Hoi allemaal. Ik wil hier heel graag mijn verhaal even kwijt over mijn miskraam. Ik heb hier verschillende berichtjes gelezen van vrouwen die net als ik gewacht hebben op een spontane miskraam, ipv curretage. Ik vraag me nu af of ik niet te lang gewacht heb, en niet beter meteen had laten curreteren. Misschien hebben sommigen van jullie gelezen onder mijn bericht "kleine vraagjes over curretage" dat ik erg bang was voor de curretage, en daarom had ik de afspraak weer een week verzet. Ik zag er op het laatst helemaal niet meer tegenop door alles wat ik er hier op dit forum over gelezen had. De afspraak stond voor afgelopen donderdag, de 18e. Ik was al 12 weken zwanger en wist al vier weken dat het mis zou gaan. De artsen hadden mij verzekerd dat ik net zo lang kon wachten tot ik vanzelf zou gaan bloeden, daar waren geen complicaties aan verbonden. Op woensdagmiddag kreeg ik lichte kramp en om 17.oo begon ik vrij plotseling met bloeden. Maar erg heftig, elke twee minuten op de w.c., en ik verloor behoorlijke stolsels. Ik verwachtte dat het na twee uur dan wel voorbij zou zijn, maar om 20.30 was het nog niet over. Toen ik naar de w.c. wou gaan verloor ik plotseling het bewustzijn. Mijn man heeft de ambulance gebeld. In het ziekenhuis heeft een arts mijn baarmoeder nog wat leeggehaald, zodat ik misschien toch geen curretage hoefde. Maar ik bleef bloed verliezen. De volgende dag ben ik alsnog gecurreteerd ( wat dus niks voorstelde, geen pijn, niks van gemerkt), behalve dan dat ik droomde tijdens de narcose dat het kindje dat ikv erloren ben aanwezig was bij de curretage en toen ik wakker werd uit de narcose moest ik even vreselijk huilen van verdriet )De arts zei later dat ik ook tijdens de curretage veel bloed verloren was en dat hij een zak ijzer aan het infuus had gedaan, want daar koos hij eerder voor dan een bloedtransfusie. In de loop van de dag kreeg ik daar een allergische reactie op. Dit heeft mij erg doen schrikken, ik werd heel plotseling zeer onwel, verloor weer het bewustzijn, echt heel eng vond ik dit. Maar ik kwam er na een paar uur weer bovenop. Enfin, om een lang verhaal iets korter te maken, uiteindelijk heb ik alsnog een bloedtransfusie gehad en ben gistermiddag thuis gekomen. (Met een HB van 4.9 na de transfusie). Ik ben natuurlijk nu vrij moe, maar het gaat redelijk. Al met al vraag ik me nu wel af of ik niet beter me eerder had laten curreteren. En hoe kan het nu dat ik zo enorm veel bloed verloren heb, zit er dan zoveel bloed in de baarmoeder? Of is er een ader gesprongen ofzo? Ik snap het niet. Een andere arts zei dat ze in hun ziekenhuis dit niet vaak meemaakten. Hoogstens 1 of 2 keer per jaar. Hier heb ikvolgens mij wel eerder berichten over gelezen van vrouwen die ook veel bloed verloren zijn tijdens de miskraam. Nu ja, bedankt voor het lezen, ben erg moe nu en ik ga nu slapen. Groetjes, Annette
Jeetje vogi, wat een verhaal zeg. Hoe gaat het nu met je, voel je je al iets beter? Konden ze er in het ziekenhuis helemaal niks over zeggen waarom je zoveel bloed bent verloren? Ik ben eerlijk gezegd best van je verhaal geschrokken. Mijn curretage is namelijk vrij probleemloos verlopen. Nou hopelijk kom je er snel weer bovenop... Groetjes Annie
He Vogi, Ik heb het inderdaad al veel gelezen hier op het forum. Dat als je het natuurlijk laat komen dat het bloedverlies en de pijn enorm erg kan zijn. Ik heb ander halve week gewacht, en door alle verhalen hier gekozen voor de curretage. Echt balen dat het bij jou anders is gegaan als dat je gehoopt had. Heel veel sterkte meid. En een dikke knuffel X Neia
Hoi Vogi, pfff wat een verhaal. Ik hoop dat je je weer snel beter voelt en ook alles kunt verwerken. Laat ons even weten hoe het verder met je gaat! Sterkte en dikke knuffel Minka
Hoi Vogi, jeetje, wat een verhaal en wat ontzettend vervelend voor jullie allebei. Heel veel sterkte de komende tijd en luister goed naar je lichaam, neem alle tijd en rust die je nodig hebt ! Wat jouw bloedverlies betreft.....dat is wel heel extreem zeg, had ik nog nooit eerder gehoord/gelezen. Ik kan me voorstellen dat je denkt dat er een ader gesprongen was, want zit er inderdaad zoveel bloed in een baarmoeder ? Konden ze jou daar in het ziekenhuis geen antwoord op geven ? Bij mij is het allemaal heel "soepeltjes" verlopen, bij elkaar genomen 3 dagen bloed verloren, wel veel en erg pijnlijke krampen gehad en vervolgens spontaan het vruchtje verloren. Daarna eigenlijk geen nabloedingen en/of pijn gehad en bij een vaginale echo na ongeveer 3 dagen was mijn baarmoeder helemaal schoon. Zo zie je maar, dat iedere vrouw weer heel verschillend is. Menstrueerde je soms ook al heftig voordat je zwanger was ? Misschien heeft het daarmee te maken ? Geen idee. Nou meis, heel veel sterkte en denk goed aan jezelf ! Lieve groeten, Natascha.
Hey meisjes ! Dank je voor jullie reacties... Waarom ik zoveel bloed verloren heb begrijp ik dus ook niet. Ik ben nu thuis en ik hoef geen medicijnen te slikken. Over vier weken pas heb ik een afspraak met de gyn. Dan ga ik het nog eens vragen. Mijn menstruaties waren normaal, althans, voordat ik zwanger werd verloor ik eigenlijk steeds wat bloed ( beetje maar), en daardoor heb ik een kuur geslikt, een hormonenkuur. Toen ben ik daarna twee keer ongesteld geweest ( niet heftig) en daarna zwanger. Misschien kwam het door die kuur. In ieder geval schijnt het niet echt vaak voor te komen. ( Dus Annie, maak je geen zorgen) Maar ikherinner me hier een verhaal gelezen te hebben over iemand die ook veel bloed verloren had en die tijdens de miskraam druk in de weer was geweest met ziekenhuisbezoek aan haar vader(?) en daarna alsnog zelf opgenomen moest worden. Maar goed, ik lees zoveel hier, ik weet niet meer waar het stond.
Hoi Vogi, je hebt het dus achter de rug, ik kan je vertellen ik heb ook mega veel bloed verloren na de curretage, ik had het gevoel dat al het bloed wat ik in mijn lichaam had ook weg vloeide, niet normaal meer, voelde me heel erg moe en slap door het bloedverlies! Ook de eerste keer ongi was heel heftig met heel veel bloedverlies en zelfs de tweede keer veel meer als wat ik gewend ben. Ik begreep ook niet waar al dit bloed vandaan kwam, maar het schijnt bij veel meer vrouwen voor te komen! En vraag je nu niet te veel af of je nu wel of niet eerder je had moeten laten curriteren, heeft nu geen zin meer, op dat moment dat je het besluit genomen had om de eerste curretage af te zeggen, was je te bang en onzeker om door te gaan. Je hebt het nu achter de rug en richt je nu op je herstel! succes Jette
Jeetje Vogi, wat is het bij jou vervelend, en met veel complicaties verlopen! Het is natuurlijk nooit prettig, maar in jouw geval was het helemaal een hel. Maar het belangrijkste is dat je het nu achter de rug hebt, en dat je lichaam zich weer langzaam kan herstellen. Rust maar heeel goed uit! Jouw verhaal doet mij best wel denken aan het verhaal van Corien (cvdw) op blz. 5 van het topic "dood vruchtje" (17 november) en ik heb het vermoeden dat je dan ook naar haar verwijst. Corien was tijdens de miskraam nl. in het ziekenhuis voor de chemotherapie van haar moeder en had ook enorme bloedingen en heeft uiteindelijk ook een curettage moeten ondergaan. Misschien heb je wat aan haar verhaal. Poeh..... een spontane miskraam kan ook erg heftig verlopen. Ik hoop echt dat je je snel weer beter zal voelen. Bij Corien ging dat ook langzaam, maar zeker en ze is er nu weer helemaal bovenop. Rust maar goed uit, en denk een beetje aan jezelf! Veel liefs, Marla
Ben net wakker. Ben nu alleen thuis. Voel me zwak en zielig... ik ben zo blij dat ik hier mijn ervaringen kwijt kan ! klopt marla ! Ik heb die topic inderdaad helemaal gelezen, een week of twee geleden. Ik bedoel Corien inderdaad !
Hoi.. als eerst veeeel sterkte! bij mij was mijn baby bij 9 weken gestopt met leven, en heb ik intotaal 3 weken gehacht tot hij er uit kwam, ik was daar wel heel blij mee zo kon ik het beter verwerkeen, deed wel zo een zeer echt niet normaal. maar ik verloor zo 4x meer dan normale ongsteldheid.. en dat bleef na de mk nog 2 weken doorgaan. ik denk dat je niet moet twijfelen van wat had ik moeten doen, je moet gewoon je gevoel volgen, en als die zegt curretage moet je dat doen!.. maar goed... veel succes verder..
Hoi lieve Vogi, Het is heel begrijpelijk hoor, dat de mentale klap nu pas komt! Dat je je zwak en zielig voelt, is heel normaal. Is er niemand die je kunt bellen en die naar je toekomt, zodat je niet alleen hoeft te zijn? Ik ben in nov '05 ook gecuretteerd, na eerst twee weken te hebben afgewacht of de miskraam spontaan op gang zou komen en daarna twee rondes van tabletjes te hebben geprobeerd. Deze tabletjes - worden ook gebruikt op de zgn. 'abortus-boot' - hebben er wel voor gezorgd dat ik al heel veel weefsel en zo ben kwijtgeraakt maar het belangrijkste - de resten van het vruchtje - niet. Dus ik ben tijdens en na de curettage niet veel bloed meer verloren, omdat ik daarvoor al zoveel was kwijtgeraakt. Tussen de tabletjes en de curettage zat bijna een week helaas (ik kon niet eerder terecht), maar daardoor had ik wel even de kans om een beetje aan te sterken van het bloedverlies. Niettemin kwam de emotionele klap daarna pas echt, ik ben twee dagen na mijn curettage weer gaan werken en achteraf was dat een beetje te stoer. Dus wat ik eigenlijk wil zeggen: neem je tijd om te verwerken wat er is gebeurd en praat lekker tegen ons aan als je daar behoefte aan hebt. Groetjes en een dikke knuf, Wendy
Hallo Vogi, Hoop dat je je weer wat beter voelt als vanmorgen. Geef jezelf de tijd om alles te kunnen verwerken dat heb je cht nodig. Sterkte met alles Liefs Minka
Hoi Vogi, Jeetje, het is nog maar net gebeurd dus. Ik weet idd uit ervaring hoe je je nu voelt.. doe alsjeblieft rustig aan en gun je lichaam de tijd om weer voldoende bloed aan te maken. Op halve krachten lopen is niet niks.... Ik voelde me dus ook s'ochtens ontzettend beroerd en zwak maar ook in de loop van de dag kon ik de eerste week nog niet veel. Maar eigenlijk is het daarna wel heel snel weer beter gegaan. Dus je komt er ook vast snel weer bovenop. Maar gun je lichaam wel de tijd om te herstellen. Ik had achteraf ook zoiets van ... had ik maar meteen voor een curettage gekozen maar wij zijn waarschijnlijk wel een beetje uitzonderlijke gevallen. Het meerendeel zal zeker met minder bloed gepaard gaan. Je weet helaas nooit van te voren hoe zoiets bij jezelf verloopt maar ik weet wel dat ik zeker niet weer op een spontane miskraam zou gaan wachten mocht het weer gebeuren (hoop het natuurlijk niet!) En mij is verteld dat je zoveel bloed verlies omdat de prikkel er nog steeds is. Het lichaam constateerd dat het vruchtje niet goed is en dus weg moet. En zolang die prikkel blijft bestaan (vruchtje blijft zitten) blijft het ook bloeden. Bij mij was na de curettage het heftige bloeden ook meteen opgehouden. Hoe was dat bij jou? Stertke in ieder geval de komende dagen..... ijzer pillen... veel biefstuk, rosefice ferro, appelstroop .... en voldoende rust... Liefs, corien
Hallo Annette (vogi) Meis toch. Wat een verhaal en wat erg voor je. Ik wens je veel sterkte met het verwerken van dit verlies enhoop dat je lichamelijk snel hersteld. Ook ik ben bij mijn miskraam veel bloed verloren en ben bijna knocky out gegaan. Ik was 13,5 week zwanger en wist bij 12,3 weken dat het hartje is gestopt met kloppen met 10 weken. Met 9 weken nog een goeie echo gehad. De reden dat je zoveel bloed verliest is dat hoe verder je vordert in de zwangerschap hoe meer alles zich hecht aan de baarmoeder. Ook ik herken alles van het vele bloedverlies en de enorme stolsels. Ook ik moest naar het ziekenhuis omdat uiteindelijk de stolsels zich ophoopte in de baarmoeder en ze hebben mij toen ook in het ziekenhuis een beetje meegeholpen en daarna kwam de foetus eruit. Dit hadden ze bij ons in het ziekenhuis ook nooit eerder aan de hand gehad. 22-11 had ik mijn miskraam en omdat het vloeien niet wilde stoppen ben ik alsnog op 29-12 gecurreteerd. Daarna is het vloeien op 4-1 gestopt. soms vraag ik me ook wel eens af had ik niet beter gelijk laten curreteren. Hoewel ik had al een curretage afspraak staan maar 1 dag eerder kwam de miskraam (in totaal 10 uur weeen waarvan de laaste 4/5 uur zo om de minuut) Ik herken veel in je verhaal en weet net als vele andere vrouwen wat je doormaakt. Nogmaals heel veel sterkte ! Je kunt je verhaal en vragen altijd kwijt op het forum en dat helpt bij het verwerken ook. Rust maar goed uit en net wat Corien zegt goed eten! Liefs, chantal
Dank jullie wel, lieve meiden. Ik was vandaag emotioneel, vannacht ook bang, was bang voor misschien nog een keer een allergische reactie op de bloedtransfusie, maar ik heb er (bijna) weer vertrouwen in dat het heus allemaal wel goed komt. "De reden dat je zoveel bloed verliest is dat hoe verder je vordert in de zwangerschap hoe meer alles zich hecht aan de baarmoeder" Maar wat hecht zich dan aan de baarmoeder, denk je? "En mij is verteld dat je zoveel bloed verlies omdat de prikkel er nog steeds is. Het lichaam constateerd dat het vruchtje niet goed is en dus weg moet. En zolang die prikkel blijft bestaan (vruchtje blijft zitten) blijft het ook bloeden. " Dus er komt extra bloed uit de aderen om iets af te stoten? Het is inderdaad wel zo dat na de curretage het bloeden haast is gestopt. Ik bloed nu nog een beetje, zoals een gewone menstruatie. Groetjes, en dankjullie voor de reacties !
Hey Annette, inderdaad heel erg vreemd dat je zo veel bloed kunt verliezen. Toen er bij mij nog wat zwangerschapsweefsel in de baarmoeder was achtergebleven en ik onder het bloed en de stolsels wakker werd, toen vroeg het ziekenhuis of ik alles wilde opvangen en mee wilde nemen naar het ziekenhuis. Nou, ik vond dat ik al veel bloedde, maar zij vertelden dat het vergeleken bij spontane miskramen bijna niets voorstelde: vrouwen kunnen dan zo enorm veel bloed verliezen. Ik zou echt niet weten waar dat allemaal vandaan komt. Ik denk wel dat je baarmoeder bloed nodig heeft om zichzelf schoon te spoelen en dingen die daar niet horen eruit te krijgen. Maar waarom de een zo veel meer bloed dan de ander, dat blijft de vraag. Het is heel erg logisch dat je je nu zo verdrietig voelt: het vruchtje is nu echt weg, en ook moeten je hormonen zich weer goed zetten en een plek vinden. Misschien moet je het maar vergelijken met "kraamtranen". Als je even digitaal uit wilt huilen, dan zijn wij hier voor je. Ik hoop maar dat het bloeden snel helemaal bij je stopt en dat je weer wat aan kunt sterken. Liefs, Marla
Hey Marla, Helemaal eens: digitaal uithuilen goed gevonden zeg. Merk dat ik er nog steeds behoefte aan heb. Als ik me eenzam voel met m'n verdriet dan lees ik sommige van jullie verhalen en weet ik weer dat ik niet de enige ben. En dat hete niet zo raar is dat ik nog m'n dips heb en er zoveel mee bezig ben. Soms krijg ik wel het gevoel dat de hele wereld doordraait. Ik heb een weekje verdrietig mogen zijn, dat begrepen de mensen om me heen nog, maar voor hun is alles weer normaal en ze zullen dan wel denken dat dat voor mij ook zo is. Maar ik merk dat hele kleine dingetjes me nog weer totaal uit balans kunnen brengen... huilbuien en down zijn komen dan vanzelf. Dan heb ik enorme steun aan jullie verhalen...Digitaal uithuilen. Fijn dat het kan. Kike
Hee, meiden, Ik heb net al jullie reacties nog eens gelezen en het ontroert mij heel erg. Ik wens iedereen echt heel veel sterkte met het verwerken van jullie miskraam. Het valt mijzelf allemaal toch wat tegen. In het begin was ik zo nuchter. Maar nu ik me fysiek nog zo zwak voel ben ik steeds van de kaart. Ik weet ook heus wel dat het allemaal wel weer goed komt, want ik volg jullie verhalen een beetje en dan zijn de meesten van jullie zo positief ! Dat vind ik een enorme hart onder de riem !
Vogi inderdaad, het zal lichtjes aan beteren, geloofde ik in het begin ook niet. Maar vergeten doe ik nooit, er gaat geen dag voorbij dat ik niet denk aan mijn MK, hoever ik nu zou zijn enz. Gisteren gesprek gehad met zwangere collega (paar dagen verschil uitgerekend met ik). IK kreeg het over mijn lippen om te zeggen, he je buikje begint fel te groeien, ze dacht dat ze haar kleintje had gevoeld, ik ging er even weer onderdoor, en dacht: ik zou het nu ook gevoeld hebben... maar dan probeer ik me sterk te maken, mij niet altijd te vegelijken met haar, en de enige hoop is dat ik zo snel mogelijk zwanger mag worden, liefst tegen dat zij bevalt. Het betert, ik vergeleek het met een laagje eelt op je hart, maar met kleine opmerkingen, kleine gedachten, reacties van anderen, voelt het terug aan als een hartsteek. IK heb geleerd de tranen te laten komen, voel ik me nadien wat beter, opsparen geeft toch geen zin. Mijn gedachten/Gevoelens opschrijven heeft me ook geholpen. sterkte! flyke