Wie herkent dat? Ik ben iemand die altijd graag de deur uit is. Vaak ook impulsief maar zeker ook geplande uitstapjes. Kinderen zijn nu 17 en 8 en heb al zoveel met ze gedaan. Met de oudste ook veel gereisd en vaak samen dagjes en weekendjes weg omdat de jongste wat lastig is daarin. In de herfstvakantie voor het eerst in jaren weer een gezinsvakantie gehad, wat een ramp door allerlei factoren. Ik heb me ook veel te veel fysiek ingespand en merk de gevolgen nog goed. En eigenlijk kan ik fysiek ook gewoon niet veel meer momenteel. Dus naar een Duitse kerstmarkt, de geliefde dagjes Amsterdam of museabezoeken, vergeet het maar. Dierentuin om de hoek hebben we een abonnement maar met dit weer geen trek in en zoon gaat voor de shows en die draaien alleen op drukke dagen. Efteling hebben we tot de zomer een abonnement gehad maar niemand van ons moet er aan denken om die drukte nog weer in te gaan. Mooi eensgezind dus, iedereen is graag thuis en vermaakt zich eigenlijk ook prima. Dochter gaat sowieso zelf iedere maand een keer naar Amsterdam naar een activiteit dus haar heb ik "goed" opgevoed. Is ook samen met vriendin nasr Parijs geweest maar is het liefste gewoon thuis. Jongste heeft er allemaal niet zoveel behoefte aan, alhoewel hij wel graag info opzuigt in musea of zoals gisteren bij een rondleiding in de molen waar hij kindercollege had. Maar... de onrust in mij blijft... ik ben zo gewend om op stap te gaan en leuke dingen te doen. En wil het de kinderen ook niet ontnemen omdat ik ze rijk en evenwichtig wil opvoeden en ze veel mee wil geven. Ik weet dat het niet hoeft maar er blijft een stemmetje stoken in mij en weer leuke dingen verzinnen. Terwijl ik weet dat het niet gaat ivm mijn gezondheid en we thuis ook zoveel leuks kunnen doen. We hebben daar ook de faciliteiten voor: enorm veel knutselmateriaal, een eigen bibliotheek, een grote speelkamer met ballenbak en Legostad. Dus die onrust slaat ook helemaal nergens op. Ik ben niet erg gevoelig voor wat anderen zeggen hoor, hun mening boeit me niets, maar het voelt gewoon zo raar. Ben benieuwd of ik de enige ben met deze hersenspagaat of dat ik gewoon veel te veel eis van mezelf.
Dat teveel eisen van jezelf is mens eigen denk ik. Altijd maar meer meer meer en beter willen ook. Denk dat je je moet afvragen waar het in zit. Het klinkt alsof het vooral het gevoel van beperkt worden is. En vaak is dat nog vervelender dan de beperking zelf. Verder nog iets heel anders. Ben momenteel het boek Traumasporen aan het lezen. Daarin blijkt ook dat trauma ook behoorlijke lichamelijke problemen kan veroorzaken, tot auto immuunziektes aan toe. Gezien de (u)hb van je kinderen zou het me niks verbazen als daar bij jou ook veel in zit, en daar best van alles bij ingeslopen kan zijn. Niet dat ik zeg dat je daarmee alles kan oplossen, maar wie weet zit er nog iets waardoor je wat meer energie kunt krijgen.
Ik vind het echt herkenbaar wat je schrijft hoor. Ik wil ook altijd de deur uit en de wereld ontdekken. Een weekend dat ik mijn eigen stad niet uit ben geweest voelt bijna als een verloren weekend. Terwijl het nergens op slaat! We hebben een mooi huis, vanalles thuis te doen. Ik denk dat het bij mij echt komt vanuit mijn opvoeding. We hadden thuis weinig geld en mijn moeder was langdurig ziek. Ik kwam als kind nooit verder dan de supermarkt op de hoek en ik vond dat toen al vreselijk. Dus ik ben eigenlijk nog steeds aan het inhalen van toen, is mijn theorie. Is het een idee om te focussen op wat nog wel gaat, kleine dingen om je op te verheugen zoals je dat vroeger deed op grote uitstapjes? Of kleine dingen anders in te steken dan vroeger, waardoor je ze nog meer kan waarderen ? Wij zijn toevallig gister naar de bioscoop geweest met een vriendje van mijn zoon en zijn ouders. Gewoon onze vaste bios op 10 minuten rijden, maar net even anders dan anders omdat we met anderen waren. Het voelde daardoor toch meteen als een nieuw avontuur.
Misschien helpt het om vaker te bedenken dat het ook heel goed is voor de mentale gezondheid van kinderen om soms zelf te moeten verzinnen wat ze gaan doen. Eigen fantasie gebruiken bij spel of creatieve dingen verzinnen als je je verveelt. Ik had hetzelfde als jij en wilde altijd maar op pad. Heb dat echt los gelaten. Thuis zijn is ook heerlijk. Of buiten spelen met vriendjes. En als je dan een keer een dagje weg gaat is het extra bijzonder
Vervelen kunnen ze zich hier niet, ze weten zich allebei altijd prima te vermaken, zijn allebei creatief en vol ideeën. Wat met de jongste wel zo is: als ik niets onderneem zit hij thuis, hij spreekt nooit af en zit ook niet op een vaste activiteit. Gaat af en toe wel naar kindercolleges, lezingen etc. Maar hij vindt dat zelf alleen maar fijn. Oudste heeft wel een sociaal leven, spreekt af met vrienden, speelt in de schoolmusical en gaat elke maand naar Amsterdam voor een leesgroep in een boekwinkel. Maar zit het liefst thuis met een boek. Maar we gingen zo vaak dagjes weg: musea, pretparken, dierentuin, winkelen, dagjes naar Amsterdam en Duitsland. En opeens heeft niemand daar meer behoefte aan en zijn we allevier het liefst zoveel mogelijk thuis. Ook ik, maar de onrust blijft gewoon nog knagen, al zal dat vast minderen in de loop van de tijd. Het voelt gewoon zo onlogisch in mijn hoofd.