Goedemorgen, Ik had hier eerder ook een topic geopend over het achterlaten van mn kleintje bij opa en oma. De eerste keer dat ik m had achtergelaten had ik hem slapend weggelegd en was toen vertrokken. Niet slim want toen hij wakker werd begon hij hard te huilen en was hij erg overstuur. Ik ben toen meteen teruggegaan natuurlijk (was onderweg naar een bruiloft). Een week later, nu drie dagen terug, wilde ik m weer achterlaten om uiteten te gaan met mn man, was jarig. Dit keer was hij wakker en ik was ongeveer drie kwartier in de buurt. Hij huilde niet bij opa op schoot of iets dergelijks. Opa gaf hem zn flesje (ik geef bv) en alles was goed. Ben toen vertrokken maar heb nog een kwartier in de straat gewacht voor het geval dat. Nadat ik had gebeld en had gehoord dat hij rustig was zijn we vertrokken richting zoetermeer. Ik had ze wel gezegd mij meteen te bellen als hij weer overstuur zou zijn. Na 15 minuten was het raak en schreeuwde hij de boel bijelkaar. Het is echt krijsen. Ik was pas 30 minuten later bij hem en nóg was hij aan het krijsen. Pas toen ik hem vastpakte werd hij stil. Vandaag kwam opa even langs, ik gaf de kleine bij hem op schoot en het was metéén raak, hij was meteen overstuur. Ik legde hem in zn box nadat ie stil werd en telkens als hy opa maar zag begon hii weer te huilen. Zien is nu al genoeg om hem aan t huilen te kriigen. Bij zn andere opa en oma of bij andere mensen doet hij dit niet. Nu is mijn vraag, associeert hij opa en oma nu met 'mama is weg'? Kan dat? En hoe doe ik hem wennen aan opa en oma? Want over een kleine vier weken moet ik weer werken en zij gaan oppassen. Zo gaat dat echt niet. Hij is 8 weekjes. En nog een vraagje tussendoor: vandaag eerste prikjes gehad in de beentjes. Is het slim om hem in een draagdoek te dragen? Zal dat pijn doen? Iemand ervaring ermee? Bedankt!
Ik weet niet of hij het associeert met mama is weg, maar ik weet wel dat kinderen bij bepaalde mensen erger kunnen huilen dan bij anderen. Mijn jongste heeft heel lang mijn opa en oma niet kunnen aankijken zelfs. Heel sneu voor hen, maar het ging gewoon echt niet. Naar haar kijken (van op een afstandje) was al genoeg om haar helemaal overstuur te maken. Ze was toen wel iets ouder, een maand of 4, en het heeft tot dik een jaar geduurd. Nu heeft ze nergens last van. Opa en oma gaan samen oppassen? Het zal wel wennen zeker, je kleintje zal zich gaan hechten. Misschien wat vaker oma het voortouw laten nemen, dat opa zich een beetje op de achtergrond houdt? Misschien dat het dan langzaam betert?
Ach wat sneu... voor de kleine maar ook voor opa en oma en voor jou! Zo breng je hem niet fijn weg natuurlijk, hoewel het toch zal moeten straks... Rond 8 weken zijn ze echt nog te klein om echt die associaties te hebben met mama weg, maar jij bent natuurlijk wel echt z'n veilige haven. Wat doen opa en oma met hem als jij weg bent? Hoe proberen ze hem te troosten? Welke manier van troosten werkt goed bij jou? Hoe ben jij samen met de kleine bij opa en oma, ben je dan met hem bezig of kunnen opa en oma al met hem bezig? Sommige gezichten of stemmen zijn voor sommige kinderen wel eng, misschien heeft het daar mee te maken. Is oma er ook als ze gaan oppassen? Misschien eens een paar keer gewoon langsgaan met kleine en daarna weer weg. Oefenen met een slaapje daar. Hier was slapen bij oma echt drama, zijn we hele tijd mee bezig geweest. Maar altijd bij blijven zitten tot ie sliep en dat zorgde wel dat ie nu net zo makkelijk daar slaapt als thuis. Misschien oma even zorgverantwoordelijk maken zolang opa no go is. Een gedragen shirt van jou meegeven wat in z'n buurt kan blijven? Ze lekker met hem laten lopen in de draagdoek? Over inenting, lekker beentjes masseren dat de vloeistof zich verspreidt en de beentjes niet stijf worden. En gewoon proberen in de doek, hij kan er best steun aan hebben om bij je te zijn als ie zich niet fijn voelt. En als het echt niet werkt geeft ie het vanzelf wel aan. Sterkte, hopelijk lukt het vlug om zich fijner te voelen bij opa!
Waarschijnlijk klink ik nu heel hard, maar ik zou het toch blijven proberen. Mijn dochter heeft ook wel vreselijk gehuild bij haar tante als die oppaste. Vond ik ook echt heel naar, maar ik wist ook dat ze haar niet alleen liet huilen. Ze bleef gerust een uur rondlopen als het moest. Uiteindelijk werd het huilen steeds minder en nu gaat ze er zo graag heen.
Bij mij huilt hij niet vaak, bijna niet eigenlijk. En als die eens huilt dan knuffel ik hem en dan is het meteen weer goed. Mijn ouders die knuffelen hem ook als hij huilt, maar de reden waarom hij huilt zijn zijzelf lijkt het, waardoor het alleen maar erger wordt. Ik vind het zo zielig voor mn pa, hij verheugt zich heel erg op de momenten dat hij de kleine kan zien, maar mn zoontje moet er echt niks van hebben. En bij mn ma is het trouwens precies hetzelfde, ook meteen krijsen. Als we bij mn ouders zijn is alle oké zolang hij bij mij op schoot is. Voorheen was het nooit een probleem, tot ik hem dus één keer daar heb achtergelaten. Sindsdien huilt hij alleen maar als hij ze ziet of door ze wordt opgepakt. Doetie verder bij niemand. Moeilijk
Hij vindt oma net zo eng als opa ook mn broertje en zusje moet hij niks van hebben. Zij waren er allemaal die dag dat ik hem had achtergelaten, vandaar dat ik dacht dat hij denkt dat mama weg is zodra hij een van hun ziet. Maar ja hij is inderdaad nog wel erg jong daarvoor..
Mijn jongste had dat ook heel erg, eigenlijk bij iedereen behalve ons . Ook bij mijn ouders dus, vond het wel sneu voor mijn ouders. Was sowieso een huilbaby door reflux, kreeg met 10 weken een sonde, toen was ze geen huilbaby meer maar huilde nog steeds snel bij anderen. Maar toch is ze vanaf een week of 16 naar het kdv gegaan. Daar huilde ze ook veel, de leidsters hebben haar constant gedragen eigenlijk. Voedingen deed het kinderwijkteam. Zo kon ik toch gaan werken, had ook geen keus eigenlijk. Na verloop van tijd ging het gelukkig beter. Was ook maar voor 2 dagen per week gelukkig. Of het er mee te maken heeft weet ik niet, maar mijn dochter is dus hooggevoelig. Denk dat je dat als baby dus ook al kan zien, maar dan nog niet met zekerheid kan zeggen. Zo heb ik een nichtje met autisme en achteraf gezien wisten de ouders dat al vanaf dat ze een paar maanden was, in ieder geval dat ze 'anders' was.
Bij mijn dochter begon de eenkennigheidsfase heel vroeg (ik geloof dus dat het dat was), gecombineerd met een kat-uit-de-boom-kijk , gevoelig karakter. Iemand laten oppassen ging hier op zich wel, maar ze wilde echt haar 'eigen' plekje (box/campeerbedje) en men moest in eerste instantie wel een beetje afstand houden, dus niet hard praten, of haar lang direct aanstaren etc Humor was key, mijn zusje met haar slapstick-grapjes kon ze erg om lachen.
Hier ook een dochter die al heel snel eenkennig was (en nog steeds is). Wij proberen niets te forceren, en opa en oma pakken haar niet zolang dat niet nodig is. Maar toen ik moest gaan werken en oma paste op ben ik wel gewoon gegaan en heb ik het losgelaten. Ze huilt (krijst) nu nog steeds (ruim 1,5jr) als ik weg ga. Maar het duurt niet heel lang gelukkig. Ik denk dat je er even doorheen moet, en dat het op den duur steeds beter wordt. Lastig, maar denk dat het goedkomt!
Toen mijn dochter zo klein was wilde ze niemand anders dan mij. Nu, 13 mnd, is ze een dapper, vrolijk, en totaal niet eenkennig meisje. Het klinkt mij meer als grote mama honger in de oren. Enige waar die kleintjes behoefte aan hebben is mama. Hoe vervelend misschien ook, deze fase gaat ook weer over. Tot die tijd zou ik zelf de tijd nemen on het op te bouwen. Eerst eens 5 min de kamer uit en dan terug. Dan 10, 15 etc.
Wat zielig.. Misschien langzaam laten wennen? Opa heel vaak bij jullie koffie laten drinken, eventjes vasthouden, flesje geven, verschonen, spelen.. Daarna in jullie eigen huis kort oppassen en langzaam uitbreiden..
Mijn dochter heeft heel lang enorm gehuild als ze mijn vader zag. Echt ontroostbaar, zielig voor haar maar vond het ook erg sneu voor mijn vader. Hij was namelijk altijd heel enthousiast als hij haar zag, maar hij is ook heel groot en ik vermoed dat die lengte en zijn enthousiaste stem haar deden schrikken. Ineens was het trouwens over en nu is opa haar beste vriend Mijn nichtje heeft het een hele tijd bij mij gehad, maar dat is ook goed gekomen.
Die van ons slaapt alleen amper bij opa en oma, dat nu opgelost met haar wagenbak in het campingbedje te zetten. Bij mn schoonzus en haar kinderen is ze zo mak als een lammetje overigens. Kan een KDV in je buurt niet wellicht wat tips geven? Ik denk dat die wel vaker met zo'n bijltje gehakt hebben. En verder langzaam blijven proberen, desnoods opa en oma lekker wandeling maken met de wagen in eerste instantie en flesje (de leuke dingen zeg maar) en dat steeds verder uitbouwen. Shirt van jou meegeven of een spuugdoekje wat je een tijdje op je lijf gedragen hebt kan soms ook helpen inderdaad.
Misschien helpt het om hem bij jullie thuis aan opa en oma te laten wennen, zodat hij in ieder geval in zijn vertrouwde omgeving is?
Hebben de mensen waarop hij reageert een bepaalde stem? Hoog of laag? Of ruikt hij anders want daar kunnen baby's ook enorm op reageren. Onze zoon kan bv niet tegen een bepaald parfum. Kan ook een algemene geur zijn hoor. En dan is het krijsen geblazen. Voor de rest is die altijd goedgezind. En onze oudste reageerde enorm op stemmen. Harde stemmen voornamelijk. Niet noodzakelijk hoog of laag maar hard.