Laat ik me nu gek maken of is het toch waar? Mijn zoon is nu 4mnd, sinds eind aug ben ik weer aan het werk. Wegens financiën moeten wij allebei erg veel werken. We hebben een aantal verschillende oppassen. Nu ben ik bang dat ik mijn zoontje een hechtingsstoornis aandoe. Ik heb hierover op internet gelezen, dat dit een kans is als je meer dan 2-3 dagen werkt (ging wel over k.d.v. met verschillende leidsters) Mijn zoontje is superlief en makkelijk, ook bij de oppas. Wat denken jullie? Vlg het cons.bureau is dit niet, zo lang de tijd die we met hem doorbrengen maar qualitytime is. Ik werk ma-di-vr hele dag en wo-do ben ik 12.30 thuis. Vriend werkt ene week ma t/m vr van 6-14, andere week ma/tm do 14-22u. Weekend zijn we thuis. Een keer per 3mnd gaan we samen een avondje weg en past mijn moeder een paar uur op. Oppasschema: Ene week: ma schoonzus komt bij ons thuis, di naar opa, wo/do gastouder, vr komt schoonzusje weer. Andere week: ma gastouder, di opa, wo/do/vr wijzelf thuis Een enkele vaste oppas lukt ons niet, opa en schoonzus willen niet de hele week en als we hem iedere dag naar de gastouder brengen is het te duur voor ons. Mijn moeder wil alleen incidenteel oppassen. Ik probeer het nu zo te doen dat ik zoveel mogelijk thuis ben bij mijn zoon, spreek niet meer af met vriendinnen, ga alleen sporten als hij in bed ligt. Maar ik ben er toch niet gerust op.
Wat een onzin toch. Echt, ik vind het zo erg wat voor een schuldgevoelens Nederlanders elkaar aanpraten. In België (en veel andere landen) is het heel normaal dat beide ouders fulltime werken. Kinderen gaan hier van hun 3 à 4 maand naar onthaalmoeders, crèche, grootouders.. En onze kinderen groeien perfect normaal op hoor. Niet meer psychiatrische gevallen, seriemoordenaar of zelfmoorden hier dan in Nederland. Als je dan ook niet eens meer met anderen durft af te spreken owv wat anderen erover denken... Wat doen jullie elkaar toch aan? Misschien gewoon wat meer vertrouwen op die oude wijsheid: 'it takes a village to raise a child'.
Wow, beetje heftige reactie. Ik denk persoonlijk niet dat het echt van toepassing is dat ik Nederlands ben. Wat Nederlanders elkaar aandoen. "De Nederlander" bestaat namelijk net zomin als " De Belg". Ik ben gewoon wat onzeker, ik kan mijn zoontje maar 1x opvoeden. Ik heb bovendien zelf hechtingsproblemen, dat wil ik hem besparen. Vandaar mijn vraag. Het is niet zo dat ik niet durf af te spreken uit angst wat anderen denken. Onze omgeving weet dat we fulltime moeten werken ivm woonlasten. Ik wil gewoon liever bij mijn zoontje zijn als ik vrij ben.
Dit zal geen hechtingsproblematiek geven. Dat ontstaat als er geen vaste personen zijn, vanaf de geboorte al. Jij en je vriend zijn er al vanaf zijn geboorte, en het merendeel van de tijd. Daarnaast heb je dus vier vaste andere verzorgers. Het zal voor sommige kinderen hooguit wat onrustig kunnen zijn in bepaalde ontwikkelingsfasen, en niet meer dan dat. Ik spreek trouwens ook altijd af als de kinderen al op bed liggen, of heb m'n kind(eren) bij me. Niks raars aan, als je je zelf prettig hierbij voelt, toch?
Lumiere, je maakt je hier serieuze zorgen over en ik kan me dat heel goed voorstellen. Wanneer dit aan je blijft knagen adviseer ik je het aan een professional te vragen. Zij hebben al veel kinderen gezien met problemen en kunnen objectief reageren. Hier zullen de reacties voornamelijk gestoeld zijn op ervaringen van een enkel persoon en meningen.
Dat was echt niet mijn bedoeling. Maar ik lees hier zo vaak dat mama's die meer dan pakweg 20u werken slechte moeders zijn. Dat je geen kinderen moet krijgen als je er niet zelf voor gaat zorgen. Dat kinderen de eerste jaren bij hun mama horen... En ik vind dat zo'n oneerlijke gedachten. Omdat veel mama's niet anders kunnen. Omdat het niet waar is. Omdat het gemeen is om zo'n dingen te zeggen zonder rekening te houden met de liefde die ook werkende moeders voor hun kinderen voelen. En omdat het mama's zoals jij, die het ook gewoon goed willen doen, doet twijfelen aan zichzelf. Terwijl dat nergens voor nodig is. Je kinderen naar de opvang brengen zal ze geen hechtingsproblemen opleveren. Je kinderen niet graag zien, dat wel. En dat is duidelijk niet het geval bij jou.
Dank jullie voor de reacties. Ik zou heel graag een dag minder werken, maar dan zetten we onszelf gewoon enorm krap, dat geeft ook weer spanning en dat lijkt mij nog slechter. Het is inderdaad zou dat er tal van sites zijn die beweren dat het zo schadelijk is voor een jong kindje. Misschien moet ik die gewoon niet lezen, maar het bracht me aan het twijfelen. Bij alle oppas is hij wel het enige kindje in huis. Alleen de gastouders hebben af en toe hun kleinkinderen (4jr en baby van 5mnd, maar nooit tegelijk) dus hij krijgt wel alle aandacht.
Ik ben van mening dat als je je kindje vanaf kleins af aan naar verschillende "opvoeders" brengt dat hij dit gewent raakt en dat het brengen naar een ander geen hechtingsstoornis ontwikkelt maar.... Ik ben ook van mening dat de verschillende opvoedings technieken wel een hechtingsstooornis kan ontwikkelen. Je moet echt goed op 1 lijn liggen met alle opvoeders naar de manier hoe jij en je man de kleine willen opvoeden. Denk aan eet regels, slaap structuur enz. Ik noem ze bij jou (en bij mijn situatie ook) ook opvoeders omdat je hem meerdere dagen structureel onderbrengt. Als je hem nu 1x in de maand naar een vriendin brengt vind ik dat geen opvoeder maar een oppas. Heel veel kindjes krijgen op een gegeven moment een fase waar ze heel aanhankelijk worden naar 1 persoonlijkheid maar dat heeft naar mijn inzicht niks te maken met een hechtingsstoornis. Zit het gevoel na een lange tijd nog niet goed dan ga weer met je man om de tafel of 1 van jullie echt niet minder kunnen gaan werken. Misschien ouderschapsverlof opnemen?
Ik heb ws een afwijkende mening, maar ik denk dat dit wel voor problemen zou kúnnen zorgen, niet dat dit het per definitie doet. Niet het feit dat je veel werkt maar wel dat je zo verschrikkelijk veel verschillende oppassen hebt. Ik persoonlijk vind dit echt veel te veel voor een kindje. Het is de ene week zus en de andere week zo. Ik geloof niet dat dit direct uitmondt in een hechtingsstoornis, maar hij kan nergens goed aan wennen en dat kan moeilijk worden als hij ouder wordt en overal regels heeft en gewoonten. shakes, wat een rare typisch opmerking voor jou weer. Overal waar je de kans krijgt probeer je het full time werken te promoten en nl af te zeiken. Dat de belgen in zn algemeenheid niet uitgroeien tot massa moordenaars dat wil nog niet zeggen dat het goed is voor een kind dat papa en mama altijd maar werken. Zeker niet als kindjes heel klein zijn. Je klinkt eerder als iemand die ontzettend onzeker is over zn eigen keuze en daarom steeds maar moet herhalen hoe goed het is. ts, nogmaals zie ik het probleem in het veel werken niet wel in alle verschillende gezichten.
Nou sorry hoor. Ik promoot helemaal niks. Ieders eigen keuze. Ik probeer gewoon mensen te steunen die voor welke reden dan ook fulltime werken. Vind het gewoon erg jammer dat die mensen hier vaak een schuldgevoel aangepraat krijgen.
Maar dat doe je nooit zonder te "zeuren" over hoe het in nl gaat. En hoezo schuldgevoel? Als iemand zegt dat tie dat zielig vindt, of niet goed? Dat is toch een mening die je mag hebben?
Lieve lumiere, Snap je onzekerheid, omdat je het beste voor je kind wil en er (te)veel informatiebronnen zijn die allemaal weer wat anders zeggen, dus hoe doe je het goed. Dat je je bewust bent van je keuzes en erover nadenkt zegt al genoeg; je doet het goed, je bent er voor je zoon! Je kind zal echt geen hechtingsstoornis krijgen van deze manier van opvang. het zijn niet veel mensen; jullie, gastouder, opa en schoonzus. In een gemiddeld kinderdagverblijf krijgen kinderen (met invallers en wisselingen enzo) met meer opvoeders te maken dan jouw kind en ook die ontwikkelen zich prima. Bovendien, en dat is het belangrijkste, zijn jullie er elke dag weer voor hem, hij raakt jullie niet kwijt, jullie laten hem niet vallen. Je schrijft dat jezelf een hechtingsstoornis hebt, heb je enig idee wat in jouw kinderjaren de oorzaak is geweest van deze stoornis? Ter verdediging van shakes; ik vind dat je het mooi verwoord, niet als verwijt, maar juist als blikverruiming en als een hart onder de riem. Ik vind het dan ook naar om te zien hoe je hier veroordeeld wordt. En TUC wat verschrikkelijk hoe jij een medemoeder hier nog onzekerder maakt waar dat absoluut niet nodig is.
Onze zoon heeft ook verschillende oppassen, en ik heb niet het idee dat er een hechtingsstoornis is. Ons schema: Ene week: Maandag - mijn zusje Dinsdag - mijn schoonouders Woensdag - mijn ouders Andere week: Maandag - gastouder Dinsdag - moeder van goede vriend van ons Woensdag - mijn ouders Zo wisselen we dus om te week de oppassen af. Mijn zusje wil 1x in de twee weken oppassen en mijn schoonouders wonen te ver weg om ze iedere week te laten komen. Daarbij zijn ze al een beetje op leeftijd en komen wij daar niet heel veel, maar ze willen we graag hun kleinzoon zien. Van donderdag t/m zondag ben ik vrij en is hij thuis. Op dinsdagavond gaat hij iedere week naar mijn ouders en blijft hij daar slapen. Is makkelijker, dan hoef ik hem 's ochtends niet wakker te maken en weg te brengen. Dan haal ik hem daar woensdag eind van de dag weer op. Mijn man werkt 6 dagen in de week, en papadag is geen optie (eigen bedrijf) dus vandaar dat wij het zo doen.