Ik moet even van me af schrijven... Zoontje is geboren in oktober 2011. Sinds dat hij 8 maanden was zijn we weer gestopt met anticonceptie. Ik ben 20 kg afgevallen en had de hoop dat dit mijn pcos zou verminderen. Helaas is dit niet zo. Mijn cycli zijn wel regelmatiger geworden, maar ik heb in de meeste cycli nog steeds geen eisprong. Dus dat schiet niet op. Ik moet eigenlijk nog 20 kg afvallen van mijn gyn, maar het gaat erg moeizaam na een vliegende start. Het is een strijd elke dag. Drie weken geleden mailde ik hierover met de fertiliteitsverpleegkundige en vorige week maandag kreeg ik het verrassende bericht dat ik wel bij de gyn mocht komen om toch eens te praten over de mogelijkheden. 30 september hebben we een afspraak staan. De MMM komt dus weer dichtbij. En dat is aan de ene kant fijn, want dan hebben we weer echte kansen ipv al die valse hoop. En toch vind ik het ook moeilijk. Ik had zo gehoopt dat het ons ook gegund zou zijn om de tweede zonder medisch ingrijpen te mogen verwekken. Misschien ben ik een zeur. Misschien heb ik mijn dag niet. Ik ben wel realistisch genoeg om te bedenken dat we nu alweer ruim 2 jaar tevergeefs proberen zwanger te worden en de MMM dus onvermijdelijk is en toch Zeker na een hele vroege miskraam(is al een groot woord) in mei, heb ik meer hoop dat het spontaan lukt. Maar waar trek je de grens voor jezelf? Dat je echt bepaalt dat het zo niet gaat lukken en dat toch die spuit weer dagelijks gezet gaat worden Bij de eerste duurde dit 3 jaar. Toen gingen we naar Geertgen zonder aan een bmi grens te voldoen. Nu moest ik al langer de tijd nemen ivm het afvallen. Aanvankelijk kon ik niet wachten. En nu komt die MMM eindelijk in de buurt en zie ik er tegenop. Het is duidelijk dat ik erg dubbele gevoelens heb. Aan de ene kant wil ik liever nog NU beginnen met hormonen, aan de andere kant niet, want wat nou als het toch spontaan lukt? Maar ja....wanneer dan? Excuses voor het warrige schrijven, ik ben een beetje uit mijn doen en mijn beste vriendin is op vakantie ik moet het er gewoon even uit gooien
Ik denk dat je de keuze vooral vanuit je gevoel moet maken. Als het voor jou oké voelt om weer de MMM in te gaan, dan is het goed. Maar als het voor jou (nog) niet goed voelt, dan is het misschien beter nog even te wachten. Althans, zo heb ik het altijd benaderd. Het is toch een heel gedoe, die MMM. Niet alleen qua hormonen, maar ook belastender qua bezoekjes aan het ziekenhuis. Heel veel succes met het maken van jouw keuze!
Als je echt graag nog een kleintje wil zou ik er voor gaan waar een wil is een weg, maar snap ook best dat deze weg weer erg zwaar gaat worden.. wens je sterkte met je besluit
Ik snap je hoor! Ondanks een nog actieve wens zijn wij met de molen gestopt een 2 jaar geleden, gewoon omdat het zo zwaar is
Bedankt voor de reacties Ik denk dat ik maar het gesprek met de gyn op 30 sept moet afwachten. Dan hoor ik dan wel wat haar idee is en op dat moment zal ik daar vast een gevoel bij krijgen... Misschien zegt ze ook wel dat ik toch nog wat meer moet afvallen en wordt het sowieso nog even opgeschoven (ben nu op de helft met afvallen en ze wilde me alvast spreken over mogelijkheden, maar heb geen idee wat haar gedachtes zijn).
Verrassing.... Een dag na mijn laatst bericht in dit topic had ik een positieve test (oké, 3). vandaag 4 weken en 3 dagen zwanger. Spontaan, na 2 jaar. verwonderd en in spanning zijn we!
Bedankt allemaal We vinden het erg spannend weer en hopen op een goede afloop. Ik ben wel goed misselijk, dus dat stelt soms een beetje gerust