Eigenlijk vind ik dat ik niks meer te klagen heb. Over een paar weken zal ik bevallen van een dochter en momenteel gaat alles weer voorspoedig met de zwangerschap. Toch heb ik de laatste dagen vreselijk huilbuien en lijkt het verdriet van de afgelopen jaren weer op de voorgrond te staan. Alle miskramen, onzekerheden en angsten zijn weer volop terug. Ik denk regelmatig terug aan mijn miskramen en met name degene waarbij er complicaties optraden en ik met spoed naar het ziekenhuis ben gebracht. Dit was ontzettend beangstigend, maar elke keer heb ik het toch vrij snel weer afgesloten. Ik dacht dat ik het achter me had gelaten, maar ik blijf me maar afvragen hoe het geweest zou zijn als onze vlindertjes bij ons mochten blijven. Ook het nieuws dat alle zwangerschappen waarschijnlijk gezond waren, maar mijn lichaam ze kapot maakte kan ik heel moeilijk loslaten. Ik heb deze zwangerschap ondanks de angsten zoveel mogelijk proberen te genieten, maar als ik terugdenk zijn er wel heel veel paniekmomenten geweest. Nog steeds controleer ik bij elk toiletbezoek of ik bloed verlies, bij krampjes ren ik naar de wc om te controleren en droom nog steeds regelmatig over het krijgen van een miskraam bij deze zwangerschap. Tien weken geleden werd ik 's nachts wakker in een grote plas bloed en het eerste wat ik dacht was dat ik weer een miskraam kreeg. Zelfs in het ziekenhuis riep ik nog dat ik 'gewoon' weer een miskraam kreeg, terwijl ik inmiddels 26 weken zwanger was. Ik heb deze hele periode van opname en plat liggen op een hele rustige manier over me heen laten komen, want ik mocht niet zeuren ofzo. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik nu echt moeder ga worden en het lijkt wel alsof ik er onbewust vanuit ga dat het alsnog fout gaat. Het is eigenlijk heel dubbel. Aan de ene kant ben ik relax en heb ik er vertrouwen in, maar aan de andere kant heb ik geen enkel vertrouwen. Door 'relax' te doen lijkt het wel alsof ik mijn bange kant probeer te overschreeuwen. Als ik het verdriet wel toelaat roep ik heel hard dat het mijn hormonen zijn en bagetalliseer ik het allemaal weer. Ik wil de miskramenperiode achter me laten. Het heeft ons leven lang genoeg beinvloed en het moet nu klaar zijn. Geen flauw idee waarom ik nu mijn verhaal hier neerzet. Misschien dat ik het gewoon kwijt wil of misschien is er wel iemand die dit herkent?
Ik kan je helaas (nog) niet helpen, ik wil je alleen ontzettend veel sterkte wensen. Ik denk dat je reactie heel erg logisch is, je zal echt pas "relaxed" kunnen zijn als je je kindje levend in je armen kan sluiten. Het is niet niks wat je mee gemaakt hebt, en ik vind het helemaal niet raar dat je je zo voelt. Sterkte meid, en zet hem op je kan het en het gaat goed komen, probeer toch ergens dat kleine beetje vertrouwen te vinden bij jezelf. En als je je zo blijft voelen, zou ik dit wel met de verloskundige of gyn bespreken. Dan zijn ze er in ieder geval van op de hoogte en kunnen ze je misschien ook beter steunen en begrijpen tijdens de bevalling. Dikke knuff, me24
Ik herken je verhaal tot op zekere hoogte, in de zin van dat ik de nodige miskramen ook al gehad heb en me heel goed kan indenken dat het je af en toe aanvliegt. Het is ook niet niks wat je hebt doorgemaakt en dat is ook niet iets wat je zomaar even achter je laat. Ook al denk je dat je het hoofdstuk afgesloten hebt komen de gedachten af en toe wel weer terug en kan het je weer even beangstigen. Ik kan me dat heel goed voorstellen... Ik denk ook dat het te maken heeft met het feit dat je bevallingsdatum nu steeds dichterbij komt en je ongetwijfeld ook al hebt nagedacht hoe het zal zijn als die kleine meid er eindelijk is. Net zoals je misschien wel deed toen je al die andere keren weer een positieve test in handen had en hoopte dat, dat wel een goede zwangerschap zou zijn. Dus vind ik het helemaal niet zo raar dat alles weer in gedachten weer even terug komt en je het daar nu even moeilijk mee hebt. Ik hoop dat ik je hiermee een beetje tot steun kan zijn en geen verkeerde dingen heb getypt want dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik wens je in elk geval nog een fijne zwangerschap toe de laatste weekjes en hopelijk kan je het straks allemaal achter je laten en lekker genieten van je kleine meid!
Hoi Trees, ik heb geen miskramen meegemaakt maar wil toch wat met je delen en je sterkte wensen. Toen ik op het eind liep merkte ik dat ik meer in mezelf keerde. Had niet veel zin meer in dingen en bleef veel aan huis. Misschien heb jij dat nu ook wel en wordt je daardoor meer geconfronteerd met je gevoelens? Zelf voelde ik me ook emotioneel zwakker aan het eind van de zwangerschap. Met de bevalling ga je straks een enorm grote drempel in je leven over: een voldragen kindje op de wereld zetten. Dat lijkt me niet niks na wat jij hebt meegemaakt. Het is niet gek dat er dan zoveel emoties bij komen kijken. Je bent bezig geweest met overleven. Dan heb je soms geen tijd om écht je gevoelens te voelen en op een rij te krijgen. Dan komt het eruit als het even wat beter gaat (lichamelijk). Nogmaals, ik heb het niet zo slecht gehad als jij maar dit is wel de manier waarop bij mij de zorgen "verliepen" zegmaar.... Heel veel sterkte en geluk toegewenst. DeeLighT
Hey Trees, Knap dat je je gevoel zo kunt verwoorden! Heel logisch dat je alles nog niet verwerkt hebt hoor! Je hebt dan nu wel een gezonde zwangerschap, maar dat neemt niet weg dat je verdriet om de vlindertjes blijft. En de reden dat het nu weer sterker naarboven komt, is omdat je kleintje bijna komt. Dan word je heel erg met je neus op de feiten gedrukt. Ik herken heel erg het checken bij elk toiletbezoek, dat heb ik tot de laatste dag gedaan. Ik heb ontzetend genoten van de zwangerschap, maar was constant op mijn hoede... Ik hoop dat het van je afschrijven je een beetje heeft geholpen en heel knap dat je je angsten durft uit te spreken! Succes met de laatste loodjes en binnenkort heb jij je prinsesje in je armen! dikke knuffel doortje
meid, ik kan je geen tips geven, want ik heb niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt. Het lijkt me eigelijk heel normaal dat je er nu mee zit omdat je een hele lastige periode gaat afsluiten (met mooi resultaat). Ik wou je alleen even een dikke knuf geven!
Wat een lieve reacties allemaal! Doet me erg goed! Jullie zeggen ook hele rake dingen, want ik ben inderdaad steeds meer bezig met de bevallingsdatum en merk dat ik steeds meer in mezelf gekeerd raak. Hierdoor loop je ook meer tegen je gevoelens op en ja er is ruimte om het nu te uiten. Ik vind het ook mooi gezegd dat deze laatste weken ook een soort afsluiting is van ons gevecht. Zo voelt het ook. Hierna hoeven we niet meer te strijden en is er weer ruimte voor andere dingen. Ik besef nu pas hoeveel dit onze leven heeft beinvloed en we waren uiteindelijk met niks anders meer bezig. Ik merk ook aan Treesman dat hij de laatste tijd weer beter in zijn vel zit en meer zichzelf is. Dat doet me ook ontzettend goed, want heb me toch vaak schuldig richting hem gevoeld. Ook al kon ik er natuurlijk niks aan doen. Fijn om zo even van me af te schrijven en denk dat ik het nu maar even lekker moet laten komen. Even lekker huilen en over een paar weekjes hopelijk tranen van geluk als we haar veilig in onze armen hebben.
Ik kan me er een voorstelling van maken. Niet in de de zin van vele miskramen (heb er 1 tje gehad) maar wel dat je ineens een boel moet verwerken. Wij hebben voor Dean in de mmm gezeten en dat onderging ik gelaten.. gewoon.. omdat het erbij hoorde. Ik was niet zozeer bezig met hoe heftig het allemaal was.. ik wilde gewoon een kindje. Tot ik zwanger was eindelijk.. (dat gevoel kunnen we dus delen.. eindelijk mag het goed gaan) en toen kwam pas die klap.. Ook ik dacht dat ik dat wel achter me had gelaten en dat het allemaal wel goed was. Het heeft bij mij weken geduurd en zat erg diep in de put door alles. Ik kan me dus erg goed vinden in je verhaal en straks als de kleine meid er is, dan kan het grote genieten beginnen! Echt, she is here to stay! Dikke knuff!
Dat is inderdaad mooi verwoord! Je bent alleen maar bezig met de wens en er is helemaal geen ruimte om te beseffen wat er gebeurt. Als je dat wel doet, hou je het volgens mij niet eens vol. Mijn omgeving riep vooral hoe heftig het allemaal was en wij dachten alleen maar aan doorgaan en de moed niet opgeven. Als ik nu de verhalen lees van al die meiden die nog zo aan het knokken zijn, besef ik pas hoe heftig het is. Nu ben ik degene die zich afvraagt hoe ze het volhouden, terwijl mij deze vraag heel vaak is gesteld en nooit goed begreep waarom mensen dit vroegen.
Ik kan me goed voorstellen dat je je zo voelt, al heb ik nog lang niet zoveel meegemaakt als jij. Ik wil je veel sterkte wensen bij de verwerking (is belangrijk!) en straks heel veel geluk als je je kleine meisje eindelijk in je armen houdt!
Ik kan het me heel goed voorstellen. Wat je beschrijft is waar... ik vond het ook allemaal niet zo heftig en wuifde het weg als mensen zeiden dat we het toch maar zwaar hadden. We wilden nu eenmaal een kindje en in ons geval 'hoorde' dat verdriet er voor mijn gevoel bij (onzin natuurlijk, maar zo dacht ik op dat moment wel...). Zelfs nu Sam er is heb ik het idee dat ik nog steeds wel het een en ander moet verwerken. Neemt niet weg dat ik met volle teugen van ons jongetje geniet en iedere dag daarom prijs. Ik denk (het heeft ons in ieder geval geholpen) dat het vooral verstandig is om goed te blijven praten. Ook ten opzichte van jullie meisje in aantocht. Met Sam loop ik dagelijks op mijn arm langs het speciale hoekje in de kast en praat ik over zijn brusjes. Voor Sam hoort dat er echt bij (hij zwaait ook met zijn handjes naar de kast als we er langsaf lopen). En verder is het voor de verwerking van je terechte gevoelens ook belangrijk om te blijven praten. Rouwen is een proces... dat houdt niet op bij de komst van je meisje, en zelfs niet met de geboorte van jullie meisje. Ook met dat laatste zal je rekening moeten houden: mensen om je heen zullen van je gaan verwachten dat 'het verdriet nu toch wel over zal zijn' omdat je meisje er is. Maar zo werkt dat natuurlijk niet. Veel sterkte, enne... veel succes met de aanstaande geboorte! Liefs en een dikke knuffel, Josien
Beste Trees, Zelf heb ik 1 miskraam gehad, wat was ik verdrietig. Maar toch herken ik mezelf in je, de laatste weken van de zwangerschap waren voor mij alleen maar tranen, zoveel verdriet. Niet alleen om die miskraam maar alles wat in mijn leventje was gebeurd kwam boven, o.a de dood van mijn vader toen ik 10 jaar was. Ben nu blij dat ik die weken heel verdrietig was want het is een stukje verwerking voor mij geweest. Nadat Yarno geboren was ben ik nog wel verdrietig geweest maar met steun was ik er ook zo overheen, je hebt een kleine baby, waar je voor moet zorgen en waardoor je leven echt zinvol maakt. Wel heb ik gemerkt dat er een paar punten zijn die ik moet verwerken een plekje moet geven en dat doe ik nu samen met behulp van een psyg. Volg het ret programma, leren denken en handelen met het rationele ipv alleen het emotionele. Het doet me goed om te weten dat ik echt niet de enige ben die dus veel heeft gehuild in de laatste weken van de zwangerschap. Roze wolk, welke? Bij mij was deze echt zwart in het begin en is nu pas echt mooi roze. Laat het over je heen komen en voel je niet schuldig want wat jij en je man hebben meegemaakt is ook heel verdrietig, maar na verdriet komt zonneschijn en dat is jullie mooie dochter.
Ik zit alweer te brullen bij het lezen van jullie lieve woorden . Tranen zitten hoog momenteel. Het natuurlijk ontzettend naar dat er zoveel herkenning is, maar ik vind het ook fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Mensen in mijn omgeving lijken het toch vaak als 'gezeur' af te doen en roepen vooral dat ik moet genieten. Het maakt me soms wel aan het twijfelen. Ik heb er ook heel uitgebreid met treesman over gepraat en dat was wel even heel fijn. We hebben onze vlindertjes ook in het geboortekaartje verwerkt. Heel onopvallend, maar we vinden toch dat deze ook nog onderdeel van deze zwangerschap uitmaken. Deze zwangerschap staat niet los van de vorige. Ik weet niet zo goed hoe ik dit moet leggen, maar jullie begrijpen het misschien wel. Nogmaals bedankt voor de lieve woorden!
Lieve Trees, Ik kwam eigenlijk toevallig bij dit topic, maar ik zag je naam en wilde het toch even lezen. Via Klingel heb ik wel veel over je gehoord en nu lees ik dan echt een post van jou zelf. Ik heb alleen maar ervaring met regelmatig en veel vloeien tijdens de zwangerschappen, maar ik heb geen MM en geen mk's hoeven beleven, dus kan me maar een piepklein beetje voorstellen van wat jij hebt doorgemaakt. Maar je verhaal raakt me en ik wil je gewoon een heel dikke knuff geven. Veel sterkte nog de komende weken, met het uitkijken naar je prachtige dochter. En als ze op 11 juli geboren mag worden, dan wordt ze vast heel mooi en lief, want dat ben ik ook (11-07)... Hihi! Een goed bedoeld grapje hè. Knuff van mij!
Lieve Trees, Dat hebben wij ook gedaan. Rondom het geboortegedichtje stonden vier vlindertjes. Ook voor ons zal Sam altijd ons vijfde kindje blijven. Zijn komst staat inderdaad zeker niet los van de andere zwangerschappen. Fijn dat jullie samen weer goed hebben kunnen praten. En tja... die andere mensen in je buurt: je zal ze altijd houden. Domme opmerkingen hou je toch. Probeer er boven te staan en toch... hoe moeilijk het ook ooit is... te genieten... Heel heel heel veel sterkte, succes en vreugde toegewenst meid! Liefs, Josien
Hé Trees, ik herken je verhaal.. Het verhaal van mij is minder ingrijpend dan dat van jou, maar ik werd ook soort van achtervolgd door de gebeurtenissen met mijn vorige zwangerschappen. Ik ben er een kei in naar buiten toe te laten zien hoe sterk ik ben en ik ben er waardeloos in om te laten zien hoe erg ik iets vind of hoe verdrietig ik ergens over ben. Ik heb mijn hele verhaal van A-Z verteld aan iemand die mijn hele geschiedenis niet kent en aan wie ik gevraagd heb te luisteren. Dit werden uiteindelijk enorme tranen van mijn kant en een onafhankelijke mening van de ander. Omdat ik deze persoon niet meemaak in het medische traject en in de privé situatie durfde ik makkelijker te praten en hoefde ik geen zogenaamde schijn ( 'het lukt mij allemaal wel') op te houden. En dat heeft mij enorm geholpen om het een plekje te geven. Sterkte en dikke knuffel!!
Lieve Trees, Ik wil je komende weken heel veel sterkte wensen. Het is te begrijpen dat alles weer boven komt van je miskramen. Je heb straks een pas geboren beeb in handen terwijl je beseft dat het vele malen mis is gegaan. Tijdens je bevalling heb je zovaak die onzekerheid gehad en straks is het heel onwerkelijk. Ik vind het knap van je dat het gevoel wat je heb van af probeert te schrijven. Ik heb maar 1 miskraam gehad en de dag na me miskraam had ik gevoel dat me kruimeltje als een vlindertje bij me fladderde. Lieve Trees ik gun jou 7 lieve vlindertjes die om jou heen fladderen. En dat ze over jou mogen waken. Waarschijnlijk zullen ze dit straks ook over je beeb gaan doen. Deze bestaande gedachten geeft mij ook wel iets van rust. Alhoewel morgen heb ik een rare dag. En ik zou dan uitgerekend zijn van het kleintje waarvan ik de vmk heb gehad. Helaas ben ik in de tussen tijd na me mk niet zwanger geworden. Een leeg gevoel, een platte buik maar wel een vlindertje wat me nabij is.
Lieve Trees, Ik weet niet wat ik kan zeggen... Het is heel begrijpelijk dat je zoveel verdriet hebt van alle voorgaande zwangerschappen die mis zijn gegaan. Logisch dat dat in deze zwangerschap zo sterk naar voren komt - want nu weet je, heel cru gezegd, wat je gemist hebt Iedere keer als ik hoorde dat het weer mis was gegaan voelde ik een steek door me heen gaan. Hoe oneerlijk.. En toen het goede nieuws over deze zwangerschap kwam was ik ook écht blij voor jullie. Jullie verdienen het zó! Ik vind het prachtig dat je in het geboortekaartje jullie vlindertjes verwerken Die horen er ook gewoon bij. Je hebt nu ineens alle tijd om stil te staan bij alles wat jullie meegemaakt hebben. De ziekenhuisbezoeken, controles, onderzoeken, echo's, pillen, spuiten, telefoontjes...wat een contrast moet dat ineens zijn zeg. Van geen rust geen tijd en geen moment op stil te staan want je moet "door!"...tot nu 'ineens' een rustpunt. Verlof, rustig aan doen en vooral veel nadenken, herbeleven en daardoor ook verwerken. Laat je emoties de vrije loop (onder het mom van hormonen ). Niemand kan je dat kwalijk nemen, niemand zál je dat kwalijk nemen. Lucht je hart, huil je verdriet eruit...je hart maakt zich klaar voor dat prachtige moment waarop je je dochtertje eindelijk kan zien en en aanraken en volledig in je hart sluiten. Tranen van verdriet zetten zich eindelijk om in tranen van geluk! En jullie dochertje heeft de mooiste beschermengels die ze zich maar voor kan stellen. Knuffel!
Lieve meiden, Ik laat alles er maar even lekker uitkomen. Het is soms ook zo onwerkelijk dat het nu echt gaat gebeuren en om te beseffen hoe het de vorige keren geweest zou kunnen zijn. Jullie berichtjes zijn zo waar. Jullie snappen beter dan ik hoe ik me voel of in ieder geval jullie verwoorden het zo mooi. Ik besef wel wel des te meer hoe bijzonder deze zwangerschap is en hoe groot het wonder is wat in mijn buik aan het trappelen is. Er zijn zoveel meiden hier die ik hetzelfde zou gunnen (en als het kan ook nog een beetje snel ). Gisteren nog even een stom paniekmomentje. We waren op weg naar een verjaardag tot plotseling het zweet me uitbrak. Ik had ons meisje die dag bijna niet gevoeld. Bij de eerste de beste afslag rechtsomkeerd gedraaid en arme Treesman zwetend naar huis gereden. Op het moment dat we de oprit opdraaien, krijg ik een harde schop. Stom, word je zo weer even teruggeworpen op je angsten. Ik zal opgelucht zijn als ik haar veilig in mijn armen heb. Liefs
Ik vond de uitgerekende datum echt vreselijk en dan met name de eerste. Ik hoop dat je de dag een beetje goed bent doorgekomen, maar confronterend blijft het. Het zijn data die je nooit meer vergeet en waarvan je blij bent als ze voorbij zijn. Ik hoop dat er snel een moment komt dat je deze data mag beleven met een dikke buik of een kleintje in de wieg. Veel sterkte!