Onpopulaire meningen

Ben het niet vaak met je eens maar nu wel.

Ik vind dat er ook vaak te snel word beoordeeld vanuit een telefoon gesprek. Van achter je telefoon kan jij niet zien of het een luchtweginfectie is of een hersenvliesontsteking.

 

Bij een schouder uit de kom kun je bloedvaten en zenuwen beschadigen. Dus dat heeft zeker enige haast! Maar sec een gebroken bot (wervels, bekken, schedel(basis) en bovenbenen daargelaten) geneest nog even goed als je pas na 2 dagen gipst of opereert als wanneer je dat meteen doet. En ik heb het niet over de overduidelijke botbreuken (doormidden etc ), daarmee ben je natuurlijk gewoon welkom

 

Deels: ja. Ik heb makkelijk praten qua inschatting van ernst want ik ben er voor opgeleid.
Maar aan de andere kant: mensen komen met zulke afschuwelijk kleine dingen en hebben nog helemaal niets zelf geprobeerd. Komen met de vraag of iets gebroken is maar hebben nog geen paracetamol geprobeerd, niet gekoeld, kind speelt gewoon... Maar willen geen breuk missen want de broer van de kat van de buurvrouw etc etc en die heeft nu geen armen meer En daarom: vraag even iemand met 30+ jaren meer levenservaring een nuchtere instelling.

 

De casus die hier geschetst wordt is bij uitstek een geval dat gezien moet worden. Of het nu een griepje is of hersenvliesontsteking dat mogen ze bij de huisartsenpost uitzoeken.
Ademstilstand of een hartstilstand verstikking etc is gewoon 112 bellen en niet de hap.
Degen achter de telefoon hoort te weten hoe je triage doet. En die doet dat hopelijk via de abcde methode en schaalt op bassis daarvan in.
Een schouder uit de kom en die terugduwen is anders dan bv een breuk in de arm waarbij alles rechstaat. Behalve pijn wat vervelend is is het niet zo levensbedreigend dat iemand direct gezien moet worden.
Daarnaast hoop ik dat de ass. Bij twijfel iemand laat komen.

 

Tja, de meeste mensen en hun buurvrouw hebben geen idee. Daar ben jij voor
Schouder uit de kom heb ik dl toen ze kleiner was gewoon mee laten slapen (dat wilde ze). Wond op kin heb ik laten plakken (uit angst voor lelijke littekens).

 

Wij hebben 1 keer op de huisartsenpost gezeten ‘s nachts. Ze wilden dat we langskwamen terwijl wij belden voor advies. Dat werd m daar ook niet. Toen doorgestuurd naar spoedeisende hulp. Hele nacht gezeten... bleek best wel ernstig. Moest ook operatie aan te pas komen. Dat hadden wij echt niet verwacht want ik zei nog: nee joh we bellen maandag de huisarts wel... oeps... verkeerd ingeschat dus.

In die nacht veel mensen gezien die er ook echt niet hadden hoeven komen.

 

Als ik soms hoor wat mijn man qua patiënten heeft tijdens een nachtdienst doordeweeks sta ik echt versteld!
Van alle patiënten die hij in de nacht ziet en dat zijn er behoorlijk veel is er vaak maar 1 die ook daadwerkelijk echt iets heeft.

Ik vraag mij soms af of de triage bij HAP niet aangescherpt moet worden.

 

Als kinderen met koorts die slaperig zijn allemaal komen is er geen houden meer aan. Dat is juist het probleem. De nuchterheid om slaperigheid van bewustzijnsverlies te onderscheiden ontbreekt bij een aantal mensen.

ABCDE wordt doorlopen, als dat niet veilig is kom je niet eens bij de HAP maar sturen we een ambu.

 

@ffff

Ik snap je punt over dat mensen te snel bellen. Maar bij kinderen is het toch lastig inschatten of iets kan wachten of niet.
Toen mijn zoon 3 maanden was kreeg hij bronchitis/rs-virus. Hij heeft toen bijna 2 weken in het ziekenhuis gelegen en het was niet zeker of hij het zou halen.
Dat was echt heel beangstigend en wij hebben nog heel lang daarna trauma van gehad.
Terwijl wij in eerste instantie dachten dat hij gewoon wat verkouden was. Maar op aanraden van anderen zijn wij toen naar de hap gegaan.

Wij hebben ook meerdere keren de hap gebeld toen hij nog kleiner was. Vaak was dat vast overbodig. Maar als je zoiets heb meegemaakt ben je wel snel bang dat er iets is. Mijn zoon heeft er de 1e 2 jaar toch last van gehad. Verkoudheid eindigde 9/10 keer in een ontsteking. Het is ook eens voorgekomen dat we naar de hap waren geweest en toen was er niks. En de volgende dag bij de huisarts had ‘ie een ontsteking in de longen. De ha zei toen ook dat de hap arts dat niet had kunnen opmerken op het moment dat we daar waren.
Maar het is als ouder ook niet altijd makkelijk om te bepalen of je kind echt wat heeft wat niet kan wachten tot de huisarts weer beschikbaar is. Vooral als je kind niet kan praten.

 

Ik snap het ook best, maar toch met kinderen ben je gewoon voorzichtiger. De laatste keer dat ik voor mezelf op de HAP heb gezeten kan ik me niet eens herinneren. Als ik twijfel over iets bij mijn zoontje bel ik gelijk hoor. Ik ben wel van mening dat een HAP daar voor is, aan de telefoon kunnen ze prima inschatten of je moet komen en als ik daar dan dus zit is dat niet vanwege een gescheurde teennagel.

 

Maar even heel eerlijk, wij ( de gewone moeder ) zijn niet opgeleid in het zien van het verschil tussen slaperigheid en bewustzijnverlies dus dan is het niet zo gek toch dat die wat vaker zullen bellen en het fijner vinden om langs te komen. Ik vind dat jij dat ook niet via een telefoon kan beoordelen. En ik snap dat er echt heel veel mensen voor jan doedel komen maar laten we eerlijk zijn, met een kind kan je toch beter teveel dan te weinig komen? En nee ik vind absoluut niet dat ze voorrang moeten krijgen, dat moet gewoon per patient ongeacht leeftijd bekeken worden, ik vind alleen wel dat je met kinderen extra voorzichtig moet zijn.

 

Ik ben het op zich met je eens, maar vraag me nu ook af hoe jij dan tegen mijn telefoontjes en bezoekjes aan de hap aankijkt.

 

Het is alleen een beetje jammer dat wanneer je zelf al van alles hebt geprobeerd en je toch je vermoedens uit met de vraag of er even na gekeken mag worden je nog net niet uitgelachen wordt met de mededeling dat je niet zelf moet gaan dokteren want dan haal je je toch maar de ergste dingen in je hoofd. Het wordt helemaal belachelijk wanneer je meerdere malen zuchtend naar huis wordt gestuurd want joh echt, het valt best allemaal wel mee. Om vervolgens toch ambulance en traumahelikopter op bezoek te hebben voor je 6 weken oude baby omdat je vermoedens 100% klopten en het toch wel iets ernstiger was dan gedacht.

Een nuchtere instelling hebben, prima. Maar ik heb wel geleerd dat zodra mijn gevoel me zegt dat er echt even naar gekeken moet worden je me van alles wijs kan maken door de telefoon als huisarts zijnde maar langs komen doe ik sowieso. Interesseert me geen ene bal hoe druk je bent, daar word je tenslotte voor betaald naast het feit dat ik me ook scheel betaal aan de zorgverzekering. En ja, mee eens, je hebt er altijd wat volk tussen zitten die om de haverklap belt en nog langs wilt komen met een splinter in de duim maar het gebeurd ook vaak genoeg dat mensen als zeikerds worden bestempeld en afgewimpeld terwijl er wel degelijk iets (ernstigs) aan de hand is. Ook daar mag iets aan gedaan worden.

 

Misschien ben in snel op m’n teentjes getrapt. Maar ik vind de post van @ffff best wel hard.
Ik snap dat het vervelend is dat mensen voor niks komen. Maar de meeste mensen gaan ook niet voor de lol naar de hap. Wij zijn allemaal geen arts die kunnen bepalen of iets kan wachten. Hoe moet ik weten dat ik 2 dagen met een breuk kan lopen?

Mijn zoon heeft ringworm naast zijn oog.
Ik had op een woensdag zalf van de HA gekregen. Maar op zondag was de plek ipv minder juist 2x zo groot geworden. Het was een lang weekend dus ik zou dinsdags pas naar de HA kunnen.
Toen heb ik de hap gebeld voor advies omdat ik bang was dat het nog groter zou worden.
Ik hoefde niet te komen, ik vertelde welke zalf ik had en de assistente ging overleggen met de arts. Binnen een half uur werd ik teruggebeld met de mededeling dat die zalf juist verergerd en kreeg ik advies voor een andere zalf.
Ik vond het echt super dat ze zo lief waren en moeite deden om mij te helpen ondanks dat mijn zoon niet half dood was.

 

Een vriend van mij is ook arts (doet nu specialisatie voor kinderarts) en hij deed laatst ook een nachtdienst. Toen ik de volgende dag vroeg hoe het was gegaan zei hij ongeveer hetzelfde wat jij zei, haha. Van de 15 (of zo) die hij die nacht zag was er 1tje echt ziek, de rest had eigenlijk niet hoeven komen.