Het Vetgedrukte. Ik zou nooit bij een dergelijk uitje dreigen met naar huis gaan. Precies om de redenen die genoemd zijn.
En toch heb ik wel eens gedreigd uit wanhoop en het niet gedaan. En ja misschien niet ideaal want niet doen dan werkt ook niet maar niet om het goed te praten ik word soms wanhopig van dochter en weet het ook niet meer en kies dan niet altijd voor de beste aanpak. Dochter heeft ass en waarschijnlijk ook adhd en kan ons soms zo leegzuigen met haar gedrag. Ze kan er niks aan doen, we zijn er mee bezig en krijgen hulp maar soms weet ik het ook niet meer. Zoals nu zijn we op vakantie en hoewel het ook heel goed gaat en leuk is hebben we ook hier grote uitdagingen met haar. We leren elke dag wat wel en niet werkt, zijn ook maar mens en niet perfect. Kan mij ook niet voorstellen dat iedereen perfect, net als de uitspraken tablet bij een restaurant kan echt niet. Ja hoor alles kan uiteindelijk, iedereen doet het op zijn eigen manier. Kijk verwaarlozen, geweld etc daar sta ik ook niet achter. Maar alle andere dingen, laat iedereen je weet nooit waarom iemand iets doet.
Ik snap je. Soms weet je het gewoon even niet meer. En ik zal zeker niet zeggen dat ik het perfect doe. Daarom vroeg ik me af wat het verhaal erachter was, wat er dan gebeurd was. Het verhaal erachter wil vaak een hoop verduidelijken waardoor je toch anders zou oordelen.Dikke knuffel.
Zo te horen zitten jullie op dit moment gewoon heel erg vol. Een autistisch kind opvoeden is echt andere koek dan een neurotypisch kind, vergelijk jezelf alsjeblieft niet met een neurotypisch gezin. Daarnaast, voor iedereen geld: niemand is perfect, iedereen maakt fouten, iedereen schat situaties soms verkeerd in, iedereen heeft momenten waarop ze terugkijken en denken 'dat had ik anders moeten doen'. Iedereen is lerende. Het enige wat belangrijk is om te doen is om te blijven leren, en dat doe jij/jullie. Niet te hard zijn voor jezelf <3 Je doet het goed hoor!
Nou ja, daarom vroeg ik mij af of ze wellicht in de buurt woonden en een abonnement oid hadden, want dat zou ik zeker niet als dreigement gebruikt. Want ja, in principe als je dat zegt moet je het doen. Maar daarom ben ik ook nieuwsgierig naar de context, want vind dat een heel heftige beslissing, ook ivm ander kind.
Precies en daarom moet je veel dingen ook lekker negeren die hier worden geroepen. Mensen staan niet in jouw schoenen en kunnen daarom ook niet oordelen..dus lekker laten lullen. Onze jongste was niet een zelfde soort kind als de oudste 2 en daar hebben we ook wel eens goed met de handen in het haar gestaan en ook vast keuzes gemaakt waarbij een ander zijn twijfels zou hebben, maar iedereen is anders en daarom maken we allemaal andere keuzes en dat is prima. Al dat geoordeel helpt helemaal niemand.
Ja het is denk ik echt belangrijk om onderscheid te maken tussen generalisatie en persoonlijk, en tussen situationeel en standaard. Ik vind het persoonlijk interessant om te praten over trends (zo ook opvoeding ed), maar ik vind het niet interessant om op een persoon te gaan zitten hameren om diens persoonlijke situatie.
Ik zou bij een dagje weg met meerdere kinderen denk ik niet dreigen met naar huis gaan omdat erb1 vervelend is. Maar misschien komt dat ook door mijn ervaring als juf. Je eigen kind opvoeden is ècht anders hoor, maar bepaalde dingen heb ik natuurlijk al heel vaak kunnen ervaren / 'oefenen' voordat ik zelf kinderen kreeg. Waarbij je dan ook nog eens over je mislukkingen en successen kunt napraten met anderen die ook veel ervaring hebben. 'Niet dreigen met straffen die je niet kunt / wilt waarmaken' is een les die je snel leert. Of positiever verwoord: 'zeg wat je doet en doe wat je zegt.' 'Collectief straffen' is ook zo'n valkuil waar bijna elke startende leerkracht een keer instapt. En de meesten leren er gelukkig van. Toch zie ik liever ouders die misschien één keer uit de bocht vliegen, maar wel consequent zijn dan ouders die je tien-twintig keer hoort waarschuwen zonder vervolgens door te pakken. Terwijl je vaak aan de toon van de ouder èn de reactie van het kind al ziet: geen van beide partijen gelooft hier in. Ik denk dat dit op de lange termijn echt schadelijker is voor een kind, dan een ouder die z'n kind een keer een paar honderd meter voor huis uit de auto gooit of een dagje Efteling vroegtijdig beëindigt. In het eerste geval ervaart een kind een grens, leert omgaan met teleurstelling en ervaart dat z'n ouder duidelijk en betrouwbaar is. Het andere kind weet niet wat het aan toe is, krijgt aan de ene kant de boodschap mee dat je in het leven altijd je zin krijgt, maar heeft ondertussen wel ouder die constant moppert. En voor mensen die straf zielig vinden, toch nog een overweging. Grenzen en duidelijkheid zijn fijn en geven zelfs een bepaalde geborgenheid. Binnen die grenzen is het veilig en weet je waar je aantoe bent. Bovendien is straf vaak een afgerond moment, daarna kun je een streepnl eronder zetten en allebei weer zorgen voor positieve interacties. Geen stra geven en vervelend gedrag maar door laten gaan, maae veevolgens wel de hele tijd blijven mopperen, klagen en dreigen zorgt ervoor dat je constant op een negatieve manier met je kind bezig bent. Ik heb vaak echt de mooiste relaties opgebouwd met leerlingen die juist in het begin even tegen grenzen opbotsen. Die moeten gewoon even ervaren: deze juf doet gewoon echt wat ze zegt en ze is duidelijk over wat ze van mij verwacht. Daarna is er rust. En veel meer ruimte voor een gezellig gesprek, een geintje, complimenten etc.
Ik vind wel dat straffen/consequenties in verhouding moeten staan. Kleuren ergens anders dan op papier, is kleurtjes weg. Dan hoeft er voor mij niet nog iets extra's bij. Te laat thuis is bijvoorbeeld volgende keer eerder thuis, niet ook nog de telefoon afpakken oid.
Ik ben trouwens geen perfecte ouder hoor. Verre van. Onze oudste is nu aan het puberen. 't Is nog steeds een onwijs lief kind hoor, een soort puber-light. Maar als hij een boze / dwarse bui heeft, vindt ie wel dat als hij lijdt, iedereen in het gezin moet lijden. (En zo hoort dat natuurlijk ook bij pubers!) En aangezien hij mij ook al 14 jaar kent, weet hij natuurlijk precies op welke knopjes hij moet drukken om dat te bereiken. Ik kan vrij lang 'adem in, adem uit, tel tot 50' rustig blijven. Maar ik ben ook eerlijk: als ik klap, kan ik wel te hard klappen. Gebeurt niet vaak, ik heb misschien net m'n tweede hand nodig om te tellen hoe vaak dit soort situaties voorkomen. Maar toch, fraai is het niet. Dus ik ben laatst met een knallende deur vertrokken. Nadat ik tegen hem heb geschreeuwd dat ik er echt helemaal klaar mee ben, dat hij het op het hele gezin afreageert als hij chagrijnig is. Tja, al snel spijt van. Ik was toen dit gebeurde onderweg naar fitness. Dus ik heb wel het cardio-deel gedaan. (PR geroeid ) en ben vervolgens terug naar huis gegaan om het uit te praten. Pedagogisch verantwoord? Nou, dat schreeuwen en met de deur smijten natuurlijk. absoluut niet. Dat accepteer ik van m'n kinderen ook niet. Maar ik denk toch redelijk rechtgebreid door daarna in gesprek te gaab over hoe het zo ver kwam, ook wel zijn aandeel en de gevoelens die ik daarbij heb, maar ook zeker mijn aandeel en wat ik fout deed. En dat maakt dat ik er toch wel oké op terugkijk. Het schreeuwen en deuren smijten was geen goed voorbeeld. Het samen uitpraten, eigen fouten erkennen en daarvoor excuses aanbieden wel. Dus tja. Zoon heeft een harde grens ervaren en even pijnlijk gevoeld wat zijn gedrag bij een ander teweeg brengt. Maar ook gezien hoe je zoiets oplost en daarna gewoon weer op een fijna manier door kunt.
Ik probeer consequenties inderdaad wel enigszins te laten aansluiten hij datgene wat er gebeurd is. Zowel de vorm als de zwaarte. Waarbij eerste keer of al vaker voorgekomen ook zeker een rol speelt. Dat is trouwens ook een gesprek dat ik geregeld met stagiaires heb. 'Als je dit al doet vanwege door de klas roepen, wat ga je dan doen bij een leerlingen die een klasgenoot slaat?' Vaak laat ik dan een escalatieladder maken. Schrijf nu eens wat gedrag op dat je ziet en dat je vervelend vindt. En orden het van 'licht' naar 'zwaar'. Doe hetzelfde met mogelijke straffen. Zo'n ladder ziet er trouwens voor iedere opvoeder net weer anders uit. En kan ook per kind verschillen. Bij mijn oudste is zonder stemverheffing zeggen 'ik baal hier echt van' al behoorlijk heftig. (En ja, dat is dus precies het kind waar ik laatst keihard tegen geschreeuwd heb...) Terwijl de jongste daar echt niet van onder de indruk is. Die moeten we echt af en toe even straf geven.
Ik ga mezelf zoiets dan ook inbeelden en hoe mijn kinderen zouden reageren. Dat ze het jaren later nog weten kan ik best begrijpen. Hetzelfde voor het uit de auto zetten, ik vind dat best heftig of zelfs traumatisch voor een kind Beetje afhankelijk van wat de leeftijd is natuurlijk, maar er moet toch een andere manier zijn die ook werkt. En kinderen gedragen zich niet zo met opzet denk ik dan.. betekent niet dat je zomaar alles moet accepteren uiteraard en iedereen handelt op zijn eigen manier, maar vond dit toch ook wel opmerkelijk.