Ik ben al sinds de bevalling neerslachtig. Ik geniet intens van mijn gezin, maar buiten dat om ben ik een hoopje ellende. Meer downs dan ups. Ik hou totaal niet van psychologen en wil vaak ook nergens aan toegeven omdat ik denk dat ik me aanstel en dat ik er vanzelf wel bovenop kom uit mezelf. Ik kan mijn emoties goed verbergen op het werk en tegen 'vrienden', maar we zijn nu 10 maanden verder en ik voel me nog steeds een emotioneel wrak. Wanneer moet ik nu toch eens de stap gaan zetten en naar de huisarts gaan. Ik ben compleet anti medicatie, dus aan de anti depressiva krijg je me ook niet. En mijn verhaal doen aan psychologen zie ik het nut ook niet van in. Wie heeft er een depressie en wil uitleggen hoe ze het balletje aan het rollen heeft gezet om hulp in te schakelen? En op welke manier heeft de geboden hulp je nu daadwerkelijk geholpen? Alle tips/gevoelens/ervaringen zijn welkom.
Jeetje wat vervelend meis! Helaas ( of eigenlijk gelukkig voor mij ) kan ik je niet helpen, maar ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen ermee. Hoop voor je dat je toch snel een manier gaat vinden om hier uit te komen! Misschien een idee om toch naar je huisarts te gaan en er dan ook bij te vertellen dat je tegen medicatie bent hiervoor en dat je liever niet met een psycholoog praat? Misschien kan je een paar keer daar in vertrouwen erover praten en weten zij een manier hoe ze je kunnen helpen? Wel goed in ieder geval dat je het vam jezelf signaleert!
Wat vervelend dat je je zo voelt! Het klinkt alsof je toch echt wel even hulp nodig hebt van de een of de ander. Waarom ben je zo tegen psychologen? Heb je zelf een vervelende ervaring, of van verhalen van een ander? Als je een goede treft kan het veel steun bieden. Ik zou in elk geval niet lang zo doorlopen, voor hetzelfde geld zou het een stuk leuker kunnen zijn! Sterkte in elk geval. Eva
helaas kan ik zeggen dat ik ook een postnatale depressie heb gehad na de geboorte van onze zoon. daar ook 8 maanden mee doorgelopen. ben toen op aandringen van mijn man naar de huisarts gegaan. ik wou ook geen medicijnen, omdat ik dan dacht dat ik er verslaafd aan zou raken. heb een paar weken een vrouw(thuisbegeleiding) thuis gehad die met me praate en hielp hoe ik met m'n zoon moest omgaan. helaas heeft het bij mij 3 jaar geduurd totdat ik kon kon zeggen dat ik me weer goed voelde. begin dit jaar wou ik graag meer informatie over, als er evt. een 2e kindje zou komen. en ben ik naar de POP-poli geweest. daar werd mij verteld door de psygoloog dat ik niet zolang had hoeven doorlopen met mijn depressie. als ik de juiste begeleiding en de goede medicatie had gehad. dat je verslaafd zou raken was volgens hem niet waar, als ze me maar goed hadden voorgelicht en hadden begeleid. achteraf heb ik spijt dat ik toen niet de juiste begeleiding heb gekregen en dat ik 3 jaar "mis" van de ontwikkeling van onze zoon. dat ik die jaren niet heb kunnen genieten van m'n gezin. mijn advies aan jou is dus ook. ga alsjeblieft naar de huisarts en zoek de juiste begeleiding. laat je goed informeren. zoek anders even of er een POP-Poli bij jou in de buurt is. die kunnen heel veel voor je doen en zijn gespecialiceerd in postnatale depressie. Je bent niet lastig als je naar de huisarts gaat maar wees trots op je zelf dat je er wat aan wilt doen voor jezelf en voor je kindje.
Ik heb geen postnatale depressie, maar ben al 8 jaar depressief. Waarom ben je tegen medicijnen? Ik weet wel dat als ik geen medicijnen had gekregen ik hier niet meer zou zitten. De meeste postnatale depressie zijn ook tijdelijk (mits je er op tijd bij bent). Stel dat je een jaar aan de medicijnen zou moeten, so what?? Als je dan van het leven kan genieten?? Wat is je dan meer waard? Sinds ik aan de medicijnen zit kan ik de hele wereld aan! Daarvoor was ik totaal niet mijzelf. Huilde de hele dag, had nergens zin in, wou alleen maar in bed liggen, was onbeschoft tegen de mensen die mij het meest dierbaar zijn etc etc. Nu kan ik overal weer van genieten! Daarnaast praat ik met een psych. We zijn er vrij snel achter gekomen wat er aan 'schort'. Het heeft niets met een trauma oid te maken. Het beste advies wat ik je kan geven is; wees niet koppig! Ga naar de dokter en geef aan wat er precies aan de hand is. Blijf hier niet te lang mee lopen. Als het echt een postnatale depressie is gaat dat (meestal) niet vanzelf over. Doe je er niets aan wordt het misschien nog erger. Succes!
Ik denk dat langs de huisarts gaan met je verhaal al een stap in de goede richting is. Bij een postnatale depressie kan cognitieve gedragstherapie Cognitieve gedragstherapie - Wikipedia ook helpen, dat wordt vaak door een psycholoog gegeven. Heb je ook een vervelend gevoel bij andere hulpverleners? Anders zou je ook kunnen gaan praten met een maatschappelijk werkster, met een coach/counsellor of iets in die geest. Waarom zie je trouwens het nu niet in van je verhaal vertellen aan een psycholoog? Juist praten over je problemen kan heel behulpzaam zijn namelijk.
ik begrijp ook nooit zo goed waarom er zoveel weerstand tegen medicatie is. Zonder ad is de kans dat ik dit typ ( als moeder van 2 kinderen) minimaal geweest. Ik was zo depressief dat er een einde aan maken de enige oplossing leek. Depressies kunnen behandeld worden met pillen en praten. Naarmate de ernst van de depressie wordt met of en een of de ander gestart en meestal tegelijk (als je alleen maar denkt aan doodgaan helpt praten niet want je zit in je eigen wereldje en bent zelfs niet in staat om goed met een ander te communiceren, als de pillen gaan werken lukt dat wel en kun je de combinatie wel aan) ga naar je huisarts en laat hem geen ad voorschrijven maar vraag een verwijzing naar een psycholoog. Als die vindt dat antidepressiva nodig zijn kan dat altijd nog. Maar zoek iig hulp voordat het misschien helemaal mis gaat of dat je jaren zelf aan het tobben blijft en je zelf de kans op een leuker leven ontzegt. Veel sterkte ermee
Stortte in de kraamweek al totaal in na een hele zware zwangerschap met HG..kon alleen nog maar huilen en zag echt geen uitweg gewoon..Ik kon ook NIET meer slapen 4 dagen en nachten achter elkaar en had constant paniekaanvallen.. kraamzorg belde de verloskundige die kwam langs, in overleg de huisarts gebeld. Het kon mij niks schelen aan wie ik mn verhaal moest doen of wat ze met me deden als ik me maar beter ging voelen, ik wilde van mijn kindje genieten! Heb dus veel heeel veel gepraat met iedereen in mn omgeving maar ook de maatschappelijk werkster van de huisartsenpraktijk die hier aan huis kwam en met de huisarts en ben onder zijn begeleiding aan de antidepressiva gegaan. Dit moest ik een half jaar blijven slikken en ga het dus binnenkort afbouwen. En echt.. na 4 weken ging het beter en na een week of 6 voelde ik me weer gewoon mezelf! Achteraf ben ik er gewoon net op tijd bij geweest om erger te voorkomen en heb ik me maar een paar weken echt heel naar gevoeld. Tuurlijk moet ik nu gaan afbouwen maar dat zie ik positief tegemoet, het was gewoon gekomen door alle omstandigheden ik was zooo zwak. Nu ben ik gewoon weer sterk en mezelf dus kan ik dat prima aan. Ik denk dat het bij mij geen echte postnatale depressie is geweest ofzo al werd het daar wel ondergebracht Ik kon namelijk helemaal niks verbergen zo heftig was het.. dus eigenlijk was dat makkelijker ik moest wel toegeven en hulp vragen. Het is zo zonde om je rot te voelen als je het met medicatie en gesprekken over kunt laten gaan..
Ik snap en herken jouw gevoel wel. Helaas heb ik na de geboorte van onze dochter ook een postnatale depressie gekregen (ppd tegenwoordig), maar ik dacht dat het er wel bij hoorde allemaal die gekke gevoelens en gedachten. Je houdt de schijn op voor de buitenwereld, maar ondertussen wordt je wereldje steeds kleiner en jij steeds ongelukkiger, maar toegeven dat je hulp nodig hebt ho maar. Zo herkenbaar, maar toch, toen ik op mijn werk ook niet merk on functioneren en overal paniekaanvallen kreeg heb ik aan de bel getrokken. Mijn dochter was ondertussen 1,5 jaar oud!!!!!! Ik heb wekelijks gesprekken gehad en dat heeft mij zo ontzettend geholpen. Ik kon weer relativeren en de dingen anders bekijken. Toegeven aan mezelf dat ik zwak mag zijn en niet de perfecte moeder hoef te zijn. Dit alles zonder medicatie. Nu gaat het heel goed. Ik ga overal heen met mijn dochter zonder bang te zijn voor wat er allemaal mis kan gaan en wat andere mensen daar wel niet van zullen denken, maar soms moet ik mezelf terugfluiten en een realitycheck doen! Inmiddels ben ik zwanger van de 2e en ga ik eerdaags contact opnemen met MamaKits. Zij begeleiden mensen met psychische klachten tijdens de zwangerschap en erna. Nu voel ik me goed, maar ik weet hoe het kan gaan en dan weet ik welke wegen te bewandelen. Medicatie had ik graag gekregen als de therapie niet genoeg zou hebben gewerkt. Je bent niet zwak als je om hulp vraagt, maar sterk! Je kiest voor jezelf en je kind om een gelukkiger leven te leiden op welke manier dan ook!!! Zet m op meid doe er wat mee, het leven is zoveel leuker dan jij nu ziet!!!
dat vind ik ook.. ik heb zo'n spijt dat ik niet eerder het lef had om aan de a.d. te gaan. Ik voel me weer vrij en gelukkig (ppd op een al sluimerende angststoornis) en besefte na een tijdje pas, hoeveel ik gemist heb van de oudste, puur doordat ik zo belemmert was door de angst. ts: je klinkt een beetje als: ik wil me beter voelen, maar ik wil geen hulp... enerzijds kan ik me dat voorstellen in je situatie, zoals je je nu voelt - maar je moet écht die stap nemen , voor jezelf en voor je kindje, want het leven is écht wel prachtig mooi en wat maakt het dan uit of je een zetje nodig hebt van een psycholoog of van medicatie?
Dank je voor alle reacties. Het is niet zozeer dat ik tégen psychologen ben, maar ik ben al eens eerder naar een psych geweest (paar jaar geleden) en ik kan er gewoon helemaal niets mee. Ik ben van mezelf al een persoon die 50 scenario's bedenkt hoe ik dingen kan aanpakken en het enige wat een psych doet is die scenario's nog eens uitleggen. Ze zeggen niets wat ik zelf ook niet al heb bedacht/geprobeerd. En ik ben heel gelukkig met mijn gezin en geniet ultiem van mijn zoon. Het is meer dat ik gewoon niet goed in mijn eigen vel zit. Mijn problemen/depressiviteit zijn met mezelf..
Ik heb de ervaring precies andersom als anderen. Ging naar een psych wegens burnout. Die man bleef maar aandringen op zware medicijnen en dat je daar niet verslaafd aan kunt raken. Dat kan dus wel maar goed. Ook ik heb met gedachtes gespeeld om er een eind aan te maken maar had nog een bepaalde angst. Van dergelijke medicijnen is bekend dat ze angst wegnemen. Had ik die dingen genomen had ik hier niet meer gezeten. Daar ben ik van overtuigt. Ik wilde mijn problemen overwinnen met mijn psych maar zonder meds. Helaas bleef hij ze maar opdringen. Ben niet neer gegaan. Uiteindelijk kan ik zeggen dat het behoorlujk goed gaat maar dar heb ik wel vooral aan mezelf te danken. Ik heb over medicijnen veel gelezen en contact gezocht met andere psychs en ben bevestigd. Mijn gevoel volgen was goed. Dessalniettemin wil ik niet beweren dat het alleen maar slecht is. Het kan mensen zeker goed helpen alleen mij niet. Ts ik denk wel dat je in ieder geval met een psych moet gaan praten maar weetdat die meds geen verplichting zijn. Sterkte.