Ja in de basis wel wat aanbod betreft. En vervolgens de vrijheid om dit toe te passen op jouw eigen wijze. Er mag best wat variatie zijn maar mijn onpopulaire mening is dat dat niet hoeft te zijn in religieuze overtuiging. Laat je kinderen zelf kiezen welk geloof ze wel of niet willen aanhangen.
Omdat het gewoon niet nodig is kinderen elke dag bloot te stellen aan religie. Ik vind dat echt indoctrinatie en dat is in geen enkel opzicht goed. En ja ik weet dat ik daar heel scherp in ben maar wat mij betreft wordt religie helemaal verboden onder de 18. Pas als je in alles volwassen en kritisch zelfstandig kunt nadenken en keuzes kunt maken mag je zelf weten wat je doet en gelooft, voor die tijd moeten kinderen beschermd worden tegen religie vind ik. Nog afgezien van hoe ik inhoudelijk tegen religie sta, het is iets wat kinderen niet kunnen overzien zelf en teveel beïnvloed worden door volwassenen.
Dit begrijp ik niet. Denk jij dat ze op een christelijke school tegen de kinderen vertellen dat ze beter zijn dan kinderen die niet naar de kerk gaan? Of hoe moet ik het zien? Als je kinderen die wel en niet geloven in dezelfde klas zet, dan zien ze het verschil toch net zo goed? Jantje gaat naar de kerk, Pietje naar de Moskee, en Klaasje helemaal nergens heen. Onderscheid. Het wordt pas problematisch als een van de drie gepest of gediscrimineerd wordt om die reden. (Of om welke reden dan ook). Ouders (en kinderen) hebben hier de luxe dat ze kunnen kiezen. Dat heet vrijheid van onderwijs. Ooit hebben we daar gard voor moeten vechten. Net als de vrijheid van godsdienst. Ik zou dat graag willen behouden. Met respect voor elkaar.
Gaan we weer.. hebben we deze discussie niet al gehad vorige week of zo? Je kinderen compleet weghouden van religie (religie verbieden) is dan net zo goed indoctrinatie.
Want jouw kinderen krijgen niet mee van jouw sterke afkeur tegen religie natuurlijk. En dat is geen indoctrinatie
Ik heb drie weken geleden gegeten in een restaurant (geen pannenkoeken restaurant of all you can eat) waar kinderen aan het rennen en gillen waren in het middenpad. Ze stootten zelfs het drinken van mijn man om. De ober had er ook al 2x iets van gezegd,maar 0 reactie van de ouders. Sorry, maar dat drukt echt een stempel op mijn avond en vind ik gewoon onfatsoenlijk.
oh ja maar dit heb ik ook gehad hoor. En ik voed zeker wel op. En ik stel ook grenzen. Maar dan nog zal mijn kind soms even vergeten dat hij niet mag rennen, of zal mijn peuter een keer hallo zeggen tegen iemand aan tafel. Of heeft mijn peuter geen zin in spelletjes of kleuren en laat ik haar even op mijn telefoon kijken. En toen pasgeleden mijn peuter midden in de winkelstraat een driftbui kreeg en ik dus daar ook bleef staan naast haar terwijl ze aan het krijsen was en herhaalde dat ik niet een winkel in ging tot ze stopte met huilen, kwam er een man naar me toe dat ik overlast veroorzaakte in de winkelstraat. Op zaterdag om 11.00 uur. Ammehoela zeg. Ik kan mijn kinderen niet overal verstoppen en ik denk dat ik het prima deed om daar even de grens te stellen en haar niet mee naar binnen te nemen. Was ook 5 min later klaar, niet haar zin gehad en verder gewinkeld. ik glimlach juist altijd even bemoedigend of maak een grapje tegen de moeder of als een moeder zucht in de zeeman dat haar peuter alles wil hebben zeg ik: ah joh ik herken het! Zo heeft ooit een dame in het vliegtuig 20 min met mijn toen dreumes kiekeboe gespeeld en zei ze tegen me: je doet het hartstikke goed. Ik kon wel janken zo blij was ik met haar. Want we hadden 3 uur vertraging, mijn dreumes was heel moe en steeds als hij in slaap viel riep de purser iets waardoor hij wakker werd. En dus ging hij af en toe huilen en het zweet stond echt in m’n bilnaad. Maar toen was zij er! Volgens mij is dat allemaal veel meer helpend dan diepe zuchten, veroordelende blikken of boze reacties.
Dat heb ik dus nog nooit meegemaakt. Als ik hier lees vraag ik me soms echt af of ik in een andere wereld leef of zo. Wel drukke kinderen in restaurant van bijvoorbeeld landal park. Maar goed. Als je naar zo'n gelegenheid gaat dan weet je dat daar drukke kinderen zijn. Over het algemeen ben ik bij het zien/horen van drukke of vervelende kinderen van anderen vooral blij dat ze niet bij mij horen.
Voor mij maakt de reactie van de ouders heel veel uit of ik kind kan 'tolereren' of niet, denk ik. Kinderen die zich misdragen en de ouders zeggen er niets van / doen er niets aan, of ouders die dan wel constant tegen hun kinderen lopen te schreeuwen dat ze zich moeten gedragen maar zelf niet bewust lijken te zijn van hun eigen gedrag op de omgeving : daar kan ik veel minder van hebben dan wanneer ouders even (oog)contact maken, hun kinderen aanspreken of een consequentie geven (met als resultaat dan even gehuil, maar dan is de herrie nuttig zeg maar, haha)
Ik denk dat het vooral is wat de ouders hier vervolgens mee doen. Worden kinderen gecorrigeerd bij echt overlast, dan is het wat het is, gebeurt dat niet, dan vind ik het storend. Ik heb 1 kind met een gelijkmatig karakter, heeft nooit op de grond van de supermarkt gelegen en die zal niet snel overlast veroorzaken en een kind die veel meer piekt en soms een daling heeft… dat kan ook in een restaurant gebeuren. Dan corrigeren we hem door in gesprek te gaan, indien nodig buiten. Gisteren was ik ook nog de stomste mama van de wereld, ik kan mij zomaar voorstellen dat hij vandaag komt vertellen dat hij spijt heeft en hij mij heel lief vindt…
Mijn afkeer is begonnen doordat mijn oudste zich ging afzetten tegen het geloof en ik me toen bewust geworden ben van hoe manipulatief ik ben opgegroeid en hoe ik dat helaas heb overgedragen. Jongste mag denken wat hij wil maar die is zo stronteigenwijs dat ie helemaal niets aanneemt van wie dan ook.
Mooie reactie. Ik kan ook niks met "je moet ook niet gaan winkelen / vliegen / eten / bestaan met een peuter." En hierop komen weer de reacties van "jamaar die ouders deden echt niks". Mss waren die allang murw geslagen. Weet jij veel wat er allemaal speelt of achter zit. Een vriendin van mij met een moeilijke peuter (zitten in onderzoek/hulpverlening om te kijken wat er aan de hand is) heeft die prikkende blikken al vaak gevoeld. En dat is echt heel naar. Bij dwarse peuters en wanhopige moeders zeg ik meestal iets in de trant van "ooit wordt het beter. Echt waar" Bij de jongste vind ik opvoeden nog het moeilijkste. Ik weet nooit of zijn reactie uit onmacht (overprikkeling/autisme) komt of dat hij gewoon "aan het zeuren" is. Waardoor ik vaak te snel toegeef aan gezeur, wat het gedrag er niet beter op maakt. Maar aan de andere kant hebben we ook ervaren dat niet toegeven tot heel heftige uitbarstingen kan leiden waar hij echt niks aan kan doen (en heel verdrietig van wordt) Of ander slecht gedrag. Als ik zeg "wil je de tafel afruimen?" Dan verwacht je van een goed opgevoede jongen dat hij dat doet. De mijne zegt "nee" en loopt weg. Dat is niet het gebrek aan opvoeding, maar simpelweg de verkeerde benadering. Ik stel een vraag, hij had geen zin in opruimen, dus het antwoord was nee. Ik weet inmiddels wel dat ik gewoon moet zeggen "jij moet de tafel afruimen" Gebeurt dit in een setting dat iemand anders dit vraagt dan krijg je al snel praatjes dat hij zo slecht opgevoed zou zijn. Oudste is wel goed gelukt al zeg ik het zelf
Mijn jongste was pas boos. Zo stom, er wordt gevraagd: "wil je...." en dan mag ik geen nee zeggen? Zijn oudere broers: "nee dat mag idd niet, mama vraagt het en dan moet je het gewoon doen" Ik zeg dan altijd als ze nee zeggen: "oké, dan MOET je nu...." Jongste vroeg toen ook waarom ik het dan vroeg. Tja, misschien stom, maar ik heb er een hekel aan om commando's uit te delen: " jij moet zus" of "jij moet zo" De oudsten weten het jnmiddels, de jongste begint het te leren
Nou zelfs daar. Zit nu op een landal park en geen schreeuwende misdragende kinderen hoor. Wel spelende kinderen in de speeltuin, maar als je daar niet tegen kunt moet je naar een kindvrije plek gaan. Net wat je zegt, zijn ze druk, ben ik gewoon allang blij dat die van ons die leeftijd niet meer hebben, maar drinken omstoten etc heb ik nog nooit meegemaakt.
Oh nee als je een vraag stelt vind ik idd dat ze nee mogen zeggen. Soms ben ik te lui om iets te doen en dan vraag ik het aan de kinderen. Vinden ze het geen probleem, doen ze dat en anders zeggen ze nee en dan doe ik het zelf. Vind ik dat het iets is wat ze moeten doen, zoals even helpen afruimen oid, dan zeg ik gewoon "jullie ruimen nu even af". Geen discussie mogelijk dan.
Ik vind dit helemaal niet een toonbeeld van een niet goed opgevoede jongen. Gewoon een slimme jongen. Hij ziet zijn uitweg en die pakt hij.