Allereerst wil ik alle tortelduifjes die hotel de botel verliefd zijn op hun droomprins en partner alle geluk van de wereld wensen. Maar deze topic is niet voor jullie. Ik ben inmiddels 10 jaar met mijn partner waarvan 6 jaar getrouwd. We zijn van vrienden partners geworden. Onze liefde is met de jaren gegroeid. Achteraf gezien kan ik niet zeggen dat ik ooit hotel de botel verliefd op hem was. We zijn naar elkaar gegroeid en op een gegeven moment zo vertrouwd met elkaar dat een leven zonder elkaar vreemd leek. Hij heeft me ook nooit echt ten huwelijk gevraagd, het was gewoon de logische vervolgstap waar we allebei tevree mee waren. Toen ik opgroeide, droomde ik van een ander soort man en een ander soort relatie. Eentje waarvan alles van een leien dakje zou lopen, omdat je van elkaar houdt. Maar het lot heeft het minder spectaculair bepaald. Inmiddels dus 6 getrouwde jaren verder en onze relatie gaat down-hill. Ik sta aan randje burn out en hij is ook van depressieve aard. Geen lekkere match dus op dit moment. Dit uit zich in onbegrip naar elkaar, eenzaam voelen, onbegrepen voelen, geen moeite meer doen voor elkaar en al met al, gewoon niet leuk samen. We hebben een prachtig kind samen. Dus handdoek in de ring gooien zullen we niet gauw doen. Maar ik merk dat ik me écht ongelukkiger voel worden met hem. Ik smacht naar lieve woorden en toenadering. Ik smacht naar verbetering. We hebben zoveel plannen gesmeed samen, maar met alleen een goede verstandhouding, heb ik er geen zin in. Wie herkent zich in dit verhaal? Wie zou vechten voor zo'n relatie? Ik moet erbij zeggen dat hij een erg moeilijke man is. Met de tijd is hij depressief en neerslachtig geworden. Futloos in het leven staand. Ikzelf heb ook mijn problemen. Mijn ondertekening klopt ook niet meer, voorlopig gaan we niet voor een tweede. Eerst kijken of ons leven weer op de rails gezet kan worden 😔.
Deels herkenbaar, met dit verschil dat wij in het begin van onze relatie wèl smoorverliefd waren en dat nu 16 jaar later gelukkig weer zijn. Maar we hebben dus wel zo'n periode gehad toen we allebei en tezamen door allerlei persoonlijke omstandigheden door een diep (en ver) dal moesten. Ik was klinisch depressief en mijn man zat ook niet lekker in zijn vel. We zaten op een gegeven moment op ons eigen eilandje en waren steeds verder van elkaar aan het afdrijven. Elk vechtend op maar gewoon overeind te blijven en de dag door te komen. Ik voelde weinig nog voor mijn man, was te druk en moe van mijzelf en het overleven. Gelukkig zat ik vanwege mijn depressie destijds al in therapie bij een geweldig goede psychotherapeute en die heeft mij/ons de handvaten gegeven om onze relatie weer op de rit te zetten, toenadering te zoeken en heel cliché gezegd de liefde voor en met elkaar weer te hervinden. Het was niet makkelijk overigens en vereiste van ons beiden heel veel inzet, maar uiteraard meer dan de moeite waard. Nu gaat het weer helemaal goed en zijn we oprecht gelukkig met elkaar en ons gezin. We zijn er zoveel sterker en wijzer uitgekomen en we kennen onze valkuilen inmiddels. Vergeet niet huwelijk/relatie is een werkwoord! Mijn therapeute werkte vnl. met PACT en Gottmann, google maar zijn goede boeken over te vinden en zelfs apps. Het boek 'Wired for Love' is toen ook heel nuttig geweest voor ons. Heel veel sterkte!
Mijn man en ik hebben ook zo onze dipjes. Toen we een twee jaar geleden ook in een dip zaten en het totaal niet lekker liep tussen ons. Kwam ik deze quote tegen "never stop dating your own wife". Toen dacht ik dat geldt natuurlijk ook andersom. Je moet gewoon moeite voor elkaar blijven doen en ook leuke dingen doen met elkaar zoals je dat in het begin ook deed. Ik heb toen als verrassing een weekend zwaluwhoeve geboekt en zijn we er samen tussenuit geweest en hebben we goede gesprekken gehad. Sindsdien werken we daar beide aan en plannen vaker "dates" samen en voor ons heeft het heel goed gewerkt om samen ook weer leuke dingen te doen. Als je echt van elkaar houdt en het de sleur is waar je uit wil, zoek dan een manier om dat samen te doen. Nu snap ik dat het lastig is als je tegen een burnout aan zit, maar zoek dan samen activiteiten die voor jullie ontspannend zijn.
Wij zijn nu bijna 13 jaar samen en hebben ook onze dip momenten gehad en ook een ergere dip waarop ik op het punt stond ermee te stoppen. Uiteindelijk toch nog een kans gegeven en meer tijd met elkaar samen gaan besteden (dus zonder kind even weg) en toen ging het weer beter. Een relatie gaat niet vanzelf en heeft investering van beide kanten nodig. Kan het niet zo zijn dan jullie de dingen nu zwaarder zien door jullie gemoedstoestand? Het is dan ook heel lastig om nog de positieve dingen te zien. Mijn advies: ga eens met elkaar in gesprek. En dan zonder verwijten te maken aan elkaars adres, maar praten over wat je voelt en waar je naartoe wilt met je relatie. Besteed eens tijd met z'n tweeën. Ga shoppen met z'n tweeën, of een avondje weg of uit eten. Of als het lukt een hotelovernachting pakken met z'n tweeën. Naast papa en mama zijn jullie ook nog een stel samen en die quality time heb je soms gewoon even nodig.
Heb je er wel eens ECHT met hem over gesproken? Ik bedoel, hoe je jullie relatie nu ziet en dat je er niet gelukkig mee bent? Is (relatie)therapie misschien een optie?
Als jullie allebei niet lekker in jullie vel zitten (burn out en depressie) zou ik niet nu de handdoek in de ring gooien. Ga allebei aan jezelf werken en probeer ondertussen jullie relatie weer te verbeteren. Verras elkaar, ga samen een avond of weekend weg. De hierboven genoemde dingen. Maar ga ook zeker leuke dingen zonder elkaar doen. Als je allebei weer lekker in je vel zit is het ook veel makkelijker om je relatie weer op de rit te krijgen. Wij hebben hier ook een aardige dip gehad een tijd geleden (zat tegen een pnd aan), ik zag het ook niet meer zitten. Maar we hebben erover gepraat en samen actie ondernomen. En nu ben ik zó blij dat we dat gedaan hebben, gelukkiger als ooit tevoren
Om antwoord te geven op jouw vraag: ja, ik zou hard vechten om de relatie die je beschrijft, weer fijner te krijgen. Niet makkelijk, maar het zeker waard. Lukt het niet, dan heb je in ieder geval alles gegeven, voor jullie zelf, maar ook zeker voor jullie kindje. Jullie klinken allebei als mensen die neigen naar burnout/overspannen zijn nu en/of zelfs klinisch depressief. Dat vertel je zelf ook. Ga met jouw partner in gesprek, vertel hoe je je voelt en ga samen naar de huisarts. Of deze jullie samen en/of individueel doorstuurt, merk je dan wel. Een diepe relatiecrisis waar je niet uit denkt te komen, heb ik ook gehad met mijn man. Andere redenen, maar ook wij zijn er veel sterker en leuker met elkaar uit gekomen. Had ik niet durven hopen 5 jaar geleden.
Ik heb in dezelfde situatie gezeten maar uiteindelijk een stap genomen waar sommige het misschien niet mee eens zijn. Op mijn 17e mijn ex leren kennen. Hij was een bekende jongen in onze stad veel meisjes kende hem van het stappen. Ik wilde graag een vriendje en hij was na zijn losbollenbestaan toe aan wat vastigheid vertelde hij. Na 4 jaar kregen we ons eerste kindje en daarna zijn erbij 2 gekomen. We hadden een prima leven maar om nou te zeggen dat ik echt verliefd op hem ben geweest.... Het voelde fijn, we waren goed op elkaar ingespeeld. Maar hij was ook erg dominant en icm zijn ADHD was het soms een grote uitdaging. Ik merkte dat ik steeds meer op raakte, kon gewoon op een gegeven moment echt niet meer. Om zijn werk en dromen te doen slagen ben ik minder gaan werken, werd steeds afhankelijker van hem. Ik voelde me steeds slechter.... Diverse keren aangegeven, aangedrongen op hulp maar steeds hielp het voor een paar weken en dan waren we terug bij af. Uiteindelijk dacht ik, je hebt je eigen toekomst in handen..... Als je niet op deze manier oud wil worden, dan moet je nu stappen gaan maken. Ik ben na 16 jaar bij hem weggegaan, geen makkelijke stap en nog maakt hij het me met veel regelmaat lastig. Heb een nieuwe vriend, eentje waarmee alles lijkt te kloppen. We deken over vrijwel alles hetzelfde en met de kids klikt het vreselijk goed. Wat ik voor hem voel, heb ik bij mijn ex nooit gevoeld!