Ik zag net iets op tv voorbij komen waarvan ik dacht 'ja dat is mijn impopulaire mening' : Oorbellen bij baby's vind ik onnodig en zielig. En peuter jongetjes met oorbellen vind ik al helemaal vreselijk om te zien.
Ik heb zelf ADHD (als volwassene gediagnosticeerd) en sowieso 1 zoom met ADHD (met diagnose, HB & ADHD). De jongste heeft geen diagnoses, wel kenmerken van beiden. Maar die zit lekker in zijn vel en ontwikkelt zich prima. Dus vandaar nooit laten onderzoeken. Dat gezegd hebbende: ik ben eigenlijk wel blij dat er in 'mijn tijd' geen diagnose bij mij is gesteld. Dat is in mijn jeugd vaak behoorlijk pittig en geregeld ook echt verdrietig geweest. Want man man man, wat ben ik tegen veel grenzen gebotst. Maar daardoor leerde ik wel waar die grenzen lagen. En dat ging bij mij aanzienlijk moeilijker dan bij mijn broer of andere neurotische kinderen. Maar ik heb het wel geleerd. En daardoor toch ook gewoon mee kunnen draaien. Sommige dingen vind ik nog steeds lastiger dan mensen met PNS (persisterend normaalheidssyndroom ). Tijdbesef, structuur of zelfs maar een vaag idee waar mijn sleutels zich zouden kunnen bevinden. Maar gelukkig heeft het ooit een hoop mooie kenmerken. Ik ben een snelle denker, heb veel humor. En gelukkig leef ik nu in een tijd met een digitale agenda, piepertjes voor mijn sleutelbos etc. Maar ik ben echt heel dankbaar voor de duidelijke en soms strenge opvoeding die ik van mijn ouders heb gehad. De enige reden waarom ik het liever als kind al had geweten, is omdat ik me dan hopelijk minder 'anders' had gevoeld. Maar niet om de lat lager te leggen. Ik ben juist dankbaar dat ze van mij hetzelfde eisten als van ieder ander. Juist daardoor functioneer ik nu prima. En zo ga ik met mij eigen kinderen
Haha ja vind ik ook stom, vooral van die viskotters die dan in hun oren hangen Maar bij een kind vind ik dat toch net wat erger om te zien.