Hallo, Ik wil graag jullie ervaringen horen, goed of slecht, maakt niet uit. Ik ben inmiddels al een tijdje 40 en we twijfelen over een 2e kindje. Eigenlijk zijn we dik tevreden met ons 3-en, maar toch kriebelt het. Blijft dat het niet altijd doen??? Hoe dan ook, ik moet nu echt weten wat ik wil, want ik voel me zelf al oud en wilde dat ik nog een aantal jaren tegoed had. Waarom nog alles overhoop gooien voor nog een kinderwens?? Moeilijk, moeilijk, de risico's worden natuurlijk steeds groter en het zal ook steeds zwaarder zijn. Wie heeft deze keuze na haar 40e ook moeten maken en wat hebben jullie waarom besloten?
Wij hebben niet echt een "keuze" wat dat betreft (ik ben 40 en wil graag mijn eerste nog willen krijgen ), maar ik denk echt dat het een afweging is die jezelf moet maken. Er is een kamp die vind dat je zo oud niet meer aan kinderen moet beginnen, er is ook een kamp die vind dat dat niet uit moet maken. Persoonlijk denk ik, leeftijd is een cijfertje. Als jij je goed voelt, gezond bent en een stabiele basis hebt, waarom niet. Risico's kunnen hoger zijn, maar risico's heb je altijd.
Ik wordt over 2 maanden 40. En wij zijn sinds een jaar bezig voor een 2e. Heb nu een miskraam en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap achter de rug. Wij blijven het in elk geval nog een half jaar proberen, ik denk dat we daarna indien het niet is gelukt, tevreden zijn met wat we hebben.
Ik ben 40 en hoop over 4 weken te bevallen...Soms wordt de keuze voor je gemaakt. Ik was 37 toen ik met de pil stopte. Na twee missed abortions met IUI gestart en zie hier het resultaat..Je bent zo oud als je je voelt Mijn gynaecoloog zei altijd dat ik me niet zo aan die "grens" van 40 vast moest houden, die was daar vrij makkelijk in. Er zijn legio vrouwen van 40+ die gezonde kinderen op deze wereld zetten. Maar de keuze is heel persoonlijk. Zelf denk ik nl wel dat we het nu bij 1 laten...tegen de tijd dat ik klaar ben voor nr 2, is het maar afwachten hoe lang het duurt. Maar ik zeg nooit nooit.
Hoi., Een collega van mij was 43 toen ze een kindje kreeg. Ze besloot op haar 41e om aan kinderen te beginnen Ze had er alles aan gedaan om netjes te leven, eten, bewegen, etc. Ook heeft ze een vruchtwaterpunctie laten uitvoeren, toen die goed bleek heeft ze het pas bekend gemaakt dat ze zwanger was. Met die punctie waren immers een hoop risico's weer uitgesloten.
Ik ben nu 29 en heb een zoontje van 4 maand. Persoonlijk vind ik 40 jaar, voor mezelf, te oud om nog een zwangerschap door te maken en met een baby te zitten. Maar dat hangt van persoon tot persoon af vind ik. Toch moet je rekening houden met verschillende zaken: - hoe voel je je zelf lichamelijk en hoe is het gesteld met je gezondheid? Zie je dat nog te doen om nog zwanger te zijn en voor een baby te zorgen? Ik dus niet want mijn zoontje heeft een paar moeilijke maanden achter de rug gehad met reflux en darmkrampen. Als ik bedenk dat ik dat over 11 jaar nog eens zou moeten doormaken, pff, denk niet dat mijn zenuwen dat zouden aankunnen, hele dag door dat gehuil. Ik ga er ook van uit dat ik over een jaar of 3 wel al een tweede zal hebben en ik geen derde meer wil. Nu je kan ook een heel makkelijk kindje hebben, maar dat heb je niet voor te kiezen he. - hou er ook rekening mee dat je misschien niet onmiddellijk zwanger raakt, bedenk dan hoe lang je wil proberen zwanger te worden. Zie je dat nog zitten, mocht je 42 zijn als je kindje geboren wordt? - Bedenk ook dat als je in je menopauze zit, je kindje tegen dan al tegen de puberteit aan zal zitten. Ik heb dit zelf mogen meemaken als tiener en dat was een hel. Heel moeilijk om elkaar te begrijpen door al die wederzijdse opflakkerende hormonen en emoties - Uiteraard zijn er ook positieve zaken: je blijft jonger van geest met een kindje. En je hebt een vreugde in je leven bij en misschien ben je nu bewuster met het moederschap bezig dan als je jonger bent. Zoals ik al zei, hangt het eigenlijk volledig van jezelf af of je dat ziet zitten, zoals we weten is het moederschap mooi en is de liefde die je voelt voor je kindje zo uniek maar je mag ook de zware momenten niet vergeten mee te rekenen. Als je met die zaken rekening houdt en je ziet dat echt zitten, dan zou ik niet twijfelen. Nu die zware momenten die gaan ook weer voorbij uiteraard maar je moet voor jezelf zien zitten om ze door te komen ook. succes met je beslissing!
Allen alvast bedankt voor het antwoorden, maar ik wil jou suzy toch heel veel succes / sterkte wensen............ik weet nl hoe het is. Heb 10 jaar gewacht op dit wonder en dacht ook kinderloos te blijven. Maar heel gek is dat, nu de kleine alweer een jaar is, dan ga je toch weer opnieuw kriebels krijgen, terwijl ik eigenlijk al lang had besloten dat ik meer dan dankbaar ben dat ik uiteindelijk sowieso toch nog 1x moeder ben geworden. Daarom vind ik de keus best eng nu. Stel, mocht het lukken, hoe groot zijn de risico's dan.............. en ik denk niet dat ik een zwangerschap emotioneel gezien nog af zou kunnen breken na een minder goede uitslag bij een vruchtwaterpunctie oid. Daarom vraag ik me dus af in hoeverre men de risico's mee laat wegen als je ouder dan 40 bent. Eigenlijk zou ik van mezelf dus gewoon perfect gelukkig moeten zijn (ben ook zeeeeeeeeeeer tevreden hoor), maar hoeveel grenzen ga je voorbij..............
ik ben nu ook al een tijdje 40 en we hebben ons gezamelijk eerste kindje gekregen toen ik 38 was. dit heeft ook lang geduurd en de zwangerschap was ook niet zo leuk. sinds 8 maanden proberen we om nog een tweede te krijgen en ik was dan ook in juni alweer na 6 maanden zwanger. helaas is dit geeindigd in een mk met 7 weken. ik dacht eerst we gaan gewoon weer "even" verder maar die mk heeft er toch meer in gehakt dan ik aanvankelijk dacht. inmiddels zijn we alweer 2 maanden verder en begin toch echt te twijfelen of ik dit nog eens allemaal wil. weer die stress de eerste weken,dan weer de nekplooimeting en eventueel weer een vwp?? ik heb nu tegen mijzelf gezegd ik probeer nog tot jan,want dan word ik 41 en dan ga ik weer aan de pil,dan sluit ik het echt af want dan word het leeftijdsverschil ook te groot. als de laatste zwangerschap had doorgezet dan was het leeftijdsverschil iets meer dan 2 jaar geweest! het is dat mijn man nog zo graag een 2e wilt anders,daarom heb ik gezegd tot jan en dan niet meer. ik wil ook nog van het leven genieten en van onze dochter! veel succes met je beslissing!
Wat ontzettend herkenbaar!!! Ik heb 2 maand geleden nl ook een miskraam gehad met 9 weken en daardoor weet ik juist helemaal niet meer wat ik eigenlijk wil.
Het is zoals je zegt: hoe je je zelf voelt.Ik ben 42 jaar en voel me nog jong genoeg.Mijn moeder was 43 jaar toen ze mijn jongste broertje kreeg. Zij bleef juist heel jong bij het moederschap. Ik kan me best voorstellen dat jij het heel moeilijk vond toen je moeder in de overgang ging ten jij een puber was.Maar vergeet niet dat dat andersom ook zo geweest moet zijn. Een puber in huis en zelf in de overgang zijn.Ik heb al 4 kids en ben gescheiden.Ik heb een nieuwe vriend,die nog geen kids heeft en wij willen samen nog heel graag een kindje.We beseffen de grotere risico,s maar zijn heel blij als het toch weer lukken mag.We hebben in juli een miskraam gehad helaas. Ik begrijp dat jij het niet makkelijk heb gehad,maar een mens vergeet alles weer snel.
Als jullie het allebei graag wilen,dan zou ik er zeker voor gaan! Ik ben 42 jaar en wij gaan er ook nog voor.We hebben afgelopen maand juli helaas een miskraam gehad,daardoor is ons verlangen naar een kindje nog groter geworden.Je bent zo jong als je jezelf voelt,dus ik zou zeggen: ga ervoor!
Ik denk dat je af moet gaan op je eigen gevoel. Ik ben zelf ook 40 jaar, maar ook iemand die eigenlijk altijd veel heeft gesport, het leuk vindt om te werken en altijd druk is. Nu merk ik dat ik wat rustiger word, ik heb altijd alles gedaan wat ik wilde en nu heb ik wel zin in wat meer rust. Ik denk dat ik ook nu pas toe ben aan kinderen. Voorheen paste het gewoon niet in mijn leven. Ik heb een lieve vriend, die al 3 kindjes heeft , dus ik krijg er ook al wat van mee . Ik heb wel ingecalculeerd dat het misschien helemaal niet lukt, maar goed dat zien we dan wel weer. Je moet doen waar je jezelf goed bij voelt, en er zijn tegenwoordig veel vrouwen die op latere leeftijd voor kinderen kiezen. Dus het hoeft niet bij voorbaat fout te gaan. Nu heb je nog een keuze, over drie jaar doe je het niet meer ws. Succes met je keuze !
meiden ik lees toevallig dit onderwerp! ik ben zelf een jonge mama 27 en de 2e op komst! Ik zou gewoon zeggen ga ervoor! Moedergevoelens zijn niet te bedwingen! Nu kan het misschien nog! En wat maakt leeftijd uit?! Op de grotere risico's na dan. Ik hoop in ieder geval van harte dat jullie wensen in vervulling worden gebracht! Wat lijkt me dat lastig om tegen een grens op te moeten boksen! Succes meiden!
Ik zelf zou het persoonlijk niet willen. Mijn man wilde lang wachten voor de eerste. En ik heb hem gezegd dat als ik voor mijn 30ste niet de eerste krijg, dan maar helemaal niet. Dat is puur een gevoel bij mij. Dat kan ik ook niet goed onder woorden brengen. Dat is ook niet raar of aanvallend bedoelt hoor. Maar als jullie graag nog een kindje willen ga er voor. Als jullie je er goed bij voelen, dan moet je het doen voor dat je er later spijt van krijgt.
Als jij het graag wilt zou ik er gewoon voor gaan! In mijn omgeving krijgen de meeste vrouwen pas hun eerst met 35+ en is een kindje met 40 (of even erna) niet ongebruikelijk. Persoonlijk vind ik het nogal onzin om 40 als grens te zien, aangezien iedereen anders is en ook lichamelijk en geestelijk in zijn/haar eigen tempo verouderd. Voor de één is begin 30 al te oud voor een kindje en de ander is er begin 40 juist helemaal klaar voor . @Elynada; ik denk echt niet dat je nu op je 29ste al kunt zeggen dat je op je 40ste slechter tegen kwalen zoals relfux e.d. kunt dan nu . Voor veel mensen geldt dat ze naarmate ze ouder worden juist beter met stressvolle situaties om kunnen gaan, meer overzicht hebben en minder snel in paniek raken. Geestelijk zou het in principe dus juist makkelijker kunnen zijn om met een baby om te gaan, wanneer je wat ouder bent.
Ik denk dat die keuze heel persoonlijk is. Ik wou zelf graag jong moeder worden, het leek mij niets om na mijn 30e nog mijn eerste kindje te krijgen. Dat wil dus niet zeggen dat ik het niet respecteer dat er veel vrouwen zijn die dat wel willen maar persoonlijk wou ik dat niet. Ik denk dus dat dat ieder voor zich is, de een wil al op jonge leeftijd en de ander wat ouder. Als jullie je er goed bij voelen, het toch een groot verlangen is; dan moet je niks van een ander aantrekken en er gewoon voor gaan! Nu kan het nog, over een tijdje misschien niet meer. Succes dames!
Ik ben ook 40 en heb een dochter van 3 waar ik 14 jaar op heb moeten wachten. Wij kiezen er voor om niet voor een 2e te gaan ook al had ik mijn dochter graag een broertje of een zusje gegund. Een van de redenen van mij is dat ik niet de beslissing zou kunnen maken om een zwangerschap af te breken als er uit een vruchtwaterpunctie (die zou ik dan wel zou doen) zou blijken dat de baby down zou hebben of wat anders ernstig zou mankeren. Ik wil mijn dochter niet bewust opzadelen met een broertje/zusje die dat zou hebben. Je bent tenslotte zelf al wat ouder en de zorg zal dan later toch op haar terecht komen.
Ik ben bang dat ik ook steeds meer naar deze gedachte neig........... Natuurlijk is de kans op een gezond kind nog steeds groter, maar toch........... Ik had heel graag nog een zwangerschap meegemaakt en vond de begintijd (nu nog steeds natuurlijk) echt fantastisch!!!!! Maar ik denk dat die kriebel altijd eigenlijk wel blijft bestaan. Het vervelende is dat ik gewoon geen beslissing durf of kan nemen. Ik ben ad ene kant bang dat ik spijt krijg van niet er nog een keertje voor te gaan en ad andere kant dus bang voor het onbekende als er wel een kleintje bij komt. Het is inderdaad een zeer persoonlijke keuze en vind het echt heel moeilijk om mijn weg daarin te vinden......
Aan de andere kant, de kans is groot dat je kindje al op relatief jonge leeftijd (30/40?) zijn/haar misschien ouders moet missen. Een broer/zus is natuurlijk geen garantie, maar dan heb je nog wel iemand waar mee je je jeugd kunt delen en herinneringen ophalen aan je ouders. Voor buitenstaanders als ooms/tantes e.d. is dat toch moeilijker, die woonden niet in het zelfde huis.