Dat sommige mensen niet eens weten hoe de juf heet, dat is toch gewoon complete desinteresse. Want ik kom daar toch niet want ze gaan met de voor en naschoolse opvang. ^ vind dat dus echt niet kunnen, helaas dicht bij iemand die er zo in staat.
D Dat is wel bijzonder. Hoewel.... ik had dus vanmorgen dat ik tegen man zei dat juf S er vanmorgen was. (Heb ik ook kort gesproken) Hij, oh apart... die is toch altijd op donderdag. Oh. Oeps... klopt het was juf K Gelukkig sprak ik gaar aan met alleen "goedemorgen" en niet "goedemorgen S" Had best lullig geweest.
Waar zou het toch mis gaan, als ouders zo praten. De juf gaf laatst aan dat het voor hen ook lastiger word. Veel ouders moeten beiden wel fulltime werken waardoor school en de bso een soort opvoeders worden. ' kindjes die naar de voor en na schoolse opvang gaan een week lang'
Zoiets zou mijn jongste ook gerust zeggen Die is ook zo ontzettend sterk verbaal en niet bang een volwassene aan te spreken. Binnenspeeltuin heb ik hem vorig jaar nog keer mee naar toe genomen omdat ik een vrijkaartje had maar na een kwartier was hij er helemaal klaar mee.
Ah, dat soort kinderen heb ik dus. Vooral de oudste twee (6 en 9 jaar) zijn ontzettend luid als ze samen spelen. En ik blijf maar corrigeren, dus ik doe echt wel m'n best om ze op te voeden. Als je de gouden tip hebt, hoor ik het graag.
Ik heb gelukkig buren die zeggen, die van ons zijn ook klein geweest maak je niet druk. Deze mensen zijn echt goud gewoon! Want doordat zij zo relaxed met boze peuter en pre puber buien omgaan voel ik me als moeder ook meer in mijn kracht staan. Altijd opbouwend ipv neerbuigend commentaar. Zo lief altijd.
Wij hebben dat geluk niet. Twee van onze achterburen hebben één kind, een meisje. En onze directe buren hebben twee meiden, die iets ouder zijn. Ik denk dat het verschil tussen 1 of meerdere kinderen en jongens en meisjes hierin wel uitmaakt. Eén keer hadden de oudste twee ruzie door een gevallen fiets, m'n moeder stond daarbij. De achterbuurvrouw (grenst met haar voortuin aan onze achtertuin, met een weg ertussen) is toen boos tegen m'n moeder komen 'schreeuwen' dat die jongens ook 'altijd' schreeuwen en dat ze niet eens rustig in haar achtertuin kan zitten. Maar de oudste twee speelden toen helemaal niet zo vaak in de achtertuin, vaker voor het huis, op het voetbalveldje daar. Dus ik weet niet zo goed wanneer ze voor haar dan 'altijd schreeuwen'. Ik ben dus wel erg bewust van het geluid dat ze maken, maar weet soms ook niet meer wat nou normaal speelgeluid is en wat moet kunnen en wat dan te luid is.
Corrigeren maakt het verschil vind ik. Kijk schreeuwen slaan schoppen en een grote mond is niet nodig. Maar als je dan ook niets zegt als opvoeder dan vraag ik mij af waarom. En ja kinderen kosten echt energie maar een goed opvoein g is zo belangrijk zeker nu. En dan bedoel ik geen strafkamp en een gedrilde ja nee mevrouw kind. En die telefoon ook bizar ook. Hoeveel er nu wel niet daar op zitten en jong ook. Zelf op de schommel.
Wat frustrerend zeg! Nee wij hebben echt wel fijne buren die juist steeds zeggen dat ik me te druk maak en ze meer hun gang moet laten gaan. Ik zit contenu nee niet doen niet gillen, als je gilt ga je naar binnen. En dan zeggen zij dus, laat ze is gewoon joh, het zijn kinderen. Als je daar last van hebt moet je niet in een rijtjeshuis gaan wonen. Een van de redenen overigs dat dus absoluut niet wil verhuizen.
Die ervaring had ik wel een keer op een vakantiepark. Toen zei ik ook tegen de jongens dat het wat zachter moest en een voorbijganger zei: Joh, het zijn jongens. Ik kan me voorstellen dat je je buren koestert! Onze buren zijn juist wel een reden om evt op termijn te verhuizen.
Dat is wel echt vervelend. Als de jongste hard huilt of gilt moet ze naar binnen. De middelste ook overigens. En niet van plezier maar als het vervelend is. En ze mogen niet voor 10.00 naar buiten Die regels zijn wel duidelijk. Overigens is het ook meer zo als ze met zijn drieën buiten spelen dan wordt het gewoon snel drama en dus lawaai. Maar meestal gaan de oudste 2 de wijk in dus dat valt wel mee en mijn jongste speelt dan lekker chill alleen. En wat ook helpt is dat iedereen, alle tuinen hier kleine kinderen hebben dus er wordt nooit over geklaagd, ik hoor ook genoeg van anderen. Of ik heb überhaupt 7 buurjongens in mijn tuin met bijbehorend geluid.
Ik haal ze ook naar binnen als ze huilen. En als ze binnen huilen, doe ik de deuren dicht, want ook daar hebben we commentaar op gehad. De oudste twee gaan nu ook wel vaker de wijk in. Vind ik dan ook wel weer spannend, want ik denk ook daarin dat sommigen niet waarderen dat ze niet altijd heel 'netjes' spelen. Ze spelen wel eens met waterpistolen, en ik ben dan toch bang voor een verdwaald schot op een geparkeerde auto en dat die autobezitter het heel vervelend vindt. Hier helaas dus niet zo veel kinderen eigenlijk. En anders zijn het er 1 of 2.
Was bij het vorige huis ook zo blij dat de mensen die er kwamen 4 kinderen hadden in dezelfde leeftijdscategorieën. Dan hoorde je gewoon over en weer kinderen die klieren of huilen of moeders die geduld verloren Nu geen aangrenzende tuinen. Wij horen de buren alleen met feestjes oid, meer drukte dan het gezin zeg maar. Afgelopen jaar nog geen commentaar gehoord dat mijn kinderen te veel herrie oid hebben.
Overigens vind ik Action in zich Haha nou ik moet wel zeggen dat je bij groep 7/8 eigenlijk zelden meer op school bent. En dat ik de opeenvolgende invallers-2×/week van de juf op zwangerschapsverlof niet heb gezien. (Wel degene die het de andere 3 dagen overnam, inclusief mijn vrije dag waarop ik af en toe mee op excursie ging, die heeft hij ook eerder gehad).
Hier ook helaas wisselingen geweest ivm ziekte. Maar met deze juf hebben we ook een uitgebreid gesprek gehad omdat zoon de wisseling niet trok.
Dat is toch helemaal niet wat er op zo’n school gebeurt? Maar ik vind er eigenlijk niets mis mee dat ouders bij de schoolkeuze rekening kunnen houden met zaken die zij belangrijk vinden, of dat nou religie, normen en waarden, diversiteit, type onderwijs, enzv is. Zolang alle scholen maar een bepaald basisniveau aanbieden en de ‘bijzondere aard’ van de school niet de boventoon voert, vind ik niet per se dat de rest een eenheidsworst hoeft te zijn. De één hecht nou eenmaal meer waarde aan bepaalde zaken dan de ander en ik vind het waardevol dat je als ouders daarin bepaalde keuzes kunt maken. Mijn kinderen zitten bijvoorbeeld heel bewust op een protestants-christelijke school. Niet omdat wij gelovig zijn, dat zijn we namelijk niet, maar omdat wij ons wel erg goed voelen bij de manier waarop bepaalde onderwerpen op deze school worden benaderd, de omgangsvormen, de nadruk op respect en saamhorigheid, enzv. Ja, ze vieren Pasen in de kerk (en brunchen daarna lekker op school), mijn dochter zingt in het openbaar (voor mij) gekke liedjes over Jezus, en met kerst komt er een geknutseld stalletje mee naar huis, maar verder is het gewoon een hele normale school, met normaal onderwijs. Maar dus wel met een bepaalde kijk op de wereld en samenleving waar wij ons in kunnen vinden. De openbare school die in aanmerking gekomen zou zijn qua locatie is een hele andere school, met en hele andere sfeer op of rond het schoolplein. Ook prima, maar niet mijn ding. Ik ben blij dat ik en anderen daarin zelf een keuze kunnen maken.
Ik weet niet jongen / meisje per se wat uitmaakt. Wij hebben 2 jongens, de buren ook. Ongeveer dezelfde leeftijd (die van hun allebei een jaar jonger dan die van ons.) Maar echt, wat een herrie er uit die tuin komt. En dan niet van spel, maar gekrijs. Ze hebben dagelijks ruzie. En die kinderen huilen zo ontzettend veel! Dan bedoel ik echt dagelijks, vaak zelfs meerdere keren per dag. Ze huilen niet alleen van pijn of verdriet, maar ook als ze boos zijn, hun zin niet krijgen etc. En dan echt heel hard en schel. Als we op ons terras zitten dat aan hun tuin grenst en zo'n sirene gaat net aan de andere kant van de schutting af, doet het gewoon pijn aan je oren. We zitten dus maar zoveel mogelijk aan de andere kant, scheelt toch net weer een paar meter. Ik ben soms ook bang dat andere mensen denken dat onze kinderen zijn. Ik heb onze achterbuurman ooit eens gevraagd of hij last had van onze kinderen, want vooral de jongste heeft best een luide stem. Daar zeggen we ook vaak wat van, maar hij lijkt het niet in de gaten te hebben en we zitten er natuurlijk niet altijd bij. Maar de achterbuurman gaf gelukkig aan dat hij het geluid van onze kinderen wel hoort, maar niet storend vindt. Ook wel grappig soms, om hun 'avonturen' te horen. Maar hij begon ook meteen over onze buurjongens, dat hij dat gehuil (en geruzie!) wel als heel irritant ervaart. Ik zou er nooit iets van zeggen, want tja: wat heb je eraan? Je bezorgt een ander alleen maar een rotgevoel en die kinderen worden er niet anders door. Maar het is echt vervelend. Eén van mijn jeugdvriendinnen kon trouwens ook zo hard en schel huilen. En die huilde ook vaak. Inmiddels heeft zij drie dochters: twee van de drie doen precies hetzelfde. Dus jongen / meisje maakt denk ik niet veel verschil. Het zit deels ook in het karakter en zal deels ook opvoeding zijn.
Ik weet sinds kort dat er duidelijk verschillen zijn in taalontwikkeling tussen jongens en meisjes. Dacht altijd dat dat bakerpraatjes waren, maar het is effectief bewezen. Ook zijn jongens vaak meer geneigd risicovol spel op te zoeken en meisjes minder. En dat gaat natuurlijk om gemiddelden en er zijn uitzonderingen en ook tussen mijn jongens zie ik daarin verschillen, maar ik denk wel dat er qua volume en speelgedrag verschil kan zijn tussen jongens en meisjes. En sowieso is er verschil tussen een kind dat alleen speelt, of waar meer kinderen spelen en er dus meer interactie en kans op ruzie is. Mijn man praat overigens ook heel luid, dus ze hebben het vast van hem Mijn buren met twee meiden hadden een aantal zomers geleden een zwembad in de tuin, met vriendjes en bijbehorend geluid. Toen hun jongste wat jonger was, kon die ook gillend huilen en van het zwembad kwam natuurlijk ook gespeel/geluid. Het is niet dat ik blij werd van dat gehuil, maar ik snap dat een kind wel eens valt en dan kan huilen en dat is niet altijd stilletjes. Dan helpt het wel als er meer kinderen in de wijk zijn en daarmee ook meer empathie is voor elkaar. Ik vrees dat een deel zit ingebakken in het DNA van mijn kinderen. Ondertussen blijf ik maar mijn best doen ze te vragen rustiger te praten.