Hmm nee, ik vond het raar, het was op dat moment niet geplaatst. Daarnaast was het ook op een belerende toon ipv adviserende. Ik vind dat je dit pas hoeft te zeggen op het moment dat iemand daadwerkelijk bij het kind wegloopt.
Hier tegenwoordig: "Je hebt nu al ... weken ver, je doet dat heel goed. Het komt dichterbij." of "Zitten ze nog steeds binnen?" Allemaal heel goed bedoeld maar die opmerkingen en vragen komen hier meerdere keren per dag...
Bedankt voor jullie antwoorden en mede belevenissen, beurt me toch wel een beetje op (erg he ). En die vrouw die van dr fiets gemept moet worden; daar kom ik nog op terug (zoals uit mn 1e bericht blijkt kom ik pas later met hele goede one liners op de proppen, ghehe). En idd; ik ben TWEE WEKEN geleden bevallen, ik behoor helaas niet tot de gelukkigen die een dag na de bevalling alweer in maat 36 past (uberhaupt niet ), is toch niet zo gek dat ik nog wat zwangere vormen heb (het ergste is nog dat ik alle diëten alweer opgezocht heb, en bedankt he vreemde verjaardagsvisite ). Thanks meiden!
Meid, geloof me. Op het CB maken ze echt hele nare dingen mee. Als iemand bij het kind wegloopt, kan het al te laat zijn. Wat dit soort dingen betreft, kun je het beter te vaak dan een keer te laat zeggen. Je moest eens weten. Ik begrijp dat je het je persoonlijk aantrekt (zou ik ook doen de eerste keer!) maar dat moet echt niet! Bedenk dat dit gewoon standaard is. Ik heb zo van mijn kraamhulp geleerd om ALTIJD te vragen 'pas jij even op' als ik bij mijn kind wegloop en er staat iemand bij. Dit doe ik nog steeds. Als ik met (schoon)moeder bij de commode sta, maar ook als er dingen op tafel staan en de kleine loopt/kruipt rond de tafel. Kan best belerend overkomen, maar dat liever dan dat er iets gebeurt. Overigens werd mijn kraamhulp nog een keer extra getriggerd toen mijn ex-schoonzusje met haar dochter (van toen een maand of 5) op kraamvisite waren. Ze wilden weggaan en haar jasje lag in de hoek van de kamer. Zet ze haar dochter op de rand (voeteneind) van mijn bed (ze kon al zitten) en zei: "Nejtes blijven zitten, hè?" en liep weg!!! Mijn kraamhulp stond er bij, maar haar mond viel open! Ze heeft er niets van gezegd, maar toen ze weg was zei ze me wel: Dat ga jij nooooooooooooooooooooit doen, hè!!! :x
Als je het zo beschrijft snap ik het wel ja. Het is meer dat het nooit in mijn hoofd op zou komen om weg te lopen, en dus heel irritant vind als iemand mij wel zo inschat. Dat laatste voorbeeld is idd hetzelfde als dat er mensen zijn die tegen hun kind onder de 1 zeggen: 'Je zit me te pesten hé!', ook zo zielig. Mrgoed, ik ben gelukkig niet 1 van hen haha. Oh en even ontopic. In de eerste week kwamen er (kinderloze) vriendinnen langs die gewoon zeiden; 'Oh, ik vind dat je nog best een dikke buik hebt zo, dat had ik niet verwacht'. Waar ze het lef vandaan haalden.
Daar zou ik gewoon om lachen, want dat is gewoon dom. Is maar hoe je er naar kijkt. Toen Ilias 3 dagen oud was, kwamen goede vrienden van ons langs en één van de mannen keek naar mijn buik en maakte ook zo'n stomme opmerking, van: Je was toch bevallen? Ik heb hem toen keihard teruggepakt door mijn trui op te tillen en mijn uitgezakte blubberbuik vól straie geshowd. Daar had hij echt niet van terug. Ongevraagde adviezen... sja... wat doe je er mee... Bedenk dat de meeste mensen het écht goed bedoelen. Dan komen ze niet zo hard aan. En anders kun je, óók achteraf, zeggen dat die opmerkingen niet zo fijn zijn om te horen. Ik weet zéker dat ik veel ongevraagde adviezen heb gekregen, maar ik heb er geen onthouden... Zo onbelangrijk vind ik dat. Ik gééf trouwens wel eens ongevraagde adviezen en ik kan me voorstellen dat niet iedereen dat even leuk vindt om te horen. Bijvoorbeeld toen ik een papa met kindje van 2 weken buiten in de volle zon zag staan. Ik vroeg toen voorzichtig of hij geen mutsje had. De papa vond dat niet nodig. Ik voelde het hoofdje en het was echt heet. Dus ik zei: Ga anders in de schaduw staan of zo, want kindjes die nog zo klein zijn, mogen nog helemaal niet in de directe zon. Nou, die papa was daar echt niet van gediend. Want hij stond daar maar héél even. Ondertussen al tien minuten of zo, maar goed... Snap je wat ik bedoel? Van mij uit is het goedbedoeld advies, maar voor die papa was het bemoeienis... Overigens was dit geen vreemde papa, maar een zeer goed bekende... Persoonlijk zou ik het erg moeilijk vinden mijn mond te houden... Arm kindje kan wel een zonnesteek oplopen...
Nou ik zou inderdaad Kinley kunnen laten lopen want als ik niet achter de wandelwagen kan lopen ben ik afhankelijk van mijn kruk En die zou natuurlijk heel erg toevallig tussen haar spaken terecht kunnen komen 8)
Ik vind niet dat je hen dat kwalijk kan nemen. voordat ik beviel had ik ook geen idee dat die buik van mij er nog zo lang zou zitten