met z'n drietjes door moeten brengen en niet gescheiden van elkaar. Ik ben ook heel boos geweest op het ziekenhuis, dat ik na de narcose niet meteen bij ons meisje en mijn vriend mocht zijn. Toch heeft deze ervaring ons (nog) dichter bij elkaar gebracht. Omdat we vrij snel na de geboorte van ons kind gescheiden werden van elkaar, willen we nu zeker nooit meer zonder elkaar!

 

Poeh..wat een heftige verhalen allemaal.......

 

Ja, dat klopt. Maar ik zou het iig zo weer overdoen hoor!

 

Ja, hier ook hoor... voorlopig ga ik nog even niet weer zwanger worden, maar had het er laatst met een vriendin over die ook van twee 9-ponders bevallen is en die zei precies hetzelfde: eerst even een tijdje de bibbers van je bevalling kwijtraken en in het vergeethoekje terecht laten komen, dan gewoon weer voor een tweede, want het is het ook wel weer waard allemaal,
Oja, en de VK zei ook: nu is de weg gebaand, als een tweede kleiner is, wordt dat veeeel gemakkelijker, En daar hoop ik wel een beetje op: Thirza is vrij lang, terwijl mijn man en ik dat allebei niet echt zijn. En ze was 2 weken te laat, en daardoor nog behoorlijk gegroeid... Dus hopelijk is een tweede kleiner en wel op tijd,

 

Nou en dat is hetb punt, we zouden ooit wel nog eens een tweede willen maar of ik die bevalling nog eens durf, ik moet sowieso aan een preventief infuus met antibiotica ivm die b-streptococ infectie, en omdat ik een KZ heb gehad willen ze me natuurlijk goed in de gaten houden, dus dat zou vast gekluisterd aan het bed liggen worden en de kans groot op weer KZ ik weet niet of ik dat allemaal wel nog eens wil

 

Zal ik dan even een heel luchtig en fijn bevallingsverhaal plaatsen?

De bevalling van mijn dochter (nu 2 jaar) was echt appeltje eitje, durde slechts 3.5 uur en was bovendien reuze gezellig! (even gekopieerd van heel lang geleden )

*
17 januari, 17.30 bij de snackbar...
"ehm schat.....? (tegen mijn man) Volgens mij zijn mijn vliezen gebroken.."

Zo begon mijn bevalling van onze mooie dochter Dianthe.
Een bevalling die mij echt 100% meeviel!

Ik voelde in de snackbar ineens wat lopen, maar geen hele plons. Een bescheiden straaltje zeg maar.
Dus ik thuis kijken, beetje slijm met bloed.

"Oh, vals alarm. Het is mijn slijmprop maar, het kan nog dagen duren" riep ik tegen mijn bezorgde man

Maar toen voelde ik weer wat lopen en was het een stuk wateriger.
Dus ik toch de verloskundige maar gebeld dat ik dacht dat mijn vliezen waren gebroken, maar dat ik het niet zeker wist.
Ze was met een bevalling bezig en ze zou komen kijken als ze klaar was.

19.00: Verloskundige komt langs, inderdaad zijn mijn vliezen gebroken.
Ik heb nog helemaal geen weeen en ze adviseert me om vannacht te proberen om gewoon te gaan slapen zolang dat nog kan.

Ik belde mijn moeder en die kwam nog even een kopje koffie drinken. Ook mijn schoonzus (met wie ik heel close ben) kwam toevallig even langs voor een bakkie.

Iets over 20.00 uur: Hee, volgens mij was dat net een wee..

Vanaf de eerste wee ging het plotseling heel snel.
De weeen kwamen direct al om de 2/3 minuten, maar waren heel goed weg te puffen, tot zover appeltje eitje.

21.15 uur: Na iets meer dan een uurtje weeen waarvan ik niet echt diep onder de indruk ben, krijg ik ineens persdrang.
Persdrang? Ik ben net een uurtje bezig en het is mijn eerste kindje! Het zal wel geen echte persdrang zijn dan...

Gelukkig is mijn schoonzus zo scherp van geest om toch de VK maar even te bellen en die komt "zometeen" wel even checken. (die dacht ook dat er nog niets aan de hand kon zijn)

22.10 uur: VK komt langs, voelt hoeveel ontsluiting ik heb (ik hoopte op 4 cm) en zegt doodleuk: "ik zie al haartjes, kom maar mee naar boven, dan mag je zo beginnen met persen"
Ik was echt stomverbaasd!

Persen heb ik helemaal op eigen kracht gedaan. Bij iedere aanmoediging (persen, zuchten, goed zo) raakte ik helemaal in de war en was mijn perswee direct weg. Dus iedereen is heerlijk stil geweest, zodat ik me alleen maar op mijn lichaam hoefde te concenteren en toen ging het prima!

23.19 Onze mooie kleine prachtige Dianthe Isadora is geboren.
We zijn direct helemaal verliefd.

Na de bevalling zijn mijn moeder en schoonzus er nog steeds bij (het ging zo snel, die hebben geen tijd gehad om weg te gaam, haha) en bellen we mijn schoonouders. Ik voel me super, onze kleine prinses doet het super en het wordt zowaar nog hartstikke gezellig ook!
Ik besef hoeveel geluk ik heb gehad met deze bevalling, het was echt een meevaller.

*

Dus zo kan het ook

Ik zal ook nog het bevallingsverhaal van mijn zoontje (nu bijna 10 weken oud) plaatsen, dat was ook weer een verhaal apart...

 

oh nee, het het hele verhaal van Raphaël zijn bevalling getypt, krijg ik een error met plaatsen....
Jullie houden het nog tegoed, de kleine man wil namelijk NU eten!

 

en deze postte hij dubbel.. gaat even niet zo lekker met zw.pag blijkbaar!

 

had ik eerst ook.,
moest ik nog een keer typen! en het was al zo`n lang verhaal!