miskraam

hoi,

ik wil eff mijn verhaal kwijt en wilt graag mogelijke adviezen.

ik ben begin maart achtergekomen dat ik zwanger was. En ik wist niet wat ik van moest vinden, want me vriend was vet tegen dat we een kindje zouden krijgen. Na mate van tijd is die het gaan accepteren. Hij was opgegeven moment zo blij mee dat hij vader werd. Hij was mee gegaan naar onze eerste echo. We waren zo blij er mee.

Ik wist eigenlijk in me achter hoofd dat het binnen 3 maanden de tijd nog mis kan gaan. Daarom lette ik goed op wat ik at en ook wat ik deed etc. Want een vriendin van me heeft ook een miskraam gehad paar maanden terug. Terwijl ze ook zo graag een kind wouden. Maar weer terug op mijn verhaal. Na de eerste echo en bloedonderzoeken zou onze baby op dezelfde dag jarig zijn als mijn vriend. (25okt)

Ik moest op 22 april weer terug komen voor controle bij de verloskundige. De eerste keer dat ik bij de verloskundige kwam kon ze het hartje van onze kleine niet horen. Ze zei dat het normaal is. Op de 22ste van april zijn mijn vriend en ik naar de verloskundige geweest. We waren zo blij met het gedachte dat we binnenkort ouders werden. Ze had de bloedonderzoek uitslag al op tafel. De uitslag was goed. Ik hoefte niks extra te slikken of wat dan ook. Ze wou het hartje van onze baby weer controleren.Ze kon dit keer weer niks horen. En ik had al een naar gevoel bij. ze liet me gerust stellen dat het vaker voor kwam maar dat ze wel wou dat ik naar de gyneacologie ging voor een speod echo. Aangekomen in de ziekenhuis, voelde ik me heel erg ongemakkelijk. Mijn vriend gerust stelde me dat het niks aan de hand was. Ik werd geroepen door een van de artsen en ze ging een echo maken. Ik zag in de scherm dat er geen hartje meer klopte. Ik barste van het huilen toen ik besefte dat ik een miskraam heb gekregen. De arts zei dat het vaker voor komt.
En dat het niet aan mij lag. Mijn dag was van blijheid naar verdriet.

Na 3 a 4 weken tijd heb ik nog niet kunnen verwerken wat er is gebeurd. We zijn beide heel erg verdrietig. Maar ik zit er zo erg mee dat ik soms gewoon in huilen barst. Ik kan niet normaal meer slapen of naar me werk en school. Me vriend irriteert me met alles vind ik dan. Als hij iets zegt wordt ik al meteen chagerijnig daardoor.
Ik ben vanwege de miskraam heel erg down, waardoor ik ook op zijn nek zit. Door bepaalde dingen te zeggen wat ik eigenlijk niet meen.Dan leg ik hem uit snapt hij mij gewoon niet. hij doet of er nix is gebeurd.

Daarnaast als we praten lijkt of het tog niet werkt want hij kan gewoon niet tegen me praten. Hij vreet alles in zichzelf. En als ik het uit is het slecht, volgens mij gevoel wat ik voel bij hem.
Ik voel me zo deprissief want hij hoort mij te steunen in dit soort tijden en dat kan hij niet. Ik voel me schuldig voor de miskraam, vanwege de stress die ik had. (Mijn schoonvader en nicht hebben een tijd in de ziekenhuis gelegen, waardoor ikerom heb gestresst erover)

soms heb ik gewoon een gevoel dat ik alleen ben, dat niemand iets begrijpt in deze situatie, dan ben ik zo depressief dat ik gewoon niks ziet zitten in het leven. Dit alles heb ik hem verteld en nog snapt die mij niet. Ik ben einde raad. Ik ben bang dat onze relatie kapot ga vanwege dit.

Kan iemand mij misschien een advies geven hoe ik het moet aanpakken ? Dankje wel alvast

groet,
des

 

hoi msroxy!

dankje hihi. weetje het is gewoon zo frusterend, ik word echt deprisief van. Hij kan alles normaal doen en dan kom ik thuis ben ik gewoon dood op en ik lig in me bed ik ben gewoon wakker net als nu.
Hij praat ook niet tegen me, geef mij de schuld met alles. Ik weet echt niet wat ik tegen hem moet zeggen. Ik probeer van alles en nog wat. Ben zelfs van plan te gaan naar een psycholoog, om veel tepraten. Hij wilt mee maar ik heb het liever niet. Want ik heb een gevoel dat hij weer zo negatief is. Ik heb al weken ruzie met hem over niks. Hij zegt ook dingen dat die niet mee maar het heeft me echt gekwets. Ik ben eerlijk erover dat ik mezelf niet ben. En dat ik graag hulp wilt zoeken, ben gewoon radeloos.