Iedereen zegt geniet ervan, maar de laatste weken kost dat steeds meer moeite. 21 juli ben ik bevallen van het allermooiste en liefste meisje. De eerste week was zwaar, kraamtranen had ik elke dagen, zo erg had de kraamverzorster nog nooit meegemaakt. Ik heb veel van me af geschreven, de supersnelle bevalling en elke dag hoe ik me voelde. Het hielp om alles n plek te geven. Tuurlijk genoot ik ik was supertrots op mn meisje maar achteraf heb ik me ook vaak groot gehouden. Het viel me zwaarder als ik dacht en t liep niet zoals ik had gehoopt. Gestopt met bv omdat t meer borstworstelen was, maar overgaan op kv maakte weinig verschil, onrust bleef. Bij kinderarts gestart met nexium ivm verborgen reflux en speciale voeding ivm mogelijk kma. Ook is ze 2 nachten opgenomen geweest gelukug niks ernstigs. Ondertussen ging t met mij steeds minder, ik dacht dat t kwam door vermoeidheid en hormonen....even heb ik gedacht aan postnatalw depressie Dit weekend ging t niet meer, ik kon alleen nog maar huilen... Toch maar eens iets over postnatale depressie opgezocht en wat n herkenning! Gelukkig herken ik niet t stuk afkeer tegen je kind Het was n zwaar weekend, van mijn partner krijg ik weinig steun. Hij zegt t te snappen maar houdt er weinig rekening mee. Voor hem is t ook niet makkelijk n vriendin die veel huilt, prikkelbaar is, nergens zin in heeft en weinig mensen omzich heen wil hebben... Ik heb net de huisarts gebeld en kan deze ochtend terecht. Hoop zo dat hij iets voor me kan betekenen want zi gaat t niet meer. Over 4 weken moet ik weer gaan werken iets waar ik enorm tegenop zie. Ik wilde alleen mn verhaal even kwijt....
ik herken het ook helaas loop ik al 8 maanden met een pnd rond. Goed dat je hulp zoekt. Ik krijg nu 2x per week hulp in huis en ga naar een psygoloog toe. Het is heel moeilijk ik had wel die afkeer tegen mijn dochter op een dag had ik echt het gevoel dat ze '"weg"moest en toen heb ik gelijk hulp ingeroepen. Bij mij zat er ook achter dat ik 2 hele zware jaren heb gehad 2 moeilijke zwangerschappen enz ik was gewoon dood moe en op ik kon niet meer. al die tijd heb ik me groot gehouden. en toen was het ineens op. Het gaat nu gelukig wel een stuk beter probeer meer te genieten van me dovhter maar heb nog steeds vaak het gevoel dat ze niet van mij is heel raar..en dan komt er weer heel erg een schuldgevoel bij kijken. Ik vind het goed dat je hulp hebt gezocht mocht het in die 4 weken niet beter gaan gewoon jezelf ziek melden op de dag dat je weer moet beginnen. Ik heb mezelf daar heel schuldig om gevoeld maar het is zoveel beter als je goed kan herstellen en niet nog eens die druk van het werken er bij hebt. suc6 meid!!!
Vrijdag heb ik n gesprek met iemand van ggz, er is bloed afgenomen om te kijken of schildklier goed werkt en hb goed is omdat dit ook n pnd kan veroorzaken. Ik moest me ziekmelden van de huisarts en moest niet verwachten dat ik over 4 w aan t werk ben. Ergens lucht me dat ook op, ik zie er zo tegen op... Ben wel Opgelucht dat ik ben gegaan, gister was mijn vriend thuis en mijn moeder was er. Vandaag ben ik alleen merk dat ik dat moeilijker vind. Vanmorgen was mn meisje flink aan t huilen en dat zorgt ervoor dat ik me minder goed ga voelen... En het is pas ochtend. Hoop dat de rest van de dag beter gaat