hoi allemaal ik weet niet wat ik met deze post wil maar denk gewoon even mij ei kwijt. Vandaag ben ik 24 weken zwanger van ons derde kindje. Mijn eerste kindje is 3 jaar geleden geboren (31 oktober) met 29 weken en overleden na 10 dagen. De reden van haar vroegeboorte was dat ik hellp kreeg. Mijn 2e zwangerschap heb ik onder strenge controle gestaan en ben ik met 38.4 ingeleid vanwege de stress die ik ervaarde van deze zwangerschap. Overigens geen hellp klachten gehad. Nu dus zwanger van de 3e en ik merk dat de onrust weer begint toe te nemen. ik voel me nu bijv niet goed, waarschijnlijk een buikgriep maar het lukt me bijna niet om te relativeren. Continue ben ik alert op evt signalen. Gisteren nog bij de gyn geweest en bloeddruk was goed en baby groeit goed. Hij zit alleen heel erg met zijn hoofdje tegen mijn darmen te duwen dus daarom ook wat last van mijn buik. Voor mijn buikgriep nl ook al last van mijn buik. Ik mag en kan altijd bellej naar het ziekenhuis en dat doe ik ook als ik het niet vertrouw maar voel me onrustig en bang. Dat de data van mijn dochter naderen helpt natuurlijk ook niet mee. oh ja heb een psych vanuit het ziekenhuis achter de hand als ik hulp wil.. Nogmaals weet niet wat ik hiermee wil maar voel me soms ook zo onbegrepen door mijn omgeving....want ja mijn 2e zwangerschap is toch ook goed gegaan.... thanx voor het lezen
Pff kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt hoor meis. Is niet niks wat je meegemaakt hebt. Dat raak je nooit meer kwijt. Mensen die dat soort dingen zeggen snappen niet waar ze het over hebben . Even een dikke knuffel voor jou!
Ik heb zelf gelukkig nooit zoiets meegemaakt, maar ik kan me heel goed voorstellen dat je die ervaring altijd met je mee draagt. Probeer goed gebruik te maken van de professionele hulp! Jammer dat je omgeving zulke opmerkingen maakt.. waarschijnlijk goedbedoeld opbeurend maar ze slaan de plank daar helemaal mee mis.. het zijn spannende weken, ik hoop dat je je snel wat beter voelt!!
Zo'n gebeurtenis draag je je hele leven met je mee, niet dat het meteen "weg" is na een goede vervolgzwangerschap. Ik herken het bij mijzelf cq mijn zusje. Zij heeft bij de eerste zwaar HELPP gehad, is ingeleid met 34+5. Uiteindelijk alles goed verlopen. Daarna nog twee zwangerschappen doorgemaakt, met veel controles ivm bloeddruk-&schildkliermedicatie. En toch bleef de angst dat ze gedurende de zwangerschappen toch weer HELPP zou ontwikkelen. Ook bij ons als omstanders. Dikke knuffel en ik hoop dat je de rust kunt vinden en bewaren.
Hoi @Pluis79, wat een stress kan zwangerschap toch zijn hè. Ik kan me goed inleven in je zorgen. Mijn zoontje is vroeg gehaald ivm hellp klachten en had een groeiachterstand en is na 11 dagen nicu overleden. Dit was in 2015. Een jaar later is mijn dochter door een loslatende placenta te vroeg gekomen (23+6) en vrijwel direct overleden. Tel daar nog 3 miskramen bij op en nu deze zwangerschap, die voor nu goed gaat. De zorgen zijn soms gewoon niet te doen. Ik denk dat een gezond levend kindje daar -na een overleden kind- geen verandering in brengt (maar ik kan het niet weten, ik heb nog geen levend kind helaas). Je bent nu eenmaal geconfronteerd met het heftigste verdriet en pijn die er bestaan. Dat haal je niet meer uit je systeem. Ik worstel ook iedere dag met hoe hier mee om te gaan, vooral als eoa malloot me weer 's verteld dat ik er toch écht van moet proberen te genieten omdat het baat heeft bij de hechting van het kindje. Dan wordt er dus nog ff een schuldgevoel bij aangepraat ook nog (niet zo bedoeld, weet ik ook wel). Ik heb het antwoord niet voor je. Ik kan alleen maar zeggen dat ook een waardeloze dag weer voorbij gaat. Verder is het gewoon volhouden in wat ik noem de hordenloop. Sterkte en succes!