Klopt. Zo zei mijn zus ooit over weglopen ki deren in een winkel. "Ik ga toch echt niet achter mijn kind asn rennen de hele tijd" Haar dochter bleef braaf bij haar. Goed opgevoed was ze. Paar jaar later (nummer 2 kon lopen) "Ik moet die uitspraak toch echt terugnemen."
Ja ik snap dat wel en heb het ook meegemaakt, maar vind het heel dubbel. Tuurlijk kan vervelend gedrag voortkomen uit dat soort situaties, spanningen, niet lekker in je vel zitten etc. Maar hoe dan ook heeft dat vervelende gedrag invloed op je omgeving. Als ouders dat gedrag dan constant "vergoelijken", omdat dat kind het moeilijk heeft, kan dat ook vervelend zijn.
Ja precies haha. Zo kreeg ik een keer een opmerking naar mijn hoofd over mijn jongste. "Het is dat je oudste 2 zich wel weten te gedragen, anders zou ik denken dat het aan je opvoeding ligt". Vond dat zo raar.
Volgens mij kan jij gewoon niet zo goed tegen kinderen van anderen Heb je snel “ last” van hun Want een huilend kind in de winkel is iets wat dagelijks voorkomt en dus normaal is dat jij dat niet vind zegt denk ik al genoeg
Maar dat betekent dan niet dat je als ouder zijnde er niets aan moet doen he. Tuurlijk heeft dat invloed op de omgeving en het is zeker niet de bedoeling dat ouders het gedrag gaan vergoelijken. De kunst is juist om het gedrag voor te zijn, door in te spelen op de behoeftes en vervolgens het kind dat gedrag niet laat zien. Vandaar dat ik zeg, niemand is een klier voor z'n plezier. Kinderen zetten dat gedrag niet in om het de ander moeilijk te maken, ze hebben iets nodig van de volwassene. En het is aan de ouders om te achterhalen wat het is.
Wat een oordelen vliegen er rond! Mijn jongste kan ook heel pittig zijn en een grote mond hebben, ik pak dat zeker aan, maar ik kan het niet altijd voorkomen. Daarnaast is hij ook heel verlegen en gevoelig, daar moet je goed mee om gaan. En ja, er zijn ouders die veel meer toelaten, en die waren er 40 jaar geleden ook. Bij een krijsend kind om mij heen denk ik vooral: Blij dat het mijn kind niet is! En denk ik vooral aan de ouder die erbij is die het pittig heeft. Recent hadden we wel een pittige situatie in het vliegtuig. Een kind maakte gewoon heel veel geluid, ik denk zo’n 2 jaar oud en zei iedere minuut wel mama mama mama, heel hard en 9 uur lang. Mijn zoontje van 5 heeft het er nog over (maar kon daardoor niet slapen).
Mijn oudste zus heeft zo een massa aan uitspraken gedaan. Hoe vaak ze niet zei: ze moeten toch leren dat.... Jaja klopt maar met eens te zeggen ben je er dus niet direct e. Nu heeft er een dochter die het nogal goed kan uitleggen. Ja maar ze is zo gevoelig.... Neenee ze speelt met uw voeten
Dit idd. Als ze zich schamen(kan je vaak zo zien) dan zeg ik zelfs: zo een kuren hebben ze allemaal wel eens...
Ja en nee. Ik ben het echt eens met wat je zegt en ik denk dat dit in de meeste gevallen ook echt opgaat, maar als iemand die opgegroeid is met een persoonlijkheidsstoornis in het gezin, zit ik er wat dubbel in.
Ja precies. Onze buren hebben 2 pittige dochters met een flink eigen willetje. Hebben ze ook wel eens bij ons gemeld, maar heb direct aangegeven dat onze jongste ook zo was en dat we het vervelend voor hun vinden, maar het echt niet erg vinden. En zo kijk ik ook vaak ergens anders. Vind het vervelend voor de ouders en ben blij dat we zelf uit die fase zijn.
Ik denk dat er heel weinig ouders zijn die dat vermogen hebben als het gaat om dit soort gedrag en als ik kijk naar de manipulatie en het geweld (latere leeftijd), sommigen kunnen héél ver gaan in het gedrag.
Ja helaas zie ik dat in mijn werk heel veel. Ik werk in de gehandicaptenzorg maar door tekort aan plekken in de ggz hebben wij veel jongeren met gedragsproblemen met ouders met meerdere stoornissen etc. Zij zijn gewoon niet in staat verder te kijken dan hun eigen behoeftes, waardoor hun kinderen zoveel tekort komen. In en in triest is het. Maar goed, wel de realiteit. Keerzijde is wel dat alle hulp vaak veel te laat komt. Wij doen onze stinkende best met deze jongeren, maar wij zijn geen therapeuten helaas.
Waar ik me vooral aan erger is jouw toon over een ander. Bijzonder denigrerend in mijn optiek. Je vindt zelfs dat andere kinderen niet opgevoed worden. Weet je, uiteindelijk heeft niemand de absolute wijsheid in pacht. Uiteindelijk doen we allemaal ons best. Uiteindelijk probeert eenieder op zijn of haar manier het kind gezond op te laten groeien. En gelukkig denkt iedereen ook anders over hoe dat zou moeten uitzien. Maar omdat het verschilt van jouw visie, wil dat toch niet zeggen dat alle andere kinderen maar onopgevoed en irritant zijn en jij het als een van de weinigen echt goed hebt gedaan?
Toch bijzonder hoe dat verschilt qua school. Onze zoon kon juist zichzelf niet zijn op het sbo. Moest van de juffen zijn Tics onderdrukken etc. Daarentegen kunnen onze andere 3 op het reguliere onderwijs wel helemaal zichzelf zijn.
Ja maar hier was het andersom. Kind was degene met de persoonlijkheidsstoornis en ouders hebben altijd hand boven het hoofd gehouden.
Ja ook dat kan. Wanneer het kind niet de juiste hulp krijgt, ben je gewoon ver van huis idd. Maar dan wordt er alsnog niet goed gekeken naar de behoeftes van het kind. Dus in principe komt dat op hetzelfde neer.
Ik weet nog de eerste dag dat zoon naast speciaal basisonderwijs ging. Zoveel angst in dat gezichtje ocharme. Helemaal voorbereid ging ik hem ophalen, vol zenuwen. Nou hij kwam naar buiten met een lach tot aan zijn oren. ❤️ Ik ben met zoon verhuisd maar vond deze school zo goed dat ik hem de lagere school laat afmaken hier. Ik zit ervoor dik 2u per dag in de auto De leerkrachten begrijpen de kinderen, weten hoe ze de kinderen moeten aanpakken. Ze leren de kinderen zoveel meer dan de leerstof. Niemand word gepest, echt niemand. Kinderen helpen elkaar. Topschool. Nu tel ik wel af hoor. Nog 8 weken en 2 dagen zoveel rijden en dan toch naar het middelbare dichterbij huis
Je hebt huilen voor allerlei emoties (moet kunnen toch?) Je hebt ook aanstellerietus huil stop huil stop. (Horen ze mij wel) Je hebt ook huilen om te huilen, en vergeten waarom je huild. Dus huil je nog even harder en dan is het in mijn ogen janken. En ooit kreeg je advies luister naar je kind. Welke huiltje hoor je. En daarop reageren en even huilen mag dan ook als je wist dat het geen pijn was. Maar nu bij de eerste snifje/piepje is het oppakken of troosten en door vragen wat is er nou ergens best vermoeiend lijkt mij. Somige dingen moeten ja boodschappen moeten. Maar ook koken poepen plassen en slapen. Als ik daarmee bezig ben en ze huilde ja laat me even dit afmaken. En nee ik zwijg mijn kind niet dood ze zal weten waarom.
Daar zit een heel groot punt, hoe is het kind... Laaste jongen die wij aan boord kregen was er 1 uit gezin van 5 kinderen. Zijn 3 broers deden normaal om het zo maar te zeggen. Wel af en toe puberbui maar binnen het acceptabele. Zusje nog te jong om te vergelijken maar waren okk nog weinig problemen mee. Jongen die bij ons kwam was de keuze tussen of aan boord of gesloten instelling. (Leuk, schip is dus bijna hetzelfde ). Wat wij zagen was het wel deels opvoeding waardoor de jongen ontspoorde. (Ma zei nee, pa zei ja situaties. Ma wil dat hij stopte met roken, pa kocht een slof sigaretten voor hem etc.) Maar als het 1 wel en 3 niet is zie je ook wel dat opvoeding niet alles bepaald want dan hadden ze of allemaal moeten ontsporen of allemaal niet. En bij mijn eigen kinderen zie ik dat ook wel terug. Nr4 heeft echt een duidelijke grens nodig en een stevige hand om binnen de grens te houden. Nr5 kan al gaan huilen bij een boze blik "want ze wil niet stout zijn". En pas ging ze huilen omdat nr4 zat te liegen tegen mij in een situatie waar ze niks mee te maken had Ik denk onnodig om te zeggen dat nr4 vaker de supermarktvloer heeft gedweild dan nr5?