Hier drie buurjongetjes die veel buiten in de tuin spelen, maar er huilen of schreeuwen er altijd wel 2 tegelijk. Echt buiten zitten als zij buiten zijn, kunnen we niet, want het is echt niet een beetje huilen en schreeuwen, maar keihard en lang. Als mijn kinderen huilden of schreeuwden buiten, gingen ze linea recta naar binnen. In een speeltuintje vrolijke kreten ok, maar gewoon keihard schreeuwen om het schreeuwen wil ik niet hebben. Gelukkig zijn de buren heel vaak weg in het weekend en in alle schoolvakanties, dus dan hebben we wel even rust
Ik vind naar binnen gaan als je huilt niet per see.verkeerd,.maar het ligt er een beetje aan waarom. Als mijn oudste viel, dan was ze zo weer stil, jongste kon een half uur huilen vanwege een klein schaafje. Die nam ik dan even mee naar binnen, dan trooste ik haar daar. Onze buurt kinderen worden juist huilend buiten gezet, binnen is t blijkbaar te irritant.
Die emoties kunnen ze dan toch prima binnen tonen? En ja ik heb het over gejank, dat is in mijn ogen wat anders dan een halve minuut huilen omdat een kind bijvoorbeeld gevallen is. Gejank is keihard en gaat vaak gepaard met boze emoties en soms met gillen erbij, en dat duurt vaak wel langer dan een halve minuut. Daar hoeft de rest van de buurt geen last van te hebben, sterker nog, ik vind het asociaal als je in zo'n geval niet met een kind naar binnen gaat. Binnen kan je dan als ouder zijnde je kind troosten, uit laten razen, er over praten, etc. Net wat het beste bij jouw kind en de bui past.
Het hangt ervan af hoe je het zegt, maar in mijn buurt hoor ik vaak een bestraffende toon als het kind naar binnen moet. Maar ik wil mijn kind nooit laten blijken dat hij naar binnen moet, omdat anderen dat van hem verwachten. Dat verwachtingspatroon, het moeten voldoen aan het gemiddelde, - want dat is het in feite - heb ik echt moeite mee nu ik een ADHD-kind heb, als ik zie wat het met hem doet.
Hier was het vooral vanwege huilen door zeuren, dus bv als zij zeurden om een ijsje en ik ‘nee’ zei. Daar heb ik geen geduld mee. Of bv huilen door geklier onderling. Met vallen bv lag het aan de situatie, maar allebei waren ze meestel wel snel uitgehuild.
Ik heb ook een kind met ADHD, maar dat betekent niet dat er geen consequenties zijn bij bv zeuren, klieren of keihard schreeuwen. Als het bv een soort melt down is, dan gaan we binnen gewoon even rustig praten of samen wat drinken tot het weer beter gaat.
Eens. Kinderen spelen. Maken daarbij geluid. Soms ook ruzie. En soms komt het tot huilen. Allemaal normale geluiden. Vind ik ze allemaal leuk? Nee Maar eerlijk gezegd heb ik meer last van de airco van twee huizen verderop. Dat vind ik pas echt een vervelend geluid.
Het gaat er dus eigenlijk om hoe de ouders op de emoties reageren. Meeschreeuwen is m.i. geen optie. Maar mijn goede buren kunnen veel meer hebben omdat ze weten hoe wij het aanpakken. Dat is deel van de acceptatie.
En wat moet een ouder op straat met een 'jankend' kind volgens jou dan doen? Natuurlijk zijn er grenzen en ben het zeker met je eens dat je naar binnen kunt gaan met je kind wanneer het blijft huilen, maar lijkt wel of we niks meer kunnen hebben van andermans kinderen. Als je ultieme rust wilt, moet je maar vrijstaand gaan wonen of doe een paar noise cancelling oortjes in.
Ik schreeuw dan niet tegen ze als ze naar binnen moeten. Binnen ga ik met ze in gesprek en uitzoeken wat er aan de hand is, even tot rust komen. Als ze binnen zo’n extreme gil bui hebben helpt het meestal ook om even naar een andere ruimte te gaan, even uit de situatie. Dus daar is van buiten naar binnen ook voor bedoeld. Dat is niet bedoeld als straf want ik blijf er altijd bij. (Hier 4 autistische kinderen) Dat kinderen ook gewoon mogen spelen ben ik het zeker mee eens. Maar er zit zeker wel verschil tussen blije gillende kinderen en kinderen die de hele dag lopen te schreeuwen. Onze jongste kan dat soms doen. Dan komt ie al boos z’n bed uit. Daar hoeven de buren geen last van te hebben. Ik heb zelf geen last van de buurt hier. Wordt wel regelmatig geklust (schuren en boren) en er spelen kinderen maar niet zo zeer bij de directe buren.
Een kind dat vanuit zijn ADHD echt een driftbui heeft, voel het feilloos aan waarom hij naar binnen moet. Althans, van mij wel. Hoe zie je het voor je als je aan het eten bent? Moet hij dan maar binnen verder eten? Of mag het pas weer naar buiten om te eten als de bui over is? Ik heb inmiddels de ervaring dat de buren dan later alles weer terugkrijgen, want dan wordt er met deuren geslagen of gestampt op de trappen. De emoties moeten eruit als het hoofd van zo'n kind op een gegeven moment overloopt. Ik dacht vroeger ook anders, maar nu ik ervaring heb, snap ik ook beter hoe zo'n ADHD-hoofd werkt.
Ik weet inmiddels wel waar emoties vandaan komen, vanuit de ADHD of vanuit iets anders. Ik ga daar verschillend mee om. Bij een meltdown is er geen communicatie mogelijk met mijn zoon. Alles wat we dan zeggen, ook steunende woorden, is te veel dan. Hoe minder we doen, hoe eerder de bui over is. Dan kunnen we ook prima uitleggen aan de buurt, we krijgen veel steunbetuigingen. Alleen die 2 buren dan, die toonden 0,0 begrip. Dan voel ik me ook 0,0 schuldig t.o.v. hun. En wat we al wisten, klopt ook: naarmate ze ouder worden, kunnen ze zelf ook beter hun emoties reguleren. Meltdowns duren nu nog maar max 1 minuut Vroeger met onze interferentie kon het met gemak een uur duren, zonder onze hulp vele malen korter. Dus in ons geval was het beter als we hem zijn gang lieten gaan, dan was het voor iedereen eerder over. Ja natuurlijk staat niemand te wachten op zo'n bui. Buren niet, wij niet, hijzelf ook niet. Maar wat ik heb geleerd is dat als een ADHD-kind begrepen wordt en zich niet altijd hoeft te conformeren aan dat wat de maatschappij als gemiddeld verwacht van anderen, het voor zo'n kind zoveel makkelijker is. En eerlijker, want waarom moet hij zich altijd maar aanpassen?
Als jij er wel iets van zegt ben je niet degene die ik bedoel Het zijn vooral irritaties van mij naar diegenen die er niets van zeggen. Ik heb geen tips voor je, ik herken het niet vanuit ons eigen gezin.
Oudste hier is een autist, daar heb ik vroeger heel wat mee te stellen gehad, maar nee bleef hier nee. En dat gaf uiteraard de nodige explosies, maar ik had heel begripvolle buren die er nooit over geklaagd hebben. de twee pubers hier kunnen er ook wat van: ruzie, stampvoeten of met deuren slaan. Dat vinden wij dus echt niet acceptabel. Ze hoeven heus niet muisstil te zijn, maar ik wil geen klagende buren aan de deur ( nog niet voorgekomen).
Omdat hij toch ooit zal moeten meedraaien in de maatschappij. Ik heb altijd begrip ( gehad) voor de problematiek van de oudste, maar heb hem zoveel mogelijk normaal opgevoed. Hij kreeg dus ook straf als hij niet luisterde. Autist of niet: ik weiger al het gedrag te accepteren omdat hij er zogenaamd niks aan kan doen. Ja dat kost tijd en bakken energie, maar het heeft wel gewerkt. Hij is nu een leuke volwassene met een achterstand. Maar hij snapt wel wat wel en niet gewenst is
Ja dat bedoel ik, ook bij een ADHD'er moet je consequent blijven. Júist consequent, dan wordt het hoofdje op d'n duur minder vol. Meeste buren waren idd begripvol, op de directe buurvrouw na. Die heb ik vele keren boos met een passief-agressieve houding hier aan de deur gehad. Maar ja, die klaagde al over de brievenbus die wat geluid maakte als de krantenbezorger kwam.
Dat 'zogenaamd', daar doe ik ook niet aan: inmiddels heb ik in steeds meer gevallen door waar het gedrag vandaan komt: vanuit puur de ADHD of vanwege iets anders. Maar ik heb ook vele no-go's, ADHD of niet. Die duidelijkheid werkt voor hem, daar wordt hij echt rustiger van. Het is echt even een lange weg van aftasten geweest. Nee blijft in bijna alle gevallen ook nee, behalve als hij uit kan leggen waar zijn gedrag vandaan komt (van zijn ADHD). Als hij dat goed kan uitleggen waarom hij zo gehandeld heeft, dan zal ik hem daar niet voor straffen. En meedraaien in de maatschappij... ik heb daar wel moeite mee. Iedereen moet maar gemiddeld zijn en ben je dat niet, dan moet je je maar aanpassen. Zo weinig begrip (en kennis!) over neurodiversiteit. Ik laat hem dus niet aanpassen, maar wel handvatten geven hoe toch mee te kunnen doen zonder te weinig zichzelf te zijn.
Hier is hoe dochter is volledig verweven met haar ADHD, ze heeft geen ‘pure ADHD buien’ of ‘iets anders’ bijvoorbeeld, ze ís ADHD, dat staat nooit uit. Om mee te draaien in de maatschappij hoef je in mijn ogen ook niet gemiddeld te zijn, maar je moet je wel kunnen redden. Dat geldt voor iedereen, je zal altijd wel iets moeten conformeren, en dat is volgens mij ook niet slecht.
Ik ben wel van het aanpassen. Niet ten koste van zijn eigen identiteit uiteraard, maar hij moet toch meedraaien. toen hij zijn uitslagen kreeg van het kinderziekenhuis was hij 3 en hij had een zeer slechte prognose. Zo zou hij nooit leren lezen en schrijven, nooit zelfstandig kunnen wonen en het advies was om hem uit huis te plaatsen. Dat heb ik dus niet gedaan: ik ben met hem gaan trainen voor de spiegel hoe emoties eruit zien. Op muziek leren trommelen met zijn handjes in de mijne. Voorgelezen, gepraat, gecorrigeerd, oefenen oefenen en nog eens oefenen. hij is nu ruim volwassen en nog moeten wij praten als brugman , omdat hij zo alles weer vergeet. maar hij kan lezen en fonetisch schrijven. Hij heeft een leuke baan en zelfs wat certificaten. Hopelijk vind hij binnenkort een huis en met hulp van ons en de ambulante begeleiding gaat hij toch op zichzelf wonen. ja: het was vaak lastig, moeilijk en heel zwaar, maar het was het zo ontzettend waard. En hij heeft het zelf moeten doen: met hulp, maar toch echt zelf
Ach mijn kind zal nooit mee draaien in de maatschappij en toch leer ik hem wat wel en niet gewenst word/is. Autisme vraagt veel uitleg en eigenlijk door hem al heel zijn leven alles uit te leggen nu een kind dat ondanks zijn meerdere beperkingen feilloos kan vertellen waarom hij iets voelt en waar het vandaan komt en zelfs hoe het opgelost kan worden. Ja dit was soms super zwaar en ja hij heeft wel vaker dan een keer een meltdown gehad. Maar over het algemeen de laatste tijd een vrolijke vent. Wij trekken ons weinig aan wat anderen van hem verwachten, zolang zijn welbevinden maar goed is, hij gelukkig is en vrolijk. Zijn wij blij.