Noem me een hormonster, maar ik ben vandaag effe helemaal van slag. Het zit zo... Ruim vijf weken geleden hebben mijn man en ik een prachtig zoontje gekregen. We hebben lang op hem moeten wachten (ik was in mei 2005 al gestopt met de pil) en we zijn ontzettend gelukkig met hem. We wilden hem ook graag aan iedereen laten zien, maar omdat ik nogal gevoelig ben voor depressies leek het ons beter om een kraamfeest te geven dan om weken lang iedere dag visite thuis te ontvangen. Rust is voor mij gewoon heel belangrijk, en zeker nu ons hele leven ineens anders is geworden. Gisteren was het zover. We hadden een leuke locatie gevonden en alles was prima geregeld. Er kwam familie van mij, familie van mijn man, vrienden uit het hele land (serieus, echt super!) en zelfs oud-collega's van mijn man van zes jaar geleden. Heel lief allemaal. Maar van mijn werk was er he-le-maal niemand. En vanmorgen realiseerde ik me ineens dat ik daar ontzettend van baalde. Ik werk al ruim vijf jaar in dat ziekenhuis, ik maak deel uit van een verpleegkundig team van zo'n twintig man, ze wonen allemaal min of meer in de buurt en kennelijk kon zelfs niet één van hen effe een uurtje vrij maken om namens het hele team belangstelling te tonen. En niemand heeft ook maar de moeite genomen om even te mailen dat ze niet op het kraamfeest konden komen. Ik heb het gevoel dat ze me gewoon vergeten zijn. Vinden jullie dat ik het me te erg aantrek of zouden jullie hier ook de pest over in hebben? Ik wil er geen enorme rel om trappen, maar ik wil ze eigenlijk wel effe laten weten dat ik ervan baal. Hoe zouden jullie dat aanpakken? Belle, heeft enorm van het kraamfeest genoten verder, maar voelt zich toch een beetje in de steek gelaten door haar collega's.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je hiervan baalt hoor! Heeft denk ik ook niets te maken met de hormonen elk gezond mens zou ervan balen. Ik zou "bedankjes" uitsturen en dan ook eentje naar je afdeling alleen dan schrijf je erin; "ik had jullie graag bedankt voor jullie bezoek op het kraamfeest van onze kleine man, helaas heb ik niemand van jullie mogen ontvangen hetgeen dat mij toch veel verdriet doet en ik niet verwacht had van mijn collega's" En naar jou Belle hoe makkelijk ook, trek het je niet teveel aan, je moet maar zo denken je kan beter mensen op het feest hebben die ook echt willen komen en het dus gezellig maken dan mensen die er eigenlijk niet wilde zijn en de sfeer daardoor verpesten.
Als allereerste: Van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie mannetje! Ik vind zeker niet dat je het je teveel aantrekt. Ik zou ook heel erg teleurgesteld zijn als mij zoiets zou overkomen. En wat B en N voorstelt om op een bedankje te schrijven vind ik een hele goeie. Je mag ze best laten weten dat je in ze teleurgesteld bent.
nou ik vin dhet ook wel een heel erg potje lullig hoor! ik zou het ook verschrikkelijk vinden... heb verder geen advies voor je maar vind wel dat je helemaal gelijk hebt!
Volgens mij hoef je geen gekke hormonen bij je te hebben om dat helemaal niet leuk te vinden. Het is gewoon ongelofelijk lullig van je collega's om helemaal niets te laten horen. Zeker als je persoonlijk wordt uitgenodigd. Een kaartje / cadeautje / bloemetje sturen is toch wel het minste dat ze even konden regelen, hoe veel werk is dat nu? Aan de andere kant, misschien was degene die het zou regelen of langs zou komen op het laatste moment ziek geworden, dat kan natuurlijk gebeuren. Zou het gewoon aan ze vragen als je straks weer aan het werk gaat. Zou het niet persoonlijk opvatten verder.
Hier zou ik ook niet blij mee zijn, er had toch op zijn minst 1 of 2 man kunnen komen. Heb het zelf gehad met de receptie van onze bruiloft vanuit een vereniging waar ik bij zit al jaren en ook redelijk actief ben. Helemaal niemand. Maar dat is laterna wel rechtgezet en is er nog iemand op huisbezoek gekomen hier en weet ik hoeveel verontschuldigingen. Maar ook erg slecht
Als eerste: van harte gefeliciteerd met je zoontje. Nou, ik denk dat dit niks met jouw hormonen te maken heeft hoor. Dat is ook lullig! Ik zou me er ook rot over voelen. Hoe is normaal de band met je collega's? Is het gezellig onderling? Sterkte. Maar ik zou me er niet al te druk over maken als ik jou was. Gewoon als je weer terug komt van je zwangerschapsverlof even vragen waarom er niemand gekomen is.
idd echt super lullig zeg ... ik zou het zeker zeggen want zo iets gaat toch aan je vreten van binnen bah ! wat onatent van ze
Dat heb je heel mooi verwoord! En Belle, van harte gefeliciteerd met de kleine Ik zelf zou zeker een soort van 'bedankje' voor je collega's schrijven.
logisch dat je baalt, ik persoonlijk vind het normaal dat op zijn minst je leidinggevende even zou zijn geweest, om namens het hele team dan hun felicitaties over te brengen. En overige collega's, ligt aan hoe hecht je met elkaar bent, ik verwacht echt niet al mijn collega's maar heb nu in mijn zw.schap met twee collega's een hechtere band gekregen, dus denk wel dat zij zullen kome bij mij...
Joh, ik baalde al toen ik na zo'n 2 weken nog geen kaartje had ontvangen van mijn werk (is een paar dagen later alsnog gekomen, en er zijn 3 collega's op kraamvisite geweest dus achteraf bleek er niets aan de hand). Kan me dus levendig voorstellen dat je dit gewoon jammer vindt. Kan het echt niet zijn dat de boodschap over het kraamfeest niet bij ze is doorgekomen? Het zou natuurlijk 1 groot misverstand kunnen zijn? Maar zo niet, tja ik zou het inderdaad echt wel even laten weten, aan je leidinggevende bijvoorbeeld. Geen harde verwijten maar gewoon eerlijk zeggen hoe jij je eronder voelt. Dan heb jij je hart in ieder geval gelucht! En gelukkig was het verder een geslaagd feest!
Het geboortekaartje was tevens de uitnodiging voor het feest. Dat kan echt niet verkeerd overgekomen zijn. Ik heb goed contact met mij collega's en ze hebben allemaal erg meegeleefd met mijn zwangerschap, ook al omdat ze weten dat het ons niet bepaald is komen aanwaaien. Juist daarom valt het me zo tegen dat ik behalve een kaartje helemaal niets van ze heb gehoord. Heb dan in ieder geval het fatsoen om je even af te melden ofzo. Een mailtje (het e-mail adres stond ook op het kaartje) kost je maar twee minuten. Nou ja, ik ga denk ik maar even heel subtiel aan een collega mailen om te vragen of hij destijds bij de geboorte van zijn kinderen wél kraamvisite van het werk heeft gehad. Hij is senior-verpleegkundige en ik verwacht dat hij het team vervolgens wel op hun nalatigheid zal aanspreken. Ik heb geen zin om mensen te beschuldigen, maar ik ken mijn senior-collega goed genoeg om te weten dat hij de boodschap wel over zal brengen. En nu... Loslaten en verder leven. Zen. Zen! ZENNNN, dammit!
Ik snap je hoor! Wij hebben ook een kraamfeest gegeven en er zijn dus ook mensen niet gekomen zonder het te laten weten of ook maar iets van zich te laten horen! En dat was nog wel familie! Allemaal zeuren van te voren om een geboortekaartje en dan krijgen ze die en dan komen ze niet eens! Maar goed...ik zag z al niet veel...nu dus helemaal niet!
belle van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoontje! vind het ook ontzettend lullig van je collega's maar al helemaal van je leidinggevende. ik zou ze gewoon vragen waarom ze niet gekomen zijn.
Nou, ik kan me voorstellen dat je baalt of gewoon teleurgesteld bent. Ze hadden zich op zijn minst toch af kunnen melden en je een fijne dag kunnen wensen? Misschien was de afdelingssecretaresse of teamleider of wie dat normaal bij jullie vaak oppakt op vakantie en is het zo mis gelopen. Anders zijn ze gewoon ongemanierd en onbeschoft.
Ik zou hier ook echt van balen! Sowieso heb ik er al wat moeite mee om straks mijn werk voor een half jaar te verlaten, omdat ik graag betrokken ben bij alles en op de hoogte blijf. Als dan ook nog eens niemand iets van zich zou laten horen........ dan zou ik flink over de rooie zijn denk ik! Dus geen hormonen, maar een heel begrijpelijke reactie! Geniet van je zoontje, mooie naam heeft hij trouwens!
hey belle, ten eerste: gefeli met jullie wonder!! ten tweede, de no show van je collegas op jullie kraamfeest: ik snap goed dat je hiervan baalt! ook dat je er onzeker van kan worden: dat je je afvraagt of je dan wel zon fijn team om je heen hebt als je zelf dacht! heb je nog wel, eens tussendoor, de mensen eraan herinnerd van je feestje? kan het zijn, dat het kaartje gezien en opgehangen is, maar het hele feestje vergeten? dat hoop ik, dat zou het minst erg zijn.. toch zou ik het ' bij mezelf ' proberen te houden en niet in de ' aanval ' gaan, dus niet je leidinggevende oid er op aanspreken. ik zou als ik jou was eerlijk vertellen dat je je collega's GEMIST hebt, en dat je er wel op had gerekend een beschuitje met ze te eten gisteren. ik denk dat het effect zo dan ook het grootste is (lees: ze voelen zich schuldig! ) omdat je niet in de aanval gaat, maar jezelf kwetsbaar opstelt. het idee van B en N van een kaartje vind ik ook een goede. ik zou het alleen iets meer ' tussen de regels door' laten blijken dat je baalt/gekwetst bent. wederom om de (menselijke) reactie van in de verdediging gaan (zodat je nog meer gekwetst wordt) te voorkomen: een blij kaartje met daarop de tekst: ' lieve collegas, graag had ik zaterdag 5/9 een beschuitje met jullie willen eten op ons kraamfeestje voor julian, maar helaas jullie waren er niet! en dan nog iets van blablabla, tot dan en dan (wanneer je weer gaat werken) en als uitsmijter : ik mis jullie WEL! (met een , maar reken maar dat dat over/aankomt!) veel succes, knuffel!
Oh dat gevoel ken ik wel! Bij mij is van mn hele familie NIEMAND op kraamvisite gekomen... Verder ook helemaal niets laten weten ofzo. Dat is gewoon heel vervelend. Net alsof mensen totaal geen interesse in je tonen... Ik heb er verder niets mee gedaan, maar ik overweeg wel om bij de volgende niemand van mn familie nog een kaartje te sturen.
jeetje, wat slordig van je collega's zeg!! ik zou inderdaad absloluut laten merken dat je ze gemist hebt,,.. wat de toon hiervan is, moet je natuurlijk zelf weten... ik kan niet aanvoelen hoe je zoiets zelf zou aanpakken.. ik heb destijds een aantal van mijn collega's gezien en een aantal niet, die hebben zelfs geen kaart gestuurd.. ik heb ze wel verteld dat ik het jammer vond dat ik niets van ze heb gehoord.. 't is toch niet niets zo'n wondertje?.. dus.. zeker geen hormonster hoor
Eigenlijk vind ik het ronduit asociaal van je collega's! Misschien is er intern niet goed gecommuniceerd en is dat dus inderdaad een mooi punt voor je senior-dinges. Nog vind ik het te gek voor woorden hoor, denk ook niet dat ze een heel sterk excuus zullen Belle. Belle: Goed opgelost zo dus!