Toen ik nog werkte was onze dienst verbonden aan de kinderspoeddienst. Wat een verhalen daar ook uitkwamen soms zoals mijn kind had gisteren koorts, ah ja hoeveel dan, ohh niet gemeten maar gewoon gevoeld met m'n hand Waren wel vaak mensen die een huisarts niet konden betalen en op de spoed moet je niet meteen cash betalen maar pas achteraf.
Ik heb zelf ervaring met een kind waarbij het in sneltempo keert dus ik zou zeggen observeer uw kind goed. Je kan een probleem altijd fout inschatten en dat kan 2 kanten opgaan. Mensen die zeggen : jaja komt wel goed en eigenlijk niet voldoende observeren wat er gebeurd .... Maar ook mensen die voor iedere scheet bellen (onzekerheid, beperkte ervaring, ...). Mazr zoals gezegd ik snap het bellen voor een kind wel beter dan bijvoorbeeld mijn overbuurvrouw die mij vraagt om haar naar spoed te brengen en in de auto haar verhaal dan doet (met zwieren pijnlijke arm) over wat en wanneer het gebeurde of mijn schoonvader die de vrijdag om 20u denkt dat ze mss toch beter eens laten kijken naar zen probleem dat al heel de week speelt want het is bijna weekend...
Ja precies. Ik heb het wel eens andersom gehad, een paar keer eigenlijk, dat ik een situatie niet goed inschatte, en te laat aan de bel trok. Ik ben opgevoed met het idee "als het vanzelf komt gaat het ook vanzelf weer weg". En ik hoor (lees) best veel verhalen van artsen, verpleegkundige, artsenassistenten dat men teveel belt. Ook hier. Daardoor voel ik een drempel. Zieke kinderen zijn normaal, diarree hoort erbij, hoge koorts zegt weinig, blabla. Als een kind drinkt is het goed, als het veel slaapt is het goed, als het niet kreunt van de pijn dan is het goed, overgeven is normaal tenzij 6 keer in een uur is of zo, etc etc. Op dag weetnietmeer toch maar wel naar de dokter, gewoon een afspraak gemaakt want het is vast gewoon buikgriep of iets, maar dochter spuugde elke keer na het eten en ik vond dat niet bij buikgriep horen dus laten we toch maar even checken want ik voel me er niet zo goed bij: 'oh, uw kind moet opgenomen worden hoor, ze is erg verzwakt, waarom heeft u zo lang gewacht?' In het ziekenhuis waren haar bloedwaardes niet goed (te weinig suiker en teveel van iets anders) en moest ze blijven. Ja nja.. ik weet het ook niet hoor. Kom je te snel dan kijken ze je aan van: 'waarom kijk je niet op thuisarts?!' en kom je te langzaam dan zeggen ze dat je thuisarts niet zo letterlijk moet nemen maar altijd naar je kind moet kijken. Volgens mijn interpretatie van Thuisarts had ik niet hoeven komen. Whatever..
hier was ooit een arts die zei hoelang heeft het kind al koorts ? ja dit is dag 2 ehh oke en wat wilt u nu van mij? dat ze beter word waarop de arts zei een kind mag best een aantal dagen koorts hebben/ziek voelen gebeurt verder niks daar was deze moeder het niet mee eens ze eiste antibiotica en toen ze zei de volgende keer zeg ik dat ze al een week niks eet en drinkt uiteindelijk bleek het niet voor haar eigen zieke kind maar om op te sturen naar haar geboorteland voor haar familie wat ook heel vaak gebeurt
ah, ja die verhalen ken ik ook. Ik ken persoonlijk niemand die dat doet (of ze vertellen het me niet, haha) maar idd, medicatie opsturen of doorgeven naar het geboorteland. Dat gaat dan om paracetamol, antibiotica, ontstekingsremmers, maagzuurremmers, anti allergie, medicatie voor constipatie of diarree.
Dat er mensen te snel bellen zal vast een feit zijn maar mensen moeten zich focussen op wat aan de hand is en zeker niet op ohnee wat gaan ze denken. Naar mijn gevoel is het ooi vaker aan telefoon dat ze blazen en zuchten en niet de arts zelf. Mijn endocrinologe haar secretaresse id zo een botte. Ik heb nog nooit voor een onnozelheid gebeld dus aub hou uw geblaas en gezucht omdat je uw job aan het uitvoeren bent voor uzelf. Zo moest ik bellen voor een afspraak en dan noterez ze dat en bellen ze terug. Ik wacht dan 2 weken maar na die 2 weken bel ik terug. Ah mevrouw ik zie hier niet staan dar je al belde Ik zeg dan oh jawel: die datum om dat uur en u heeft gezegd dat ik binnen de 3 dagen wat zou horen. Oh heb ik dat gezegd ? Die zou beginnen discussieren .
Bijna weekend? Dan is het al weekend Heb zelf 1x gebeld toen ik echt acute rugpijn had en niet meer kon opstaan. Toen heeft man medicatie gehaald anders had ik het hele weekend in de stoel moeten blijven zitten. Voor zoon een keer een teek op zijn onderste ooglid. Dat durfde ik zelf echt niet aan, en de arts vertrouwde hij genoeg om rustig te kunnen blijven want hij was best in paniek. Maar verder zit ik liever niet 2 uur in de wachtkamer daar...
Weet je wat moeilijk is, de echt urgente zaken zijn gelukkig redelijk zeldzaam, dus meestal was het niet nodig en gaat het goed. Toen ik bij mijn eerste zwangerschap ‘s nachts een wat raar gevoel in mijn buik had, dacht ik, ze zijn waarschijnlijk gedraaid/ buik groeit. Maar toen braken in de ochtend mijn vliezen met 23,6 weken, en dan denk je terug en denk je toch: had ik maar… ze zijn nog even in mijn buik gebleven, maar hebben de strijd in de couveuse beide niet overleeft. Heb je dat een keer meegemaakt, is het ontzettend moeilijk om op je nuchtere verstand te vertrouwen. Nu bel ik niet supersnel hoor, maar zieke kinderen vind ik wel ontzettend ingewikkeld in mijn brein, daar ben ik onbewust dan wel veel mee bezig.
En wat dan tussen 17:00 en 20:00? Wachten? (Ik denk verschil Ne/Be? Hier zijn (de meeste) huisartsen om 17:00 dicht)
Huisartsen werken hier ook een avond shift. In onze praktijk is het als volgt. 08 tot 12 voormiddag shift Na deze shift word thuisbezoeken gedaan ( alleen als je echt niet anders kan, niet omdat het makkelijker is). 16 tot rond 20u avond shift. Wachtdienst is via een regio bureau waar de huisartsen wisselend aan de buurt zijn. Onze huisarts deed vroeger dit alles alleen en ging op dinsdag namiddag altijd zijn rondje ziekenhuis doen ( patiënten bezoeken). Nu is het allemaal meer verdeeld. Bij de kinderarts is het ook zoiets