Hoi! Ik moet even m'n hart luchten, mijn ei kwijt, zucht... Ik las laatst het zinnetje: "Continu is het leven vervuld met het afsluiten en aangaan van periodes." Dit is een zin die ook goed verwoordt waar ik nu sta, wat ik door maak! Aan de ene kant heb ik mijn zwangerschap eigenlijk nog helemaal niet afgesloten, ik had het idee nog zeker een week misschien zelfs twee te hebben en opeens werd er een abrupt einde aan gemaakt aan een 9 maanden lange zwangerschap waarin ik ontzettend heb genoten, me speciaal voelde, uit keek naar alles wat komen ging en spanningen om het onbekende! Opeens begon de bevalling, super heftig en intens! Een bevalling die ook als een sneltrein voorbij ging, iets waar je 9 maanden lang aan denkt is opeens voorbij... Na 7 uur was ons ventje er! En daar lig je dan met je kleintje in je armen, ultiem geluk, je on top of the World voelen! Een gevoel dat ik het liefst altijd wil voelen en niet meer wil missen, naar wil verlangen! Dat speciale gevoel tussen mijn vriend, ons zoontje en mij... Ik wil dat dit altijd zo speciaal blijft! Dit gevoel had ik ook tijdens de kraamweek, zo bijzonder die eerste dagen! Zo snel voorbij gegaan... Genieten, dat heb ik zeker gedaan en toch mis ik dat speciale gevoel nu al een beetje! Waarom ben ik zo gevoelig? Waarom voel ik me aan de ene kant super happy en aan de andere kant zo sip? Kan ik me niet gewoon on top of the World blijven voelen? De tranen blijven komen... De tijd gaat zo snel! Ik vond het heerlijk om zwanger te zijn! Zijn dit de hormonen die ervoor zorgen dat ik, bijna 3 weken na de bevalling, zo emotioneel blijf?
Ik denk hormonen. Ik had er ook 'last' van, ook nog 3 weken na de geboorte. Miste m'n buikje ook al was en ben ik heel blij met mijn mannetje. Bij mij ging het vanzelf weer over en nu kriebelt het weer.
Ik herken jouw verhaal heel goed. Dat was ook de reden dat wij na 9 maanden weer voor een tweede zijn gegaan. Helaas mochten we niet eerder beginnen ivm keizersnede maar anders hadden we het denk ik al eerder geprobeerd. Ook nu heb ik weer last van het lege buik syndroom.... Meis, gewoon over je heen laten komen dat gevoel en vooral blijven genieten!
Ik herken het heel goed! Ben hartstikke druk en nog moe dus zou helemaal niet verstandig wezen als ik weer zwanger zou raken (mag ook niet omdat ik een keizersnee heb gehad) maar anders... Vond het echt geweldig om zwanger te zijn, dat gefriemel in je buik. Vind het ook raar hoor dat ik dat mis want dan denk ik; je heb nu toch een lief meisje om voor te zorgen en knuffelen wanneer je maar wil.. Maar ja hormonen zijn rare dingen
Heel erg herkenbaar meis! Ik heb het nu nog na 4 kinderen te hebben gekregen,waarvan de jongste 5,5 maand is... (en de oudste overleden is geboren)Ik heb het er ook heel moeilijk mee en ik weet dat dit mijn laatste zwangerschap is geweest en dat vind ik heel moeilijk.. SOms ook het idee dat manlief het niet begrijpt wat ik voel en hoe ik me voel...
Ik mis het zwanger zijn ook.de nieuwe dingen, je voelt je speciaal. Had pas heel laat een buik (groeide in de hoogte ) maar was veel ziek (uiteindelijk een stuk of 7/8 blaasonstekingen. Onze uk was 5.5 week te vroeg dus was ook onverwacht en er nog niet klaar voor.of beter nog niet klaar met de zwangerschap. Na geboorte lag hij in het ziekenhuis en ik werd alweer ziek en had veel pijn.geen kraamweek omdat we 3 keer per dag in het ziekenhuis waren.kort nadat hij thuis was veel huilen,bleek hij verborgen reflux te hebben dus had hij veel pijn. Doordat je maar door moet geen kans om alles te verwerken. Heb mijn buik gigantisch gemist! Sorry voor het warrige verhaal,nu 5.5 maand verder en doet nog steeds veel met me. (Met onze uk gaat het door medicatie heel goed,hopelijk mogen we binnenkort afbouwen)